ถึงแม้ชายเดียวจะน้อยใจ และโกรธท่านหญิงที่ไม่มีเหตุผล แต่คิดได้ว่าตนไม่ควรจะโกรธแม่ จึงคิดจะไปขอโทษท่านหญิง บังเอิญเห็นวิญญาณเฟืองเดินตามท่านหญิงเข้าไปในห้อง ทำให้ชายเดียว แปลกใจมาก เมื่อลงมาทานข้าวเย็น จึงเอ่ยถามผ่อง
“ใครมาเฝ้าผ่องรู้มั้ย...ฉันได้ยินเสียงคุยในห้อง อ้อ ไม่ไช่ เห็นตัวด้วยตอนฉันขึ้นไปห้องฉัน ผู้หญิงแก่ ๆ...นุ่งโจง เห็นตอนเดินเข้าห้องไปกับท่านแม่...แต่ไม่เห็นหน้า...ไม่รู้เป็นใคร”
ผ่องตกใจหน้าซีด รีบเอาเรื่องที่ชายเดียวเล่าไปคุยให้พวกสาลี่ในห้องครัวฟัง...ทางด้านท่าน หญิงเมื่ออยู่ลำพังในห้อง ก็รับรู้ได้ว่าวิญญาณเฟืองอยู่กับตนด้วยจึงเอ่ย
“เฟือง...หญิงจะไม่ยอมเป็นอันขาด ถ้าชายเดียวจะให้รื้อเรือนของเฟือง...เฟือง เฟืองไม่ต้องกลัวนะ อะไรเป็นของเฟือง หญิงจะเก็บรักษาไว้ จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ถ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่...หญิงให้สัญญา”
ท่านหญิงบอกอย่างเด็ดเดี่ยว ขณะที่วิญญาณเฟืองเลื่อนลอยมาตรงหน้า ทรุดตัวลง หมอบกราบ เงยหน้าสบตา นัยน์ตากล้าแข็ง เหมือนจะมีน้ำตาขึ้นมาเป็นเงาจาง ๆ เฟืองเอื้อมมือมาแตะเท้าท่านหญิงเบา ๆ แต่ร่างของเฟืองตอนนี้ยังเลือนราง
“เฟือง...” ท่านหญิงเพ่งมอง
“มังคะ” เฟืองตอบรับ ร่างของเฟืองค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น จนเป็นร่างเต็มตัว ท่านหญิงเห็นวิญญาณของเฟืองชัดเจนก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ
“ไม่ต้องห่วงว่าลูกชายจะหักหาญรื้อเรือนข้าหลวง...ฉันบอกเขาแล้ว...เขาเป็นลูกที่ดี ไม่ดื้อกับฉันหรอก บอกอะไรก็เชื่อฟังดี” ท่านหญิงพูดกับเฟืองเหมือนคนปกติ
“มังคะ เชื่อหม่อมฉันหรือยังมังคะ” เฟืองถามยิ้ม ๆ
“เชื่อแล้ว ขอบใจนะ...ต่อไปฉันไม่เหงาแล้ว” ท่านหญิงเอ่ยอย่างซึ้งใจ
“หม่อมฉันตายตาหลับแล้วมังคะ”
“จะทิ้งหญิงไปหรือ! ไม่นะ เฟือง” ท่านหญิงถามอย่างตกใจ
“ไม่มังคะ หม่อมฉันไม่มีวันทิ้งท่านหญิง ไม่ไปไหน...สิ้นบุญท่านหญิงวันไหนหม่อมฉันถึงจะไป” เฟืองสัญญา
“ขอบใจ...ขอบใจมาก...ไปดูลูกชายกัน”
แล้วท่านหญิงก็พาเฟืองเข้าดูชายเดียวที่กำลังนอนหลับครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียง
“ลูกชายน่ารักเห็นมั้ย”
“มังคะ น่ารักเหลือเกิน” เฟืองยิ้มชื่นชม
“ตั้งแต่เขาเล็ก ๆ ฉันต้องมาดูเขาทุกวันว่า เขาหลับดีหรือเปล่า ผ้าห่มหลุดมั้ย แขนขามาชิดมุ้งรึเปล่า เพราะยุงจะกัดเขา”
สิ้นคำท่านหญิง ชายเดียวสะดุ้งตื่น พบท่าน หญิงยืนอยู่ข้างเตียง
“ชายเดียว...ตื่นทำไมล่ะลูกนอนเถอะ แม่เข้ามาดูว่าชายนอนหรือยังเท่านั้น” ท่านหญิงเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
“แต่ชายฝันค่ะท่านแม่...มันเหมือนจริงมาก”
“ฝันว่าอะไร” ท่านหญิงนั่งบนเตียง โน้มตัวลงมาลูบผมสายตารักใคร่
“ฝัน...ว่าท่านแม่เด็จมาดูชาย มากับผู้หญิง แก่ ๆ”
“ใครจ๊ะ ท่านยายหรือ”
“ไม่ใช่ค่ะ ชายจำท่านยายได้ไม่เหมือนในรูปหรอกค่ะ คนนี้แก่ ไว้ผมมวย นุ่งโจง อ๋อ...ชายนึกออกแล้ว คนที่ตามเด็จท่านแม่เข้าไปในห้องเมื่อเย็นนี้” ชายเดียวนึกขึ้นมาได้
“อ๋อ ชายเห็นหรือลูก” ท่านหญิงถามยิ้ม ๆ
“เห็นค่ะ เขาเป็นใครคะ ข้าหลวงเก่าหรือคะท่านแม่”
“ใช่...นอนเถิดลูก...แล้วไม่ต้องไปถามใครนะเรื่องข้าหลวงคนนี้ แม่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขามาหาแม่ สัญญาสิ”
“ค่ะ ชายสัญญา”
“แต่เมื่อกี้ ชายฝันไป เขาไม่ได้เข้ามาในห้องชายกับแม่หรอก แม่มาคนเดียว” ท่านหญิงโกหกหน้าตาย
“ค่ะ ท่านแม่...ชายไม่รื้อเรือนข้าหลวงแล้วค่ะ”
ชายเดียวสัญญาแล้วหลับตาลง ท่านหญิงหันไปมองเฟืองที่หมอบอยู่ที่พื้น ยิ้มอย่างสบายใจ
ในเวลาต่อมา ชายเดียวที่คิดจะไปบ้านปัณณธร แต่ท่านหญิงไม่อยู่ สนคนขับรถก็พาท่านหญิงไปธุระข้างนอก ชายเดียวจึงคิดจะนั่งรถรับจ้างไปเอง ทำให้ผ่องตกใจ รีบโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านปัณณธรให้มารับชายเดียว...ไม่นานจันทร์เดินทางมาถึงวังรังสิยา
“น้าจันทร์มาเองหรือครับ ผมรบกวนจริง ๆ ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณชาย คนที่โทรฯ ไปบอกว่า คนขับรถคุณชายไปส่งท่านหญิง” จันทร์ยิ้มแย้ม
“ผมเรียกรถรับจ้างก็ได้”
“ดิฉันบอก...เอ้อ คนที่โทรฯ...”
“ผ่องค่ะ ที่โทรฯ ไป” ผ่องเสนอหน้าบอก
“ผ่องเลี้ยงคุณชายหรือจ๊ะ” จันทร์หันมาถามผ่อง
“ค่ะ...เลี้ยงตั้งแต่คุณชายอายุวันเดียวกระมัง...นะคะคุณชาย” ผ่องยิ้มกับชายเดียว
“หรือจ๊ะ”
“จริงหรือผ่อง ฉันไม่เคยรู้...ลำบากคุณน้าเลยนะครับ” ชายเดียวเอ่ยกับจันทร์อย่างเกรงใจ
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
