วันเฉลิมน้ำตาคลอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง เสี่ยกวงใจอ่อนยวบวูบแล้วตัดใจเดินจะไปที่รถ ยายแลวิ่งหน้าบานแจ้นเข้ามาพอดี
“เถ้าแก่...เถ้าแก่ ลำยองมันกลับมาแล้วใช่ไหม ลูกล่ะเป็นยังไง น่ารักน่าชังใช่ไหมเหมือนใครกันล่ะ พ่อหรือแม่ หือ...”
เสี่ยกวงไม่ตอบขึ้นรถขับออกไป
“มันอะไรกันวะ”
ยายแลทำหน้างง ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้านมาเห็นลำยองกำลังซดเหล้า
“ลำยอง...ข้าเตือนเอ็งแล้วใช่ไหม ว่าให้เลิกกินเหล้า”
“เอาอีกคนนึงแล้ว...แม่อย่ามายุ่งกะฉันได้ไหม” ลำยองทำหน้าหงุดหงิด
“ลำดวนมันเล่าให้ข้าฟังหมดแล้วว่าทำไมหมอเขาถึงยังไม่ให้ลูกเองกลับมาบ้าน”
“มันน่าเกลียดจะตาย ตัวเหี่ยว ๆ ย่น ๆเหมือนไม่ใช่ลูกคน”
“ก็เพราะมึงกินแต่เหล้าน่ะแหละอีลำยอง”
“มันเกี่ยวกันตรงไหนแม่”
“มึงกินก็เท่ากับมึงบังคับยัดใส่ปากลูกมึงน่ะแหละ”
“ใครจะไปรู้”
“มึงดื้อเอง หมอเค้าเตือนมึงตั้งนานแล้ว เลิกได้ก็เลิกซะ แค่นี้คุณกวงเขาก็ผิดหวังมากพอแล้ว ถ้าเขาเอือมมึงมาก ๆ เขาไม่กลับมาหามึงอีกเลย มึงจะทำยังไง”
“ไม่มีทางหรอกแม่ ยังไงเขาก็ต้องกลับมาง้อฉัน ลูกชายเขาอยู่กับฉันทั้งคนฉันไม่กลัวหรอก”
ลำยองซดเหล้าต่ออย่างลำพอง ยายแลยืนมองอย่างเอือมระอา
วันต่อมา ตาปอเดินขาเป๋มาที่เพิงขายขนม เพราะบาดเจ็บจากการถูกรถเฉี่ยวล้มและไม่ได้รับการรักษา ยายแลนั่งบ่นกับลำยงเรื่องขนมที่เย็นค่ำแล้วยังขายไม่หมด
“ขนมเหลือบานเบอะแล้วจะเอาไปทิ้งที่ไหนวะเนี่ย”
“ไม่ทิ้งหรอกน่าแม่ เดี๋ยวก็ขายถูก ๆ ไป พอได้ทุนคืนก็พอ”
“ทำไปก็เหนื่อยเปล่า ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมาเลย เลิกดีกว่ามั้ง”
“เลิกแล้วจะเอาอะไรกินล่ะแม่” ลำยงถาม
“ขายหวยดีกว่าว่ะ”
“หวยรัฐบาล ยังไงแม่ก็ต้องมีทุนไปซื้อเขามานะ”
“กูอยากกินก๋วยเตี๋ยว อีแล” ตาปอเดินเป๋เข้ามาที่เพิง
“สรร (แดก) นักนะมึง ขนมถ้วยเนี่ยกินเข้าไป” ยายแลด่า
“กินจนหน้ากูจะเป็นขนมถ้วยอยู่แล้ว”
“ฉันนึกออกแล้ว ฉันจะขายก๋วยเตี๋ยว”
“กูเห็นมึงพูดมาหลายทีแล้ว”
“ทีนี้ก็คงต้องทำจริง ๆ แล้วล่ะแม่ พ่อ...ฉันจะขายก๋วยเตี๋ยว พ่อมาช่วยฉันนะ”
“กูจะได้กินก๋วยเตี๋ยวทุกวันเลยใช่ไหมวะ” ตาปอชอบใจ
“พ่ออย่ากินจนพากันล่มจมละกัน”
“ทำกันให้มันใหญ่ ๆ หรู ๆ ให้มันสมหน้าสมตาเลยนะโว้ย ให้คนมันลือกันทั้งซอย”
“ทุนแค่นี้มันจะหรูได้ซักแค่ไหนกันแม่”
“คิดอย่างมึงนี่ แล้วเมื่อไหร่จะรวยกันซะทีอีลำยง” ยายแลไม่ปลื้มกับความคิดลูกสาวคนรอง
เช้าวันต่อมา...ลำยองแต่งตัวสวยรอเสี่ย กวงมารับไปโรงพยาบาล ระหว่างรอก็จิบเหล้าฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ เสี่ยกวงขับรถมาจอดที่หน้าบ้านกดแตรเรียกหลายครั้ง แต่ลำยองนั่งแต่งหน้าเฉยไม่สนใจ
“คุณคะ เสร็จรึยัง คุณกวงมาคอยแล้วค่ะ” ชื่นขึ้นมาเร่ง
“มึงตาบอดหรือไงอีชื่น ถามโง่ ๆ แหกตาดูเอาเองว่ากูเสร็จรึยัง”
“คุณกวงกดแตรหลายทีแล้วนะคะ”
“กูไม่ได้หูหนวก คอยได้ก็คอย คอยไม่ได้ก็ไป”
เสี่ยกวงกดแตรรถอีกชุดด้วยความหงุด หงิด เมื่อเห็นลำยองเดินไม่รู้สึกรู้สาออกมา เสี่ย กวงลงจากรถมาหาลำยองอย่างโมโห
“มัวทำอะไรอยู่ จะไปไม่ไป”
“แต่งตัวอยู่”
“กลิ่นเหล้าหึ่งยังงี้ แต่งตัวบ้าอะไร”
“กินนิดเดียว”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
