หิรัณย์ขยับที่นอนไปหามุมที่มองเห็นมีคณาอีก มีคณากวาดตามองก็เห็นหิรัณย์จ้องเธอไม่เลิก ขยับแว่นกระชับดั้งเขิน ๆ เล็กน้อย ก่อนจะหันหลังใส่และก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ หิรัณย์ยังคงนอนแอบมองมีคณายิ้ม ๆ
สันติเซ็งไม่อยากอยู่บ้านครูอรุณแล้วจึงหนีกลับมาบ้าน คิดว่าหากมีคณาไม่กลับวันนี้ จะหนีออกจากบ้านครูอรุณ ที่บ้านครูอรุณแตกตื่นออกมาหาสันติ ครูวีณาเดินตามหาจนมาเจอสันติที่บ้านมีคณา สันติมองครูวีณาอย่างสุดเซ็ง
หิรัณย์เผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นมีคณาอยู่ในห้อง แต่มีข้าวกะเพราไข่ดาววางอยู่บนโต๊ะ พร้อมโน้ตที่มีคณาเขียนไว้ว่าจะออกไปซื้อของฝาก เห็นหิรัณย์หลับแถมกรนเบา ๆ เลยไม่กล้าปลุก หิรัณย์แอบเขินก่อนจะเจ็บใจตัวเอง
“หลับได้ไงเนี่ย โอกาสทองหมดกันเลย” หิรัณย์ยกมือสองข้างเคาะกะโหลกตัวเอง
หิรัณย์เก็บข้าวของตัวเองพร้อมกระเป๋ามีคณาลงมาที่ล็อบบี้ พอมีคณากลับมาก็จู่โจมเข้ามาหาบอกจะพาไปเลี้ยงข้าวก่อนกลับ เพราะยังพอมีเวลา แต่อาจต้องวิ่งขึ้นเครื่อง โดยไม่รอตอบรับหิรัณย์ดึงมือมีคณาออกไปจากโรงแรม มีคณาปลิวตามแรงลาก กระชับแว่นเขิน ๆ
หิรัณย์พามีคณามาที่ร้านอาหารริมน้ำ มีคณายิ้มเอาโทรศัพท์ถ่ายวิดีโอไว้ เพราะบรรยากาศดีมาก หิรัณย์หันไปสั่งอาหารกับบริการ มีคณาแอบแพนมือถือมาถ่ายหิรัณย์เก็บเข้าคลิปไปด้วย หิรัณย์เหลือบตาขึ้นมองและถามว่าทานอะไร มีคณาตกใจรีบลดโทรศัพท์มือถือลงพร้อมกดหยุดการทำงาน มีคณาบอกอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องรอนาน เพราะกลัวตกเครื่อง ขณะที่หิรัณย์สั่งอาหารไปก็ตัดไปรับ มีคณากำลังกดโทรศัพท์โทรฯ หาครูวีณาเพื่อบอกว่าเธอจะกลับดึก
“บอกสันติว่ามี่กลับแน่นอน ไม่ต้องห่วงค่ะ...ค่ะครู มี่เกรงใจครูจังเลย ขอบคุณมากนะคะ” กดตัดสายพร้อมถอนใจออกมา
“ขอโทษนะครับ สันตินี่น้องชายคุณเหรอ ดูคุณเป็นห่วงจังเลย โทรฯ เช็กบ่อยมาก” หิรัณย์แปลกใจ มีคณาเงียบ หิรัณย์เกรงใจบอกหากไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร มีคณาเลยพูดขึ้น “หลานชายมี่น่ะค่ะ”
หิรัณย์รับฟังอย่างดีใจที่มีคณายอมเปิดเผยเรื่องส่วนตัวกับตนเป็นครั้งแรก มีคณาสีหน้าหนักใจ “ย้ายมาจากต่างจังหวัด มี่เพิ่งรับอุปการะ ไม่รู้ว่าจะทำได้ตลอดรอดฝั่งรึเปล่า”
“เด็กสมัยนี้เข้าใจยากนะครับ”
“มากค่ะ มี่หนักใจอยู่ทุกวัน” มีคณาเล่าเรื่องสันติให้ฟัง สีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด หิรัณย์ว่าอาจเป็นเพราะมีคณาเป็นผู้หญิง มีคณาพยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็บอกนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” หิรัณย์จ้อง มีคณาเหลือบตาขึ้นมอง “ถึงภารกิจร่วมกันของเราจะจบไปแล้ว แต่เราก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยรู้จักกันอีกแล้วนะครับ ความเป็นเพื่อนของเราคงไม่จบไปพร้อมกับอาหารมื้อนี้นะครับคุณมี่” หิรัณย์แอบกังวล ส่งสายตาอ้อนวอน มีคณาทนสู้สายตาหิรัณย์ไม่ไหว ต้องละสายตามองไปที่แม่น้ำแทน
หิรัณย์อยากจับมือมีคณา แต่ในใจก็คิดว่าอย่าใจร้อน เพราะคนอย่างมีคณาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น หิรัณย์ชวนมีคณาคุยกันอย่างอบอุ่น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะช้ามากก็ตาม
หิรัณย์รู้สึกดีที่ได้นั่งแท็กซี่มาส่งมีคณาถึงบ้านเป็นครั้งแรก มีคณาบอกจะกลับไปทำข่าวตามถนัด ทำให้หิรัณย์หน้าเจื่อน เพราะกลัวจะไม่ได้เจอมีคณาอีก มีคณาถอดซิมโทรศัพท์และส่งมือถือคืนหิรัณย์ หิรัณย์ยื่นมือมาจับให้มีคณากำมือถือไว้ “เหลืออะไรไว้ให้นึกถึงผมบ้างเถอะนะครับ อย่าเพิ่งหักดิบกันเลยครับคุณมี่ ผมเป็นคนลืมอะไรยากซะด้วย” หิรัณย์จ้องตา มีคณาเขิน ๆ ดึงมือที่กำมือถือออกมาไม่สู้ตา ก่อนจะตัดบทว่าแท็กซี่รอและยกมือขึ้นไหว้ หิรัณย์รับไหว้แทบไม่ทัน
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
