“ถ้าเขาเป็นเมียกันจริง เราก็ต้องยอมถอย”
“ไม่ค่ะ จะลูกจริงลูกเทียม พบไม่สน พบจะเอามันให้ตาย”
“ถึงตายเลยเหรอลูก...ไม่ได้นะ ทำอะไรก็ทำได้ แต่อย่าถึงเลือดตกยางออก ค่อย ๆ คิดนะลูก”
ลำเพาเข้ามาปลอบ แต่สายตาโลมฤทัยคิดร้ายกับอุรารัตน์เต็มที่
รจนาไฉนเอาข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น พร้อมอาหารเสริมบำรุงสุขภาพมาให้ที่ห้อง อุรารัตน์ยิ้มรับของมา แล้วปาทิ้งทันที นงนุชตกใจ เข้า
ไปเก็บของที่พื้นใส่ตะกร้า
“ต่อให้แสร้งทำดีกับฉันยังไง ฉันก็ไม่มีวันให้แกมาเป็นเมียรองหรอก รอให้ลูกฉันคลอดมาก่อนเถอะ ฉันจะเฉดหัวแกออกไป”
อุรารัตน์เอานิ้วจิ้มใส่หัวรจนาไฉน จะผลักออกไป แต่รจนาไฉนจับนิ้วมือไว้ แล้วปล่อย
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะที่นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันเป็นภรรยาคุณปัทม์อย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“แต่เด็กในท้องนี่เป็นลูกคุณปัทม์” อุรารัตน์เชิดหน้าใส่
“คุณปัทม์บอกเองว่าไม่เคยมีอะไรกับเธอ ที่ฉันให้เธออยู่ที่นี่ เพื่อรอวันพิสูจน์ความจริง”
อุรารัตน์และนงนุชตกใจ มองหน้าเลิ่กลั่ก
“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะคะ” นงนุชหลุดปากถาม
“นังนงนุช” อุรารัตน์ถลึงตาใส่
“สมมุติน่ะค่ะ”
“ฉันจะหาที่ให้อยู่...ไม่ให้เธอกับลูกต้องลำบาก” รจนาไฉนบอกอย่างจริงใจ
“ทั้ง ๆ ที่เห็นว่าฉันท้องกับปัทม์…ยังคิดจะแย่ง นังสารเลว” อุรารัตน์โวยวายใส่รจนาไฉน “ฉันเคยลำบากมามากกว่าคุณ ฉันรู้...เมื่อถึงวิกฤติ คนเราต้องรู้จักเอาตัวรอด แต่เชื่อฉันเถอะ...เราไม่มีวันหนีความจริงพ้น ความผิดมันจะตามหลอกหลอนเราไปตลอดชีวิต ความดีและความจริงใจต่างหาก...ที่จะทำให้มนุษย์เราอยู่ได้อย่างมีความสุข...คุณควรออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกบ้าง จะช่วยให้คุณสดชื่นขึ้น”
รจนาไฉนเดินออกไป อุรารัตน์โมโหกระชากผ้าปู ข้าวของตกเกลื่อนกระจาย...
“คุณแอรี่ใจเย็นค่ะ”
“แกไม่ได้ยินที่มันพูดรึไง ถ้ามันรู้ว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกปัทม์ มันจะไล่เราออกไป”
“เขาไม่ได้ไล่ แค่หาที่อยู่ใหม่ให้ ก็เราไม่ใช่ครอบครัวเขานี่คะ”
“ไม่ ฉันกับลูกฉันต้องเป็นคนที่นี่ ฉันต้องกำจัดมัน ฉันจะฆ่ามัน”
อุรารัตน์คว้ามีดปอกผลไม้จะวิ่งออกไป นงนุชเข้ามากอดห้ามอุรารัตน์ไว้ จนมีดตกพื้น
“นังนงนุช แกทรยศฉัน”
“ไม่ได้ทรยศค่ะ แต่ไม่อยากให้คุณแอรี่ทำบาปอีก บอกแล้วไงคะ ทำชั่วสิบปียังไม่เท่าทำเลวใส่คนดีแค่ครั้งเดียว นงนุชเป็นภูมิแพ้ค่ะ แพ้ความดีของคน พอเถอะค่ะคุณแอรี่ แค่นี้เราก็ทำเลวกับเขามากพอแล้ว”
อุรารัตน์โกรธมากตบหน้านงนุชไปฉาดใหญ่
“แกกับฉันขาดกัน ออกไป กลับไปอยู่ตลาดเน่า ๆ ของแก”
“ค่ะ อยู่ตลาดเน่ายังสุขใจกว่าอยู่กับคนใจเน่า”
อุรารัตน์ไม่สนใจนงนุชที่เดินออกไป ก้มลงหยิบมีดจะไปหารจนาไฉน...แต่เจอโลมฤทัยยืนรออยู่อย่างเอาเรื่อง “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร เธอกำลังผิดหวังที่รู้ว่าปัทม์ท้องกับฉัน แผนการแย่งชิงผัวพี่ของเธอยากขึ้น แต่บอกให้เลย...เลิกคิดแย่งปัทม์ได้เลย ฉันไม่มีวันยอมรับเมียสามคนในบ้านนี้ ฉันต้องเป็นหนึ่งเดียว”
โลมฤทัยตบหน้าอุรารัตน์
“แก!”อุรารัตน์ตกใจ
“นี่เป็นการเตือนสติให้ตื่นมาจากโลกแห่งความฝัน”
“แกตบฉัน ฉันจะฆ่าแก”
อุรารัตน์ชักมีดที่ซ่อนไว้ออกมาถือมีดขู่โลมฤทัย
“กลัวตาย ก็เก็บของกลับกรุงเทพฯ ซะ”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
