พ่อใหญ่ขอร้องให้รัชชานนท์พาสร้อยไปกรุงเทพฯด้วย สร้อยน้อยใจมากคิดว่าพ่อใหญ่ไล่เธอไปอยู่ที่อื่นเพราะเห็นว่าเธอเป็นภาระ พ่อใหญ่พยายามอธิบาย สร้อยไม่ฟัง อยากอยู่ช่วยพ่อใหญ่มากกว่า คืนนั้นสร้อยแอบหลบไปหารัชชานนท์ที่เรือนพัก ขอร้องให้รัชชานนท์ไปบอกพ่อใหญ่ว่าไม่สามารถพาเธอไปด้วยได้ รัชชานนท์ทำตามที่สร้อยขอร้องไม่ได้ แต่ให้สัญญาว่าจะหาทางพาสร้อยกลับมาพบพ่อใหญ่ให้ได้ “บ่มีไผฮู้ดอกว่า ต่อไปสิเกิดอะหยังขึ้นกับพวกเฮาที่นี่ ข้อยไปกะเท่ากับทิ้งให้พ่อใหญ่เสี่ยงชีวิตอยู่ที่นี่ แล้วเจ้าสิให้ข้อยเป็นลูกอกตัญญูหรือจังได๋ ข้อยฮู้จังได๋มื้อนี้กะต้องมาถึง แต่บ่ฮู้ว่า มันจะมาถึงเร็วจังซี้ ข้อยยังเฮ็ดใจบ่ได้ บ่ได้อีหลี” สร้อยน้ำตาไหลเหมือนเด็กที่ขาดที่ยึดเหนี่ยว ยิ่งกลั้นน้ำตาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น รัชชานนท์ดึงสร้อยเข้ามากอดไว้แนบอกอย่างปลอบใจ พ่อใหญ่ ไกสอน แฮรี่มาหารัชชานนท์ที่เรือนพัก เจอรัชชานนท์กำลังกอดปลอบสร้อยก็พากันอึ้ง
ตอนที่ 8 พ่อใหญ่สั่งให้สร้อยกลับไปคุยกันที่เรือน รัชชานนท์รีบวิ่งตามไปอธิบาย ไกสอนบอกให้รู้ว่าทางแก้ปัญหามีทางเดียวคือรัชชานนท์กับสร้อยต้องแต่งงานกัน สร้อยโวยวายไม่อยากแต่งงาน พ่อใหญ่รีบขอคุยกับรัชชานนท์ตามลำพัง รัชชานนท์คิดทบทวนอยู่ครู่ ก่อนตัดสินใจยอมแต่งงานกับสร้อย “พ่อใหญ่ครับ! ผมยินดีรับผิดชอบสร้อยฟ้าครับ” “คุณชายคิดให้ดี ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรลงไป คุณชายอาจจะคิดว่าแค่รับสาวบ้านป่าไปเลี้ยงคนนึง คงไม่ใช่เรื่องอะไรนักหนา” “ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นครับ ถ้าหากต้องแต่งงานกับสร้อยฟ้า ผมยินดีแต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณีทุกอย่าง” “คุณชายไม่รู้หรอกว่า คุณชายกำลังเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงกับอะไร คุณชายจะต้องเจออะไรบ้าง ถ้าหากแต่งงานกับเจ้าสร้อย” “พ่อใหญ่ก็ตัดสินใจให้ผมพาสร้อยฟ้าไปจากที่นี่แล้วไม่ใช่หรือครับ ผมจะต้องไปเสี่ยงชีวิตได้ยังไง นอกจากว่าพ่อใหญ่มีแผนการอะไรต่อจากนี้ พ่อใหญ่คิดจะบุกเวียงพูคำเมื่อไหร่หรือครับ...หมู่บ้านวลาหกไม่ใช่หมู่บ้านลี้ภัยของชาวเวียงพูคำเท่านั้น แต่ยังเป็นกองกำลังกู้ชาติที่กำลังรอวันที่จะกลับไปกอบกู้แผ่นดินคืนให้เจ้าหลวงผมไม่รู้หรอกนะครับ พ่อใหญ่เคยมีตำแหน่งอะไรที่เวียงพูคำ แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา ๆ แน่ ถึงได้เป็นผู้นำกองกำลังที่สำคัญมากจนนายพลเซกองต้องส่งทหารมาตามล่าไม่ได้หยุด” “ผมเป็นแค่ผู้นำของชาวเวียงพูคำกลุ่มเล็ก ๆ ที่อยากกลับแผ่นดินเกิดเท่านั้น แต่ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่กับผม ทุกคนมีค่าหัวทั้งนั้น คุณอยู่กับเจ้าสร้อย ก็เท่ากับคุณตกอยู่ในอันตราย อย่างนี้แล้วคุณยังคิดจะรับผิดชอบเจ้าสร้อยอีกหรือ คุณชายรัชชานนท์” พ่อใหญ่จ้องมองรัชชานนท์รอดูผลว่าจะกล้าหาญแค่ไหน “ผมยังยืนยันคำเดิมครับพ่อใหญ่ ผมขอรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำลงไปแล้วไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องเสี่ยงอันตรายแค่ไหน ผมก็จะยืนอยู่เคียงข้างสร้อยฟ้า ผมพูดอะไรแล้วไม่เคยคืนคำ” “คุณรักลูกสาวผมงั้นหรือ” “ผมไม่รู้ครับ ตอนนี้ผมยังตอบคำถามนี้ไม่ได้ ผมรู้แต่ว่า ตอนนี้สร้อยฟ้าเป็นเพื่อนตายของผม” “แค่นั้นยังไม่พอ ผมจะให้ลูกสาวไปอยู่กับผู้ชายที่ต้องแต่งงานด้วยเพียงเพราะความรับผิดชอบได้ยังไง” “พ่อใหญ่เปิดทางให้ผมเดินออกไปจากห้องนี้ได้ทุกเมื่อ แต่พ่อใหญ่ก็เห็นแล้วว่า ผมยังยืนอยู่ตรงนี้และรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผู้ชายอย่างผมไม่มีวันพร้อมจะแต่งงานกับใครหรอกครับ แต่ผมพร้อมที่จะดูแลปกป้องลูกสาวของพ่อใหญ่.. ดูแลปกป้องด้วยชีวิตของผมเอง” พ่อใหญ่ตัดสินใจจะยกสร้อยให้แต่งงานกับรัชชานนท์ จ่อยเสียใจมาก จะอาละวาดชกต่อยรัชชานนท์ แต่ทับทิมเข้ามาขวาง พร้อมพูดเตือนสติให้จ่อยได้คิด จ่อยได้แต่ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง รู้ว่าทำอะไรไม่ได้จริง ๆ
สร้อยไม่อยากแต่งงาน เพราะไม่อยากไปจากพ่อใหญ่ แต่หญิงสาวไม่กล้าอาละวาดอะไรอีก ได้แต่นั่งมองพ่อใหญ่อย่างตัดพ้อ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด “พ่อกะย่านบ่ได้เห็นหน้าเจ้าอีก เจ้าสร้อย พ่อเสียแม่ของเจ้าไปแล้วเจ้าคึดหรือว่า พ่ออยากเสียเจ้าไปอีกคน แต่เทื้อนี้พ่อต้องให้เจ้าไป” “แต่ข้อยบ่อยากแต่งงาน” “เฮื่องบางเฮื่องกะเหมือนฟ้าเบื้องบนได้กำหนดลงมาแล้ว พ่อพยายามแล้ว แต่พ่อคงฝืนชะตาฟ้าลิขิตบ่ได้ ในเมื่อพ่อต้องเสียแก้วตาไป กะขอเสียไปให้กับผู้ที่พ่อฝากชีวิตเจ้าได้”
“แต่ชีวิตพ่อใหญ่ล่ะ สิฝากไว้กับไผ เป็นหน้าที่ของข้อยที่ต้องดูแลพ่อใหญ่ ข้อยสาบานไว้แล้ว ข้อยสิพาพ่อใหญ่กลับเวียงพูคำเอง” “ถ้าเจ้าอยากพาพ่อกลับเวียงพูคำ เจ้ากะต้องแต่งงานกับคุณชายรัชชานนท์...ก่อนหน้านี้ที่พ่อขอร้องให้คุณชายพาเจ้าไปอยู่กรุงเทพฯ นอกจากพ่ออยากให้เจ้าไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน พ่อยังมีภาระหน้าที่มอบให้เจ้าเฮ็ด พ่อสิให้เจ้าไปตามหาเจ้ารังสิมันตุ์..เจ้ารัชทายาทของเฮา” พ่อใหญ่เปิดหีบเล็กออกแล้วหยิบแหวนเจ้าหลวงออกมาส่งให้สร้อย “เจ้าเคยถามว่า เจ้าเป็นแก้วตา แล้วไผคือดวงใจของพ่อ เจ้ารังสิมันตุ์นี่แหละเป็นดวงใจของพ่อ เป็นดวงใจของชาวเวียงพูคำทั้งแผ่นดิน! เจ้าสิต้องตามหาเพิ่นให้เจอ” สร้อยมองแหวนเจ้าหลวงในมืออย่างงงงัน “นี่แหวนอะหยัง” “แหวนของเจ้าหลวงสุริยวงศ์” “แหวนของเจ้าหลวง แล้วเป็นหยังถึงมาอยู่ที่พ่อใหญ่ได้” “เฮื่องนี้เจ้าบ่ต้องฮู้ดอก เจ้ารังสิมันตุ์กะมีแหวนแบบนี้อยู่ เจ้าใช้แหวนนี้เป็นเบาะแสในการเริ่มต้นตามหาเจ้ารัชทายาท” “แล้วเจ้าส่องดาว..พระชายาของเจ้าหลวงล่ะ พ่อใหญ่บ่คึดสิตามหาบ่” “เจ้าส่องดาว..คงบ่มีชีวิตอยู่แล้ว พ่อเชื่อว่า ถ้าเพิ่นยังอยู่ บ่ว่ายากเย็นแสนเข็ญจังได๋ เพิ่นต้องหาทางส่งข่าวให้พวกเฮาฮู้ บ่ใช่เงียบหายไปเป็นสิบปีจังซี้” “แล้วเป็นหยังพ่อใหญ่ถึงมั่นใจว่า เจ้ารัชทายาทยังบ่ตายล่ะ” “เจ้าส่องดาวสัญญาไว้..ถึงต้องตายกะสิปกป้องรักษาชีวิตเจ้ารัชทายาทไว้ให้ได้ พ่อเชื่อในคำสัญญาของเพิ่น พ่อเองกะสัญญากับแม่เจ้าไว้คือกัน พ่อสิปกป้องเจ้าจนถึงลมหายใจสุดท้าย” “แล้วข้อยสิไปตามหาเจ้ารัชทายาทที่ไส” “ตอนที่พวกเฮาหนีข้ามมาฝั่งไทยได้พ่อได้ข่าวว่า เจ้าส่องดาวพาเจ้ารังสิมันตุ์หนีเข้าตัวเมืองไป พ่อให้คนไปตามหาอยู่นานแต่กะบ่เจอพ่อคาดว่า เจ้าส่องดาวคงสิหนีไปกรุงเทพฯแล้ว” “หนีไปกรุงเทพฯ?! เป็นหยังเพิ่นถึงหนีไปไกลโพดจังสั้น” “เพิ่นต้องหาที่หลบซ่อนที่ปลอดภัยที่สุดให้ลูก เมื่อตอนเด็กเจ้าส่องดาวเคยอยู่กรุงเทพฯหลายปี เพิ่นคงขอความช่วยเหลือจากคนฮู้จักบ่ยากนักถ้าเจ้าสืบหาได้ว่าเจ้าส่องดาวไปขอความช่วยเหลือจากไผ แล้วเจ้ากะเจอเจ้ารังสิมันตุ์เอง” “เป็นหยังพ่อถึงฮู้เฮื่องเจ้าส่องดาวหลาย” พ่อใหญ่เลี่ยงตัดบทไป “เจ้าฮู้แล้วบ่ว่าเป็นหยังเจ้าถึงต้องแต่งงานกับคุณชายรัชชานนท์ เป็นหยังพ่อถึงส่งเจ้าไปกรุงเทพฯ” สร้อยก้มลงมองแหวนเจ้าหลวงในมืออย่างรู้สึกหนักอึ้งในภาระหน้าที่
สร้อยตัดสินใจจะแต่งงานกับรัชชานนท์ โดยที่สร้อยแอบไปทำข้อตกลงกับรัชชานนท์ว่าจะแต่งงานแต่เพียงในนาม แต่หลังจากที่ตามหารัชทายาทเจอแล้ว เธอจะกลับมาหาพ่อใหญ่ พอรัชชานนท์รู้เรื่องทั้งหมด ก็ตัดสินใจยื่นข้อเสนอให้สร้อยแสดงตัวเป็นเมีย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องถูกเอียดกับอ่อนบังคับให้แต่งงานกับศินีนุช
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
