พิสุทธิ์ แสงสุดาสบตากัน เห็นด้วย
“คุณธรรมศักดิ์ จัดการหาทางติดต่อกับเจ้าสัวยูเอฟด่วนที่สุด”
พิศินีมุ่งมั่นที่จะจัดการเรื่องนี้ให้ได้
พิแสงรีบเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาหาเขมมิกที่บ้าน แต่เขาต้องผิดหวังเพราะเขมมิกกับขนิษฐาย้ายออกไปแล้ว เขารู้สึกผิดที่ไม่ฟังเขมมิกที่จะบอกความจริงให้รู้ จึงกลับมานั่งเศร้าที่บ้าน พิศินีเจ็บปวดและเสียใจมาก แต่ต้องพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง แต่สุดท้ายก็ปล่อยโฮออกมาบอกพี่ชาย ด้วยหัวใจที่แตกสลาย ...พิแสงรู้สึกผิดที่เป็นพี่ใหญ่ แต่กลับไม่ได้สนใจเรื่องครอบครัวเลย
“ผมมัวแต่หมกมุ่นกับปัญหาของตัวเอง จนไม่ได้สนใจเรื่องของครอบครัว ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นพี่ชายคนโต ผมควรจะดูแลน้องได้ดีกว่านี้”พิแสงบอกพิสุทธิ์
“แกก็กำลังทำอยู่....อีกคนหนึ่งที่พ่อต้องขอบคุณคือเขมมิก”
“คงจะทำเพื่อแก้ตัว...”
“พ่อว่า...เขมมิกก็เป็นคนดีอยู่บ้างนะ”
“เหรอครับ...แล้วทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้...”
“ตาใหญ่...คนเราทำผิดพลาดกันได้ แต่ถ้าสำนึก และไม่กลับไปทำผิดซ้ำอีก ก็ควรจะได้รับการให้อภัย”
“ไม่รู้สิครับ...ตอนนี้ผมเหมือนถูกตีหัว จนมึน งง สับสนไปหมดแล้ว”
“งั้นก็ให้เวลาตัวเองสักพัก...ทำใจให้ปราศจากอคติ แล้วลองมองเขมมิกอีกที”
พิแสงอึ้ง พิสุทธิ์ตบไหล่ให้กำลังใจลูกชาย
“พรุ่งนี้ ยังมีความจริงให้เราต้องเผชิญอีกหลายเรื่อง เราต้องแข็งแรงที่สุดเท่าที่ทำได้ ในฐานะที่เราเป็นผู้ชายของบ้านนี้”
“ครับ...หมดเวลาที่ผมจะอ่อนแอแล้ว”
สองพ่อลูกยืนให้กำลังใจกันและกัน
เขมมิกพาขนิษฐามารักษาตัวที่อเมริกา เพราะได้รับความช่วยเหลือจากลุทซ์และครอบครัวหาที่พักให้ เธอไม่ได้บอกให้ใครรู้นอกจากเนตรนิภา สองเพื่อนสาวคุยกันทางไลน์ว่าเธอจะพาแม่ไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลที่ลุทซ์หาไว้ให้ และต้องขึ้นศาลเพื่อจัดการกับคดีที่ค้างคามานาน
แสงสุดาเครียดกับปัญหาที่เกิดขึ้น และเป็นห่วงพิศินีที่ต้องเจอกับปัญหาเรื่องพิทยา พอเห็นพิแสงมากราบขอโทษที่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ แสงสุดาก็คิดได้ พลางบอกว่าต่อไปเธอจะไม่ขัดใจลูก อะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขเธอก็พร้อมจะสนับสนุน เพื่อให้ครอบครัวกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม...
จู่ ๆ พิศาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกพิศินีซ้ำ ๆจนแสงสุดาสติแตกคิดว่าพิศินีคิดสั้น ช่วยตามหากันทั่วบ้าน สุดท้ายก็มาเห็นพิศินีกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ทุกคนพากันเข้ามากอดให้กำลังใจพิศินีอย่างอบอุ่น และหันไปตำหนิพิศาที่ชอบสร้างเรื่องวุ่นวาย พิศายืนซึม คิดว่าไม่มีใครสนใจและรักตน พิแสงรู้ว่าน้องสาวน้อยใจจึงเข้ามาปลอบและให้กำลังใจ
“ไม่มีใครทำให้น้องเล็กรู้สึกอย่างนั้นได้ นอกจากตัวน้องเล็กเอง”
“ไม่เข้าใจค่ะ” “ทำไมทุกคนถึงแคร์ความรู้สึกของศินีย์มาก”
“พี่ศินีย์เป็นคนน่ารัก ใจดี อยู่ใกล้ ๆ แล้วเย็นเหมือนอยู่ใกล้...อะไรสักอย่าง สปริงเกอร์รดน้ำต้นไม้ หรือไม่ก็...น้ำตกมั้ง”
“ศินีย์เหมือนน้ำ แต่น้องเล็กเหมือนไฟ ตั้งแต่เด็ก ๆ ศินีย์จะคิดถึงความรู้สึกของทุกคนก่อนตัวเองเสมอ ยอมที่จะให้พี่ให้น้องเล็กเลือกของเล่นก่อน ไม่เคยเสนอว่าอยากจะไปเที่ยวที่ไหน แล้วแต่พี่กับน้องเล็กทุกครั้ง เลือกเรียนคณะที่จะออกมาช่วยงานคุณพ่อคุณแม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ชอบทำธุรกิจ ศินีย์ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใคร แต่จะเป็นคนแรกที่ยื่นมือให้กับทุกคน”
“แต่น้องเล็ก....ชอบเอาแต่ใจ ชอบเรียกร้องความสำคัญ มีแต่จะเอา แต่ไม่คิดจะให้ใครก่อน ใช่มั้ยคะ”
“ใช่!”พิแสงตอบตรง
“อ้อม ๆ บ้างก็ได้ค่ะพี่ใหญ่...ยิงตรงแบบนี้ น้องเล็กเจ็บอ่ะ”
“พี่ไม่อยากยื่นน้ำหวานใส่ยาพิษให้น้องเล็กกิน ถ้าอยากหายจากนิสัยที่ทำให้คุณค่าของตัวเองลดลง น้องเล็กก็ต้องยอมกินน้ำหมักสมุนไพรที่หน้าตาแย่พอ ๆ กับรสชาติ แต่...รักษาเราได้จริง”
“เห็นภาพสุด ๆ อ่ะ”
“อยากให้คนอื่นรู้สึกยังไงกับเรา ก็จงปฏิบัติอย่างนั้นกับเค้า”
พิศาอึ้ง ในใจยอมรับ แต่ยังฟอร์ม
“ก็ไม่รู้นะ...ว่าจะทำได้แค่ไหน”
“มันก็ต้องใช้เวลาบ้างไรบ้าง ขอแค่ได้เริ่มต้น สักวันก็ทำได้”
พิแสงขยี้ผมน้องสาวคนเล็กด้วยความเอ็นดู...ทำให้พิศามีกำลังใจ
เขมมิกยังทำใจให้ลืมพิแสงไม่ได้ เพื่อตัดใจเธอเอาโบที่พี่เสือเคยเก็บได้เอาไปทิ้งในชักโครก แล้วก็มานั่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด ขนิษฐาสงสารลูกแต่ไม่รู้จะช่วยยังไง....ลุทซ์เอาข่าวรับสมัครลูกเรือเครื่องบินส่วนพระองค์ของเชื้อพระวงศ์องค์หนึ่งในตะวันออกกลางมาให้ เขมมิกดีใจมากคิดจะไปสมัครเป็นแอร์โฮสเตสในเครื่องบินลำนี้
พิสุทธิ์ พิแสง แสงสุดา และธรรมศักดิ์นัดเจอกับเจ้าสัวในภัตตาคารชื่อดัง อาหารขึ้นชื่อติดอันดับท็อปเท็น ที่เขาเป็นเจ้าของ แต่ครอบครัวของพิแสงไม่ยึดติดกับเรื่องอาหารราคาแพง
“ที่นี่อร่อยขึ้นชื่อติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศนะครับ ผมเป็นคนเลือกวัตถุดิบเข้าร้านด้วยตัวเอง ส่วนใหญ่ก็มาจากฟาร์มของผม ไม่ชิมถือว่าไม่ให้เกียรติ” เจ้าสัวคุยโว
“จะอาหารเหลาหรือก๋วยเตี๋ยวข้างทาง มันก็ทำหน้าที่เดียวกันคือเลี้ยงร่างกายให้มีชีวิตอยู่รอด จะเอาเข้าหรือเอาออกก็ทางเดียวกัน...สิ่งที่ควรคำนึงคือความสะอาดและคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าเรื่องความอร่อย...พวกเราไม่ยึดติด อีกอย่าง..การให้เกียรติกัน แสดงออกได้หลายวิธีครับ...หนึ่งในนั้นก็คือ การพูดความจริงต่อกัน และไม่เล่นตุกติก”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
