ผู้เขียน หัวข้อ: นิทานเรื่อง ทำไมหมาป่าจึงกลายเป็นหมาบ้าน  (อ่าน 6545 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ Admin

  • Administrator
  • *****
  • กระทู้: 1415
  • Level:
    0%
  • Thank : 61
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • สะกิดข่าว
กาลครั้งหนึ่ง มนุษย์นิยมมีลูกหลายคน ทำให้มนุษย์จึงเพิ่มจำนวนมากขึ้น เมื่อที่อยู่อาศัยคับแคบ อึดอัด มนุษย์จึงพากันแผ้วถาง สร้างบ้านเรือนลึกเข้าไปในป่า
สัตว์ป่าจึงขาดแคลนอาหาร เพราะพื้นที่ป่าลดน้อยลงเนื่องจากมนุษย์ นอกจากจะรุกพื้นที่ป่าเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยแล้ว ยังต้องตัดต้นไม้จำนวนมากเพื่อนำมาสร้างบ้านเรือน และเครื่องใช้ในบ้าน
หมาป่าตัวหนึ่ง หิวมาก มันหาอาหารในป่าไม่ได้ จึงเดินลัดเลาะไปตามชายป่า
มันเดินไปมา เหนื่อยจนลิ้นห้อย ในที่สุด ก็พบบ้านของคนเลี้ยงแกะ หมาป่าดีใจที่มองเห็นอาหารจนน้ำลายไหล
มันกระโจนข้ามรั้วไปไล่จับแกะ ฝูงแกะวิ่งหนีสับสนจนคนเลี้ยงได้ยินเสียง
“ไปให้พ้นนะ” คนเลี้ยงแกะตะโกนไล่
หมาป่าหนีออกมาจากบ้านคนเลี้ยงแกะได้ มันยังหิวอยู่ จึงคิดหาทางที่จะเข้าไปจับแกะเป็นอาหารอีก
แล้วมันก็หันไปเห็นเสื้อคลุมหนังแกะ
“ได้การละ”
มันแอบเข้าไปในรั้วบ้านของคนเลี้ยงแกะอีก คาบเสื้อคลุมมาคลุมตัวจนทำให้มันมองดูเหมือนแกะตัวหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ ฝูงแกะ
ลูกแกะตัวหนึ่งเห็นเข้าก็สงสัย จึงถามว่า
“น้าจ๋า ทำไมเล็บน้าจึงยาวนักจ๊ะ”
หมาป่าได้ทีจึงไล่ตะครุบลูกแกะ แกะตัวอื่นๆ เห็นเข้า จึงรีบมาช่วยเหลือและร้องเสียงดัง
คนเลี้ยงแกะได้ยินเสียงร้องจึงออกมาช่วย เขาจับหมาป่าล่ามไว้กับเสา
หมาป่าทนความหิวไม่ไหวจึงบอกคนเลี้ยงแกะว่า มันขออาศัยอยู่ในบ้าน แต่ขอให้คนเลี้ยงแกะให้อาหารมันด้วย
“ให้ฉันทำงานอะไรก็ได้”
มันบอก
ตั้งแต่นั้นมา หมาป่าจึงต้องทำงานหนักตามที่คนเลี้ยงแกะสั่งทั้งวัน
บางครั้งมันก็นึกอยากขโมยกินแกะ จึงแอบน้ำลายไหล
คนเลี้ยงแกะเห็น ก็มักไล่ให้มันออกห่างจากแกะ และคอยจับตาดู เมื่อหมาป่าหันหน้าไปทางคนเลี้ยงแกะทีไร ก็มักเห็นคนเลี้ยงแกะมองอยู่เสมอ จนมันคิดว่า แม้มันจะอ้วนท้วนขึ้น แต่ก็อยู่ไม่เป็นสุขเพราะต้องคอยระวังตัววันหนึ่งลูกของคนเลี้ยงแกะทำของเล่นหาย ด้วยความเสียดายของเด็กจึงร้องไห้เดินหา หมาป่าสงสาร จึงเข้าไปช่วยปลอบใจ และเล่นกับเด็กลูกคนเลี้ยงแกะ ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนาน เด็กน้อยเล่นจนเหนื่อยและหลับไปบนตัวหมา
ตั้งแต่นั้นมา เด็กน้อยจะเล่นกับหมาทุกวัน
คนเลี้ยงแกะเห็นลูกมีความสุขจึงบอกหมาว่า ต่อไปหมาไม่ต้องทำงานบ้านอีกแล้ว
“เธอช่วยเป็นเพื่อนเล่นกับลูกฉันก็แล้วกัน”
เขาบอก
หมาสนุกกับการเล่นกับเด็ก จนไม่นึกถึงแกะ เมื่อมันไม่นึกอยากกินแกะ พอใจแต่อาหารที่ได้ มันก็ไม่คอยมองแกะอย่างน้ำลายไหล เมื่อมันไม่มองแกะอย่างน้ำลายไหล คนเลี้ยงแกะ จึงไม่คอยจับตามองดูมันอย่างหวาดระแวงเหมือนที่เคย
หมาจึงเติบโตขึ้นพร้อมๆกับลูกคนเลี้ยงแกะอย่างมีความสุข หมารักเด็กมาก และเด็กก็รักหมาด้วยเช่นกัน
ตั้งแต่นั้นมา หมาป่าจึงกลายเป็นหมาบ้าน และเป็นเพื่อนที่ดีของคน มาจนทุกวันนี้


 
แชร์บทความ...
โค้ดแบบ forum
(BBCode)
โค้ดแบบ site/blog
(HTML)