“ครับ หลวงตา”
วันเฉลิมมองตามหลวงตาปิ่นที่ไปรับบาตรคุณยายวิมลบ้านข้าง ๆ ซึ่งมีหลานสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาออกมาใส่บาตรด้วย ยายวิมลใส่บาตรเสร็จก็หันมายิ้มกับวันเฉลิม
“วันนี้ไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก”
“ครับ...น้องน่ารักจัง”
“น้องชื่อสมฤดีจ้ะ”
“เมื่อไหร่น้องไปโรงเรียนครับ”
“น้องยังเล็กเกินไปลูก อีกซักสองปีถึงจะได้ไปจ้ะ อีกหน่อยหนูก็จะมีน้องเหมือนกันนี่ ยายเห็นแม่หนูเขาท้องใหญ่แล้ว”
“ครับ”
“หนูชื่ออะไรลูก”
“วันเฉลิมครับ”
สมฤดีเอื้อมมือออกมา วันเฉลิมจับมือสมฤดีแล้วยิ้มให้กันอย่างมีไมตรีตามประสาเพื่อนใหม่
สันต์ตัดสินใจชวนเทวีมาที่เรือนแพเพื่อพบพ่อกับแม่ของเขา พ่อสินแม่ปั้นต้อนรับอย่างยิ้มแย้มเพราะพึงพอใจในความนอบน้อมและสุภาพเรียบร้อยของเทวี
“บ้านช่องอาจจะคับแคบไปหน่อยนะหนู ก็อยู่กันตามประสาคนทำมาค้าขายนี่แหละ”
“ไม่แคบหรอกค่ะคุณพ่อ หนูว่าน่าอยู่ดีออก ลมพัดเย็นสบายทั้งวันเลย” เทวีบอกอย่างจริงใจ
“พ่อผมเขาเป็นช่างไม้ ทุกตารางนิ้วในบ้านหลังนี้ ฝีมือพ่อผมหมดเลยครับ”
“เก่งจังเลยค่ะ”
แม่ปั้นกับพ่อสินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอใจเทวีไม่น้อย
“ผมเองก็ได้วิชาพ่อมาบ้างเหมือนกันนะ ถึงจะปลูกบ้านทั้งหลังไม่เป็น แต่ตู้ โต๊ะ เก้าอี้ก็พอทำเองได้”
“ขี้คุยรึเปล่าคะเนี่ย” เทวีแซว
“เอ้า ไม่เชื่อไปดูฝีมือผมก็ได้”
สันต์คะยั้นคะยอเทวีให้ลุกตามไปดูโต๊ะ เทวีหันมาขออนุญาตแม่ปั้น ก่อนจะเดินตามสันต์ไปมุมนึง
“เจ้าสันต์มันไม่ได้ยิ้มเหมือนมีความสุขยังงี้มานานแล้วนะแม่ปั้น”
จังหวะนั้นมีชาวบ้านพายเรือเข้ามาเทียบหน้าเรือนแพมาซื้อของ เทวีก็ช่วยแม่ปั้นหยิบของขายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มต้อนรับลูกค้า ทำให้แม่ปั้นพ่อสินชอบใจมาก
ด้านตาปอดื่มเหล้าเมาเข็นรถผลไม้ดองข้ามถนน ถูกรถปิกอัพคันหนึ่งเฉี่ยวล้มบาดเจ็บที่ขา ลำยองรู้เรื่องแล้วแต่ไม่สนใจจะไปดูแลพ่อ ยายแลมาหาที่บ้าน ลำยองรีบเก็บเงินซ่อนในชายพกทันที
“มีอะไรแม่”
“เอ็งช่วยไปดูพ่อเอ็งหน่อยไป”
“อ้าว... นังลำดวนมันอยู่เฉย ๆ ก็ให้มันดูไปสิ”
“มันอยู่ที่ไหนล่ะ มันไปทำงานของมันแล้ว”
“ไอ้ปาน ไอ้แป้ง ไง”
“โอย... พึ่งได้ที่ไหนกัน ไอ้สองตัวนั่นน่ะ หายหัวกันไปตั้งแต่เมื่อวาน ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”
“ฉันก็ไม่ว่างหรอกนะแม่”
“ไปดูมันแป๊บเดียวก็ยังดี”
“บ่าย ๆ คุณกวงเขาอาจจะมา เดี๋ยวเขาไม่เจอฉัน เขาจะหงุดหงิดเอา”
“งั้นเอ็งเอาตังค์มาหน่อย ข้าจะเอาไปซื้อยาแก้ปวดให้มันกิน”
ลำยองหงุดหงิด แต่ต้องตัดใจ หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเปิดเทเหรียญเศษเงินออกมาได้หลายเหรียญ ยื่นส่งให้ยายแล
“อะไรวะ แค่เนี้ย”
“ยาแก้ปวด ซองละห้าสิบสตางค์ แค่นี้ก็ซื้อได้หลายซองแล้วนะแม่”
“เอ็งมีเงินเป็นปึก ๆ”
“ฉันก็ต้องประหยัดของฉันเหมือนกันนะแม่ รายจ่ายฉันก็เยอะ ไหนจะค่าทำผมทำเล็บ ไหนจะค่าเสื้อผ้าอีก”
ยายแลกลับไปด้วยความไม่พอใจ ซื้อยาแก้ปวดกลับมาถึงบ้านก็พบว่าหลวงตาปิ่น ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของตาปอมาเยี่ยม...หลวงตาปิ่นพูดเตือนสติตาปอเรื่องดื่มเหล้า
“ค่อย ๆ คิดตั้งสติให้ดี ๆ มันยังไม่ได้มืดมิด จนมีแต่ทางตันหรอกเพียงแต่อย่าประมาทในการใช้ชีวิต มีน้อยกินน้อย เวลามีก็หัดรู้จักเก็บออม ไอ้ที่ไม่จำเป็นต้องจ่ายก็ตัดทิ้งมันไป อย่างเหล้าน่ะ”
“กินนิดเดียวหลวงพี่ แค่พอจำรสได้เท่านั้นเอง” ตาปอตะแบง
“กินแล้วมันมีประโยชน์อะไรไหม”
“ไม่มีจ้ะ”
“ก็รู้นี่หว่า แต่ทำไม่ได้ ใจไม่แข็งพอ”
“หลวงพี่ก็ช่วยหน่อยสิจ๊ะ ฉันจะได้ลืมหน้าอ้าปากอย่างคนอื่นเขาได้ซะที”
“ช่วยยังไง”
“ก็เวลาหลวงพี่เข้าฌานลึก ๆ เผื่อเห็นเลขอะไรแวบ ๆ มาก็มาบอกกันมั่ง รางวัลที่หนึ่ง ฉันไม่หวังหรอกจ้ะเอาสองตัวก็พอ”
“ยากนะ”
“เข้าฌาน ทำยากเหรอจ๊ะ”
“เปล่า...สันดานพวกเองน่ะดัดยาก”
หลวงตาปิ่นด่า แต่ยายแลไม่รู้สึกสะเทือน
ค่ำคืนวันเดียวกัน แม่ปั้นก็ให้แหวนทองเพชรซีกโบราณน้ำดีดูมีสกุลให้กับสันต์
“ของเก่าก็จริง แต่เพชรเหลี่ยมลูกโลก น้ำดียังงี้หาไม่ได้ง่าย ๆ แล้ว”
“แม่เอ็งเขาเทแทบหมดกระเป๋าเชียวละ คนจากบ้านท่านขุนไม่ใช่จะขายของในบ้านให้ใครง่าย ๆ หรอก” พ่อสินบอก
“จะได้ลูกสะใภ้ถูกใจทั้งที มันก็ต้องเต็มที่ให้สมหน้าสมตาเขาสิ” แม่ปั้นยิ้ม
“ทองอีกห้าบาท เงินสดสองหมื่นคงไม่น้อยไปหรอกนะลูก”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
