“ไม่มีทาง!! ดอกเตอร์แสนเค้ารักดอกเตอร์ แพม!!” อันยาโพล่งออกมาอย่างสุดจะทนไหว รู้ตัวอีกทีก็อกหักซะแล้ว
เมรีหว่านเสน่ห์ แอบหลอกถามข้อมูลของอันยา และสามารถพาทวยเทพมาที่คอนโดฯของตนเองได้ เมรีส่งสายตายั่วยวน นาทีนี้ทวยเทพไม่ขัดใจเมรีให้ทำอะไรยอมทำทุกอย่าง จนกระทั่งเกือบจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ทวยเทพก็ชะงัก เมรีงงหยุดทำไม
“ไหนบ่นนักบ่นหนา ว่าเค้าไม่แคร์คุณไงล่ะ”
“ได้กิ๊ก...ก่อนได้แฟน มันแปลก ๆ”
เมรีโกรธ “คุณ!!! ฉันก็นึกอยู่แล้ว ว่าทำไมนังอันยามันถึงไปทำเรื่องแบบนั้นได้เพราะมีแฟนกินหญ้าอย่างคุณนี่เอง!! ยังไม่รู้ล่ะสิ ว่าถูกมันหลอก รู้มั้ยที่มันบอกว่าไปทำงานน่ะ มันงานอะไร มันไปอ่อยดอกเตอร์แสน!”
“พูดซี้ซั้วอะไรของคุณ!!”
“มันประกาศกับบอส กับฉันเอง ว่าแผน การที่จะให้ดอกเตอร์ออกจากงาน คือมันจะยอมเอาตัวเองเข้าแลก!!”
“หยุดพูดนะ!! อัน...อันเค้าไม่ได้ทำแบบนั้น เค้ายังหึงผมเรื่องคุณด้วยซํ้า!!”
เมรีเยาะ “ฉันไม่แปลกใจเลยที่มันต้องไปอ่อยดอกเตอร์ ผู้ชายที่คุณว่าจืดนั่นน่ะ ยังมีลูกเล่นมากกว่าคุณเยอะ ซื่อบื้อแบบนี้ ไม่มีวันได้แอ้มนังสารพัดพิษนั่นหรอก ทึ่มเอ๊ย!!” เมรีผลักทวยเทพออกไปจากห้อง ปิดประตูใส่หน้าด้วยความโมโห ฮึ่ย!!
หน้าห้องทวยเทพ อึ้ง “ไม่ ไม่จริง!!! อันนะอัน คุณ!! คุณจะทำกับผมแบบนี้ไม่ได้” ทวยเทพกำหมัดแน่น ความตกตะลึงค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความปวดร้าว และเจ็บใจในตัวอันยา!!
ตอนที่ 13
อันยาแต่งตัวเหมือนคนปกติมาทำงาน ทำเอาคนที่เพียงพอดีแปลกใจไปตาม ๆ กัน ไม่เว้นแม้แต่แสน แสนซื้อริบบิ้นสวย ๆ แบบที่อันยาชอบมาฝาก แต่อันยายังโกรธและงอนแสนที่เห็นแสนกอดพิลาสินี เลยทำเป็นไม่สนใจ แสนง้อด้วยกระดาษโน้ตธรรมดาเขียนข้อความ “สำหรับวันที่คุณ...อยากเป็นคนธรรมดา...” มาไว้บนโต๊ะของอันยาที่ล้วนแต่มีของไม่ธรรมดาทั้งนั้น ทำให้ดูแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด อันยามองอย่างแปลกใจ
“ผมเห็นว่าบนโต๊ะคุณ ไม่ค่อยจะมีของธรรมดา ๆ น่ะ” แสนบอกยิ้ม ๆ “ผมก็เลย...ไปหาอะไรเรียบ ๆ มาให้”
อันยามองแสน แล้วเกิดอาการ...ตึ้ก ๆๆ หัวใจอันยาเต้นแรงมาก ๆ จนกลัวว่าแสนจะได้ยิน แสนมองสีหน้าล้อ ๆ “เอาไว้วันไหน ที่คุณอยากกลับไปเป็นแบบเดิม ก็มาเอาไปนะ มันยังรอคุณอยู่” แสนชูริบบิ้น
อันยาพบว่าห้ามใจตัวเองมันช่างย๊ากยาก แสนยิ้ม ๆ ให้อันยา แล้วกำลังจะกลับเข้าไปในห้องทำงาน อันยามองแสน ต่อสู้กับจิตใจตัวเองอย่างหนัก จะเอายังไงดีนะ เตรียมอ้าปากจะพูดว่าอยากได้ริบบิ้น แต่ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาเสียก่อน
“พี่แสน”
อันยาและแสนต่างชะงักกันไป เสียงใครฟังดูคุ้น ๆ พอหันไปก็เห็นปุ๊กลุกเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าหอบใหญ่ เมขลา เอกชัย และเพียงดาว วิ่งตามมาหอบแฮ่ก ปุ๊กลุกบอกทุกคนว่าหนีออกจากบ้านและมาขออยู่กับแสน เพราะกำนันโกมลไม่ชอบแสน แสนไม่ยอมให้อยู่ด้วย ปุ๊กลุก เลยขู่ว่าจะหนีไปให้ใคร ๆ ก็ตามไม่เจอ ทุกคนมองหน้ากัน เอาไงดี
อันยาจัดการโทรฯ ไปบอกที่บ้านว่าปุ๊กลุกอยู่ที่เพียงพอดี และให้พนักงานช่วยกันกล่อมปุ๊กลุก เพื่อรอให้ทางบ้านส่งคนมารับ แสนขอบคุณอันยาและว่าหากไม่มีอันยาเขาไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร
“คุณรู้มั้ย ทุกคนพูดเหมือนกันหมด ให้ผมมีแฟนไปซะ ปัญหาแบบนี้จะได้หมด แต่ก่อนผมก็ไม่เคยคิดนะ แต่ว่าตอนนี้...” แสนมองอันยา ตาวาววับ อันยาหัวใจเต้นโครมคราม “เอ่อ ได้เวลาแล้วล่ะค่ะ คุณนัดกับบอสไว้นี่คะ เดี๋ยวก็เลทหรอก รีบไปสิคะ” อันยารีบไล่ให้แสนไป แล้วถอนหายใจ โล่งอก “ขืนปรึกษาเรื่องขอคุณแพมเป็นแฟน เรารับไม่ไหวแน่ ๆ “ต้องจับจ้องที่จุดหมายสิอันยา...อย่า-วอก-แวก !” อันยาท่องคาถาเตือนสติตัวเอง
ปุ๊กลุกแอบขึ้นมาบนรถอันยา และใช้คัตเตอร์จ่อ “เจ้าหญิง” รองเท้าสุดหรูเริ่ดของอันยาเป็นตัวประกัน บอกจะกรีดให้ยับ อันยาเลยต้องยอมทำตามทุกอย่าง ปุ๊กลุกบอกจะไปนอนที่คอนโดฯ อันยา เพราะหวังจะเคลมแสน เนื่องจากก่อนหน้านี้อันยาเคยโกหกว่าเป็นภรรยาของแสน และคิดว่าแสนจะต้องกลับมานอนที่คอนโดฯ อันยา แต่ระหว่างนั้นอันยาได้รับโทรศัพท์ ว่าคุณย่าไม่สบายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ตกใจมาก จึงจะรีบไปโรงพยาบาล และให้ปุ๊กลุกหาอะไรกินเองในตู้เย็น
อันยารีบร้อนมาก ลืมมือถือไว้ในห้อง พอลงมาที่รถก็ควานหากุญแจไม่เจอ จึงเทกระเป๋าออกของทุกอย่างมากองกับพื้นกันเลย กุญแจรถกระเด็นไป อันยาวิ่งตามไปจะเก็บ ปิ๊น ปิ๊น!!! รถเก๋งคันหนึ่งบีบแตรไล่ เพราะอันยาตัดหน้ารถกะทันหัน
“ว้ายยยย!!” อันยาหน้าตื่น ตกใจ ทันใดนั้นแสนเข้ามารวบตัวอันยาหลบมาด้านข้างได้ทัน!!! เจ้าของรถไขกระจกออกมาต่อว่าก่อนจะขับรถออกไป อันยาเริ่มคุมสติได้ “คุณแสน นี่คุณมาได้ยังไงคะ”
“ผมได้รับข้อความที่คุณส่งมาว่าปุ๊กลุกอยู่กับคุณ ผมเป็นห่วง ก็เลยตามมาดู”
“ปุ๊กลุก ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” อันยารายงาน แต่คำตอบแสนทำอันยาอึ้งไป “ผมเป็นห่วงคุณ รู้ว่ารับมือกับปุ๊กลุกมันไม่ง่าย แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหน?”
“คุณแสน ฉันต้องทิ้งปุ๊กลุกไว้บนห้อง ฉัน...คุณย่าฉันเข้าโรงพยาบาล ฉันต้องรีบไป!!” อันยาหันไปมองกองของที่เทมาจากกระเป๋า กอบเอาของกลับลงไป แสนมองงง ๆ อันยาส่งลิปสติกให้แสนเพราะคิดว่าเป็นกุญแจเพื่อให้แสนขึ้นไปหาปุ๊กลุกที่ห้องเธอ แสนรู้อันยาสติสตังยังไม่เข้าที่
“ผมไม่ขึ้นไปดูปุ๊กลุกหรอก มานี่มา ผมไปส่งคุณเอง” แสนจะจูงอันยาไปที่รถ อันยาขืนตัวไว้ ไม่อยากจะอ่อนไหว “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้...” อันยาดึงมือออกจากแสน หันกลับ แล้วหารถตัวเองไม่เจอ หมุนหาใหญ่
“รถคุณอยู่ตรงโน้น คุณน่ะลนไปหมดแล้ว แบบนี้ขับรถไปเองไม่ได้หรอก เชื่อผม เลิกดื้อซะที!” แสนยํ้าแล้วลากอันยาไปที่รถของเขา
แสนพาอันยามาที่โรงพยาบาลชานเมือง ใกล้กับบ้านสวนคุณย่าอันยา และพบว่าหมอกำลังช่วยขยายหลอดเลือดให้ เพราะหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน ซึ่งหากอาการของคนไข้ตอบสนองดีก็ไม่จำเป็นต้องผ่าตัด แม้พยาบาลจะบอกไม่ต้องเป็นห่วง แต่ก็ไม่ทำให้อันยาคลายกังวลได้ แสนช่วยปลอบเพื่อให้อันยาผ่อนคลายและคอยอยู่เป็นเพื่อนหน้าห้องฉุกเฉิน
“ช่วงหลังฉันมัวแต่ทำงาน! จนลืมเรื่องคุณย่าซะสนิท เมื่อเช้าคุณย่าฝากข้อความเอาไว้ให้ฉันไปหาที่บ้านสวน ฉันตั้งใจจะไปตอนเย็น แต่...ก็มาเกิดเรื่องปุ๊กลุก ฉัน ฉันมัวแต่สนใจเรื่องอื่น... จนลืมย่าของตัวเอง” อันยาพรํ่าอย่างเสียใจ “พ่อ ...ให้ฉันมาอยู่ที่นี่เพื่อให้ดูแลคุณย่า แต่ดูสิ ว่าฉันทำอะไร...” อันยาร้องไห้
“อันยา...คุณอย่าโทษตัวเองฝ่ายเดียว ผมก็ผิดด้วย ที่ให้คุณช่วยเรื่องของผมมากเกินไป”
“แต่ฉันต้องรู้ตัวเองสิ ไม่ใช่ปล่อยให้คุณย่าเป็นแบบนี้...ฮือ นี่ถ้าคุณย่า ถ้าคุณย่าเป็นอะไร...ฉัน...ฉันจะทำยังไง”
แสนมองอันยา เห็นใจมากเหลือเกิน และบอกให้อันยาเข้มแข็ง เพราะถ้าอันยาไม่ดูแลตัวเอง ก็จะไม่มีใครดูแลคุณย่า แต่อันยายังกลัว แสนพยายามให้กำลังใจ “อันยา ผมรับรองว่าคุณย่าคุณจะปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ได้ แต่ถ้าคุณอยากทำอะไรให้ใคร ตัวคุณเองต้องพร้อม...คุณจะต้องเข้มแข็ง คุณทำเพื่อคุณย่าได้มั้ย”
อันยานิ่งไป ยอมรับในสิ่งที่แสนพูด พยักหน้ารับทั้งนํ้าตา เหมือนเด็กที่ฟังผู้ใหญ่สอน “ดี... ดีมากอันยา” แสนลูบหัวปลอบอันยา...อันยาซึ่งอ่อนแอมาก ๆ...ค่อย ๆ ซบศีรษะลงกับไหล่ของแสน...แสนชะงักไป โอบอันยาเข้ามาปลอบอย่างเห็นใจ…
ปุ๊กลุกเห็นมือถือที่อันยาลืมไว้ จึงเอาขึ้นมากดหาเบอร์แสน และส่งข้อความหาแสน “แสนขา...คิดถึงคุณจัง ถ้ามาหาฉันคืนนี้ จะมีรางวัลให้นะคะ ม๊วฟ ม๊วฟ” จากนั้นก็ไปค้นเสื้อผ้าของอันยามาใส่ และโป๊ะหน้าฉํ่า ก่อนจะนอนรอแสนท่าทางเซ็กซี่ แต่รออยู่นานไม่มาสักทีเริ่มเซ็ง แต่ทันใดนั้น “ติ๊งน่อง ๆ” เสียงออดดังขึ้น ปุ๊กลุ๊กยิ้มนอนรออย่างย่ามใจ
ที่หน้าห้อง ทวยเทพซึ่งกำลังเมามายกดออดหลายครั้งแต่อันยาก็ไม่มาเปิดประตูสักที จึงทดลองบิดลูกบิด ปรากฏประตูไม่ได้ล็อก ทวยเทพเดินเข้ามา ในห้องมืดมิด มีเพียงไฟสลัวที่ส่องออกมาจากห้องนอนเท่านั้น ทวยเทพเดินเข้าไปเห็นคลุมโปงอยู่ก็คิดว่าเป็นอันยา
“อัน คุณทำยังงี้ได้ยังไง” เสียงอู้อี้มาก ปุ๊ก ลุกที่อยู่ใต้โปง ชะงัก ว่าทำไมแสนเสียงแปลก ๆ แต่ก็ไม่คิดอะไร ปุ๊กลุกยุกยิก แล้วเลิกชายผ้าที่คลุมปลายเท้าขึ้น จงใจโชว์เรียวขาอ่อย...
“นี่!! ไม่คุย แล้วยังให้ผมดูเท้าคุณอีกเหรอ ไม่สุภาพเลยนะอัน ผมไม่ดูเท้าคุณ หันหน้ามาคุยกันเดี๋ยวนี้!!”
“เฮ้ย!! เห็นหน้าก็จบเห่สิ” พรึ่บ!! ปุ๊กลุก กดดับไฟข้างหัวเตียง ห้องที่สลัวอยู่มืดสนิท เป็นเวลาเดียวกับทวยเทพปราดมาทางหัวนอน จะดึงผ้านวมที่คลุมตัวปุ๊กลุกออก “เฮ้ย! คุณดับไฟทำไม”
ทวยเทพยังงงงวยอยู่ แล้วริมฝีปากของ ปุ๊กลุกก็ประทับลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทวยเทพส่งเสียงอู้อี้ ปุ๊กลุกล็อกคอปลํ้าทวยเทพมั่ว ๆ เห็นทวยเทพดิ้น ๆ ก่อนที่จะอาการดิ้นจะค่อย ๆ หมดไป...ทวยเทพทิ้งตัวลงไปตามแรงรัดเกี่ยวของปุ๊กลุก อย่างสมยอมในที่สุด...
เวลาผ่านไปนาน แสนและอันยานั่งรออย่างอ่อนเพลีย อันยาเริ่มนั่งโงกจะหลับมิหลับแหล่ แสนบอกให้อันยาพัก แต่อันยายังฝืนตัวเองบอกยังไม่ง่วง แต่ก็เริ่มโงกไปหน้าทีหลังที แสนรีบไปจับศีรษะอันยาไว้ ขยับให้พิงกับเบาะเก้าอี้ แต่อันยาพลิกตัว ศีรษะเลยร่วงลงมาที่ตักของแสน แล้วก็ซุกนอนตรงตักนั้นเฉย แสนมองอันยาที่นอนหนุนตักเขาเหมือนกับเด็ก ๆ ก็ยิ้มเอ็นดู เขี่ยไรผมที่หล่นมาเคลียแก้มไปไว้ที่หลังหูให้อย่างเบามือ
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
