ผู้เขียน หัวข้อ: ทองเนื้อเก้า วันที่ 21 ตุลาคม 2556  (อ่าน 844 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ RobotNew

  • Moderator
  • *****
  • กระทู้: 3411
  • Level:
    0%
  • Thank : 0
    • ดูรายละเอียด
    • สะกิดข่าว
    • อีเมล์
ทองเนื้อเก้า วันที่ 21 ตุลาคม 2556
« เมื่อ: ตุลาคม 21, 2013, 02:21:02 am »

 “เอ็งพูดอะไรของเอ็งนังลำดวน”
    
    “ก็จากบ้านพี่มาบ้านนี้ยังไงมันก็ต้องผ่าน บ้านยัยปั้น ฉันว่าป่านนี้ปู่ย่ามันคงเอาตัวไอ้วันไปกักไว้แล้วละ”
    
    ได้ยินเช่นนั้น ลำยองก็รีบแล่นไปที่เรือนแพเอะอะทันที ยายแลและลำยงตามไปด้วย
    
    “อีแม่ค้าขายผักเอาลูกกูคืนมาเดี๋ยวนี้”
    
    “มึงเป็นบ้าอะไรอีลำยอง”
    
    “ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ อีแก่ ไอ้วันมันจะหายหัวไปไหนได้ ถ้ามึงไม่เอาหมูปิ้ง เอาของเล่นมาล่อมัน ไอ้วัน...ออกมาเดี๋ยวนี้นะมึง”
    
    แม่ปั้นกับพ่อสินยังงงอยู่
     
    “ไอ้วันมันหายไป ป้าปั้น พี่ลำยองเขาคิดว่ามันมาอยู่ที่นี่”
    
    “ไอ้วันน่ะเรอะหายไป”
    
    “มึงเลี้ยงลูกมึงยังไงกั๊น ไหนว่าลูกเถ้าแก่ ดูแลกันยังไงให้หาย แล้วมาพาลหาเรื่องกูมึงเป็นแม่ประสาหมาอะไรวะ” แม่ปั้นเริ่มฉุน
    
    “อีปั้น...มึงว่ากูเป็นหมาเรอะ” ยายแลชี้หน้า
    
    “พวกมึงอยากจะแกล้งกู...กูรู้...เอาไอ้วันมันออกมาคืนกูเดี๋ยวนี้”
     
    “ลูกมึงน่ะ กูเลิกคิดสนใจจะเอามาเลี้ยงตั้งชาตินึงแล้ว อีกหน่อยกูก็จะได้หลานใหม่แล้ว มีแต่เป็นผู้ดีมีตระกูลไม่ใช่ลูกอีผู้หญิงสำส่อนอย่างมึง”
    
    “กูจะไปเอาตำรวจมาจับมึงโทษฐานขโมยเด็ก”
    
    “ไป้...ไปเอามาเลย กูจะได้ฟ้องกลับข้อหาบุกรุกรบกวนชาวบ้านเขา” แม่ปั้นท้า
    
    “ไอ้วันมันคงไม่ได้มาที่นี่หรอกพี่ลำยองไปเหอะ ลองไปหาดูที่อื่นก่อน ขอโทษด้วยนะป้าปั้น ลุงสิน” ลำยงขอโทษ
    
    ลำยองจ้องแม่ปั้นอย่างเอาเรื่อง ขณะที่ยายตั้งท่าจะลุย ไม่เห็นว่าลำยงดึงลำยองออกไปแล้ว
     
    “มาเลย แน่จริงมึงเข้ามาเลยอีแล” แม่ปั้นคว้าไม้มาถือไว้
     
    “แน่จริงก็อย่าใช้ไม้สิโว้ย”
    
    “หรือมึงจะเอานี่” ปั้นโยนไม้ทิ้งหยิบปังตอขึ้นมาแทน
    
    ยายแลเหลียวหลังไม่เห็นใครก็โกยตามออกไปทันที...หลังพวกลำยองถอยทัพกลับไปแล้ว พ่อสินกับแม่ปั้นเป็นทุกข์และกังวลใจว่าวันเฉลิมหายไปไหน...ยายแลตามมาทันลูกสาวก็บ่นพึมพำที่ไม่ได้ลุย ลำยองรำคาญ
     
    “แม่หยุดพูดซะทีได้ไหม คนยิ่งปวดหัวอยู่ ไอ้วันนะไอ้วัน ไปถูกรถชน ตกนํ้าตกท่าที่ไหนก็ไม่รู้”
     
    “ถ้าไอ้วันมันเป็นอะไรไป พี่สันต์เอาพี่ตายแน่” ลำยงเตือน
    
    “อีปั้นมันเพิ่งพูดมาหยก ๆ ว่า อีกหน่อยมันก็มีหลานใหม่ มันจะมาสนใจไอ้วันทำไม”
    
    “ยังไงไอ้วันมันก็เลือดเนื้อเชื้อไขเขาล่ะว่ะ”
    
    “ข้าเมื่อยขาแล้วนา จะไปตามหาไอ้วันมันถึงไหนวะเนี่ย”
    
    “ฉันว่าฉันพอจะรู้ว่าไอ้วันมันไปอยู่ไหน” ลำยงเชื่อมั่น
     
    แล้วทั้งหมดก็พากันมาที่กุฏิหลวงตาปิ่น เห็นวันเฉลิมนอนหลับสบายทั้งชุดนักเรียน หลวงตาบอกให้ทุกคนอยู่ในความสงบและไม่ยอมปลุกวันเฉลิมให้
     
    “ปลุกคนหลับสบายให้มันตื่นขึ้นมาน่ะ ข้าไม่ทำหรอกโว้ย มันบาป”
    
    “แหม...ไอ้วันนี่มันน่าตีให้ตายซะจริง ๆ เลยนะหลวงพี่ ทำเอาใครต่อใครเขาเป็นห่วงแทบแย่ ที่แท้มันก็แอบมาอยู่กับหลวงพี่ที่นี่เอง”
    
    “เออ...มันน่าตีให้ตาย แต่ไม่ใช่ไอ้วันหรอก นะ พวกเอ็งต่างหากมัวไปทำอะไรอยู่ ไอ้วันมันถึงเข้าบ้านไม่ได้”
    
    “ซวยแล้วไหมล่ะมึง นังลำยอง”
    
    “หนูก็ยุ่งเรื่องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องแหละจ้ะหลวงลุง”
    
    “เอ็งจะอ้างทำมาหากินจนลืมลูกเต้า มันฟังไม่ขึ้นหรอกโว้ยลำยอง ฉิบหายกันหมดถ้าคนเป็นพ่อเป็นแม่คนมันคิดอย่างเอง เด็กมันจะหันหน้าไปพึ่งใครได้ เวลามันหิว...เวลามันมีปัญหา เงินทองมันไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของชีวิตคนหรอกโว้ยจะคิดจะทำอะไรหัดให้มันพอดี อย่าให้มันมากไปน้อยไป เอ็งเป็นแม่ก็ทำหน้าที่แม่ให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เข้าใจไหมวะ ที่ข้าพูดเนี่ย”
     
    “เข้าใจจ้ะหลวงลุง” ลำยองรับคำเสียงอ่อย
    
    “ตกลง เอายังไงเรื่องไอ้วันจะให้มันนอนที่นี่ ก็รบกวนหลวงลุงเปล่า ๆ นะ” ลำยงถามพี่สาว
    
    “เอ็งอุ้มมันไหวก็อุ้มไปสิ”
    
    “อุ้มไม่ไหวหรอกจ้ะ ฝากมันนอนที่นี่ซักคืนก็แล้วกันจ้ะหลวงลุง” ลำยองฝาก
     
    แล้วพวกลำยองก็พากันกลับ ระหว่างทางลำยงก็พูดขึ้น
     
    “บอกไอ้วันมันด้วยว่าทีหลังเข้าบ้านไม่ได้ ไม่มีข้าวกินก็ให้มันไปหาฉัน จะได้ไม่ต้องลำบากไปถึงหลวงลุงอีก”
     
    “ไอ้วันมันลูกข้า ข้าจะเลี้ยงยังไง มันก็เรื่องของข้า”
    
    “แปลว่าที่หลวงลุงปากเปียกปากแฉะสอนมาเมื่อกี้น่ะสุดท้ายมันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาใช่ไหม...เจริญล่ะ”
     
    ลำยงเร่งฝีเท้าเดินกลับบ้านด้วยความเบื่อหน่ายผู้เป็นพี่สาว ยายแลหาวนอนและจะเดินตามลำยงไป
     
    “บ้านยัยมูลเปิดกี่โมงแม่”
    
    “พระบิณฑบาตมันก็เปิดแล้ว ถามทำไมวะ”
    
    “พรุ่งนี้เจอกัน”
    
    ลำยองเดินแยกออกไป ยายแลอ้าปากค้าง
     
    เช้าตรู่ตอนตีห้า หลวงตาปิ่นจะลงโบสถ์ทำวัตรเช้าก็ปลุกวันเฉลิมให้ลุกขึ้นแล้วบอกให้เดินกลับบ้าน...วันเฉลิมเดินงัวเงียกลับบ้านเห็นห้องไฟในครัวเปิดสว่างอยู่ก็เดินเข้าไปดูเห็นละม่อมกำลังดงหม้อข้าวอยู่
     
    “พี่มาอยู่ใหม่เหรอ”    “เราชื่อวันเฉลิมละสิ เมื่อคืนเขาตามหาตัวกันให้วุ่น ไปนอนไหนล่ะ”    “กุฏิหลวงตา”    “ไปอาบนํ้าอาบท่าไป ข้าวใกล้สุกแล้ว รถโรงเรียนมารับกี่โมง”     “เจ็ดโมงครับ”    “เสื้อผ้าจะซักใส่ตะกร้าไว้ให้นะ”   วันเฉลิมรับคำแล้วเดินออกไปอย่างว่าง่าย ครู่หนึ่งก็แต่งตัวเรียบร้อยมานั่งกินข้าว ละม่อมทำอะไรไม่ทันมีเพียงผักกาดดอง วันเฉลิมกินได้อย่างไม่เรื่องมาก    
    “พี่ชื่ออะไร”
    
    “ละม่อม...เรียกพี่ม่อมเฉย ๆ ก็ได้”   “พี่ม่อมจะอยู่ที่นี่นานไหม”   “ไม่รู้สิ มันก็แล้วแต่แม่ของวันเขา”    “วันอยากให้พี่ม่อมอยู่นาน ๆ นะ”    ละม่อมยิ้มตอบ มองวันเฉลิมกินข้าวกับผักกาดดองด้วยความรู้สึกเอ็นดู....และในบ่อนไพ่วันนั้น ลำยองสะดุดตาชายหนุ่มรูปหล่อ แต่งกายดีบ่งบอกว่ามีฐานะคนหนึ่ง เช่นเดียวกับเมืองเทพก็สนใจลำยอง ความสวยโดดเด่นกับเครื่องประดับทองเต็มตัว เธอสนใจกระซิบถามยายแลก็ได้รู้ว่า ชื่อ เมืองเทพ มาที่บ่อนบ่อย ๆ เพื่อนร่วมวงคนหนึ่งบอกว่าเมืองเทพรวย มีตึกแถวและที่ดินมากมาย แค่เก็บค่าเช่าตึกก็นั่งกินนอนกินไปทั้งชาติ   
    
    “อื้อฮือ น่าอิจฉาว่ะ...สมบัติเยอะ” ยายแลตาโต  
    
    “ใช่ พ่อแม่แกทิ้งไว้ให้ คนมีบุญก็ยังงี้แหละ วัน ๆ เดินเข้าบ่อนนี้ออกบ่อนโน้น แกขับรถเก๋งด้วยนะ ลูกเมียก็ไม่มี” 
    
    ลำยองหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินว่าลูกเมียไม่มี ตวัดสายตาไปมองเมืองเทพเห็นก็ยิ้มให้ ลำยองไม่หลบสายตานี้และเริ่มทอดสะพานให้ทันที     “ลำยองเพิ่งมาครั้งสองครั้งเองค่ะ คุณแม่ของลำยองชวนมาเป็นเพื่อนเฉย ๆ ลำยองเล่นพอสนุกผ่อนคลายเท่านั้นเองคะ”   
    “ผมเป็นคนขี้เบื่อ ชอบเปลี่ยนที่เปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อย ๆ มากกว่า”     “ดีจังเลยนะคะ”    “เกิดมาทั้งที คนเรามันก็ต้องรู้จักกอบโกยกำไรชีวิต หาความสุขให้เต็มที่สิครับ จริงไหม น้องลำยอง” 
    
    “เมืองเทพแปลว่าอะไรคะ” ลำยองยิ้มปลื้ม  
    
    “เทพ ก็แปลว่า เทวดาไงครับ เมืองเทพก็คือ สวรรค์ชั้นฟ้า”  
    
    “งั้นคุณเทพก็เป็นเทพบุตรน่ะสิคะ”   “คงงั้นมังครับ...เทพบุตรชาวดิน...แต่น้องลำยอง อย่าเรียกคุณเลย เรียกพี่ว่าพี่เทพก็พอ” “ค่ะพี่เทพ” ลำยองปลื้มความกันเองและมีเสน่ห์ของเมืองเทพ   
    ลำยองเดินยิ้มระรื่นบอกยายแลว่าเธอจะออกไปที่อื่นกับเมืองเทพ ยายแลไม่มีเงินจำต้องออกจากบ่อนมา พอถึงเพิงขายก๋วยเตี๋ยวของลำยงก็บ่นว่าหิว นายชดซึ่งมาช่วยงานลำยงเตรียมทำอาหารง่าย ๆ คือผัดถั่วงอกที่เหลือจากใส่ก๋วยเตี๋ยวให้ยายแล ลำยงถามอย่างข้องใจ    “ฉันถามจริง ๆ แม่ไปไหนมา”   “บอกว่าธุระก็ธุระสิโว้ย” ยายเลี่ยงตอบ  “ธุระของแม่อยู่แถวบ้านยัยมูลเหรอ”  “มึงไม่ต้องยุ่ง”    “มีคนเขาเห็นแม่เดินเข้าบ่อนบ้านยัยมูล”
    
    “ไอ้พวกปากหมา”    “แม่....เงินทองมันของหายาก แม่ก็รู้ แต่ละบาทกว่าจะได้มา มันต้องเอาเหงื่อเข้าแลกทั้งนั้น แม่ยังมีแก่ใจไปเล่นไพ่อีกหรอ”   “กูเล่นเพลิน ๆ แก้เบื่อเท่านั้นละโว้ย”
    
    “แก้เบื่อของแม่มันหมดไปเท่าไรแล้ว”
    
    “บางวันกูก็ได้โว้ย ไม่ได้เสียอย่างเดียว”  “แล้วมันทำให้แม่รํ่ารวยขึ้นไหม กลับมาทีไรก็เห็นอารมณ์เสียทุกที”    “กูไม่ได้เอาเงินมึงไปเล่นก็แล้วกัน อีลำยองมันออกให้กู” 
    
    “อ้อ...พากันไปเจริญด้วยกัน”    ลำยงประชดแล้วเดินไปทำงานอื่น ยายแลโกรธนักที่ถูกลูกสาวคนรองด่า พอดีชดผัดถั่วงอกเสร็จยกมาตั้งบนโต๊ะบอกให้ยายแลกินข้าวก่อนแล้วจะได้ใจเย็น ๆ ยายแลเลยพาลเอากับชด ตาปอที่โขลกพริกป่นอยู่หัวเราะชอบใจ
     
    เมืองเทพพาลำยองมาที่บ่อนไฮโลอีกแห่ง ลำยองเล่นได้เงินมาเป็นปึกทั้งที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เมืองเทพปากหวานชื่นชมลำยองว่าดวงดี และว่าจะพาไปบ่อนที่หรูกว่านี้อีก...หลังออกจากบ่อนวันนั้น ลำยองก็พาเมืองเทพมาที่บ้าน โดยซื้อของกินหิ้วติดมือมามากมาย วันเฉลิมเห็นแม่กลับมาก็ดีใจรีบเข้าไปหา ลำยองบอกให้ไหว้เมืองเทพ   “ลูกชายน้องลำยองเหรอ”   “ค่ะ...ลูกกับผัวคนแรกของลำยอง...นังม่อมมัวทำอะไรอยู่วะ ขนของเข้าไป”   ลำยองแสดงอำนาจตะโกนเรียกละม่อมรีบวิ่งออกมารับของ ลำยองระริกระรี้เดินพาเมืองเทพเข้าบ้าน วันเฉลิมเดินตามจะบอกว่าทางโรงเรียนทวงค่ารถก็ไม่กล้าบอก....ละม่อมจัดอาหารใส่จานตั้งโต๊ะแล้วก็กลับเข้าห้อง ปล่อยให้เมืองเทพดื่มกินกับลำยองตามสบาย วันเฉลิมมาด้อม ๆ มอง ๆ จะบอกเรื่องค่ารถ ลำยองเห็นก็ดุ เพราะคิดว่ามาแอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน เมืองเทพหยิบหมูสะเต๊ะให้สี่ห้าไม้ วันเฉลิมรับเอาไปแบ่งให้ละม่อม   “วันกินเหอะ ไม่ต้องมาแบ่งพี่หรอก กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ”     ละม่อมนั่งกินข้าวกับผักกาดดอง ส่วนวันเฉลิมนั่งกินหมูสะเต๊ะ   
    
    “แม่เขามีแขกมายังงี้ประจำหรอ...วัน”  “เปล่าครับ วันเพิ่งเห็นคนนี้คนแรก”   “มีแขกมายังงี้บ่อย ๆ ก็ดีนะ”   “ดียังไงพี่ม่อม”    “ก็วันจะได้มีของกินดี ๆ ยังงี้บ่อย ๆ ด้วยไง แทนที่จะเป็นข้าวกับผักกาดดองทุกวันทุกมื้อ...ไม่ดีหรอ”  
    
    “ไม่รู้...วันกินอะไรก็ได้...ของดี ๆ มันแพงนะพี่ม่อม วันกลัวแม่เงินหมด”   “กลัวทำมั้ย...แม่เขาเงินเยอะจะตาย”  “เขาจะอยู่นานรึเปล่าก็ไม่รู้นะพี่ม่อม”  “ทำไมล่ะ”  
    
    “โรงเรียนเขาทวงค่ารถ วันยังไม่ได้บอกแม่เลย”  
    
    “ก็รีบบอกเขาละกัน ไม่งั้นได้เดินไปโรงเรียนแน่”  
    
    วันเฉลิมอยากเข้าไปบอกแม่ตามที่ละม่อมแนะนำ แต่ไม่มีจังหวะและโอกาส วันเฉลิมเข้าไปแต่นอนไม่หลับ ดึกแล้วเสียงคุยของแม่กับเมืองเทพเงียบไป วันเฉลิมคิดว่าเมืองเทพกลับไปแล้วจึงค่อย ๆ แง้มประตูเปิด ภาพที่เห็นคือแม่กับเมืองเทพโอบประคองพากันเข้าไปในห้อง
     
    ตอนที่ 8
    
    เช้าวันรุ่งขึ้น  ละม่อมถามวันเฉลิมว่าบอกแม่เรื่องค่ารถหรือยัง วันเฉลิมบอกว่ายังเพราะเห็นแม่มีแขก...หลังวันเฉลิมไปโรงเรียนแล้ว  ละม่อมก็เข้ามาเก็บกวาดขยะและเศษอาหารที่เกลื่อนพื้น...เมืองเทพเปิดประตูห้องออกมา ลำยองกระพือผ้าถุงแล้วเหน็บรวก ๆ ตามติดออกมา
     
    “พี่เทพหิวไหม อยากกินอะไร เดี๋ยวลำยองให้มันไปซื้อให้”
    
    “พี่ไปหากินข้างนอกดีกว่า”
     
    “อ้าว ลำยองนึกว่าพี่เทพจะอยู่ที่นี่กับลำยองซะอีก”
    
    “บ้านพี่ก็มี พี่ก็ต้องกลับบ้านพี่สิ”
    
    “งั้นให้ลำยองไปเที่ยวบ้านพี่เทพบ้าง”
    
    “จะไปทำไมวะ” เมืองเทพหงุดหงิดขึ้นมาทันที
    
    “งั้นลำยองไม่ไปก็ได้ แต่พี่เทพจะมารับลำยองกี่โมง” ลำยองหน้าเจื่อนไป
    
    “รับไปไหน”
    
    “ก็พี่เทพไปไหน ลำยองก็ไปด้วยทั้งนั้นแหละ” ลำยองยิ้มหวานให้
     
    ยายแลมาหาลำยองที่บ้านแต่เช้าเห็นเมืองเทพอยู่ด้วยก็แปลกใจ แต่ลำยองภูมิใจมากที่ตกเป็นของเมืองเทพแล้ว เพราะเชื่อว่าเมืองเทพร่ำรวยกว่าเสี่ยกวง
    
    “เอ็งนี่มันแน่จริง ๆ เปิดปุ๊บติดปั๊บยังกะโทรภาพรุ่นใหม่ เป็นยังไงบ้างวะ เขารวยกว่าตา    กวงไหม”
    
    “เทียบกันไม่ติดเลยละแม่...ตากวงน่ะรวยแล้วยังต้องทำงานงก ๆ แต่พี่เทพเขาไม่ต้อง สมบัติพ่อแม่เขาทิ้งไว้ให้มากมายก่ายกอง วัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไปจนตาย”
    
    “เออ...เทียบกันไม่ได้จริง ๆ ละว่ะ”
    
    “พี่เทพเขาไม่จุกจิกอย่างตากวงหรอก ถือว่าเป็นเสี่ย สกปรกนิดสกปรกหน่อยก็ไม่ได้  พี่เทพเขาชาวสวนเก่าเศรษฐีที่ดิน เขาไม่ว่าสักคำ  ตัวเขาเองก็กินตรงไหนทิ้งตรงนั้นเหมือนกัน  ก็คนใช้เรามีก็ให้มันเก็บกวาดไปสิ  จริงไหมแม่”
    
    “อืม...ไม่งั้นจะมีคนใช้ไว้ทำไมวะ แล้วเขามีลูกมีเมียรึเปล่า เดี๋ยวเองก็กลายเป็นเมียน้อยเขาอีก” ยายแลเตือน
    
    “สำคัญด้วยเหรอแม่ มีเงินก็พอแล้ว”
    
    “เขาเงินเยอะ เอ็งไม่ลองชวนเขาลงทุนค้าขายอะไรบ้างล่ะวะ”
    
    “ทำให้เหนื่อยทำไมแม่...ก็ฉันบอกแล้วว่าเขามีขนาดทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด ฉันว่าที่พ่อปู่เคยดูเอาไว้ พี่เทพนี่แหละ เทพบุตรตัวจริง ที่ฉันรอคอยเลยละแม่”
     
    วันนั้นลำยองเข้าบ่อนไฮโลเล่นหมดตัว  ถอยออกจากวงไฮโลเดินมาหาเมืองเทพที่วงรัมมี่กำลังมือขึ้น
     
    “อ้าวน้องลำยอง...เบื่อไฮโลแล้วเหรอ” เมืองเทพถามลำยอง
    
    “ไม่เบื่อหรอก แต่เงินลำยองหมดแล้ว วันนี้ดวงไม่ดี...ไม่น่าใส่เสื้อสีนี้เลย” เมืองเทพยื่นเงินตัวเองให้สามร้อย
     
    “จะแก้มือไฮโลหรือจะเล่นรัมมี่กับพี่ล่ะ”
    
    “ให้ลำยองยืมเหรอจ๊ะ”
     
    “ยืมเยิมอะไรเรากระเป๋าเดียวกันแล้วนี่...ไม่ใช่เหรอ”
    
    ลำยองดึงเงินไปจากมือเมืองเทพ หอมแก้มเมืองเทพอย่างดีใจ ลำยองมีเงินต่อทุนมุดกลับไปที่วงไฮโลต่อหวังแก้ตัว แต่ก็เสียหมดอีก...ละม่อมได้ของสดและของแห้งจากแม่ปั้นมาทำกับข้าว วันเฉลิมกลับมาจากโรงเรียนเห็นกับข้าวก็แปลกใจ
     
    “ปู่กับย่าวันให้มาน่ะสิ...ทีแรกพี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าแพนั้นน่ะเป็นปู่ย่าวัน แกเองพอรู้ว่าพี่ทำงานบ้านนี้ก็เลยให้กับข้าวมาเต็มตะกร้าเลย มีไข่ กุนเชียง หมูหยองด้วยนะ เอาไว้กินตอนเช้า”
    
    “ปู่กับย่าใจดี”
     
    “แกยังบอกพี่เลยว่าดูแลวันดี ๆ ขาดเหลืออะไรก็ไปบอกแก...กินข้าวซะ พี่จะไปรดน้ำต้นไม้ก่อน”
    
    “วันรอแม่กลับมาค่อยกินดีกว่า”
    
    “จะรอเขาทำไม เขาอาจจะกลับดึกก็ได้ กินไปเหอะ กับข้าวมีเยอะแยะพอเหลือเผื่อ”
    
    ตอนดึกคืนนั้น...เมืองเทพขับรถมาส่งลำยองที่หน้าบ้านแล้วกลับไป ลำยองเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ไม่ดี วันเฉลิมนั่งเล่นรอแม่กลับ  พอเห็นแม่มาก็ดีใจจะบอกเรื่องค่ารถ ลำยองโวยวายละม่อมเมื่อเห็นกับข้าวมีมากมาย   

                             


ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง

 
แชร์บทความ...
โค้ดแบบ forum
(BBCode)
โค้ดแบบ site/blog
(HTML)