ผู้เขียน หัวข้อ: อันโกะกลรักสตรอเบอรี่ วันที่ 19 ตุลาคม 2556  (อ่าน 867 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ RobotNew

  • Moderator
  • *****
  • กระทู้: 3411
  • Level:
    0%
  • Thank : 0
    • ดูรายละเอียด
    • สะกิดข่าว
    • อีเมล์

 “เลขาฯ คุณเข้าประกวดไม่เห็นบอกกันเลยนะ” บุรินทร์กระเซ้า แสนมัวแต่มองอยู่ ทีแรกไม่ได้ยิน “ว่าไงนะครับบอส” บุรินทร์ขำ ๆ รู้ว่าแสนตะลึงอยู่ “เอ้อ...ดูไปเถอะ” แสนยิ้มอาย ๆ...ที่โดนบุรินทร์จับได้ว่ามองไม่วางตา...
    
    เพียงดาวเข้ามาหน้าจิกบอกไม่เห็นสวยบุรินทร์ถามว่าขนาดอันยาไม่สวย แล้วขนาดไหนถึงจะ สวย เพียงดาวยิ้มมีนัย เอกชัยจะเริ่มให้โหวตผู้ชนะ แต่ เมขลามาส่งซิกข้างเวที เอกชัยพยักหน้าก่อนประกาศ ว่ามีผู้เข้าร่วมประกวดอีกหนึ่งคน ก่อนจะถามว่ารู้ไหมว่าใครเป็นผู้เข้าประกวดคนสุดท้าย พนักงานต่างก็ตะโกน “ดอกเตอร์แพม ๆ ๆ ๆ” อันยาเริ่มใจคอไม่ดีที่พิลาสินีมีแฟนคลับเหนียวแน่นมาก เอกชัยเชิญพิลาสินี พิลาสินีเดินขึ้นมา ลุคสวยสง่า มีรสนิยม ผสมสไตล์การแต่งกายที่มีกลิ่นอายของการมาพักผ่อนที่ทะเล พนักงานชอบใจปรบมือให้ยกใหญ่
    
    “ทีนี้ทราบคำตอบแล้วใช่มั้ยคะบอส” เพียงดาวหันไปถามบุรินทร์
    
    “แต่ผมว่า อันยาเค้าก็สวยไม่น้อยกว่าแพม นะ ว่ามั้ยแสน?”
    
    แสนชะงัก เห็นบุรินทร์กับเพียงดาวมองมาเหมือนรอคำตอบ แสนเพียงแต่ยิ้ม ๆ ไม่พูดอะไร
    
    “เดี๋ยวดูผลโหวตจากทุกคนก็ทราบค่ะ ว่าทุกคนเค้าเห็นว่าใครสวยกว่า” เพียงดาวพูดอย่างมั่นใจ
     
    พนักงานทุกคนต่างเอาผลโหวตคนที่ตนเองเลือกใส่กล่อง เอกชัยนับคะแนนปรากฏว่า คะแนนของพิลาสินีและอันยาเท่ากัน เอกชัยไม่รู้จะทำอย่างไรแต่พอเหลือบไปดูจำนวนคนโหวต ปรากฏว่าขาดไป 1 คนที่ไม่ได้โหวตซึ่งก็คือ แสน ที่ไปเข้าห้องนํ้า พอแสนกลับมาเอกชัยก็ให้แสนโหวตสด ว่าจะเลือกใครระหว่างพิลาสินีและอันยา แสนอึกอัก รู้สึกลำบากใจมาก พนัก งานเริ่มส่งเสียงเชียร์ พนักงานหญิงต่างเชียร์พิลาสินี “ดอกเตอร์แพม ๆ ๆ” พนักงานชายที่ดูเฮฮาหน่อยส่งเสียงเชียร์อันยา “อันยา อันยา” อันยาและพิลาสินีต่างก็ส่งสายตาไปทางแสน
    
    “ผม...ผมเลือก...ดอกเตอร์แพม...” แสน ลำบากใจ แต่ต้องพูด เพียงดาวเยส! กองเชียร์แพมปรบมือดีใจกันยกใหญ่...พิลาสินีที่เริ่มหวั่น ๆ ยิ้มออก...
    
    “ปรบมือให้กับดอกเตอร์พิลาสินี มิสเพียงพอ ดีของเราครับ” เอกชัยปรบมือ ทุกคนปรบมือ “ขอบ คุณทุกคนมากนะคะ ขอบคุณค่ะ” พิลาสินีปรายตามามองทางแสน ยิ้มให้แสนอย่างมีความสุข...อันยามองภาพที่พิลาสินียิ้มให้กับแสน แล้วแสนยิ้มตอบ...แต่ตัวเองนั้นเป็นผู้แพ้…ไหล่ตก แทบหมดแรง...
     
    เมรีและอาโปมาเที่ยวคลับ และบังเอิญเจอกับทวยเทพ ทวยเทพซึ่งกำลังสับสนใจ และเหงาเพราะติดต่ออันยาไม่ได้ ก็ขอร้องให้เมรีอยู่คุยเป็นเพื่อน เมรีไม่สนใจหลุดปากว่าทวยเทพว่ากลัวแฟนจนขึ้นสมอง ออกแนวเปรียบเทียบว่าทวยเทพเป็นหมา แฟนจะจูงไป ไหนก็ได้ ทวยเทพโกรธ คว้าตัวเมรีมาจูบเลย อาโปเหวอทำดริ๊งค์หกไม่รู้ตัว เมรีผลักทวยเทพออก ตบเพียะ!!! เข้าให้ คว้ากระเป๋าวิ่งออกไปทันทีด้วยความอาย
     
    เมรีเข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องนํ้า พอออกมาก็เจอทวยเทพรออยู่ด้านหน้า ทวยเทพเอ่ยปากขอโทษ เมรีนึกแผนขึ้นได้เลยทำดีกับทวยเทพ หวังจะยืมมือทวยเทพจัดการอันยา
     
    อันยาเดินใจลอยมา แล้วเผลอทำกระเป๋าถือหล่น...เพิ่งรู้ตัว หันกลับไป แสนเดินมา...เห็นว่ากระเป๋าอันยาหล่นอยู่จะเก็บให้ แต่อันยาบอกไม่ต้อง รีบเข้าไปแย่งเก็บก่อน แสนชะงัก รู้สึกได้ถึงอาการแปลก ๆ ของอันยา อันยาเก็บกระเป๋าเสร็จ ไม่สบตาแสนหันควับ จะไปทันที!! แสนมองอันยาเดินงอนไป ใจหายเบา ๆ “...ให้คุณชนะ แล้วแพมเค้าแพ้ ทั้งงานก็กร่อยน่ะสิ...” แสนถอนใจ...ต้องยอมให้อันยาโกรธ
     
    เช้าวันรุ่งขึ้น พนักงานเพียงพอดีต่างลงมากินอาหารเช้าที่ห้องอาหาร อันยานั่งกินอยู่คนเดียว สีหน้าและอารมณ์ยังเหวี่ยงอยู่ กินอาหารอย่างกระแทก กระทั้น แสนเดินเข้ามาคุยแต่อันยาไม่ยอมคุยด้วย
    
    “เวลาอารมณ์ไม่ดี ผมจะดูรูปตลก ๆ แก้เครียด คนเนี้ย ตลกมากเลยนะ รับรองว่าดูแล้วต้องยิ้ม” แสนบอก อันยาเบ้หน้าเบ้ตา ยังคงไม่สน ไม่มอง นั่งละเลียดอาหารต่อ แสนยื่นมือถือมาให้ดู อันยาไม่อยากจะมอง แต่ก็...ชักจะอดไม่ได้ ภาพในมือถือของแสน เป็นสแน็ปช็อตหน้าอันยา ตลก ๆ ในหลายอิริยาบถ ทั้งตอนแอบหลับ ตอนกิน ตอนโก๊ะ ๆ
    
    แกร๊ง!! อันยาถึงกับทำมีดหั่นแฮมร่วง...มองหน้าแสนไม่อยากจะเชื่อ “นี่! นี่คุณแอบถ่ายรูปฉันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่” แสนยิ้มกริ่ม...ไม่ตอบคำถาม “ถ่ายไว้ตั้งหลายรูปแน่ะ...ถ่ายทำไม?” อันยาหน้าตาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
    
    “นั่นสิ ทำไมนะ” แสนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “เมื่อคืนแค่เลือกตามใจเสียงส่วนใหญ่ แต่ส่วนตัว ผมว่า...” ชี้ที่ภาพในมือถือ “ดูแล้วอารมณ์ดีแบบนี้แหละ “สวย”
    
    อันยาฟังแสน...แล้วอึ้งไปเลย แสนชักเขิน...เก็บมือถือแล้วเดินไป อันยาวางอุปกรณ์การกิน ยังทำอะไรไม่ถูกอยู่อึดใจ...ก่อนจะเผลอยิ้มออกมา “บ้า...”
    
    แสนแอบเหลือบมองเห็นอันยายิ้มก็โล่งอก อันยาเห็นว่าแสนมองมา แกล้งเก๊กหน้าเหมือนเดิม แต่แสนยกนิ้วก้อย...ง้อ อันยาจะฟอร์มต่อก็ฟอร์มไม่รอด หลุดอมยิ้มให้เห็นจนได้....แสนยิ้มกว้างดีใจที่เห็นว่าอันยาหายโกรธ อันยาซ่อนรอยยิ้มไม่ได้อีกต่อไป...ขณะที่สองคนส่งยิ้มคืนดีให้กันอยู่ มือถืออันยาดังขึ้น อันยาสะดุ้ง รีบหยิบขึ้นมาดูหน้าจอ
    
    “คิมบอมบ์...” อันยาชะงักไป คิมหันต์พูดเป็นนัย ๆ ว่าระหว่างพรีเซนต์งานของเพียงพอดีเกิดมีปัญหาอะไร ก็ให้อันยารอดูสถานการณ์ แต่ไม่บอกรายละเอียด อันยาร้อนใจพยายามจะถามแต่คิมหันต์วางสายไปเลย โทรฯ กลับไปอีกทีก็ปิดมือถือไปแล้ว อันยา กังวลหนักว่าคิมหันต์กำลังทำอะไรที่เธอไม่รู้
     
    พิลาสินีเตรียมตัวพรีเซนต์ บุรินทร์เข้ามาถามว่าโอเคแน่หรือ เพราะเขาเพิ่งให้กลับไปแก้ไขเมื่อวานนี้ พิลาสินีบอกอย่างมั่นใจว่าให้รอดูเซอร์ไพร้ส์โปรเจคท์ของเธอ บุรินทร์ไปนั่งเก้าอี้ข้าง ๆ แสน เริ่มพรีเซนต์ พิลาสินีเปิดไฟล์พรีเซนต์เทชั่น ภาพจากโปรเจคเตอร์ฉายขึ้นจอ “โครงการชุมชนสีเขียว แผนปรับปรุงวิถีเคมี สู่การเกษตรอย่างยั่งยืนหมู่บ้านนกกระเต็น” บุรินทร์ แสนที่นั่งดูพรีเซนต์อยู่ เห็นแค่วรรคแรกก็ชะงัก อันยา ซึ่งเข้ามาในห้องทีหลัง พอเห็นชื่อก็รู้สึกมันตงิด ๆพิลาสินีคลิกไปสู่หน้าถัดไป โชว์ให้เห็นหัวข้อสำคัญ ๆ ในการนำเสนอ มันช่างเหมือนกับของแสนอย่างกับเป็นโปรเจคท์เดียวกัน
    
    “คุณแสน ทำไมโปรเจคท์ของดอกเตอร์แพม คล้ายกับของคุณเลยล่ะคะ” อันยางง ๆ
    
    “ไม่ใช่แค่คล้ายนะ นี่มันฐานข้อมูลเดียวกัน แนวคิดอันเดียวกัน ต่างกันแค่ชื่อเท่านั้นเอง” บุรินทร์บอก
    
    “งานร่างแรกของคุณแพม เป็นแบบนี้รึเปล่าคะ”
    
    บุรินทร์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ แสน ข้อมูลของคุณไปอยู่ที่แพมได้ยังไง” บุรินทร์บอกแสน ร้อนใจ “ไม่ได้ ผมต้องระงับการพรีเซนต์ของแพมเอาไว้ก่อน”
    
    “บอส ทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ” แสนหน้าเครียด
    
    “โปรเจคท์มันอันเดียวกัน ถ้าให้แพมพรีเซนต์ แล้วคุณจะเอาอะไรพรีเซนต์ แบบนี้คุณจะกลายเป็นฝ่ายที่มีปัญหาแทนนะแสน”
    
    แสนอึ้ง มองไปทางพิลาสินีอย่างหนักใจ!!!อันยาหน้าซีด นึกถึงคำพูดคิมหันต์ขึ้นมา “ถ้าหากว่ามีปัญหาอะไร เจ๊ก็อย่าลืม หาทางยื่นข้อเสนอของวิชชั่นออฟฟิวเจอร์ให้ดอกเตอร์แสนล่ะ” อันยานึกโกรธ นี่คงเป็นฝีมือคิมหันต์
     
    บุรินทร์ทนไม่ได้ เรียกแสนและอันยาออกมาคุยนอกห้องสัมมนา บุรินทร์ถามแสนว่าทำไมให้เขาระงับการพรีเซนต์ของพิลาสินี เพราะข้อมูลทั้งหมดแสน ใช้เวลานานกว่าจะลงสนามเก็บข้อมูลได้ แสนว่าหากทำ เช่นนั้นพิลาสินีจะหมดความน่าเชื่อถือในสายตาของพนัก งานทุกคน อันยาอึ้งที่ถึงขนาดนี้แล้วแสนยังเป็นห่วงแพม บุรินทร์รู้สึกไม่เป็นธรรมเข้าไปหยุดการพรีเซนต์ของพิลาสินี แต่แสนเรียกไว้และบอกว่าเขามีทางออกแล้ว
     
    พิลาสินีจบการพรีเซนต์ พนักงานทุกคนต่างปรบมือให้อย่างชื่นชม บุรินทร์ แสนและอันยาเพิ่งเดินกลับเข้ามา พิลาสินีเดินเข้าไปใกล้ ๆ บอกบุรินทร์ไม่ได้ฟังโปรเจคท์ของเธอ บุรินทร์พยายามกลั้นอารมณ์บอกเดี๋ยวค่อยพูดกัน ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ สีหน้าดูเย็นชา พิลาสินีมองบุรินทร์อย่างไม่เข้าใจ   

                             


ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง

 
แชร์บทความ...
โค้ดแบบ forum
(BBCode)
โค้ดแบบ site/blog
(HTML)