“บอกให้เลิกซะ ทำไมไม่เลิกหา...กินจนหน้าแดงเป็นงิ้ว ยังจะมีหน้าไปโรงพยาบาลอีกเหรอ บอกแล้วว่าที่ลูกเป็นแบบนี้ก็เพราะเหล้า ยังไม่ยอมเลิกอีก”
“ฉันกินเป็นยาต่างหาก ขืนไม่กินได้ผอมแห้งตาย”
“ไม่ผอมแห้งหรอก แต่จะเป็นอีขี้เมามากกว่า หัดดูสารรูปตัวเองมั่ง โผล่ไปถึงไหนก็อายเขาเปล่า ๆ”
วันเฉลิมขึ้นรถโรงเรียนไปแล้ว หันกลับมามองเห็นเสี่ยกวงกับแม่ยังทะเลาะกันอย่างรุนแรงไม่อายสายตาใคร...เสี่ยกวงเครียดจัดทั้งเรื่องลูกทั้งเรื่องงานมีปัญหารุมเร้าเข้ามา สมัย ผู้จัดการโรงงานบอกว่าเตี่ยของเขาตรวจบัญชีพบตัวเลขผิดพลาดหลายแห่ง
“ผมจะพยายามละกัน”
เสี่ยกวงถอนใจ ลูบหน้าตัวเองเหมือนอยากจะไล่ปัญหาชีวิตให้ออกไปให้หมด
“มีอะไรที่ผมช่วยได้ก็บอกมาเถอะนะครับ”
“ช่วงนี้มีแต่เรื่องน่าปวดหัว อันที่จริงผมก็ผิดเองที่แส่หาเรื่อง”
“เด็กจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ล่ะครับ” สมัยถามเรื่องลูก
“หมอเองก็บอกไม่ได้ ผมรู้สึกแย่มากที่ทำร้ายจิตใจลูกเมียผม”
“คุณกวง หวังดีต่อวงศ์ตระกูลต่างหากครับ”
“อุตส่าห์ได้ลูกชายกะเขาทั้งที ทำไมมันถึงได้เป็นอย่างนี้”
เสี่ยกวงบ่น สมัยจึงเงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก...ในขณะเดียวกัน ลำยองก็มาบ่นกับยายแลเรื่องเสี่ยกวง
“เดี๋ยวนี้มันไม่เคยสนใจฉันเลยนะแม่ บ้านช่องไม่เคยมาค้างด้วยเลย แต่ก่อนยังพาไปกินข้าว ดูหนังบ้าง เดี๋ยวนี้มีที่ไหน มารับไปดูลูกแล้วก็ไป”
“เอ็งก็อย่าไปเสียงดังใส่เขาสิวะ ผู้ชายน่ะเว้ยเฮ้ย เขาชอบเมียเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียง ยิ่งปากมากเขายิ่งหนีหน้า”
“แม่ว่าฉันยังสวยเหมือนเดิมรึเปล่า”
“หัวซอยยันท้ายซอย ไม่มีใครกินเอ็งลงหรอก...แต่ว่า”
“ฉันน่ะอดสงสัยไม่ได้หรอกน่ะแม่ มันอาจจะมีอีหนูซ่อนไว้ที่ไหนอีกก็ได้”
“ก็ช่างเขาปะไร สันดานผู้ชายมันก็ยังงี้ ถ้าเอ็งทำตัวดี ๆ ให้เขาเห็นว่าเอ็งตั้งใจเลี้ยงลูกเขา เขาคงไม่คิดทิ้งขว้างเอ็งหรอก”
“จับได้จะตามไปตบให้มันฟันร่วงเลย”
“ข้าว่า เหล้าน่ะ เอ็งเลิกได้ก็เลิกซะเหอะ ลำยอง...เขาอาจจะรังเกียจที่เอ็งติดเหล้าก็ได้” “กินเป็นยา ไม่ได้ติดซะหน่อย”
ลำยองยังไม่ยอมรับว่าชีวิตนี้ขาดเหล้าไม่ได้แล้ว...หลังโรงเรียนเลิกวันเฉลิมไปเยี่ยมปู่กับย่าที่เรือนแพ ทั้งสองดีใจลูบหน้าลูบหลังหลานด้วยความคิดถึง แล้วหาข้าวปลาอาหารให้กินจนอิ่ม จากนั้นพ่อสินก็พาวันเฉลิมมาส่งที่สะพาน ลำยองเดินมาเห็นปราดเข้ามาอย่างเร็วและกระชากวันเฉลิมออกจากพ่อสิน
“ไอ้วัน...มึงมาทำอะไรแถวนี้”
“วันไปหาหลวงตามา กำลังจะกลับบ้านครับ”
“อยู่ไม่ติดบ้าน วัน ๆ เอาแต่ตะลอน ๆ นะมึง”
“เอ็งจะว่าลูกน่ะ หัดมองตัวเองให้ดีซะก่อนเหอะนังลำยอง”
“อย่ามาแส่ แม่ลูกเขาจะสั่งสอนกันโว้ย คนอื่นไม่เกี่ยว หน็อย คิดจะขโมยลูกกูละสิ ทำเป็นเอาเงินมาล่อ” ลำยองตวาดพ่อสิน
ลำยองแกะหนังยางที่ชายเสื้อที่รัดเงินอยู่ออก โยนเหรียญคืนไปให้สิน เหรียญปะทะใส่ตัวสินแล้วกลิ้งไปตามพื้นถนน
“เงินแค่นี้ กระจอกโว้ย”
ลำยองฉุดกระชากวันเฉลิมออกไปทันที พ่อสินได้แต่มองตามวันเฉลิมไปอย่างเวทนา...ลำยองเหวี่ยงวันเฉลิมเข้ามาในบ้าน
“อย่าให้กูรู้นะมึง ว่ามึงแอบไปบ้านนั้น จะตีให้ตายคามือเลย”
“ทำไมไปไม่ได้ละครับ” วันเฉลิมถามอย่างสงสัย
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
