“คงรีบกลับไปส่งข่าวเตี่ยกับแม่เขามั้ง ว่าได้ลูกชายแล้ว”
“พี่ลำยอง...ลูกพี่มันไม่ค่อยแข็งแรงนะ” ลำดวนบอกพี่สาวอย่างกระอักกระอ่วน
“เดี๋ยวหมอเขาก็ดูแลเองแหละ กูเป็นคนไข้พิเศษนะโว้ย ไม่ได้คลอดอนาถาแบบตอนคลอดไอ้วันมัน...ถ้ามึงกลับบ้าน ฝากบอกแม่แกด้วยว่าให้หาหมอประคบเก่ง ๆ ไว้รอกูหน่อย จะได้ประคบหน้าท้องให้มันยุบ ๆ บวมฉึ่งยังงี้ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวย...เออนี่...คุณกวงเขารับปากจะซื้อแหวนเพชรให้กูด้วยเขาจะรับขวัญลูก...มึงคอยดูนะกูจะเลือกเพชรเม็ดให้มันใหญ่กว่าที่ไอ้สันต์มันหมั้นเมียใหม่มันอีก” ลำยองคิดแต่เรื่องของตัวเองมากกว่าลูก
ลำดวนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก อนาคตไม่ได้สวยใสอย่างลำยองคิดแน่
เช้าวันใหม่คุณยายวิมลถือถาดของที่จะใส่บาตรมือหนึ่ง อีกมือก็จูงหนูน้อยสมฤดีออกมา พอเห็นวันเฉลิมยืนอยู่คุณยายก็พูดกับหลานสาว
“หนูสม...วันนี้มีขนมอะไรมาแบ่งพี่เขาลูก”
สมฤดียื่นชมพู่ให้วันเฉลิม วันเฉลิมรับชมพู่ไป
“ขอบใจนะหนูสม” วันเฉลิมยิ้ม
“ขอบใจนะ” หนูสมฤดีเลียนคำพูดวันเฉลิม
ชมหิ้วกระเป๋านักเรียนของวันเฉลิมเดินออกมาหา คุณยายวิมลจึงถามชม
“เมื่อคืนยายเห็นใครต่อใครมากันเต็มบ้าน มีอะไรกันล่ะ”
“เขามาฟังข่าวแม่เจ้าวันไปคลอดค่ะ” ชม ตอบ
“อ้าว...ไปคลอดแล้วเหรอ...วันได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะลูก”
“น้องผู้ชายครับ”
“หนูละไม่ชอบเล้ย พวกยาย ๆ น้า ๆ เขาชอบพูดว่าอีกหน่อยวันเขาจะเป็นหมาหัวเน่า”
“เขาคงคิดไม่ถึงละมังว่าเด็กตัวแค่นี้ก็มีความคิดจิตใจ...”
“นั่นสิคะคุณยาย ทำไมชอบคิดว่าเด็กไม่รู้...”
“วัน...วันดีใจไหมลูกที่ได้น้องชาย”
“ดีใจครับ”
“แล้วถ้าได้น้องสาวล่ะลูก”
“ดีใจครับ”
“นั่นสินะ ยังไงก็น้องของเรา แม่ของเรา ใช่ไหมลูก”
วันเฉลิมรับคำเสียงใส แม้ในใจจะคิดอยากได้น้องสาวมากกว่า...ด้านยายแลเดินอาด ๆ เข้ามาที่เรือนแพ แล้วขอซื้อเหล้า ชาวบ้านก็แซวเรื่องกินเหล้า เข้าทางยายแลที่ต้องการจะโม้
“ไม่ได้เอาไปกินเองโว้ย เอาไปถวายเจ้าที่ท่าน พวกเอ็งคงยังไม่รู้มั้งว่าลำยองลูกสาวข้ามันคลอดแล้วเมื่อคืน ได้ลูกชายโว้ย สมใจเถ้าแก่กวงเขา เขางี้ยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบเชียวละ พวกเอ็งเตรียมล้างไส้ล้างพุงมากินโต๊ะจีนกันได้เลย เอ้า เฮ้ย...ได้รึยังละเหล้าน่ะตาสินเงินสด ๆ โว้ยไม่ต้องทอนด้วยที่เหลือข้าให้เป็นติ๊บ”
“อีแล...มึงก็รู้ว่าบ้านกูไม่ได้ขายเหล้า มึงอยากอวดบารมีลูกมึง มึงไปอวดไกล ๆ เลย ไม่มีใครเขาเห่อโต๊ะจีนไปกะมึงหรอก” แม่ปั้นหมั่นไส้
“เออ เนาะ กูก็ลืมไป...ขายแต่ผักหญ้า น้ำปลากะปิ วัน ๆ กำไรหยิบมือ จนตายลงโลง มึงก็มีปัญญาแค่นี้แหละ”
“จะจนจะรวย มันก็เรื่องของกู ถึงจะจนกูก็มีปัญญาได้คนดี ๆ มาเป็นสะใภ้กูละวะ ไม่ใช่สวยแต่ข้างนอก ข้างในเหม็นฉึ่งอย่างลูกสาวมึง”
“อีปั้น” ยายแลโมโหถลกผ้าถุง ชี้หน้าแม่ปั้น
“ไปซะยัยแล คนเขาจะทำมาหากินกัน” พ่อสินไล่
ยายแลปราดไปคว้ากระจาดไข่เป็ดเงื้อขึ้นจะทุ่มทิ้งทำลาย แม่ปั้นเข้ามาเท้าสะเอวเอาเรื่อง ชาวบ้านพากันมุงดู
“เอาสิ ลองสิ ไข่กูแตกกี่ฟองกูจะปรับมึงเป็นร้อยเท่าเชียว แถมจะลากคอมึงส่งตำรวจด้วย ลองดู อีแล” พ่อสินขู่
ยายแลขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแค้นใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ กระแทกกระจาดไข่ลง จะเดินออกไป ไม่ออกไปเปล่า ถ่มน้ำลายปิ๊ดลงพื้นเป็นฟูลสต๊อป
“ดูเอาเหอะ อีคนชั้นต่ำ แม่ลูกไม่ได้ต่างกันเลย” แม่ปั้นด่าไล่หลัง
วันหยุด วันเฉลิมไปอยู่ที่กุฏิหลวงตาปิ่น ขณะที่เด็กน้อยกำลังถูกุฏิอยู่ สันต์ก็พาเทวีเข้ามา กราบหลวงตา เทวีเห็นวันเฉลิมครั้งแรกก็ถูกชะตานึกรักเอ็นดูขึ้นมาทันที
“ขยันจริงลูก ช่วยหลวงตาถูพื้นเหรอ”
“ครับ”
“มันถูเอาจริงเอาจังนะไม่ได้ถูเล่น ๆ ผู้ ใหญ่เห็นยังต้องอายเชียวละ”
“ดีแล้วละลูก วันต้องดูแลหลวงตาให้ดี ๆ นะ”
“ครับ”
“นั่นใครล่ะ แฟนใหม่เอ็งเรอะเจ้าสันต์” หลวงตาปิ่นถามตรง ๆ
“ครับหลวงตา...วันนี้มีโอกาส ผมเลยพาอาจารย์เทวีมากราบหลวงลุงครับ”
“แต่งกันแล้วจะพากันย้ายมาอยู่แพแม่ปั้นเขารึเปล่าล่ะ”
“ยังไม่ทราบเลยครับหลวงลุง”
“ถ้ามาอยู่ที่นี่ก็ไกลจากที่ทำงานไปหน่อยเจ้าค่ะ”
“ก็ค่อยดูกันไปนะ แต่เป็นผัวเมียกันยังไงก็ต้องอยู่ดูแลกันให้ดี ผัวอยู่ทาง เมียอยู่ทางไปก็ไปคนละทาง สุดท้ายครอบครัวก็พัง”
สันต์กับเทวียกมือไหว้น้อมรับคำสอนหลวงตา แล้วสันต์ก็เรียกวันเฉลิมมาใกล้ ๆ
“นี่อาเทวีนะลูก ไหว้อาเทวีซะ” วันเฉลิมไหว้อย่างว่าง่าย เทวีเอื้อมมือมาจับมือวันเฉลิมไว้แล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“พ่ออยากให้วันรู้ไว้นะลูก...ว่าถึงแม้พ่อกับแม่ของวันจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถึงวันจะมีพ่อใหม่แม่ใหม่ วันต้องการความช่วยเหลืออะไร วันก็มาหาพ่อได้เสมอ พ่อไม่มีวันทอดทิ้งวันไปไหนหรอก...เข้าใจไหมลูก”
พยาบาลเอาลูกมาให้แม่ให้นม ลำยองเห็นลูกตัวเองแล้วผงะแทบจะร้องกรี๊ด เพราะเด็กตัวเล็กมากและผอมจนเห็นซี่โครง
“อะไรพี่ลำยอง” ลำดวนถาม
“ไอ้นี่มันลูกข้าเหรอ...ทำไมมันเป็นยังงี้ล่ะ ผัวฉันเขาหล่อยังกะอะไรดี ฉันก็สวยขนาดนี้ แล้วนี่มันอะไร หมอเอาเด็กผิดคนมาให้เป็นลูกฉันหรือเปล่าเนี่ย” ลำยองโวยวายใส่พยาบาล
“ไม่ผิดพลาดอย่างนั้นหรอกค่ะ เด็กไม่ค่อยแข็งแรง คุณหมอกำลังพยายามช่วยเหลือดูแลอย่างเต็มที่ และนมจากคุณแม่จะเป็นอีกทางนึงที่ช่วยเด็กได้ค่ะ”
ลำยองจนมุมไม่พูดอะไรอีก เมื่อถึงเวลากินข้าว มีแต่ต้มจืด ๆ ทุกมื้อลำยองก็โวยวายอีก ซึ่งความจริงแล้วโวยเพราะอยากเหล้ามากกว่าลำดวนที่มาดูแลต้องบอกให้พี่สาวเงียบ ๆ เพราะคนอื่นเขาก็กินกันอย่างนี้
“นังลำดวน...ทำไมคุณกวงเขาไม่โผล่มาเลย สองสามวันแล้วนะมึง”
“เขามา แต่มาดูลูกแล้วก็ไป”
“ทำไมเขาไม่มาดูกูมั่ง”
ลำดวนไม่ตอบเพราะลำยองน่าจะรู้อยู่แก่ใจดีแล้ว ลำยองหงุดหงิดงุ่นง่านพาลไปเรื่องอื่น
วันหมั้นของสันต์กับเทวีจัดขึ้นแบบเรียบง่ายที่บ้านเรือนแพ มีแขกเหรื่อมาร่วมแสดงความยินดีมากมาย วันเฉลิมเห็นทุกคนต่างยิ้มมีความสุขก็หลบออกมารอแม่ที่บ้าน...เสี่ยกวงมารับลำยองออกจากโรงพยาบาล พยาบาลประคองลำยองนั่งรถเข็น แต่เธอสะบัดออกแล้วอ้อนให้เสี่ยกวงประคอง แต่เขาบอกว่ามือไม่ว่างต้องถือของทั้งสองมือ ลำดวนจึงเข้ามาช่วยแทน ลำยองหน้าหงิกไม่พอใจ
“แล้วลูกละค่ะคุณกวง”
“หมอเขาให้อยู่ต่อไปก่อน ยังไม่ให้เอากลับ” เสี่ยกวงน้ำเสียงเฉยเมย
วันเฉลิมดีใจที่เห็นแม่กลับมาบ้าน แต่พอวิ่งเข้าไปหาก็ถูกตวาดให้ออกไปห่าง ๆ
“มึงอย่าเพิ่งมายุ่งกะกู...รำคาญ”ชื่นจะเข้าช่วยประคองอีกด้าน ลำยองสะบัดแขนออกแล้วพาลหาเรื่องด่า ชมเข้ารับกระเป๋าจากกวง แล้วตามลำยองเข้าบ้าน วันเฉลิมถามถึงน้อง พอรู้ว่าน้องต้องอยู่โรงพยาบาลต่อก็สงสัย
ลำดวนประคองพาลำยองลงนั่งที่เตียง เสี่ยกวงตามเข้ามาในห้อง
“คุณกวงขา ลำยองอยากกินหูฉลาม” ลำยองอ้อน
เสี่ยกวงนิ่งไม่ตอบ เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เปิดตู้ หยิบเสื้อกางเกงของตัวเองออกมาหลายตัว ลำยองเห็นก็ร้องถาม
“คุณกวงจะไปไหน”
“กลับบ้านฉันน่ะสิ”
“แล้วทำไมต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วย” ลำยองสงสัย
“ก็มันเสื้อผ้าฉัน” เสี่ยบอกเสียงห้วน ๆ
เท่านั้นเองลำยองก็ปรี๊ดขึ้นทันที
“ไม่ใช่ไปมีอีหนูเลี้ยงไว้ที่ไหนอีกเหรอ”
“พูดอะไรออกมาน่ะ”
“นึกว่ากูไม่รู้รึไง อย่าให้กูจับได้นะมึง กูจะตามไปตบให้ฟันร่วงเลย”
ลำยองก้าวร้าว เสี่ยกวงเริ่มโทสะขึ้นมาบ้าง
“เป็นบ้าหรืออยากเหล้าจนคลั่งกันเนี่ย ลูกจะรอดไม่รอดอยู่โรงพยาบาลนั่นน่ะ ยังมีสมองคิดเรื่องแบบนี้อีกเหรอ”
“กูจะกินมันก็เรื่องของกู เหล้าของกู”
“ที่ลูกต้องออกมาเป็นยังงี้ก็เพราะแกน่ะแหละ รู้เอาไว้ซะ”
ลำยองร้องกรี๊ด ๆ ๆ
“หุบปาก รู้จักอายชาวบ้านเขามั่ง แล้วจำเอาไว้ให้ดี ถ้ายังขืนไม่เลิกกินเหล้า ฉันจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย”
เสี่ยกวงพูดแล้วออกไปทันที ลำยองตาค้างอึ้งเพราะเป็นครั้งแรกที่ถูกเสี่ยตวาดกราดเกรี้ยว เสี่ยกวงเดินผ่านวันเฉลิมที่ยืนก้มหน้าเพราะได้ยินเสียงทะเลาะเมื่อครู่ แต่เสี่ยกวงก็หยุดลูบหัววันเฉลิมอย่างรักใคร่เอ็นดู
“ทำไมเราถึงไม่มาเกิดเป็นลูกป๊า...หือ...วันเฉลิม”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
