อันยาโล่งอก “ขอบคุณค่ะ พอดีฉันยังไม่ได้กินมื้อเช้ามาเลย” อันยารับเมนูมาเปิดแววตาเจ้าเล่ห์ หุ หุ!
อันยาหาข้อมูลของแสนจากแมกกาซีน ทำให้รู้ว่าแสนชอบทานอาหารไทย และจากการดูเมนูในร้านอาหารแห่งนี้ต้องชอบ “เซตอาหารไทยชุดเอ” ดังนั้นเวลาสั่งอาหาร อันยาจึงทำทีเป็นสั่งอาหารพร้อมกัน เหมือนกัน แถมสั่งนํ้าอัญชันเหมือนกันอีก เพื่อจงใจให้ “ใจตรงกัน” ซึ่งก็ได้ผล เพราะแสนมองอันยาอย่างเซอร์ไพร้ส์
เพียงดาวตรวจเอกสารของอันยาที่ไปแก้ไขมาอย่างจับผิด แต่แล้วก็มีเอกสารแปลกปลอมโผล่ออกมา เมื่อเปิดดูปรากฏว่าเป็นเอกสารของไรท์เพอร์เซิ่ลคอมพานี พร้อมเบอร์โทรศัพท์
“ไรท์เพอร์เซิ่ลคอมพานี บริษัทเรามีดีลกับที่นี่ด้วยเหรอ?” เพียงดาวแปลกใจ
“ไรท์เพอร์เซิ่ล เอ ชื่อนี้คุ้น ๆ นึกออกแล้ว นี่มันบริษัทจัดหางานนี่ครับ” เอกชัยบอก เพียงดาว เมขลาประหลาดใจ หะ!!!
ด้านอันยายังคงหน้าตาเบิกบานอยู่กับแสน โดยไม่รู้ว่าที่เพียงพอดีเกิดอะไรขึ้น อันยาคิดว่าแสนที่ขลุกอยู่กับกลิ่นท้องไร่ท้องนาคงไม่เคยมาร้านอาหารโรแมนติกระดับชาติเช่นนี้ แต่ก็เกือบสำลักเมื่อแสนบอก
“ลำพังตัวผมเอง คงไม่ได้มา แต่บางครั้งคุณหญิงกับคุณอิงค์กี้ก็ขอให้มาเป็นเพื่อน บางครั้งผมก็...ไม่มีข้ออ้างที่จะปฏิเสธเพื่อน ทีหลังผมจะอ้างว่าเลขาไม่อนุญาตให้มา ดีมั้ย?”
อันยาหน้าเสีย และแอบงอนไม่รู้ตัว “ฉันจะไปมีสิทธิห้ามคุณได้ยังไงล่ะคะ ถ้าคุณอยากจะไปกับสองคนนั้น” อันยาแขวะเบา ๆ แล้วก็ตัก ๆ ๆ อาหารมาสวาปามใหญ่ ไม่มองหน้าแสนอีก แสนสังเกตอาการอันยา เห็นว่ายังไงก็ไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาเลย “คุณ...ไม่พอใจอะไรรึเปล่า?”
“ฉันจะไม่พอใจอะไรล่ะคะ ฉันขอตัวไปห้องนํ้านะคะ” อันยาลุกไปเลย แสนมองตาม ไม่เข้าใจนิด ๆ
อันยาออกมาเจอคิมหันต์ หน้าควํ่า แถมบ่นแสนต่าง ๆ นานา เพราะคิดว่าจะเอาเวลาไปช่วยชาวบ้าน แต่ที่จริงก็แอบมาเดทกับสาว คิมหันต์ เหล่ ๆ อาการของอันยาที่แปลก ๆ
“ผมไม่ได้สงสัยดอกเตอร์ แต่เจ๊นั่นแหละที่น่าสงสัย หึงป่ะเนี่ย”
“นี่พูดบ้าอะไรของแก ฉันน่ะนะหึง?” อันยาแหวใส่
“ก่อนจะทำแผนก็แอบยิ้มแปลก ๆ พอทำแผนแล้วรู้ว่าเค้าเคยมากับผู้หญิงคนอื่นก็เดือดแบบนี้ไม่หึงแล้วเรียกว่าอะไรครับ”
“เออ! ฉันยอมรับก็ได้ ว่าฉันเสียฟอร์ม!” อันยาทำท่าจะยอมรับ แต่ไม่ยอมซะงั้น “ก็เห็นว่า
วัน ๆ เอาแต่ทำงาน ไอ้เราอุตส่าห์พามาหาความศิวิไลซ์ ดันบอกว่าเคยมากับผู้หญิงคนอื่นแล้ว นี่ฉันพาเค้ามาทีหลังแม่พวกนั้นซะอีก แล้วมันเสียมั้ย”
“ยิ่งพูดยิ่งดู...เหมือนหึงเลยว่ะเจ๊” คิม หันต์ยืนยัน อันยาจ้องหน้า “ขีดเส้นใต้สิบเส้น เสียฟอร์มเฉย ๆ!!”
“ขีดเส้นใต้ สิบเอ็ดเส้น ระหว่างเสียฟอร์ม กับเสียงาน เจ๊จะต้องเลือกแล้ว!!” คิมหันต์เตือน อันยาชะงัก นั่นน่ะสิ
เอกชัยเข้าใจว่าอันยาคิดจะเปลี่ยนงาน เลยโวยวายใส่เพียงดาวที่คอยแต่จะหาเรื่องจนทำให้อันยาไม่อยากอยู่เพียงพอดี เพียงดาวหยิบซองมาจะแกะดู แต่เมขลาร้องห้ามไว้เพราะเสียมารยาทที่จะดูเอกสารส่วนตัว เพียงดาวบอกเธอก็พูดไปอย่างนั้น คงไม่เสียมารยาททำหรอก เมขลาบอกจะเอาเอกสารไปคืนที่โต๊ะอันยา และหากใครแกะดูเธอก็จะบอกอันยาไปตามความจริง เมขลาเดินออกไป เอกชัยและเพียงดาวมองตากัน เห็นแววตาอยากรู้ด้วยกันทั้งคู่
อันยากลับมาที่โต๊ะก็เห็นสตรอว์เบอร์รี่พานาคอตต้าที่ตกแต่งไว้น่ากินมากวางอยู่ แสนบอกว่าเขาสั่งมาให้ เพราะเห็นว่าเมนูนี้อร่อยและมีสไตล์ น่าจะเหมาะกับอันยา อันยาอึ้งไปเลยที่แสนเดาเมนูขนมจากสไตล์ของเธอ
“รู้มั้ย ว่าคุณเป็นคนแรกที่ไม่ได้บ่นว่าฉันเยอะ ให้ไปลด ๆ ความเป็นตัวเองลง”
“เวลาใครบอกว่าอันนี้เยอะ อันนั้นน้อย เค้าใช้อะไรวัด คุณเป็นอย่างที่เป็นมันก็ดีอยู่แล้ว”
อันยาอึ้ง ๆ รู้สึกอบอุ่นไปทั้งร่างที่ได้ยิน แสนบอกให้อันยารีบกิน อันยาตักขนมขึ้นมาชิม ชะงักไป ตาเป็นประกาย เพราะอร่อยมาก แถมเป็นเมนูโปรด อันยากินอย่างเอร็ดอร่อย แสนยิ้มปลื้ม ที่เห็นอันยาดีใจเหมือนเด็ก ๆ อันยาชวนแสนกิน โดยตักขนมขึ้นมาจะป้อน แสนชะงักไป สีหน้าอันยามีแต่ความสดใสจริงใจ เล่นเอาใจเต้น
คิมหันต์แอบดูแสนและอันยาเคลิ้มเพราะแผนกำลังไปได้สวย แต่แล้วก็ตกใจเมื่อเหลือบไปเห็นเมรีและทวยเทพ จึงรีบส่งข้อความ SOS อันยารับบอกแสนว่าคุณสมพงษ์ขอเปลี่ยนร้าน อันยาจูงแสนออกไปเฉย แสนงง ๆ ทำไมอันยารีบขนาดนี้ ระหว่างที่แสนและอันยาจะเดินออก ทวยเทพและเมรีจะเดินเข้า คิมหันต์เห็นท่าไม่ดี เลยเอารถเข็นอาหารเข้าไปแทรกกลาง พร้อมกับเอาเมนูปิดหน้าตัวเอง ทำให้คลาดกันได้
แต่...ยังไม่จบ!!! เมื่อเมรีหันไปเห็นหลังอันยาไว ๆ ก็สงสัยจึงเดินตามไปดู คิมหันต์เห็นเมรี เดินไปทางที่อันยาเดินออกไป ชิบ!!แล้ว
แสนและอันยารอเคลียร์บิลที่เคาน์เตอร์ คิมหันต์ตามมาส่งซิกบอก อันยาบอกให้แสนไปรอที่รถก่อนเพราะเธออยากซื้อเค้ก ว่าแล้วอันยาก็หลบไป เมรีเดินมาเจอแสนก็ทักทาย แต่ไม่เห็นอันยาแล้ว
เมรีกำลังจะถามแสนเรื่องอันยา แต่ทวยเทพเดินเข้ามาขัดจังหวะ พอเห็นแสนก็ไม่พอใจมาก ๆ ขณะที่แสนก็ชะงักเมื่อเห็นทวยเทพมากับเมรี ทั้งคู่เริ่มปะทะคารมกันอีก เมรีก็รู้สึกว่าสองคนนี้มีความบาดหมางแปลก ๆ แสนไม่อยากมีเรื่องขอตัวเดินไป เมรีจะตาม แต่ทวยเทพดึงไว้ เมรี บอกแค่อยากจะถามแสนเรื่องอันยา ทวยเทพกลัวอันยาจะรู้เรื่องเขามากับเมรีเลยต่อว่าเมรีกลาย ๆ เมรีอึ้งไปเลย
เมรีพยายามหลอกถามเรื่องอันยากับแสนจากทวยเทพ แต่ทวยเทพก็ไม่ได้บอกอะไร ทำให้เมรีอยากจะบ้า ที่ทวยเทพกลัวอันยาจนขี้ขึ้นสมอง แต่เมรีก็แปลกใจ เพราะเจอร่องรอยอันยาเมื่อไหร่ ที่นั่นต้องมีแสนอยู่รํ่าไป
เพราะอาการอันมากของเพียงดาวและเอกชัย จะเปิดซองเอกสารของอันยาดูก็จะเสียมารยาท จึงโทรศัพท์ไปตามหมายเลขที่ซองเอกสาร และถามว่ามีผู้สมัครชื่อคุณอันยา รักษ์เรืองรอง มาขอให้คุณจัดหางานให้รึเปล่า พนักงานจำได้ว่าอันยาเป็นซูเปอร์ไวเซอร์ของบริษัท แต่ก็ไม่ยอมบอกบอกเพียงแต่เป็นความลับของบริษัท ทำให้เพียงดาวและเอกชัยยังเข้าใจว่าอันยาจะลาออกจริง ๆ เฮ้อ...รอดไปได้นะอันยา!!
อันยาหลบเมรีเข้าไปในส่วนที่ทำเค้ก แต่เกิดอุบัติหตุทำให้เค้กหล่นใส่อันยาทั้งตัว คิมหันต์จึงต้องมาช่วยอันยาทำความสะอาด อันยาพาตัวเองสุดโทรมสภาพไม่ต่างจากลูกหมาตกนํ้าออกมาพบแสน และบอกเรื่องที่คุณสมพงษ์เลื่อนนัด
“แค่นักวิจัยเลื่อนนัดเราแค่นี้ คุณไม่ต้องจ๋อยขนาดนั้นก็ได้”
“ฉันทำผิดพลาด!” อันยาหมายถึงแผนของเธอที่ล้มไม่เป็นท่า “แล้วยังซุ่มซ่าม ทำตัวเองเลอะเทอะไปหมด หัวก็เปียก หน้าก็ลบหมด ชุดก็เปียก ทั้ง ๆ ที่มันน่าจะไปได้ดีแล้วแท้ ๆ เอ่อ ฉันหมายถึง นัดคุยงานวันนี้น่ะค่ะ”
แสนมองอันยา แล้วคิดอะไรขึ้นมาได้...อมยิ้มบาง ๆ “ถ้าผมคุณไม่เปียก แล้วจะอารมณ์ดีขึ้นมั้ย?” อันยามองแสน...ไม่เก็ทว่าหมายความว่ายังไง
แสนพาอันยามาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง พร้อมกับเช่าจักรยานขี่โดยให้อันยาซ้อน
“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
“ก็...รู้สึกเหมือน...นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานน่ะค่ะ” สีหน้าอันยายังไม่ร่าเริงเพราะยังผิดหวังอยู่
แสนหัวเราะ ตอบได้กำปั้นทุบดินจริง ๆ “ถึงเราจะกลับบริษัทตอนนี้ ก็ไปถึงตอนเลิกงานแล้วอยู่ดี ผมเลยพาเลขามาปรับอารมณ์ดีกว่า ตอนนี้ผมคุณน่าจะแห้งขึ้นแล้วนะ แล้วอารมณ์ดีขึ้นรึยัง?”
อันยาชะงักไป แล้วเพิ่งจะได้สังเกตว่าลมพัดผมปลิวไสว จับผมดู ก็ค่อย ๆ แห้งขึ้นแล้ว...เหลือบมองแสน แอบยิ้มในวิธีการของแสน... แสนถีบจักรยานไปเรื่อย ๆ “คุณไม่น่าจะต้องคิดมากเลย ถึงหัวจะเปียก หน้าจะลบไปบ้าง คุณก็...ไม่ได้ดูแย่นะ”
“จะบอกว่าแบบนี้...ฉันก็ดูน่ารักดีใช่มั้ยคะ” อันยายิ้มออก
“ผมไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย”
“คุณแสน เมื่อเช้าคุณยังชมว่าฉันสวย”
“ฟังหลายรอบ แล้วคุณไม่เบื่อเหรอ”
“มันก็อยู่ที่ว่า...ใครเป็นคนพูด...คนบางคน ก็อยากให้ชมบ่อย ๆ”
แสนไม่ชม แต่แอบยิ้ม...หัวใจมันพองโตชอบกล อันยาเหลือบมองสีหน้าของแสน เก็บยิ้มไว้ไม่มิดพอ ๆ กัน...
ทั้งคู่มานั่งพัก แสนบอกว่าตอนที่เขาเรียนเขามักมาที่นี่บ่อย ๆ อันยาคิดว่าแสนมากับอิ๊งก์กี้หรือหญิงเหมือน แสนบอกว่าเขามากับเพื่อนคนหนึ่ง
“คุณเป็นคนแรกนะ ที่ได้ซ้อนท้ายรถจักรยานผม” อันยากำลังดื่มนํ้าอยู่ อึ้ง ๆ...รู้สึกเหมือน นํ้าเปล่าจะหวานขึ้นมาทันที...แสนยืนมองวิวอยู่อย่างสุขใจที่ได้กลับมาสถานที่ที่ชอบ...อันยาเหลือบมองแสน แอบอมยิ้ม...หน้าบานมีความสุขจัง... “เราเป็นคนแรกงั้นเหรอ” อันยาเผลอปลื้ม...อย่างลืมตัว
แสนมาส่งอันยาที่คอนโด แสนจะเดินออกไป อันยาอึดใจกล้าชวนแสนขึ้นไปบนห้อง ว้าววว เรื่องอะไรกันจ๊ะ!!
เมรีและอาโปคิดกันจนสมองแทบระเบิดว่าอันยาหายไปไหน ระหว่างจะเดินออกจากบริษัทจึงถามน้องประชาสัมพันธ์ แล้วก็โป๊ะเชะ เมื่อประชาสัมพันธ์บอกว่าวันนี้มีคนโทรฯ หาอันยา ถามว่าคุณอันยาให้บริษัทเราหางานให้หรือเปล่า แถมยังพูดแปลก ๆ ว่าอันยาเป็นพนักงานบริษัทเพียงพอดี ทำงานเป็นเลขานุการ
“ยัยอันยา ที่แท้ก็ไปเป็นเลขาให้ดอก เตอร์แสน นี่...เราโดนมันต้มมาตลอดเลยเหรอเนี่ย แสบจริง ๆ!!!” เมรีเจ็บใจมาก ในที่สุดความแตกดังโพละซะแล้ว!!!!
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
