“พัง...พังหมดแล้ว ทำไงดี? ดอกเตอร์แสนทำไมคุณถึง”
แสนชะงัก เมื่อได้ยินอันยาพูดถึงชื่อตัวเอง แสนลุ้นรอฟังอย่างสนใจมากๆ
“โชคดีแบบนี้...โชคดีเกินไป...โชคดีเกินไปแล้ว”
“โชคดี หมายความว่ายังไง?” แสนถอยออกมา มองอันยาที่เพ้ออย่างครุ่นคิด...ยังไม่เข้าใจความหมาย
ทวยเทพมาดักรออันยาที่คอนโด ยกนาฬิกาขึ้นดูอย่างหงุดหงิด ดึกมากแล้วทวยเทพลุกขึ้นจะกลับ แต่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งแวบ ๆ คิดว่าเป็นอันยาเลยเดินตามออกจากล็อบบี้ไป เป็นเวลาเดียวกับที่แสนประคองอันยาเข้ามา คลาดกันนิดเดียว
กลางดึก อันยาตื่นมาเห็นตัวเองนอนอยู่ที่โซฟาก็แปลกใจ แสนเดินออกมาจากห้องนํ้า พร้อมกับผ้าขนหนูชุบนํ้า มายื่นให้อันยา “เช็ดหน้าเช็ดตาสิครับ จะได้ดีขึ้น”
อันยารับผ้าขนหนูมามองแสนอย่างงง ๆ แสนเลยอธิบาย “คุณเมามาก ผมก็เลยขับรถมาส่ง ผ้าน่ะ ผมให้เอามาเช็ดหน้านะครับ ไม่ใช่เอามาถือไว้” อันยาพยักหน้าหงึก ๆ ยังดูมึน ๆ แสนเลยเข้าไปดูอาการใกล้ ๆ “คุณโอเครึเปล่า? อยากอาเจียนอีกมั้ย?”
อันยาส่ายหน้า แล้วก็พยายามคลี่ผ้าออกพับ แต่ผ้าหล่นหลุดมือ แสนก้มลงเก็บให้พอดีกับที่อันยาก็ก้มลงเก็บเหมือนกัน สองคนเงยหน้าขึ้นมา หน้าใกล้กันมาก ด้วยความเมาอันยามองแสนอย่างไม่สะเทิ้น แต่แล้วแสนกลับหลบสายตาจากอันยา...และถอยห่างออกมาก่อน...
“เช็ดหน้าซะสิ” มือแสนที่ส่งผ้าให้อันยา แตะโดนมืออันยา เห็นว่ามือนั้นมีอาการสั่นไหวเบา ๆ อันยาสังเกตได้ถึงปฏิกิริยานั้น ชะงักไป...แสนทำทีลุกขึ้นไปรินนํ้ากิน ขยับมือตัวเองให้หายสั่น อันยามองแสนอย่างสังเกต แม้จะเมา...แต่ก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง...
อันยาเดินมาส่งแสนที่หน้าห้อง และขอบคุณที่มาส่งเธอ แสนมองหน้าอันยาอย่างครุ่นคิดว่าควรจะพูดดีมั้ย อันยามองแสนอย่างสงสัยเลยถาม
“ถ้าคุณมีอะไรไม่สบายใจ ก็ระบายออกมาบ้างก็ได้นะ เก็บเอาไว้คนเดียว จะอึดอัดเปล่า ๆ”
“ทำไมดอกเตอร์ถึงคิดว่าฉันไม่สบายใจล่ะคะ?”
“ก็ผมสังเกตคุณ...เอ่อ...ความจริงก็ดูไม่ยาก เอาเป็นว่าผมรู้ก็แล้วกัน...ดึกมากแล้ว ผมกลับนะ” แสนเดินออกไป อันยามองตาม มาสังเกตเธอตอนไหน อันยาแปลกใจ
อันยาเดินกลับเข้ามาด้านในห้อง แล้วหยิบมือถือมาเปิดดู เห็นมิสคอลจากทวยเทพกระหนํ่ามาก และยังมีข้อความจากธฤกตด้วย อันยาไม่อยากเปิดอ่านเลย แต่ก็ตัดสินใจ
“เรื่อง ดร.แสนเป็นไงบ้าง ใกล้ปิดจ๊อบรึยัง? ผมรอฟังข่าวดีอยู่”
อันยาเครียดจัด ทันใดนั้นทวยเทพก็โทรฯ เข้ามาพร้อมโวยวายที่อันยาไม่รับสาย และยังพูดจาไม่ให้เกียรติ อันยาปรี๊ดทันที “ฉันกลับมาแล้ว เพิ่งกลับ! พอใจรึยัง ก่อนจะโวยวาย ถามกันดี ๆ ได้มั้ย!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!! ฉันเหนื่อย!! ได้ยินมั้ยว่าเหนื่อย!!”
ทวยเทพพอได้ยินอันยาปรี๊ดกลับมา ก็ยิ่งโมโหต่อว่าอีก อันยาเลยประชดทำให้ทวยเทพเข้าไปว่าอันยาไปเที่ยวกับแสน
“ใช่ อย่างน้อยเค้าก็ไม่มาจ้องจับผิดฉัน ตกลงที่โทรฯ หาฉัน 87 มิสคอล เพื่อจะถามแค่นี้ใช่มั้ย? ถ้างั้นแค่นี้นะ ฉันเพลีย ไม่อยากคุย!!!”
“นี่!! อย่าวางสายนะอัน ห้ามวาง!! นี่คิดว่าจะทำยังไงกับผมก็ได้งั้นเหรอ คุณเห็นผมเป็นอะไร ผมทนมาพอแล้วนะ อัน อัน!!!” เสียงวางสายดังขึ้น... “โถ่เว้ย! แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับผม!!” ทวยเทพไม่สบอารมณ์มาก ๆ
อาโปมาซื้อกาแฟและแอบเห็นอันยากำลังคุยกับธฤกตพอดี จับใจความได้แค่ขอให้ธฤกตให้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง อาโปนิมิตเอาเองว่าธฤกตคงจับได้อันยาไปรับจ๊อบทำงานที่อื่น จึงเอามาเล่าให้เมรีฟัง แต่ข้อมูลมีเท่าขี้เล็บคงทำอะไรอันยาไม่ได้ มีสายเข้าแต่เมรีไม่คิดจะรับ แต่พออาโปบอกเป็นทวยเทพ เมรีชะงักกึก รีบแย่งโทรศัพท์มาถือ ยิ้มร้ายออกมาทันที
อันยานัดคิมหันต์มาพบและปรับทุกข์กัน “โชคดีแล้วนะเจ๊ ที่คอยังไม่ขาด บอสยังให้โอกาสเรา”
“แต่อีกแค่ครั้งเดียว บอสบอกว่า ถ้าใช้คนใหม่ ต้องมาเริ่มใหม่ อาจจะยิ่งเสียเวลาครั้งนี้ ห้ามทำให้เค้าผิดหวังเด็ดขาด!” อันยาถอนหายใจเครียด “แต่ฉันยังคิดไม่ออก ว่าต่อไปเราจะทำยังไงกัน? เฮ้อออ”
โต๊ะข้าง ๆ เมาท์กันเรื่องละครนํ้าเน่าหลังข่าวเสียงดัง จนอันยากับคิมหันต์หันไปมอง อันยา บอกย้ายโต๊ะดีกว่าเพราะรำคาญ แต่คิมหันต์ฟังอย่างสนใจ เพราะละครนํ้าเน่ามักจะสร้างให้ผู้ชายแพ้เสน่ห์ของผู้หญิง แต่วิธีนี้คงไม่เหมาะกับอันยาและแสน
“ทำไม คิดว่าดอกเตอร์แสน ไม่สนใจฉัน? จะบอกอะไรให้ เมื่อคืนตอนเค้ามาส่งฉันที่ห้อง มันมีอะไรบางอย่าง”
คิมหันต์ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ อันยาเลยเล่าหลายฉากหลายตอนที่อันยาคิดว่า แสนต้องมีใจให้เธอแน่ ๆ แต่คิมหันต์ก็ยังไม่เชื่อนัก
“ยังไงก็ไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นคอยดู” อันยาหันไปมองโต๊ะข้าง ก่อนบอกคิมหันต์ “ฉันจะทำให้นางเอกจากละครที่โต๊ะข้าง ๆ คุยกัน หนาวไปเลย ฉันจะใช้เสน่ห์ของฉัน ทำให้ดอกเตอร์ออกจากงาน”
คิมหันต์ตะลึง “เฮ้ย นี่ นี่เอาจริงเหรอเจ๊ แล้ว แล้วเจ๊จะทำยังไง” อันยาไม่ตอบ แต่แววตามุ่งมั่นมาก!!!
วันต่อมา ที่ออฟฟิศเพียงพอดี อันยาคุยกับแสนเรื่องตารางนัด “ดอกเตอร์คะ เรื่องนัดคุณสมพงษ์วันมะรืนนี้ เค้าขอเปลี่ยนสถานที่จากที่บริษัทของเค้า เป็นร้านอาหารในกรุงเทพฯ แทนค่ะ”
“เหรอครับ” แสนแปลกใจ “ปกตินักวิจัยคนนี้ไม่ชอบนัดคุยงานนอกบริษัทนี่นา”
อันยาลุ้น ๆ ว่าแสนจะเชื่อมั้ย “ก็คง...อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างมั้งคะ”
“ก็ได้ครับ ตกลงตามที่เค้าบอกมาแล้วกัน”
อันยาเดินออกมาจากห้องทำงานแสน พิงประตู โล่งอก “เรียบร้อย! ทีนี้แหละ คุณเสร็จฉันแน่ ดอกเตอร์แสน!!!!” อันยายิ้มร้าย แบบว่า มั่นใจมาก ๆ
ตอนที่ 9
“แผนพิชิตใจดอกเตอร์แสนในเดทเดียว!” คิมหันต์อุทาน เมื่ออันยาบอกแผนของเธอ
“ใช่ แค่เดทเดียวเท่านั้น เพราะเรามีเวลาไม่มาก และไม่ใช่จะหาโอกาสแบบนี้ได้บ่อย ๆ” อันยาเดินเลือกเสื้อผ้าไป ปากก็โม้แผนที่คิดมาเป็นอย่างดี เริ่มด้วย ร้านอาหารบรรยากาศดี ๆ อาหารถูกปาก บทสนทนาถูกใจชวนให้เคลิ้ม...ก่อนจะถึงหมัดเด็ด ที่จะทำให้ผู้ชายร้อยทั้งร้อยต้องแพ้! คิมหันต์หน้าตื่นเต้นตาม ว่ามันยังไง!
อันยาวาดแผนไว้สวยหรู โดยนัดดินเนอร์กับแสนที่ผับหรูบนตึกระฟ้า บรรยากาศสุดโรแมนติก เสียงแก้วไวน์กระทบกันเบา ๆ เคล้ากับดนตรีแจซซ์ คู่รักโอบกอดและเต้นรำกันอย่างใกล้ชิด...ชิด...ชิด...ชิด...ชิดมากจนกระทั่ง...
“อันยา...คุณเป็นแฟนผมนะ” แสนกระซิบที่ข้างหู
อันยาทำท่าเคลิ้มเหมือนเป็นจริง “ถ้าดอกเตอร์เค้ารู้สึกอะไรกับฉันจริง ๆ แล้วเจอบรรยากาศแบบนั้น โอกาสแบบนั้น จะไม่ฉวยเอาไว้ มันเป็นไปไม่ได้เลย” คิมหันต์สีหน้ายังลังเล ๆ
“ฉันจะทำให้ดอกเตอร์ขอฉันเป็นแฟน แล้วออกจากเพียงพอดีเพื่อมาร่วมสร้างอนาคตกับแฟนสาว แล้วทั้งหมดนี้ มันจะทำให้เราสองคน ได้ปิดจ๊อบยังไงล่ะ! เตรียมดีใจไว้ได้เลย” อันยาพูดแล้วก็หยิบชุดสวยชุดนึงขึ้นมา เลือกได้พอดี เดินไปจ่ายเงิน ขณะที่คิมหันต์ยังยืนนิ่งอยู่อย่างลังเล...
เมรีเข้าร้านเสื้อแปลงร่างซะสวยเริ่ด อาโปถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเมรีมีนัดกับทวยเทพ ยิ้มสะใจเพราะอันยาไม่รู้ว่าแฟนตัวเองมานัดเธอเดท งานนี้ได้ชำระแค้นแน่
คิมหันต์ยังงง ๆ กับแผนของอันยา อันยาว่าแผนนี้ดีกว่าดิสเครดิตแสนเสียอีก เพราะไม่ต้องเสียชื่อ อันยาพยายามเก็บอาการเพราะไม่อยากให้คิมหันต์จับไต๋ได้ว่าชอบแผนนี้ คิมหันต์ว่าหากแผนสำเร็จแสนลาออกจากเพียงพอดี แล้วอันยาจะทำอย่างไรกับแสน อันยาชะงักไปกับคำถาม
“แบบว่าจะหาเรื่องเลิก หรือว่า ก็...เนียน ๆ คบต่อไปเลย เพราะจะว่าไปดอกเตอร์แสนก็โปรไฟล์ไม่เลว”
“เรื่องนั้น...” อันยาคิด ๆ แล้วพอคิดไปคิดมา ก็แอบอมยิ้มไม่รู้ตัว...จนคิมหันต์เริ่มทะแม่ง ๆ “เฮ้ย ยิ้มยังงี้หมายความว่าไงเนี่ย นี่! หรือว่าทำแผนนี้สวมรอยเพราะอยากเป็นแฟนดอกเตอร์”
อันยารีบทำท่าขึงขัง “บ้า! ใครจะไปคิด ฉันทำทุกอย่างเพื่องานของเราเท่านั้นย่ะ! ชัทอัพเลยนะ”
“ไม่คิด แล้วทำไมต้องโวยด้วย ร้อนตัวไปเปล่า? ถ้าไม่คิดจริงก็ดี เพราะถ้าวันนึงเค้ารู้ขึ้นมา ว่าเราเข้ามาหาเค้าเพราะจุดประสงค์อะไร คนที่เสียใจจะได้มีแค่เค้าฝ่ายเดียว อย่าเผลอไปชอบเค้าก็ดีแล้ว”
อันยากลับอึ้งไปกับคำพูดของคิมหันต์ คิมหันต์นึกได้ หยิบซองเอกสารส่งให้ “เกือบลืม นี่เอกสารหักภาษีค่าคอมมิสชั่นเคสก่อน ๆ ของเจ๊ เก็บให้ดี ๆ ล่ะ อย่าให้ใครสงสัย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ที่นั่นไม่มีใครสงสัยอะไรฉันสักนิด” อันยาตอบคิมหันต์ แต่ทำไมฟังเรื่องเมื่อกี๊จากคิมหันต์แล้วมันจ๋อย ๆ ลงชอบกล...
เพียงดาวคิดจะแกล้งอันยา จึงโวยวายเรื่องอันยาเขียนบันทึกการประชุมผิดพลาด เอกชัยแก้ตัวแทนบอกอันยาสามารถช่วยโปรเจคท์งานของแสนสำเร็จ ซึ่งสำคัญกว่าการเขียนรายงานการประชุม เพียงดาวไม่สนใจบอกให้อันยาไปแก้ไขมา อันยารับปากว่าจะแก้ไข เพียงดาวยิ้มออกมาที่อันยายอมอ่อนข้อให้ แต่ก็ต้องยิ้มค้าง เหวอไปเลย เมื่ออันยาบอกต้องเป็นคำสั่งของแสนเท่านั้น เพียงดาวแค้นเดือดปุด ๆ
แสนบอกอันยาว่าที่เพียงดาวทำไปเพราะหวังดีกับบริษัทและว่าอันยาน่าจะทำตามคำแนะนำของเพียงดาว อันยาทำท่าไม่อยากฟัง แสนบอกท่าทางของอันยาไม่เหมือนเลขาเลยจริง ๆ อันยายังเชิดบอกทำไมเลขาต้องหัวอ่อน ยอมอย่างเดียว
“คุณอาจจะดูไม่เหมือนเลขาคนอื่น ๆ แต่สำหรับผม คุณเป็นเลขาที่ดีมาก โอเคมั้ย”
อันยาชะงักไปกับนํ้าเสียง และสายตาที่ส่งความรู้สึกดีนั้นมาให้ แอบเขินไม่รู้ตัว “ฉัน...ไปแก้ให้ตามนั้นก็ได้ค่ะ” อันยาอ่อนลง หยิกปึกเอกสารจะออกไป
“เออ เรื่องนัดคุณสมพงษ์พรุ่งนี้ ตกลงเค้าคอนเฟิร์มอยู่ใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ พอดีร้านอาหารร้านนั้น ไม่ไกลคอนโดฉันเท่าไหร่ ฉันขอไปเจอคุณที่ร้านเลยได้มั้ยคะ”
“ไม่มีปัญหาครับ” แสนบอก มองอันยาที่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป
อันยากลับมาแก้เอกสาร บังเอิญซองเอกสารจากไรท์เพอร์เซิ่ลที่คิมหันต์ให้มาหล่นออกมา จึงหยิบไปกองรวมกับเอกสารอื่น ๆ และทำงานต่อ
คิมหันต์และอันยาเตี๊ยมแผนกันที่ร้านอาหารบรรยากาศโรแมนติกแห่งหนึ่ง คิมหันต์ส่งซิกเมื่อเป้าหมายปรากฏตัว อันยาจัดผม เช็กความเป๊ะอีกเล็กน้อย แล้วเดินออกไปหน้าร้าน แสนลงจากรถและมองเข้าไปในร้านก็แปลกใจ เพราะไม่น่าจะเป็นร้านที่มานั่งคุยงาน แสนหันไปเห็นอันยาก็ชะงักไป อันยาเดินสโลว์โมชั่นมา สวยจัดหนักมาเป็นพิเศษ แสนมองอันยาอึ้ง ๆ ไป จนกระทั่งอันยามาหยุดยืนตรงหน้า ก็ยังพูดอะไรไม่ออกอยู่
“คือ...นี่เรามาคุยงาน หรือว่าเป็นงานเลี้ยงเนี่ย?” แสนนิ่งอึ้งไป 5 วินาที ก่อนจะอ้าปากพูดได้
“คุยงานเฉย ๆ ค่ะ แต่ว่าฉันอยากแต่งตัวให้เข้ากับลุคของร้านเนี้ยน่ะค่ะ” อันยาบอก แสนพยักหน้า อย่างนั้นเอง นึกว่ามาผิดงาน “ทำไมคะ มัน...ดูไม่ดีเหรอคะ?”
“เปล่า คุณ...สวยจนผมแปลกใจ ต่างหาก”
อันยาฟังแสนพูดออกมาซื่อ ๆ แอบยิ้ม...วิ้วววววฮิ้ววว “แปลกใจง่ายจัง ระวังจะมีอะไรให้แปลกใจอีกเยอะนะคะ” แสนงงไปเบา ๆ กับคำพูดอันยา “เอ่อ ฉันหมายถึง เรื่องงานน่ะค่ะ” แสนพยักหน้า แล้วก็เดินเข้าไป อันยาจงใจช้าหนึ่งสเตป หยิบบลูทูธมาสื่อสารกับคิมหันต์ “ได้ยินแล้วใช่มั้ย ด็อก บอกว่าฉันสวย จนเค้าแปลกใจ”
“นี่เพิ่งช็อตแรก ข้างในน่ะของจริง เอาให้อยู่!”
“จิ๊บ ๆ คอยดูก็แล้วกัน” อันยามั่นใจที่สุดในชีวิต
แสนและอันยามานั่งที่โต๊ะ มองไปรอบ ๆ บรรยากาศมันช่างโรแมนติ๊ก โรแมนติก อึ้งกว่าตอนอยู่หน้าร้านเสียอีก
“คุณสมพงษ์คงจะชอบร้านนี้นะคะ เลยนัดเราที่นี่ ทั้งที่ดูไม่เหมือนที่คุยงานเลย” อันยาพยายามเนียน ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็แผดเสียงขึ้น “อุ๊ย คุณสมพงษ์โทรฯ มาค่ะ สวัสดีค่ะ อันยาเลขาดอกเตอร์แสนค่ะ อะไรนะคะจะมาเลท เหรอคะ ค่ะ”
ที่จริงคนที่โทรฯ มาก็คือคิมหันต์ที่เตี๊ยมกันไว้ก่อนนั่นเอง อันยาวางสายและหันมาบอกแสนว่าคุณสมพงษ์จะมาเลทชั่วโมงนึง ให้ทานข้าวกันไปก่อน “ดอกเตอร์หิวรึยังคะ”
“ยังเลยครับ” แสนบอก อันยาชะงัก อ้าว ยังงั้นก็ผิดแผนน่ะสิ ทำหน้าปั้นยากขึ้นมานิด ๆ “แต่คุณคงหิวแล้ว งั้นเราสั่งอาหารเลยก็ได้นะ” แสนหันไปเรียกพนักงาน
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
