สมองอันยาทำงานหนักคิดแผนถ่วงเวลาแสนอย่างไร และตาก็เหลือบไปเห็นป้ายโฆษณายาแก้ปวดท้อง อันยาจึงแกล้งปวดท้อง ก่อนจะอึ้งไปเมื่อแสนขับรถพาเธอมาที่สถานีอนามัยซึ่งอยู่ใกล้ ๆ และให้อันยารีบเข้าไปตรวจ อันยาบอกอาการดีขึ้นแล้วแต่ยังเดินไม่ไหว แสนเลยเข้ามาอุ้มเข้าไปเลย อันยาถึงกับเหวอ พยายามดิ้น
“อย่าดื้อ แล้วก็อย่าดิ้น!!! อยู่เฉย ๆ รับรองว่าผมไม่ทำคุณหลุดมือแน่” แสนสบตาอันยานิ่ง อันยาเมื่อเห็นแววตานั้น มือเท้าอ่อนขึ้นมาซะเฉย ๆ ปล่อยให้แสนอุ้มเข้าไปซะอย่างนั้น
หมอตรวจโดยการคลำท้อง แต่ไม่ว่าจะกดตรงไหนอันยาก็ร้องจะเป็นจะตาย จนหมองง ขณะที่แสนมองอันยาอย่างเป็นห่วง หมอบอกว่าอาจต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลอำเภอ เพราะมีเครื่องมือพร้อมกว่า แสนบอกจะพาไปเอง อันยากระหยิ่มใจแต่ก็ทำเป็นห่วง
“จะดีเหรอคะ ดอกเตอร์ต้องรีบไปที่ร้านนั้น”
“สุขภาพคุณสำคัญกว่านะ”
“งั้นก่อนไป...หมอจะฉีดยาระงับปวดให้คนไข้ก่อนนะคะ”
พอได้ยินว่าฉีดยา อันยาถึงกับผงะ หมอยืนยันว่าต้องฉีดเพราะกว่าจะถึงโรงพยาบาลอำเภอ อันยาคงทนไม่ไหว อันยาอึ้ง เถียงไม่ออก คิดไม่ทัน พยาบาลเตรียมเข็มแล้ว อันยามองที่เข็ม กลืนนํ้าลายอย่างสยองมาก แล้วตัดสินใจลุกพรวดทันทีบอกว่าดีขึ้นแล้ว แสนกับหมอมองอันยาอย่างงง ๆ อันยารีบบอกว่าคงเป็นโรคกระเพาะกำเริบ หมอพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็เป็นไปได้ค่ะ ถ้ากรดกัดกระเพาะ บางรายก็จะปวดมากแบบนี้แหละ”
แสนพยักหน้าเชื่อหมอ อันยาโล่งสุดชีวิต...หันมองเข็มอย่างหวาด ๆ เกือบไปแล้ว
ระหว่างที่รอรับยา แสนก็บอกว่าเขาจะไปที่ร้านก่อนและจะแวะมารับอันยาทีหลัง อันยาพยายามถ่วงเวลาบอกจะไปช่วยแสนด้วย แต่แสนเห็นคนไข้อื่นรออีกเพียบบอกจะรีบไปรีบมา แม้จะห่วงอันยา ก็ต้องรีบไปแล้ว อันยาอยากจะตาม แต่พยาบาลเดินมาบอกว่าหมอให้พักนิ่ง ๆ อันยาได้แต่มองตามตาละห้อย ทำไงดี!!
แสนขับรถมาจอดที่หน้าร้านและรีบวิ่งไป แต่ประตูปิด แถมมีป้ายบอกปิดสามวัน “ให้มันได้ยังงี้สิ!!” แสนกดกริ่ง แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่มีใครตอบ เครียดเลย!!!
เพียงดาวเอาเอกสารมาให้บุรินทร์เซ็นปากก็บ่นเป็นกังวลใจกับแสน บุรินทร์บอกหากแสนหาปูนขาวมาไม่ทันเวลาอาจจะไม่เป็นปัญหามาก เพราะที่ผ่านมาแสนไม่เคยผิดพลาด แต่หากกำนันโกมลคอยซํ้าเติม อาจจะเสียความไว้วางใจจากชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ทั้งบุรินทร์และเพียงดาวได้แต่คอยเอาใจช่วย แสนกลับมารับอันยาที่อนามัย และบอกเรื่องที่เขาไปไม่ทันร้านปิด อันยาแกล้งตกใจและขอโทษที่ป่วยจนทำให้แสนไปไม่ทัน
“เรื่องงานช่างมันก่อนเถอะ อาการคุณดีขึ้นแล้วเหรอถึงออกมาข้างนอก” นํ้าเสียงแสนเป็นห่วงอันยามาก
“เอ่อ...ฉัน...พอดีฉันเป็นห่วงเรื่องคุณน่ะค่ะ”
แสนฟังคำว่า “เป็นห่วง” ของอันยา สี หน้ายิ่งอ่อนโยนลงไปอีก... “ดูสิ ผมไม่ได้เรื่องเลย ยังต้องให้คนป่วยมาเป็นห่วง”
“ไม่หรอกค่ะ ถ้าคุณไม่รีบพาฉันมาที่นี่ ไม่รู้ป่านนี้ฉันจะเป็นยังไงบ้าง”
“ครับ คุณดีขึ้นก็ดีแล้ว ไม่ต้องคิดมากนะ” แสนที่ภาระหนักอึ้ง กลับพยายามปลอบอันยาอย่างใจดี อันยามองแสน รู้สึกได้ถึงความห่วงใยอย่างจริงใจ ชักรู้สึกผิดขึ้นมาลึก ๆ
แสนขับรถมาส่งอันยาที่คอนโดฯ อันยาขอบคุณ แสนบอกสองวันมานี้อันยาช่วยงานเขาจนโรคกระเพาะกำเริบ ที่เขาทำให้แค่นี้ยังน้อยไป อันยาสะอึก แสนยิ่งพูดก็ยิ่งจี้ต่อมความรู้สึกผิด อันยาถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป
แสนถอนหายใจ “ผมยังไม่เคยผิดคำพูดกับชาวบ้านมาก่อนเลย ครั้งนี้มันสำคัญซะด้วย” อันยามองแสน เห็นสีหน้าหนักใจ ก็ยิ่งบีบหัวใจตัวเองให้รู้สึกผิดมากขึ้น “แต่คุณไม่ต้องกังวลหรอก คิดมากเดี๋ยวโรคกระเพาะจะไม่หาย” แสนเห็นสีหน้าอันยายังไม่ปลอดโปร่ง ก็อยากให้สบายใจขึ้น ทำเสียงขึงขัง “อันยา ผมขอสั่งคุณ คุณต้องดูแลตัวเองให้หายป่วยในเร็ว ๆ นี้เพราะผมไม่อยากเสียเลขาดี ๆ อย่างคุณไป...นะครับ”
อันยาขำ ๆ กับมุกของแสน “รับทราบค่ะ เจ้านาย วันนี้คุณเหนื่อยมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“คุณก็เหมือนกันนะ” แสนจะไปแล้ว แต่สังเกตเห็นบางอย่างที่เสื้อด้านหลังของอันยา “โทษนะครับ เสื้อคุณเลอะน่ะ มีฝุ่นเต็มเลย” อันยาตกใจรีบปัดฝุ่นที่เสื้อ “ต้องมาจากที่อนามัยนั่นแน่ ๆ เลยค่ะ พยาบาลบอกว่าแถวนั้นมีเหมืองหินที่ปิดไปแล้ว แต่ฝุ่นมันยังปลิวออกมาอยู่”
แสนฟัง ๆ อันยา แล้วครุ่นคิด อันยาถามว่ามีอะไรหรือเปล่า แสนไม่ตอบแต่บอกให้อันยาขึ้นไปพักผ่อน ก่อนจะเดินครุ่นคิดออกมาจากคอนโดฯ ก่อนจะขึ้นรถและกดมือถือโทรฯ ออก
“ขอโทษนะครับบอส ที่ผมโทรฯ มากวนตอนนี้ พอดีมีเรื่องสำคัญ ขอถามอะไรหน่อยนะครับ” แสนคุยท่าทางจริงจังมาก ทวยเทพมาเที่ยวผับคนเดียว อารมณ์เสีย เพราะติดต่ออันยาไม่ได้ เมรีเดินเข้ามาคุย ทวยเทพพยายามระวังตัว ไม่วายแอบหลงตัวเองว่าเมรีตั้งใจมาเจอเขา เมรียังไว้เชิงบอกเธอแค่อยากคุยกับทวยเทพแบบเพื่อน และคิดว่าอันยาคงไม่ว่าอะไร ทวยเทพได้ใจเล่นตัวใหญ่บอกให้เมรีไปหาคนไม่มีแฟนคุยเถอะ ว่าแล้วก็เดินหนีไปเลย เมรีหน้าแตกเพล้ง!! เจ็บใจมาก
อันยาโทรฯ รายงานธกฤตเรื่องแผนที่จะทำให้แสนเสียชื่อเสียง “บอสคะ ถ้าแผนนี้สำเร็จจริง ๆ แล้วดอกเตอร์แสนต้องออกจากเพียงพอดี วิชชั่นออฟฟิวเจอร์ จะให้ตำแหน่งใหญ่กับเค้าจริง ๆ ใช่มั้ยคะ” ในใจอันยาเป็นห่วงแสนไม่ใช่น้อย
“ก็ต้องอย่างนั้นสิอันยา ถ้าแค่ตำแหน่งจิ๊บจ๊อย จะต้องให้คุณลงทุนปลอมตัวขนาดนี้เหรอ เอ ทำไมคราวนี้ถึงถามล่ะ ทุกทีไม่เห็นคุณสนใจเลยนี่”
อันยาอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไง “ก็...เอ่อ...”
ธกฤตพอจะเดาออก “คุณคงไม่ค่อยสบายใจสินะ เพราะเคสนี้ไม่ตรง ๆ อย่างเคสอื่น แต่คุณรู้ใช่มั้ยว่ามันจำเป็น และที่สำคัญ คนที่จะได้ประโยชน์ จากเรื่องนี้ที่สุด ก็คือตัวดอกเตอร์แสนเอง”
อันยาฟังธกฤต พยายามจะเชื่อตาม ธกฤตบอกหากได้ไปอยู่วิชชั่นออฟฟิวเจอร์ ชีวิตแสนจะดีขึ้นกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า และโปรยยาหอมว่าอันยากำลัง ช่วยแสนอยู่ อันยาพยายามจะเชื่อตามนั้น
อันยาเข้ามาที่เพียงพอดีสาย เมขลาบอกทุกคนอยู่ที่ห้องประชุม แต่ไม่รู้เรื่องอะไรท่าทางซีเรียส อันยาชะงักไปทันที “หรือว่า...แผนเรา สำเร็จแล้ว” อันยาคิดอย่างใจระทึก!!
ในห้องบรรยากาศไม่เหมือนการประชุม ทุกคนสีหน้าแช่มชื่น จิบชากาแฟ กินขนม พูดคุยกันเบิกบาน อันยาที่เพิ่งเข้ามาเหวอ ๆ รู้สึกผิดหวัง “แล้วเรื่องที่ต้องส่งปูนไปแก้ดินเปรี้ยววันนี้ล่ะคะ ไม่สนใจกันแล้วเหรอ?”
ทุกคนที่กำลังจิบชากาแฟ กินขนมกันอยู่ชะงักไป
“ชาวบ้านเค้าเดือดร้อน รอแก้ดินเปรี้ยวอยู่นะคะ เรายังมาสนุกสนานกันแบบนี้ได้ยังไง”
ทุกคนมอง ๆ หน้ากัน อันยาฟีลขึ้นมาก ๆ และแล้วบุรินทร์ปรบมือ...คนอื่น ๆ ก็ปรบตาม แสน มองอันยา...อมยิ้มอย่างรู้สึกทึ่ง
“เค้าเป็นอย่างที่นายบอกจริง ๆ สู้สุดตัวเพื่อชาวบ้าน ผมดีใจนะที่บริษัทเรามีคนอย่างคุณเพิ่มขึ้นมาอีกคนนึง” บุรินทร์บอก
“ขอบ...ขอบคุณในคำชมค่ะ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เราทำงานพลาด ชาวบ้านเดือดร้อน ชื่อเสียงบริษัทกำลังจะเสียหาย ฉันว่าแทนที่จะจิบชาสนุกสนาน มันต้องมีคนรับผิดชอบเรื่องนี้” อันยา ค่อย ๆ หันไปทางแสน แต่แล้วเอกชัยก็ปรบมือขึ้นอีก เปาะแปะ ๆ ๆ อันยาก็ยิ่งงง “พอแล้ว คุณปรบมือทำไมเนี่ย นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
