“ดอกเตอร์คะ อยู่รึเปล่าเอ่ย?” เสียงอิ๊งค์กี้แหวกอากาศเข้ามากระทบประสาทหูของแสน แสนที่กำลังจะโทรศัพท์ชะงัก และบอกให้อันยาไปรับหน้า อันยารีบออกมาหน้าห้องขวางเอาไว้ทันที “ถอยซิ เลขาฯอย่างเธอ มีหน้าที่แค่ไปเสิร์ฟกาแฟ”
“นั่นเฉพาะแขกที่นัดไว้เท่านั้นค่ะ” อันยาไม่ยอมหลบ สองสาวประสานสายตามาคุใส่กัน!!
“เอ๊ะ!! พูดไม่รู้เรื่องรึไง” อิ๊งค์กี้เริ่มขึ้นเสียงโทนโอเปร่า
“ฉันพูดรู้เรื่อง แต่คุณฟังรู้เรื่องรึเปล่า ดอกเตอร์งานยุ่ง คุณต้องนัดก่อนถึงจะพบได้”
แสนมอง ๆ อันยาที่รับหน้าอิ๊งค์กี้ ห่วงว่าไหวมั้ย...อันยาเหลือบมามองแสน ทำสีหน้าว่ากำลังช่วยอยู่..ขณะที่มือข้างนึงของอันยาแอบกดมือถือเข้าเบอร์สำนักงาน เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะอันยาดังขึ้น แสนชะงักไป อันยาทำหน้าเครียดบอกแสน “โรงงานปูนอาจจะโทรฯมา…ฉันไปรับสายนะคะ”
ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ อิ๊งค์กี้ยิ้มพราย ก่อนจะรีบก้าวเข้าห้องไป บ่นกับแสน “ไม่มีมารยาทเลยนะคะ แม่นี่!” แล้วอิ๊งค์กี้ก็ยิ้มหวานให้แสน...ซึ่งดูไม่มีอารมณ์เอ็นจอยนัก
ด้านนอกห้อง อันยาถอนหายใจ “คงทำงานไม่ได้ไปพักนึงนะ ดอกเตอร์” อันยาโล่งอก หวุดหวิดซะจริง
อิ๊งค์กี้วางกล่องอาหารเริ่ดหรูที่เตรียมมาตรงหน้า และคะยั้นคะยอให้แสนทาน แสนบอกไม่หิวและมีงานต้องเคลียร์ แต่อิ๊งค์กี้ก็ยังตื๊อไม่เลิก แสนจะขยับหนี แต่ยังไม่ทันพ้น ก็มีเสียง
ดังมาจากหน้าประตูอีก “ยัยนั่นอยู่ในนั้นเหรอ หน็อย!!” หญิงเหมือนเปิดประตูเข้ามาเลย
“นี่ป้า!! ลืมพกมารยาทมารึไง ถึงได้ไม่รู้จักเคาะประตูก่อน” อิ๊งค์กี้แว้ดใส่
“ถ้าฉันลืมพกมารยาท หล่อนก็คงจะลืมพกยางอาย!! ถึงได้ตามเกาะแสนเป็นปลิงขนาดนี้!” หญิงเหมือนตอกกลับ
“ถ้าป้าไม่ใช่ปลิง ป้าจะมาหาดอกเตอร์ทำไม”
หญิงเหมือนไม่สนใจ หันไปหวานใส่แสน แต่ก็ยังถูกอิ๊งค์กี้จิกกัด คราวนี้ทั้งคู่เลยหันมากัดกันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน จนแสนรำคาญจัด พูดเสียงเข้ม “พวกคุณหยุดเถอะ ผมต้องการเวลาเคลียร์งานของผม” มองสองสาวด้วยอาการเซ็ง ก่อนจะลุกเดินออกจากห้อง สองสาวรีบเรียกทันที
“ขอร้องนะครับ อย่าตาม!” แสนยกมือห้าม ก่อนจะเดินออกไป สองสาวเหวอต่างคนต่างโทษกันที่ทำให้แสนเหลือทน
แสนถามเรื่องปูนขาว อันยาบอกร้านใกล้ ๆ ไม่มีปูนให้ มีแต่ร้านไกล ๆ ซึ่งต้องรอสองอาทิตย์ “สองอาทิตย์? แต่ผมรับปากลุงพุฒไว้แล้ว ว่าต้องได้ของภายในสองวัน ร้านค้าใกล้ ๆ ก็ไม่ขาย ที่ไกลก็ยังไม่มีอีกเหรอ เป็นไปได้ยังไง!!”
“...หรือว่าคุณไม่เชื่อฉัน!” อันยาร้อนตัว แสนชะงัก มองอันยา... “ผมไม่เชื่อคุณ...” แสนเว้นวรรค ทำให้อันยาเหวอไป “ได้ยังไงกัน ถึงเราจะเพิ่งร่วมงานกัน แต่คุณทำหน้าที่เลขาฯให้ผมดีที่สุดเท่าที่ผมเคยมีเลขาฯมา...ผมเชื่อคุณอยู่แล้ว แต่เรามีเวลาแค่สองวัน จะทำยังไงดี?”
“ใจเย็น ๆ ค่ะ ดอกเตอร์ ยังไงเราก็ต้อง หาปูนขาวได้ นะคะ...” อันยาทำเป็นห่วง แต่อันยาแอบโล่งอก แต่แสนหน้าเครียด
อันยาและแสนเดินกลับเข้ามาในออฟฟิศอย่างอารมณ์ดี เพราะสองสาวคู่กัด อิ๊งค์กี้และหญิงเหมือนจะกลับไปแล้ว แต่รอยยิ้มของแสนก็ต้องเจื่อนลง เมื่อเห็นทวยเทพเดินเข้ามา อันยามองตามสายตาแสนไปเจอทวยเทพก็งง ทวยเทพยืนถือถุงจากห้างดังอยู่ หน้าตึง! อันยาอยู่ตรงกลางระหว่างทวยเทพกับแสนพอดี! พนักงานที่เดินผ่านหันมามองอย่างสนใจ เพียงดาว เอกชัย เมขลา เดินผ่านมาก็หยุดมองด้วยอาการอยากรู้อยากเห็น
“คุณมาทำอะไรที่นี่?” อันยาถาม ทวยเทพพูดเสียงดัง จงใจให้คนเดินผ่านไปมาได้ยิน โดยเฉพาะแสน “ผมก็มาหาผู้หญิงที่ผมรัก! ผมมีข่าวดีมาบอกด้วยนะอันนี่ ผมจองรีสอร์ทสุดหรูบนเกาะเสม็ดไว้แล้ว...ไปเสม็ดกันนะจ๊ะ อันของผม”
“ของผม?” อันยาทำตาดุใส่ทวยเทพ “เอาไว้เลิกงานค่อยคุยกัน ตอนนี้คุณกลับไปก่อน”
ทวยเทพหวาด ๆ สายตาดุของอันยา แต่ไหน ๆ ก็มาแล้ว ต้องเอาให้ถึงที่สุด “ผมมีของมาฝากคุณด้วย” ว่าแล้วก็ควักบิกินี่สีแดงออกมาจากถุง อันยาตกใจมาก แสนตะลึงเหลือเชื่อกับสิ่งที่ทวยเทพทำ “ผมซื้อบิกินี่มาให้ สีเดียวกับกางเกงว่ายนํ้าผมเลย แล้วเราไปเล่นนํ้าด้วยกันนะจ๊ะ”
“เก็บไปเดี๋ยวนี้!” อันยาพยายามเก็บ แต่ทวยเทพยังพูดต่อ “แหม แค่นี้ก็ต้องอาย คนเรารักกัน...ใส่ชุดว่ายนํ้าสีเดียวกัน น่ารักจะตาย” อันยาโกรธจนพูดไม่ออก ทวยเทพยังไม่เลิก เอาชุดของตัวเองออกมาเทียบกันอีก “ดูซิสีแมตซ์กันมาก...”
แสนสุดจะทนกับกิริยาของทวยเทพ จึงเข้าไปเตือน แต่ก็ถูกทวยเทพพูดจาไม่ดีใส่
“ถ้าคุณเห็นแก่คุณอันยา ก็ควรจะเคารพและให้เกียรติเค้ามากกว่านี้ คุณไม่เห็นเหรอว่าทำให้เค้าอึดอัด”
อันยาหันมองแสนอย่างรู้สึกดี แต่ทวยเทพโมโหด่าว่าแสนแส่ เอกชัย เพียงดาวรีบเดินเข้ามาและเรียกหา รปภ. ทวยเทพเกรง ๆ เหมือนกัน “ฉันไม่อยากมีเรื่องกับคนกระจอกอย่างแก!! อันนี่ กลับ ก่อนที่ผมจะโมโหกว่านี้”
“ฉันยังทำงานไม่เสร็จ คุณกลับไปก่อนเถอะ” อันยาขยับไปพูดกับทวยเทพใกล้ ๆ “ถ้างานฉันไม่เสร็จ ฉันคงไปเที่ยวกับคุณไม่ได้ แล้วเราค่อยคุยกันนะคะ ฉันขอร้อง”
ทวยเทพเจ็บใจ แต่กลัวเสียเรื่อง ต้องยอม “ผมกลับก่อนก็ได้ เราค่อยเจอกันคํ่านี้” ทวยเทพกระแทกส้นออกไป ก่อนไปยังมองแสนอย่างหัวเสีย!! เพียงดาว มองตามทวยเทพสีหน้ารังเกียจ! เอกชัย และเมขลาก็สีหน้าไม่โอเค
อันยารายงานการโทรฯถามเรื่องปูนขาวตามร้านต่าง ๆ แต่หัวของแสนตอนนี้มีแต่เรื่องทวยเทพและอันยา จนอดรนทนไม่ได้ต้องพูด
“คือ...ผมก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่นายทวยเทพนั่นเค้าเคยจะข่มเหงคุณมาแล้ว ทั้งที่เค้าอันตราย ทำไมคุณถึงยัง..”
“ฉันรู้ค่ะ แต่..ความจริง เค้าก็..ไม่ได้ทำตัว แย่แบบนั้นทุกวันนะคะ”
“คุณไว้ใจคนเกินไป คนบางคน พูดดีทำดีกับเรา เพราะมีจุดประสงค์อื่น” แสนบอก อันยาสะอึกรู้สึกเหมือนเข้าตัว “ผมคงจะพูดมากไป ผมแค่...ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับคุณอีก” แสนสบตาอันยา มีกระแสความห่วงใยอย่างแท้จริงอยู่ข้างใน แล้วแสนหันกลับไป
“ดอกเตอร์คะ ฉันกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ แต่ทวยเทพเค้าเป็นคนที่โดนปฏิเสธแรง ๆ ไม่ได้ ฉันเลยว่า...จะค่อย ๆ หาทางห่างเค้า...” อันยารีบพูด แสนตัดบท “ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ไม่ต้องมาอธิบายกับผมก็ได้” แสนนั่งลงทำงาน ไม่พูดอะไรอีก อันยาอึ้ง ๆ ทำไมรู้สึกเหมือนเด็กทำความผิด และร้อนรนในใจแบบนี้นะ...
แสนบอกบุรินทร์ว่า เพียงพอดีอาจถูกแบล็กลิสต์เรื่องปูนขาว เพราะหาที่ไหนก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะร้านใกล้ ๆ หรือที่ไกลออกไป บุรินทร์ว่าเพียงพอดีน่าจะถูกแบล็กลิสต์นานแล้ว เพราะการทำงานไปขัดผลประโยชน์ของคนอื่น ถึงแม้จะทำงานเพื่อส่วนรวมก็ตาม แสนว่าเขารับปากพุฒและชาวบ้านไว้แล้วว่าจะหาปูนขาวไปแก้ปัญหาดินเปรี้ยวให้ได้ และนี่ก็เหลือเวลาอีกแค่วันเดียว วันรุ่งขึ้น แสนพาอันยาขับรถออกมานอกเมือง บอกจะพาไปร้านขายปูนขาว และที่นี่มีเปอร์เซ็นต์ที่จะได้ปูนขาวสูงมาก พร้อมกับบอกให้อันยาอย่าเพิ่งบอกว่ามาจากเพียงพอดี ขอให้ดูให้แน่ใจก่อนว่ามีของแน่ อันยาคิดหนัก หากแสนได้ปูนขาว เธอแย่แน่!!
กำนันโกศลยังเพียรพยายามมาเกลี้ยกล่อมพุฒเพื่อให้หันมาใช้ปุ๋ยเคมีของตนเอง แต่พุฒก็ยังยืนยันที่จะให้เวลาแสนตามที่ตกลงกันไว้ แม้ในใจจะกังวลมากเพราะหากโครงการนี้ล้ม เท่ากับเขาและชาวบ้านจะไม่มีเงินไปใช้หนี้ และไม่มีเงินส่งลูกเรียนอีกด้วย
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
