“เห็นทีมันต้องเลิกกันแน่ ๆ อีแบบนี้จะอยู่กันได้ซักกี่วัน เจอกันหนไหน ทะเลาะกันหนนั้น”
“เอาเงินให้มันไปซักก้อน ให้มันไปหาผัวใหม่ เราเอาหลานไว้” แม่ปั้นเสนอ
“มันจะเอาเร้อแม่ปั้น”
“คนงกพรรค์ยังงั้น ทำไมมันจะไม่เอา ได้ไปก็ผลาญหมดไม่กี่วันหรอก ซื้อโทรภาพแต่งตัว ซื้อทองใส่ ขืนให้ไอ้วันอยู่กับแม่อย่างมัน มันจะโตขึ้นมาเต็มคนเรอะ คงขาด ๆ เกิน ๆ อย่างแม่มันน่ะแหละ”
“แต่ไอ้วันมันยังเล็กนัก ฉันว่ายังไงมันก็ต้องการแม่”
“ถ้าแม่มันให้จริง ๆ ฉันจะจ้างคนมาเลี้ยงน่ะพี่สิน ยอมเสียเงิน เอ้า...ฉันกลัวจริง ๆ นะพี่สิน กลัวว่าไอ้วันมันจะได้แต่เลือดแม่ เลือดยายมันมา ถ้าเป็นยังงั้นละก็ ช้ำใจตายกันพอดี”
พ่อสินกับแม่ปั้นตกลงกันว่าจะทำตามนั้น
ลำยองยืนต่อแถวรอสมัครงานอย่างหงุด หงิดเพราะคนเยอะ เที่ยงแล้วก็ยังไม่ถึงคิว ลำดวนซึ่งทำงานอยู่ที่นี้ก่อนแล้วออกมาพักเที่ยงเห็นพี่สาวหน้าหงิก ก็เดินเข้ามาหาและยืนเป็นเพื่อนคุย
ครู่หนึ่งเสี่ยกวง เจ้าของโรงงานก็เดินออกมากับผู้จัดการ ลำยองเห็นก็ตะลึงในความหล่อเท่ ดูมีสง่าราศีของกวง ลืมความหงุดหงิดไปได้ทันที
“นังลำดวน เอ็งดูผู้ชายคนนั้นสิ”
“ไปดูมันทำไม ก็พวกกุลีทั้งนั้นแหละ”
“ไม่ใช่กุลี คนนั้นต่างหาก อีบ้า”
เสี่ยกวงคุยธุระเรื่องงานกับผู้จัดการแล้วบังเอิญสายตาหันมาทางลำยองพอดี สะดุดสายตากับความสวยโดดเด้งของลำยองเช่นกัน ลำยองยิ้มให้ใส่จริตทิ้งสายตาให้ เสี่ยกวงพูดอะไรกับผู้จัดการสองสามคำ แล้วผู้จัดการก็เดินตรงเข้ามาหาเรียกให้ลำยองเข้าไปในห้องสมัครงาน สั่งเสมียนรับสมัครให้ลัดคิวเป็นพิเศษ
ลำยองมองกลับไปเห็นเสี่ยกวงยืนมอง และยิ้มให้ ลำยองทำสะเทิ้นสะท้านอาย สไตล์สาวแรกรุ่น
“พี่ ๆ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครน่ะ” ลำยองถามเสมียน
“คนเมื่อกี้น่ะเหรอ เขาเป็นผู้จัดการ”
“ไม่ใช่ คนโน้นต่างหาก”
เสมียนมองไปตามลำยอง
“อ๋อ...คุณกวง เจ้าของโรงงานนี้แหละ”
“คุณกวง”
ลำดวนตาโตแทบจะเป็นลม ขณะที่ลำยองยิ้มให้เสี่ย ใจเต้นโครมครามเหมือนเจอรักแรกพบ...เย็นวันนั้นลำยองพูดถึงความหล่อ รวย มีสง่าราศีของเสี่ยกวงเทพบุตรในฝันคนใหม่ให้ยายแลฟัง ผู้เป็นแม่รีบสนับสนุนให้ลูกสาวหาผัวใหม่เต็มที ลำดวนก็คล้อยตามไปด้วย
“ฉันไปทำงานตั้งหลายวัน ยังไม่เคยเห็นหน้าเถ้าแก่ซะที แต่พี่ลำยองโชคดีไปวันแรกโจ๊ะเลย”
“เรื่องแบบนี้ มันวาสนาใครวาสนามันโว้ย นังลำดวน”
จังหวะนั้นตาปอเมาเดินเป๋เข้ามา
“ยัยแล เอาตังมาซื้อเหล้ากินหน่อยวะ”
“กินเข้าไปตั้งกั๊กแล้วจะกินอะไรอีก เดี๋ยวแม่ให้หลังมือเข้าให้”
“เอ้าพ่อ ฉันให้พ่อสิบบาท” ลำยองยื่นเงินให้ตาปอ
“เอ้อ...อีลูกคนนี้ใช้ได้ กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ”
“ก็ฉันเป็นนางฟ้ากลับชาติมาเกิดนี่พ่อ”
ตาปอรับเงินจากลำยองแล้วเดินเซออกไป ยายแลกับลำยองหันมาคุยกันถึงเทพบุตรเสี่ยกวงต่อ
“ข้าว่า เถ้าแก่โรงงานคนเนี้ย ต้องเป็นเทพบุตรที่เอ็งจะได้เจอแหง ๆ ลำยองเอ้ย”
“ฉันก็รู้สึกยังงั้นเหมือนกันแม่”
“บุญพาวาสนาส่งแท้ ๆ เอ็งต้องจับเขาให้ได้นะ ได้ผัวใหม่ขนาดเถ้าแก่โรงงานราคาเป็นล้าน ๆ ยั้งงี้จะได้ตอกหน้าไอ้สันต์มันได้ โธ่เอ้ย แต่โทรภาพยังไม่มีปัญญาซื้อให้เมียดู แค่นจะอวดว่าจะได้เป็นนายเรือ ถุย เรือเอี้ยมจุ๊นน่ะสิไม่ว่า”
“เอ็งอย่าได้คิดไปคืนดีกะมันเล้ย อย่างมากก็รับช่วงมรดกขายผักต่อ ไม่ได้อะไรหรอก หาผัวรวย ๆ แล้วรู้จักออเซาะขอเงินไว้มาก ๆ นะโว้ย อย่าได้โง่เชียว ขอบ้านสักหลัง จ้างคนใช้มาทำงาน ขอโทรภาพ ขอวิทยุ เงินทองเอาให้เต็มกระเป๋า จะได้เข้าตำรา น้ำขึ้นต้องรีบตัก”
“รีบนักก็ระวังให้ดีหน่อยนะแม่ เห็นสีเหลือง ๆ อร่าม ๆ ลอยมากับน้ำ สุ่มสี่สุ่มห้า ตักขึ้นมาไม่ดูให้ดี นึกว่าทอง ที่ไหนได้ก้อนข้าวเม่าแท้ ๆ”
“ก้อนข้าวเม่าอะไรวะพี่ลำยง” ลำดวนสงสัย
“ก็ขี้ไง” ลำยงรีบเผ่นออกไปก่อนถูกตบ
“อีบ้านี่ ปากมันไม่เคยเป็นมงคลเลย”
ลำยองมุ่งมาดแน่แน่วกับการจะได้ผัวใหม่เวลาเดียวกัน พ่อสินกับแม่ปั้นเรียกสันต์มาปรึกษา เรื่องลำยอง
“ข้าสองคนคุยกันแล้ว ถ้าเมียเอ็งเขาจะไปก็ปล่อยเขาไปเถอะ เผื่อเขาจะไปเจอผัวใหม่ที่ถูก ใจกว่า แต่ไอ้วันน่ะ เราน่าจะเอามาเลี้ยงเอง”
“ลำยองเขาคงไม่ยอมหรอกครับพ่อ”
“เอ็งลองไปคุยกับมันดู ถ้ามันไม่คุยด้วยก็บอกยัยแลไปว่า แม่จะให้สามพัน ให้ทำหนังสือให้เป็นหลักฐานด้วย ว่าให้ไอ้วันมาอยู่กับเรา เราจะเลี้ยงเอง”
“เงินสามพันไม่ใช่น้อย ๆ หาเก็บกันทั้งปียังได้ไม่ถึงเลย พ่อว่ายังไงก็คงยอมละวะ”
วันต่อมา...แม่ปั้นกับพ่อสินไปคุยกับยายแลโดยมีสันต์นั่งอยู่ด้วย ทั้งสองเสนอเงินให้สามพันบาทแลกกับการเอาวันเฉลิมไปเลี้ยง พอได้ยินจำนวนเงินที่จะได้ ยายแลก็ตาโต
“แล้วจะจ่ายเมื่อไหร่”
“เดี๋ยวก็จ่ายได้ แต่ต้องให้ลำยองมันเซ็นยินยอมในหนังสือด้วยว่ามันยินดีให้พ่อไอ้วันเป็นคนเลี้ยง แล้วก็จะไม่เรียกร้องเอาอะไรอีก”
“เงินตั้งสามพันนะแม่ เป็นคนอื่นเขาไม่ให้กันหรอก พี่สันต์เขาเป็นพ่อยังไงก็ต้องมีสิทธิในตัวไอ้วันมันเหมือนกัน ยก ๆ ให้เขาไปเถอะ” ลำยงช่วยเชียร์
“สามพัน จ่ายทีเดียวเลยนะโว้ย ไม่ใช่มาขมิบ ๆ จ่ายทีละร้อยสองร้อย”
“จ่ายทีเดียวสิวะ”
“ไหน ๆ ลำยองเขาก็อยากกลับไปเป็นนางสาวเหมือนเดิมแล้ว เขาจะพ่วงลูกไปด้วยทำไมทิ้งเอาไว้ให้ผมเลี้ยงเองดีกว่า”
“สามพันแน่ ๆ นะ”
“แน่” แม่ปั้นยืนยัน
“สามพันบาทนะโว้ย ไม่ใช่สามพันสตางค์”
“เออ สามพันบาท” แม่ปั้นเริ่มรำคาญ
“เอาไว้ข้าคุยกับนังลำยองมันก่อน แล้วค่อยมาว่ากัน แต่ตอนนี้เอาไอ้วันคืนมาก่อน เดี๋ยวแม่มันว่าเอา”
ยายแลยังไว้เชิงโดยบอกจะขอคุยกับลำยองก่อน
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
