“ฉันมั่นใจคุณภาพของ ๆ เราอยู่แล้ว แต่ติดอยู่ที่ว่าเราจะขนลงไปให้มิสเตอร์เฉินดูได้ยังไง พักนี้พวกตำรวจตั้งด่านกันเยอะเหลือเกิน คงต้องขอความร่วมมือน้อง ๆ ของพวกเราอีกแล้วล่ะ” ปุระชัยจับบ่าพล
“ไม่มีปัญหาครับ”
“ดี แต่ครั้งนี้เอาลงไปเยอะหน่อยนะ สักหมื่นเม็ด”
“หมื่นเม็ด! ที่ผ่านมาผมเอาลงไปแค่หลักร้อย น้องผมกลืนเข้าไปคนละแค่สิบกว่าเม็ด ถ้าพวกมันต้องกลืนกันมาก ๆ ผมกลัวว่าจะเสี่ยงเกินไป”
ประกายดาวได้ยินก็คิดถึงตอนที่เด็กบอกว่าไปทำงานกับพล ก็ตาโตอย่างตกใจว่าเด็กเหล่านั้นต้องกลืนยาบ้าเข้าไป เพื่อลำเลียงยา ปุระชัยบอกอีกว่า หากงานนี้สำเร็จจะให้ค่าตอบแทนคนละล้าน เพื่อให้พล เจ้านาย และเด็ก ๆ จะได้เอาเงินไปเรียนสูง ๆ พลและเจ้านายตาลุกวาวรีบตกลงทันที ประกายดาวตัดสินใจเก็บหลักฐานเพื่อมัดตัวคนร้าย จึงถ่ายรูปปุระชัยและพวกไว้ แต่ระยะที่ประกายดาวอยู่ทำให้ภาพไม่ชัด จึงขยับเข้าไปและเริ่มถ่ายรูปอีกครั้ง
ระหว่างถ่ายอยู่เท้าประกายดาวเผลอเหยียบไปบนกิ่งไม้บนพื้นหักดังเป๊าะ ประกายดาวสะดุ้ง พวกปุระชัยหันไปตามเสียง และลูกน้องคนหนึ่งก็เดินมาทางที่ประกายดาวหลบอยู่ ประกายดาวใจเต้นตูมตามเมื่อลูกน้องปุระชัยเดินมาเกือบถึงตัว ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกด้านจึงวิ่งไปดู แต่ก็ไม่พบอะไร เลยคิดว่าเป็นพวกล่าสัตว์ ประกายดาวอาศัยจังหวะหลบออกมาได้
ประกายดาวกลับมาที่พัก ต้นอ้อทำเป็นงัวเงียตื่น เพราะที่จริงแล้วเสียงปืนที่ดังขึ้นเป็นฝีมือของต้นอ้อที่ต้องการจะช่วยประกายดาว ประกายดาวแอบเอามือถือออกมาหวังจะโทรฯ หาอภิเชษฐ์ แต่ไม่มีสัญญาณ ทันใดนั้นก็มีมือมือหนึ่งมาจับแขน ประกายดาวตกใจมาก พอหันไปดูก็พบว่าเป็นเด็กชาวเขาคนหนึ่ง ที่ปวดฉี่และขอให้ประกายดาวพาไปห้องน้ำ แถมยังขอร้องไม่ให้ประกายดาวทิ้ง ประกายดาวตัดสินใจทันทีว่าจะช่วยเหลือเด็กเหล่านี้
ประกายดาวรู้ว่าพลและเจ้านายจะให้เด็ก ๆ กลืนยาบ้า วันรุ่งขึ้นจึงแกล้งพาเด็ก ๆ ไปเที่ยว พลอนุญาต เจ้านายมองหน้าพลเพราะกลัวผิดแผน พลยิ้มอย่างมีแผน ระหว่างทางรถกระบะที่กำลังพาเด็ก ๆ เข้าเมืองก็เจอตะปูเรือใบยางแตก ซึ่งเป็นฝีมือของพล
“ไปโว้ย ไปเตรียมขนมให้เด็ก ๆ กินกัน” พลกับเจ้านายกลับเข้าหมู่บ้าน เพราะคิดว่ายังไงประกายดาวก็ต้องพาเด็ก ๆ กลับแน่
คนขับรถกระบะบอกวันนี้คงไปไม่ได้แล้ว เพราะยางอะไหล่ก็ไม่มี หากจะเดินลงไปก็คงใช้เวลาเป็นวัน ประกายดาวคิดหาทาง และมองไปตามถนน เห็นรถเก๋งคันใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาที่หมู่บ้าน ประกายดาวเพ่งมองจนกระทั่งรถเคลื่อนมาหยุดตรงหน้า ถึงเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถ คือ ชายจันทร์!
“คุณชาย! หยิกแขนฉันหน่อยค่ะ” ประกายดาวหันไปบอกคนขับรถ คนขับรถงงแต่ก็ยอมทำตาม “โอ้ย” ประกายดาวร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บจากการถูกหยิกอย่างแรง
ชายจันทร์ลงจากรถเห็นประกายดาวร้องอยู่กับคนขับรถก็เป็นห่วงมาก ปราดเข้าไปคว้าแขนและถาม “คุณดาว เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณชายมาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ผมมารับคุณกลับ” สีหน้าจันทรภานุเครียดมาก ประกายดาวถามว่าอะไร จันทรภานุบอกจะเล่าให้ฟังทีหลัง และขอให้ประกายดาวกลับไปกับเขา แต่ประกายดาวบอกทิ้งเด็ก ๆ ไปไม่ได้
“คุณชายมาก็ดีแล้ว ช่วยพวกเด็ก ๆ ด้วยเถอะค่ะ”
“ทำไม?” จันทรภานุถามอย่างงงงัน
ประกายดาวแอบมาคุยกับจันทรภานุ และบอกเรื่องแก๊งยาบ้า จันทรภานุไม่ได้ตกอกตกใจจนประกายดาวแปลกใจ จันทรภานุบอกว่าอภิเชษฐ์รู้เรื่องนี้แล้ว และกำลังจะหาทางรวบยกแก๊งประกายดาวขอให้จันทรภานุช่วยเด็ก ๆ ด้วย เพราะไม่อยากให้พลกับเจ้านายใช้เด็ก ๆ เป็นเครื่องมือขนยาบ้า พิมพ์ไทยซึ่งเห็นประกายดาวคุยกับจันทรภานุอย่างสนิทสนมก็แอบฟัง พอได้ยินเรื่องพลเป็นแก๊งยาบ้าก็อึ้ง ตะลึงงัน
พิมพ์ไทยรีบกลับมาเก็บกระเป๋าในห้องพัก พลและเจ้านายถามว่าจะไปไหน พิมพ์ไทยโพล่งออกไปว่าไม่อยากติดคุก เพราะคิดว่าพลและเจ้านายเป็นคนดี แต่ที่ไหนได้ดันเป็นแก๊งยาบ้า พลตกใจที่พิมพ์ไทยรู้เข้าไปจับพิมพ์ไทยคาดคั้นว่ารู้มาจากไหน พิมพ์ไทยกลัวมาก
ประกายดาวและจันทรภานุตกลงกันว่า ประกายดาวจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อให้พลและเจ้านายตายใจ ส่วนจันทรภานุจะลงไปเพื่อหาสัญญาณโทรศัพท์โทรฯบอกอภิเชษฐ์ และจะรีบกลับขึ้นมา จันทรภานุขับรถลงไป ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงพิมพ์ไทยร้องให้ช่วย ประกายดาววิ่งเข้าไปในที่พักก็เห็นพิมพ์ไทยถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ พิมพ์ไทยตาโตเมื่อเห็นพลอยู่ด้านหลังประกายดาว จะร้องเตือน แต่ไม่ทันแล้ว เพราะพลเงื้อไม้ฟาดจนประกายดาวสลบไป
พลค้นกระเป๋าประกายดาว รวมทั้งดูกล้องก็พบว่ามีภาพของปุระชัยจึงเอาเมมโมรี่ออกมาและโยนกล้องทิ้ง เจ้านายเดินมาบอกให้พาประกายดาวไปที่โกดัง เพราะปุระชัยจะจัดการประกายดาวเอง พลกับเจ้านายแบกประกายดาวที่ถูกมัดมือไว้เดินตรงไปที่โกดัง ระหว่างทางก็หยุดพักคุยกันบ้าง ประกายดาวริ่มรู้สึกตัวแต่ก็แกล้งทำเป็นสลบ พยายามหรี่ตามองหาทางเอาตัวรอด และเห็นท่อนไม้อยู่ใกล้ ๆ ระหว่างที่พลและเจ้านายจะแบกเธออีกครั้ง ประกายดาวก็ถีบเจ้านายอย่างแรงจนกระเด็นไป พลยังไม่ทันตั้งหลัก ประกายดาวคว้าท่อนไม้ที่อยู่บนพื้นมาฟาดใส่ทั้งที่มือยังถูกมัด จากนั้นก็วิ่งหนี พลกับเจ้านายตั้งตัวได้ก็วิ่งตาม
ประกายดาววิ่งกระเซอะกระเซิงจนกระทั่งมาสะดุดก้อนหินล้มลง เข่ากระแทกหิน เลือดไหลเป็นทาง พลกับเจ้านายวิ่งตามมา ประกายดาวรีบลุกขึ้นจะวิ่ง แต่เข่าอ่อนทรุดจะล้ม ทันใดมีมือหนึ่งรวบเอวประกายดาวไปหลังต้นไม้ ประกายดาวร้องกรี๊ด แต่ถูกคนนั้นปิดปาก ประกายดาวมองเต็มตา ถึงเห็นว่าเป็นคุณชายจันทร์ ประกายดาวดีใจแทบร้องไห้โผกอดชายจันทร์แน่น
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” จันทรภานุบอก พอดีได้ยินเสียงพลและเจ้านายวิ่งมา ชายจันทร์จึงกอดด้านหลังประกายดาว ยืนหลบหลังต้นไม้ พลกับเจ้านายวิ่งผ่านไป จันทรภานุมองตามไปจนแน่ใจว่าพลกับเจ้านายไปแล้วแก้เชือกที่มือให้ประกายดาว
“ไหวไหม” น้ำเสียงห่วงใยมาก
“ไหวค่ะ”
จันทรภานุแก้เชือกเสร็จก็คว้ามือประกายดาวกำลังจะพาวิ่งไป แต่ต้องชะงักกึก เมื่อลูกน้องปุระชัยสองคนยืนเล็งปืนมา
ตอนที่ 20 ในระหว่างที่กำลังหนีการไล่ล่าของลูกน้องปุระชัย จันทรภานุแสดงให้ประกายดาวเห็นว่าเขารักและพร้อมจะปกป้องเธอ แม้แต่ชีวิตเขาก็ยอมสละเพื่อให้ประกายดาวรอด แถมยังถูกยิงกระสุนเฉี่ยวที่แขน แต่ต้นอ้อก็ตามมาช่วยไว้ได้ทันจันทรภานุบอกต้นอ้อคือ หมวดอรดี ลูกน้องของอภิเชษฐ์ ประกายดาวแปลกใจมาก ต้นอ้อเอาปืนยิงนัดเดียวตัดเชือกตาข่าย ทั้งสองร่วงลงพื้น ประกายดาวทับอยู่บนตัวจันทรภานุ ปากทั้งสองปะทะกันจัง ๆ ต้นอ้อรีบมองไปทางอื่น เขินแทน และขอตัวเดินออกไป จันทรภานุกับประกายดาวประคองกันขึ้น สบตากันเขิน ๆ พลกับเจ้านายวิ่งเข้ามาเก็บกระเป๋าในบ้านพัก แต่ไม่ทันเพราะต้นอ้อตามมาจับกุมตัว และนำไปรวมกับลูกน้องปุระชัยคนอื่น ๆ ที่ถูกจับกุม
ประกายดาวทำแผลให้จันทรภานุเสร็จก็หันไปมองพลและเจ้านายอย่างปลง ๆ จันทรภานุบอกทั้งสองน่าสงสารเพราะตกเป็นเหยื่อของคนเลวเพราะขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ ขาดสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของทั้งคู่แต่เป็นความผิดของพ่อแม่ที่ทำให้ลูกเกิดมาแต่ไม่รับผิดชอบ ทำให้ประกายดาวเริ่มกลับมาคิดถึงเรื่องการที่เธออยากมีลูก แต่ไม่อยากมีสามี ว่ามันดีหรือจะมีปัญหาตามมาอย่างไร ต้นอ้อประคองพิมพ์ไทยเดินมา ประกายดาวบอกเขามีรูปถ่ายที่จะมัดตัวปุระชัย และวิ่งไปหากล้องของตนเอง แต่ก็พบว่ากล้องพังเสียหาย เมมโมรี่การ์ดก็หายไป ต้นอ้อบอกพลหักเมมโมรี่ทิ้งไปแล้ว ประกายดาวตกใจ ต้นอ้อบอกไม่ต้องห่วงเพราะเธอก๊อบปี้ไว้แล้ว และเล่าว่าวันที่ประกายดาวไปถ่ายรูปปุระชัย และนำกล้องเข้ามาเก็บในห้องและออกไปโทรศัพท์ ต้นอ้อได้นำเมมโมรี่การ์ดออกมาก๊อบปี้ใส่คอมพิวเตอร์ที่ต้นอ้อเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิด
ปุระชัยเก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะหนี รติรสมาเห็นเข้าก็ไม่ยอมให้พ่อไป เพราะไม่รู้ว่าพ่อตนเองค้ายา แต่ไม่ทันแล้ว เพราะอภิเชษฐ์นำลูกน้องมาจับกุมปุระชัยถึงบ้านก่อนที่จะหนีไปได้ รติรสมาฟูมฟายน้ำหูน้ำตาขออยู่บ้าน ขอให้อรอุมาช่วย เพราะสมบัติทุกชิ้นถูกอายัดหมด อรอุมาพูดในทำนองให้รติรสรู้ว่าเธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างศิวะและรติรสแล้ว แต่รติรสก็ยังไม่ยอมรับ เพราะรู้นิสัยของอรอุมาดีว่าเธอต้องแหลกคามือแน่ จันทรภานุขับรถมาส่งประกายดาวที่คอนโด ตลอดทางประกายดาวคิดถึงเรื่องระหว่างเธอกับจันทรภานุ เพราะที่ผ่านมาจันทรภานุแสดงให้เห็นว่ารักเธอ ไม่เหมือนกับแฟนเก่าทั้ง 3 คนที่จะตักตวงผลประโยชน์เข้าตัวเอง รวมไปถึงเธอเองก็รู้สึกรักจันทรภานุเข้าแล้ว จึงตัดสินใจถาม “คุณชายคะ ฉันกำลังจะเปลี่ยนแปลงความคิดอะไรบางอย่างของตัวเอง ห้ามถามนะคะว่าคืออะไร แต่ฉันอยากให้คุณชายตอบคำถามฉันสามข้อ ข้อแรก คุณชายอยากมีลูกไหมคะ” “อยากครับ” “ข้อสอง ถ้าคุณชายแต่งงาน คุณชายสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้ภรรยาของคุณชายเสียใจ คุณชายจะทำให้เธอกับลูกมีความสุขไปตลอดชีวิต” “ผมไม่สัญญา” จันทรภานุบอก ประกายดาวอึ้งไป จันทรภานุพูดต่อ “ไม่มีใครอยากให้ชีวิตคู่ของตัวเองล้มเหลว แต่อนาคตเราก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางทีปัญหาชีวิตคู่มัน
อาจจะซับซ้อนกว่าที่เราคิด ไม่งั้นปัญหาหย่าร้างคงจะไม่เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นผมจะไม่ขอสัญญา แต่ผมทำทุกวันให้ดี รักและดูแลภรรยากับลูกเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ส่วน
อนาคตจะเป็นยังไงก็ช่างมัน”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
