หญิงนิ่มหันไปเห็นสายตาของพงศ์จันทรที่มองไม่พอใจ ก็รีบจ้ำเดินออกไปทันที จันทรภานุแปลกใจหันไปทางพงศ์จันทรกับประกายดาวและบอกขอตัวก่อนจะเดินตามหญิงนิ่มไป
พงศ์จันทรเดินมาส่งประกายดาวที่รถ พร้อมกับเล่าความแสบของหญิงนิ่มให้ฟัง ก่อนจะทำหน้าละห้อยน่าสงสาร แต่ประกายดาวบอกไม่สงสาร แถมยังบอกว่าหญิงนิ่มอาจจะเป็นเนื้อคู่ของพงศ์จันทรก็ได้ พงศ์จันทรทำหน้าเบ้บอกขอลา ประกายดาวขึ้นรถขับออกไป พงศ์จันทรเข้าข้างตัวเองบอกสักวันจะทำให้ประกายดาวสนใจให้ได้
ก่อนจะออกจากโรงแรมจัดงาน หญิงนิ่มขอเข้าห้องน้ำก่อน จันทรภานุยืนรออยู่ ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาหาและถามถึงประกายดาว เพราะเธอลืมของไว้ จันทรภานุเอะใจและรับอาสาเอาไปคืนให้ เจ้าหน้าที่จึงส่งซองยาไอซ์ให้ จันทรภานุเอายาไอซ์ไปให้อภิเชษฐ์ตรวจสอบ โดยบอกว่าพบตกอยู่ที่พื้นในงาน และเขาเริ่มไม่ไว้ใจประกายดาวนัก
อรอุมาตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือ พิมพ์ทุกฉบับ จึงไปหารติรสเพื่อต่อว่าที่แนะให้เธอกินยา ศิวะอยู่กับรติรสพอดีแต่ก็อาศัยจังหวะเอาตัวรอดมาได้อย่างหวุดหวิดโดยที่อรอุมาไม่เห็น
หม่อมสุรีย์เห็นภาพประกายดาวที่ควงจันทรภานุกับพงศ์จันทรเดินแบบ ก็หงุดหงิด เพราะคิดว่าทั้งคู่จะเลิกรากันไปแล้ว และยืนยันว่าจะไม่ยอมให้ชายจันทร์ลงเอยกับประกายดาวอย่างเด็ดขาด นมพรบอกว่าทั้งคู่อาจเป็นเนื้อคู่กันและหากไปพรากทั้งคู่คงเป็นบาป หม่อมสุรีย์ไม่พอใจเพราะรู้ว่านมพรตามใจจันทรภานุทุกเรื่อง ทุกวันนี้จันทรภานุจึงเชื่อฟังนมพรมากกว่าเธอ
ประกายดาวให้มิลินทร์จองโรงแรมของจันทรภานุที่เชียงใหม่ให้ แม้ค่าโรงแรมจะแพงลิบลิ่ว แต่ประกายดาวก็ไม่หวั่น เพื่อความสำเร็จของภารกิจตามล่าหาสเปิร์มของเธอ
พงศ์จันทรนัดเพื่อนมาที่ร้านอาหารเพื่อปาร์ตี้ครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะเลิกเที่ยวเตร่เฮฮาเพื่อถนอมตัวไว้ให้กับหญิงคนรัก ขณะที่หญิงนิ่มก็ถูกเพื่อนลากมาปาร์ตี้เช่นกัน ความสวยของหญิงนิ่มเตะตาหนุ่มโต๊ะข้าง ๆ แต่หญิงนิ่มไม่สนใจและขอตัวออกไปสูดอากาศด้านนอก เพราะปกติไม่ชอบเที่ยวกลางคืนแถมยังแพ้ควันบุหรี่อีก ผู้ชายคนนั้นเดินตามออกมาและดักหน้าหญิงนิ่มเอาไว้ พอหญิงนิ่มเดินหนีก็คว้าแขนไว้อย่างถือวิสาสะ หญิงนิ่มตกใจกลัวมาก แต่ทันใดนั้นพงศ์จันทรก็เข้ามาขัดจังหวะ
“ที่รัก..” พงศ์จันทรเข้ามาโอบ หญิงนิ่มเหวอ “มาอยู่นี่เอง เค้าตามหาตั้งนาน คุณมีอะไรกับแฟนผมรึเปล่า?!”
ผู้ชายคนนั้นอึ้ง ก่อนจะจำพงศ์จันทรได้ เพราะเขาเป็นรุ่นน้องของพงศ์จันทรที่มหาวิทยาลัย “ผมขอโทษนะครับ ไม่รู้ว่านี่ “เด็กพี่”
“เด็กเหรอ?!!! ฉันไม่..” หญิงนิ่มจะปฏิเสธ พงศ์จันทรรีบจับหัวหญิงนิ่มให้มาซุกกับแผ่นอกแล้วกอดแน่น หญิงนิ่มพูดไม่ออก “เด็กพี่เอง เพิ่งได้มา ยังพยศอยู่นิด ๆ”
“ถ้างั้นผมไม่กวนเวลาพี่แล้ว ไปนะครับ” ผู้ชายไหว้พงศ์จันทร แล้วก็เดินออกไป พงศ์จันทรหันไปมองตาม เจอหญิงนิ่มหยิกท้อง “อ๊ากกก!!” พงศ์จันทรรีบปล่อยมือ หญิงนิ่มรีบผละออกห่าง “พูดออกมาได้ว่าฉันเป็นเด็กนาย”
“ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ คุณโดนสอยไปแล้ว ไอ้หมอนี่เป็นเสือผู้หญิง มันเอาจริงนะจะบอกให้ อุตส่าห์เข้ามาช่วย ยังจะด่าอีก..เอ..แต่จะว่าไป..คุณเป็นหนี้บุญคุณผมสองครั้งแล้วนะ”
“ทวงบุญคุณเหรอ?”
“เปล่า..ก็แค่พูดลอย ๆ ใครได้ยินก็รับไปสิ ไม่ได้ว่า”
หญิงนิ่มจะด่าแต่กลับจามใส่หน้าพงศ์จันทร “ฮัดเช้ย!!!” พงศ์จันทรชะงัก หญิงนิ่มจามไม่หยุด พงศ์จันทรเห็นหญิงนิ่มเริ่มมีสภาพแย่ มาก ๆ น้ำหูน้ำตาไหล หญิงนิ่มบอกเธอแพ้ควันบุหรี่ พงศ์จันทรรู้ว่าหญิงนิ่มไม่ได้เอารถมาจึงรับอาสาไปส่ง หญิงนิ่มปฏิเสธ แต่พงศ์จันทรไม่สน คว้าแขนลากหญิงนิ่มลิ่ว ๆ ไปที่รถทันที
หญิงนิ่มนั่งรถมากับพงศ์จันทรรู้สึกหวาด ระแวง พงศ์จันทรเห็นท่าทางหญิงนิ่มก็คิดจะแกล้ง โดยเริ่มเปิดเพลงวาบหวิว ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนโชว์แผงอก หญิงนิ่มตกใจดึงสเปรย์พริกไทยออกมาจากกระเป๋า ฉีดใส่หน้าพงศ์จันทร พงศ์จันทรแสบตาต้องหลับตาปี๋ ทำให้รถเฉไปเฉมา หญิงนิ่มตกใจ ตัวโงนเงนไปมา ระหว่างนั้นกระเป๋าสะพายหล่นพื้น กระเป๋าสตางค์ร่วงออกมาบนพื้นโดยไม่รู้ตัว รถพงศ์จันทรเบ้ออกไปเลนที่รถวิ่งสวนขึ้นมา รถบีบแตรดังลั่น หญิงนิ่มตาโตตกใจมาก
ทั้งสองมาจอดรถข้างทาง หญิงนิ่มเข้าไปซื้อผ้าเย็นในร้านสะดวกซื้อมายื่นให้ พงศ์จันทรขอบตาแดงก่ำจนหญิงนิ่มอดขำไม่ได้ พงศ์จันทรโอดครวญที่ต้องเกือบตายเพราะหญิงนิ่มมาสอง ครั้ง ทั้งเครื่องช็อตไฟฟ้าและสเปรย์พริกไทย หญิงนิ่มควักปืนออกมาจากกระเป๋าพงศ์จันทรสะดุ้งโหยง หญิงนิ่มบอกปืนปลอมแค่เอาไว้หลอก ๆเท่านั้น พงศ์จันทรบอกคนอย่างเขาไม่มีทางทำอะไรกับไม้กระดานอย่างหญิงนิ่มแน่ หญิงนิ่มฉุนเลยหยิบผ้าเย็นขยี้ตา พงศ์จันทรร้องจ๊ากกก หญิงนิ่มหน้าเสียรู้ตัวว่าทำแรงไปจึงค่อย ๆ เอาผ้าเย็นซับ ๆ รอบตาให้ หน้าสองคนใกล้กันมาก หญิงนิ่มชะงักไปและยื่นผ้าเย็นให้เช็ดเอง ก่อนจะเป่าปากรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ
ประกายดาวมานั่งอ่อยจันทรภานุที่ล็อบบี้จนหลับไป แถมยังฝันเข้าข้างตัวเองว่าจันทรภานุมาเสนอตัวเป็นไกด์พาเธอเที่ยว สะดุ้งตื่นมาอีกทีตีสามเมื่อพนักงานโรงแรมมาปลุก แต่ประกายดาวก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะเอาชนะจันทรภานุ
วันรุ่งขึ้น ประกายดาวลงมาที่ล็อบบี้จึงพยายามเรียกร้องความสนใจหลายวิธี แต่จันทรภานุก็ไม่ได้หันมามองสักที จึงหยิบนิตยสารเล่มโตทุ่มลงพื้นดังโครม คราวนี้ได้ผลเพราะคนทั้งล็อบบี้หันมามอง รวมทั้งจันทรภานุด้วย จันทรภานุเดินมาหา ประกายดาวทำเป็นเพิ่งหันมาเจอและทักทายถามว่ามาทำอะไร จันทรภานุบอกเขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่นี่ ประกายดาวบอกเธอมาเที่บวแต่ยังไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี จันทรภานุสายตาเย็นชาและห่างเหินมาก ก่อนจะบอกว่ามีไกด์บัวแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวอยู่ที่เคาน์เตอร์ ให้ไปหยิบดูได้ ก่อน จะเดินไปเลย แป่ว...ประกายดาวเหวอ ไม่เห็นเหมือนในฝันเลย
อภิเชษฐ์ได้รับคำสั่งให้มาปฏิบัติภารกิจพิเศษที่เชียงใหม่ จึงนัดเจอกับจันทรภานุ ทั้งคู่คุยกันเรื่องยาไอซ์จันทรภานุจึงสารภาพว่าพนักงานเจอในกระเป๋าเสื้อของประกายดาว อภิเชษฐ์ยืนยันว่าอาการของประกายดาวในวันนั้นไม่มีทางเล่นยาแน่ มีแต่อรอุมาเท่านั้นที่ใช้ยา พร้อมกับเตือนเพื่อนว่าอย่ามองคนผิวเผิน หากจะตัดสินใจคนก็ต้องทำความรู้จักให้ถ่องแท้เสียก่อน จันทรภานุคิดตามและเห็นด้วยกับคำพูดเพื่อน
ประกายดาวมาเดินเที่ยวพร้อมกับถ่ายภาพอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมานั่งพักดื่มกาแฟที่ร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง และเหลือบไปเห็นกลุ่มคนชายหญิงกำลังวาดรูปให้นักท่องเที่ยวอยู่จึงเดินเข้าไปดู ประกายดาวประทับใจเพราะวาดภาพเหมือนมาก จึงขอคิวเพื่อวาดภาพต่อจากนักท่องเที่ยวรายหนึ่ง ประกายดาวจึงได้พูดคุยกับ พล เจ้านายและพิมพ์ไทย ซึ่งเป็นคนวาดภาพ
“ผมชื่อพล เป็นรุ่นพี่ของสองคนนี้ครับ เจ้านาย กับพิมพ์ไทย ผมกับเจ้านายเป็นคนที่นี่ ส่วนพิมพ์เป็นคนกรุงเทพฯ”
ประกายดาวพยักหน้ารับ ระหว่างนั้นต้นอ้อเดินเข้ามาในกลุ่มพร้อมกับหิ้วถุงน้ำมาด้วย
“ส่วนนี่ต้นอ้อครับ มาจากอีสาน ต้นอ้อ นี่พี่ดาว...” ต้นอ้อซึ่งแฝงตัวมาทำภารกิจพิเศษรีบยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะพี่ดาว”
ประกายดาวยิ้มทักทายต้นอ้อ ระหว่างนั้นเสียงมือถือดังขึ้น ประกายดาวหยิบออกมากดรับสาย “สวัสดีค่ะคุณพงศ์”
พงศ์จันทรต่อว่าประกายดาวด้วยความน้อยใจที่ติดต่อเธอไม่ได้ และบอกว่าจะไปหาที่คอนโดฯ ประกายดาวบอกเธอมาทำงานต่างจังหวัด แต่ไม่ได้บอกว่าจังหวัดไหนก่อนจะวางสายไป พงศ์จันทรเซ็งสุด ๆ ขณะเดียวกันเด็กรับใช้ก็เอากระเป๋าสตางค์ผู้หญิงมาส่งให้ บอกเจอตกอยู่ในรถ พงศ์จันทรนึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นของหญิงนิ่มแน่นอน จึงเอามาให้ที่ร้าน หญิงนิ่มดีใจมากเพราะคิดว่ากระเป๋าของตนเองหายไปแล้ว
“ฉันนึกว่าหายไปซะแล้ว โชคดีที่ตกอยู่ในรถของนาย เอ๊ะ หรือจะเป็นโชคร้ายกันแน่ นายรื้ออะไรในกระเป๋าฉันรึเปล่า” หญิงนิ่มรีบสำรวจกระเป๋าตัวเอง
“คุณมองผมในแง่ร้ายเกินไปแล้ว ผมไม่ใช่คนชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของใคร”
หญิงนิ่มเบ้หน้าใส่ แล้วเก็บกระเป๋าสตางค์ พงศ์จันทรถามว่าจะไม่ขอบคุณเขาสักคำหรือ หญิงนิ่มไม่ยอมขอบคุณและจะเดินหนี พงศ์จันทรไม่พอใจจับแขนหญิงนิ่มให้หันมา “คุณชักจะทำตัวแสบมากขึ้นทุกวันแล้วนะ” หญิงนิ่มดิ้นบอกให้ปล่อย แต่พงศ์จันทรไม่ปล่อยจนกว่าจะได้ยินคำว่าขอบคุณ
“ฉันไม่พูด” หญิงนิ่มยืนยัน พงศ์จันทรเลยดึงหญิงนิ่มมากอด หญิงนิ่มผงะ “ถ้าไม่พูด ผมจะกอดให้แน่นกว่านี้”
“คิดว่ากลัวเหรอ?” หญิงนิ่มเชิดหน้า ถือดี
“ไม่กลัวก็ดี ถ้างั้น..ผมก็จะทำมากกว่ากอด”
หญิงนิ่มตกใจ รีบเอามือยันพงศ์จันทรออกไป พงศ์จันทรแกล้งทำท่าจะจูบ ระหว่างนั้นกิ๊กคนหนึ่งของพงศ์จันทรเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนสาวอีกคน เห็นพงศ์จันทรกับหญิงนิ่มที่ทำท่าเหมือนกำลังกุ๊กกิ๊กกันก็เลือดขึ้นหน้า รีบจ้ำเข้าไปหา พงศ์จันทรกับหญิงนิ่มหันมาเห็น พงศ์จันทรตกใจรีบปล่อยหญิงนิ่ม
“เพราะผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย ถึงทำให้คุณขอเลิกกับฉัน!!” พงศ์จันทรยังไม่ทันได้ตอบอะไร กิ๊กก็ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าหญิงนิ่มเพี๊ยะ!!! พงศ์จันทรแทบช็อก หญิงนิ่มอึ้งสุด ๆ แต่ไม่ยอมตบคืนไปทันที พงศ์จันทรตกใจมากถึงกับอ้าปากค้าง กิ๊กกรี๊ดลั่นร้านจะเข้ามาเอาเรื่องหญิงนิ่ม แต่เจอพงศ์จันทรลากออกไปนอกร้าน กิ๊กดิ้นไม่ยอมจะเข้าไปตบหญิงนิ่มอีก
“อยากเข้าไปตบก็เข้าไปเลย แต่ผมจะบอกให้คุณรู้ไว้นะว่าผู้หญิงคนที่คุณเพิ่งตบเค้าคือหม่อมราชวงศ์หญิงนิมมานรดี ญาติสนิทของคุณชายจันทรภานุ นพรัตน์ ถ้าคุณชายจันทร์รู้ว่าคุณทำร้ายน้องสาวสุดที่รักเค้าล่ะก็ เตรียมติดคุกหัวโตได้เลย”
กิ๊กกับเพื่อนมองหน้ากันด้วยความตื่นกลัวสุด ๆ
หญิงนิ่มนั่งส่องกระจกดูหน้าตัวเองที่มีรอยฝ่ามือแดง ๆ ชัด ระหว่างนั้นพงศ์จันทรเดินเข้ามา หญิงนิ่มหันไปมองตาขวาง
“เข้ามาอีกทำไม?!! อยู่ใกล้นายทีไร ฉันซวยทุกที” พงศ์จันทรไม่พูดอะไร เข้ามาจับมือหญิงนิ่ม หญิงนิ่มตกใจถามว่าจะทำอะไร
“พาคุณไปหาหมอ” พงศ์จันทรบอก แต่หญิงนิ่มบอกไม่ต้อง พงศ์จันทรจ้องหน้า “ต้อง! เพราะผมเป็นต้นเหตุทำให้คุณบาดเจ็บ ผมต้องรับผิดชอบ”
หญิงนิ่มยืนยันว่าไม่ไป พงศ์จันทรเข้ามาอุ้มหญิงนิ่มเลย หญิงนิ่มตกใจมาก “ก็คุณไม่ยอมดี ๆ ผมก็ต้องอุ้ม”
“ฉันยอมแล้ว ฉันยอมไปกับนายแล้ว ปล่อย!” หญิงนิ่มหน้าเจื่อน พงศ์จันทรอมยิ้ม แล้วก็วางหญิงนิ่มลง ก่อนจะผายมือให้หญิงนิ่มเดินออกไป พงศ์จันทรเดินตามยิ้ม ๆ
พงศ์จันทรพาหญิงนิ่มมาโรงพยาบาลและเป็นธุระเรื่องจ่ายเงินและรับยามาส่งให้ หญิงนิ่มส่งเงินค่ายาคืนที่พงศ์จันทรสำรองจ่ายไป แต่พงศ์จันทรไม่รับ “ผมบอกแล้วไงว่าผมจะรับผิดชอบคุณ” คนแถวนั้นหันมามองหญิงนิ่ม หญิงนิ่มหน้าแดงซ่าน
“ใช้คำอื่นได้มะ มันเหมือนว่าฉันกับนาย...”
“ได้เสียกันน่ะเหรอ” พงศ์จันทรพูดยิ้ม ๆ คนแถวนั้นหันมามองอีก หญิงนิ่มทำหน้าไม่ถูก เลยเดินหนี พงศ์จันทรรีบเดินตาม “เดี๋ยวคุณหญิง...”
“นายจะพูดอะไรให้ฉันอับอายอีกหะ!!”
“ผมมีเรื่องอยากถาม รู้มั้ยว่าคุณดาวไปไหน?”
“อ๋อ ฉันรู้แล้ว ที่นายทำดีกับฉัน พาฉันมาโรงพยาบาล ออกค่าใช้จ่ายให้เพราะคิดว่าฉันรู้ว่าพี่ดาวไปไหนใช่มั้ย ฉันขอบอกเลยนะว่าฉันไม่รู้ แต่ถึงฉันจะรู้ ฉัน-ก็-ไม่-มี-วัน-บอก-นาย!” หญิงนิ่มสะบัดหน้าพรืด! แล้วเดินออกไป พงศ์จันทรเดินตาม “แล้วตกลงคุณรู้ หรือคุณไม่รู้กันแน่”
หญิงนิ่มหยุดเดินกะทันหัน ทำให้พงศ์จันทรเบรกไม่ทัน หญิงนิ่มหันมา หน้าทั้งคู่เกือบจะชนกัน หญิงนิ่มตกใจรีบถอยออกห่าง “ฉันไม่บอก” หันหลังเดินฉับ ๆ ออกไป พงศ์จันทรเซ็งมาก
ประกายดาวเดินดูชื่นชมรูปของตัวเองกลับเข้ามาในโรงแรม สายตาเหลือบไปเห็นนมพรซึ่งเป็นอีกคนหนึ่งที่เธอต้องเข้าหา หากต้องการให้ภารกิจพิชิตสเปิร์มสำเร็จ เพราะนมพรเป็นผู้ใหญ่ที่จันทรภานุรัก นับถือ และเชื่อฟังมาก ว่าแล้วประกายดาวก็ปรี่เข้าไปทักทาย ประกายดาวดีใจมากที่นมพรจำเธอได้เช่นกัน นมพรพูดคุยกับประกายดาวอย่างเพลิดเพลินและชวนประกายดาวมาทานอาหารด้วยกัน เพราะนัดกับจันทรภานุเอาไว้ ประกายดาวตอบตกลงทันที
จันทรภานุเข้ามาในห้องอาหาร เห็นประกายดาวนั่งอยู่กับนมพรก็แปลกใจ แต่ก็รู้สึกดีที่เห็นประกายดาว นมพรบอกเธอชวนประกายดาวมาเอง จันทรภานุได้แต่รับคำและยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปบอกพนักงานให้เสิร์ฟอาหาร และหันมาคุยกับประกายดาวตามปกติ ประกายดาวแปลกใจมากที่จันทรภานุกลับมาดีกับเธอเหมือนเดิมแล้ว ระหว่างทานอาหาร จันทรภานุก็ตักอาหารให้นมพร ก่อนจะตักให้เธอด้วย ประกายดาวยิ้มขอบคุณ พลางลอบมองจันทรภานุอย่างรู้สึกดี จันทรภานุหันไป ประกายดาวรีบก้มหน้าทานอาหาร จันทรภานุมองประกายดาวแล้วก็อมยิ้ม
หลังอาหาร จันทรภานุจะเดินไปส่งนมพรที่ห้อง แต่นมพรบอกให้อยู่คุยกับประกายดาว จันทรภานุเลยให้พนักงานไปส่งนมพรแทน เมื่ออยู่กันสองคน สองหนุ่มสาวดูเก้อ ๆ เขิน ๆ ผิดปกติ จันทรภานุเอ่ยปากชวนไปเดินเล่น ประกายดาวตอบตกลงเพราะต้องการเดินย่อยอาหารอยู่แล้ว
ระหว่างเดินเล่นกัน ประกายดาวคาใจเรื่องที่จันทรภานุทำปั้นปึ่งหมางเมินกับเธอเมื่อเช้า จันทรภานุเลยบอกความจริง ประกายดาวตะลึง “ฉันเนี่ยนะเล่นยา?!!!” ประกายดาวขำก๊ากออกมาทันทีอย่างไม่ห่วงสวย ทำเอาจันทรภานุแปลกใจ “คุณชายจันทร์ใช้อะไรคิดเนี่ย?!” จันทรภานุหน้านิ่งมาก จนประกายดาวชะงัก รู้ตัวว่าไม่ควรพูด
“อุ๊ย..ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่ายานั้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวที่ฉันใส่เดินแฟชั่นได้ไง และฉันก็ไม่ใช่พวกศิลปินอาร์ติสต์ที่ใช้ยาเป็นตัวสร้างอารมณ์ในการทำงาน คุณชายจันทร์จะให้ฉันไปสาบานที่ไหนก็ได้”
จันทรภานุยังเงียบ ประกายดาวยกมือขึ้นมา พร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้า “ท้องฟ้านี้เป็นพยาน ถ้าข้าพเจ้าโกหก ขอให้ข้าพเจ้าถูกฟ้าผ่า จมน้ำ ถูกรถชน โดนหมากัด เพื่อนเลิกคบ ไม่มีใครรัก”
“พอได้แล้ว ผมเชื่อคุณ”
“เชื่อเถอะค่ะ เพราะฉันไม่ชอบโกหก”
“ก็ดี..เพราะว่าผมเกลียดคนโกหก อย่าให้ผมรู้นะว่าคุณมีอะไรที่ปิดบังผมอยู่อีก”
ประกายดาวหน้าถอดสี..ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วก็ยิ้มออกมา “ไม่มีแน่ นอนค่ะ” ปากพูด แต่ทำนิ้วอุ๊บอิ๊บซ่อนไว้ข้าง
หลัง จันทรภานุสบายใจพร้อมรับอาสาเป็นไกด์พาประกายดาวเที่ยวในวันพรุ่งนี้ ประกายดาวดีใจโคตร ๆ แต่เก็บอาการ
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
