“ตำหนักข้าไม่ใช่สนามรบ ทำไมต้องพา ทหารมามากมาย” “ขออภัยเจ้านางที่เรามารบกวน เพียงแต่เป็นห่วง อยากจะมาเยี่ยมเยียนแม่ทัพของเราที่บาดเจ็บ...เห็นว่ามารักษาที่ตำหนักนี้ เป็นยังไงบ้าง... ติสสา หมอของเจ้านางอินยา เก่งกว่าหมอหลวงของข้ามากเลยหรือ” เสียงของเจ้าปรันมา เหมือนพลังบารมีที่ช่วยกระชากสติติสสาออกมาจากมนต์ดำ ติสสามองเจ้าปรันมาด้วยสายตาจงรักภักดี รู้ตัวเหมือนก่อน “เจ้าปรันมา” “เห็นว่าไม่ได้กลับไปที่เรือนของเจ้าเลย ที่นี่มีสิ่งใดดึงจิตใจเจ้าไว้หรือเปล่า ติสสา” “ไม่มี” ติสสาเสียงหนักแน่น “ดี ...งั้นก็กลับไปพร้อมเรา” เจ้าอินยายืนหน้าเชิด รู้สึกว่ากำลังจะพ่ายแพ้ เจ้าปรันมาหันมาทางเจ้านางอินยา รู้ว่ากำลังไม่พอใจ แต่เจ้าปรันมาก็เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น “เวลานี้ พวกนรสิงห์กระหายอยากครอบครองศรีพิสยา ข้าเป็นห่วงไพร่ฟ้าของข้า โดยเฉพาะเชื้อพระวงศ์ทุกคน ขออนุญาตท่านด้วย เจ้านางอินยา ขอให้คนของข้าตรวจดู
รอบ ๆ เพื่อดูแลความปลอดภัยให้กับตำหนักนี้” “ข้ามีทหารดูแลอยู่แล้ว” “ด้วยความเป็นเจ้าเหนือชีวิตแห่งศรีพิสยา ข้าต้องดูแลทุกชีวิต ถึงไม่อาจวางใจปล่อยให้ความปลอดภัยของทุกตำหนักหละหลวม...เมฆา...มารุต...” สิ้นเสียงปรันมาสั่ง เมฆา มารุตนำทหารเข้าไปทันที ไม่รอเจ้านางอินยาทักท้วงอะไรขึ้นได้อีก
เจ้านางอินยาคั่งแค้นใจเป็นที่สุดเมื่อรู้ว่าแม่เฒ่าถูกเอาตัวไปคุมขัง ก็สั่งให้อสุนีไปชิงตัวเอาคืนมาจากเมฆาและมารุต พร้อมกับให้เจ้าปันแสงควบคุมตัวแม่เฒ่าไว้ เพื่อหาทางทำ
พิธีครอบงำติสสาอีก ทั้งหมดจึงไปแอบตัวอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง “ทำให้ติสสามันกลับมาอยู่ในมนต์ของแกเดี๋ยวนี้ ....ทำให้ติสสามันไม่มีวันหลุดจากมนต์ของแก” เจ้าปันแสงตวาดสั่ง “ข้าทำไม่ได้แล้ว เจ้าปันแสง อำนาจของผีขวัญ ผีเมืองทำลายมนต์มายาที่ข้าทำกับติสสาลงไปหมดแล้ว” “บ๊ะ ทำไม่ได้ ก็สมควรตาย ...อสุนี” อสุนีควงดาบก้าวเท้าเข้าหา แม่เฒ่าคลานถอยกรูด “แล้วข้าจะต้องทำยังไง” แม่เฒ่าหวาดกลัว “วะ ...ก็ทำใหม่สิ ทำเดี๋ยวนี้ ต้องทำให้ได้” “ข้าทำไม่ได้จริง ๆ ถ้าทำอีก อำนาจผีขวัญผีเมืองจะทำลายวิชาทั้งหมดของข้า” เจ้าปันแสงโมโหเข้ากระชากหัวแม่เฒ่าขึ้นมาอย่างแรง แม่เฒ่ากลัวจนร้องไม่ออก “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการได้ยินจากปากเน่า ๆ ของแก ข้าไม่ต้องการข้ออ้าง ...ไอ้ติสสามัน จะต้องไม่หลุดออกไปจากใต้ฝ่าเท้าของข้า มันจะต้องไม่ใช่แม่ทัพของปรันมาอีกต่อไป มันจะต้องรับใช้ปกป้องข้าและแม่จนกว่าชีวิตจะหาไม่ แกเข้าใจซึ้งถึงความต้องการของข้ามั้ย” เจ้าปันแสงผลักแม่เฒ่าเหวี่ยงลงไป ชักดาบออกมาจ่อ แม่เฒ่ากลัวลนลาน ถอยหนี ยกมือไหว้ ร้องขอชีวิต “เจ้าปันแสง อย่าทำข้า อย่าฆ่าข้า” “ทำลายหัวใจมัน” “แต่...ผีขวัญ ...ผีเมือง” “จะได้ทาสรับใช้เป็นผีแก่ ๆ อีกตัว มึงอยากตายนักใช่มั้ย...ฟังกูให้ดี...ทำให้ติสสามันเสียใจ จนไม่อยากมีลมหายใจต่อ ถ้ากูทำลายชีวิตมันไม่ได กูก็จะบีบหัวใจมันให้แหลกคามือ...ใช้อาคมของมึงทำให้มรันมาหลงรักเจ้าแสงมิน ติสสามันต้องอยากตายที่หญิงคนรักทอดกายยอมเป็นของเล่นให้ผู้ชายคนอื่น” เจ้าปันแสงคลี่ยิ้มร้ายกาจ หวังทำลายหัวใจติสสาและชีวิตมรันมาให้ย่อยยับไปทั้งคู่...ด้านเจ้าแสง มินไม่สบอารมณ์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงมาหาเจ้านางอินยาที่ตำหนัก “ไหนว่าพวกท่านควบคุมได้ทุกอย่าง แน่ใจนะว่าข้าจะได้ตัวมรันมา” “ใจเย็นอีกนิดเถอะ เจ้าแสงมิน ถ้าข้า...เจ้านางอินยา รับปากว่าจะมอบสิ่งใดให้ใคร เชื่อเถอะว่าสิ่งนั้นต้องสำคัญและเลอค่ามากที่สุด สำหรับการเป็นของกำนัล” เจ้านางอินยาพูดจบเจ้าแสงมินตาเป็นประกาย ขึ้นทันที “ข้าอยากรู้ว่าเมื่อไหร่...เจ้านาง...เมื่อไหร่ที่ข้าจะได้เป็นเจ้าของมรันมา” “รออีกนิดเดียวเท่านั้น ...ปันแสงกำลังพาพรหมจรรย์บริสุทธิ์ของสาวเจ้ามาให้ท่านเชยชม” เจ้านางอินยามั่นใจ เจ้านางอินยาหันเห็นเจ้าปันแสงเดินเข้ามา ก็ถามขึ้นด้วยความร้อนใจ “สำเร็จแล้วใช่มั้ย มนต์ของแม่เฒ่าจะทำให้ติสสากลับมาหาข้า” “ไม่ต้องห่วง เจ้านาง...เมื่อไหร่ที่มรันมาเป็นของเจ้าแสงมิน ติสสามันต้องซมซาน กลับมาหาเจ้านาง” เจ้าปันแสงยิ้มมั่นใจ แสงมินลงบันไดเข้ามาสมทบ “ว่ายังไง ปันแสง..ข้านึกว่าเจ้าจะพามรันมา กลับมาด้วย” “ใจเย็น ๆ ก่อน เจ้าแสงมิน” “ใจเย็น รอคอย...ข้าเกลียดคำพวกนี้ ชีวิตข้าไม่ต้องการเสียเวลากับการรออย่างไร้ประโยชน์ ไร้สิ่งตอบแทน” “แต่สิ่งที่ข้ากำลังจะพาท่านไปพบ มันคุ้มกับเวลาทั้งหมดที่ท่านรอ” เจ้าแสงมินมองเจ้าปันแสงด้วยสายตาวาววับทันที...เพราะความรักตัวกลัวตาย ค่ำคืนนั้น แม่เฒ่าจำต้องทำพิธีครอบงำจิตใจมรันมา...ไม่นานมรันมาก็ควบคุม ตัวเองไม่ได้ และเกิดอารมณ์รุ่มร้อนจนบุกมาที่ตำหนักของเจ้านางอินยา “มาหาใคร มรันมา ที่นี่มีใครให้เจ้าต้องเจอ” เจ้าปันแสงออกมาต้อนรับมรันมาอย่างรู้ทัน “เจ้าแสงมิน” เจ้าปันแสงยิ้มรับทันที เจ้านางอินยาเอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้ “นางทาสบังอาจเอ่ยถึงกษัตริย์จากแคว้นไกล” “เจ้าแสงมินไม่เคยรังเกียจว่าข้าเป็นทาส” “น่าสมเพช เจ้านี่เหมือนกาฝาก ใกล้ใครก็เกาะไว้สูบเลือดเนื้อ ประทังชีวิตต่ำชั้น...ไหนล่ะ พี่ชายที่เจ้ารักนักหนา.. วันก่อนยังกอดแข้งกอดขาอ้อนวอนขอให้รัก...พอวันนี้กลับ
เรียกหาผู้ชายอีกคน” มรันมาไม่สนใจชื่อติสสาเลย กลับขอร้องเจ้านางด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ให้ข้าพบเจ้าแสงมินเถอะเจ้านาง ข้าอยากพบเจ้าแสงมิน” “ใครจะกล้าขัดขวางไม่ให้เราพบกันล่ะ มรันมา” เจ้าแสงมินที่เดินตรงเข้ามาหา มรันมาสายตาทอดความรัก ความปรารถนาชัดเจน “ข้ารอคอยนาทีนี้มานานแล้ว” “ข้าก็รอคอยมานาน...เหมือนท่าน เจ้าแสงมิน” กาหลงที่ทำหน้าตกใจเหมือนผีหลอก เมื่อเห็นมรันมายิ้มสดชื่นกับเจ้าแสงมิน...ขณะที่ปันแสงที่ยิ้มกับเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้าด้วยความพอใจที่สุด
ตอนที่ 9
มรันมาเดินยิ้มเคียงคู่กับเจ้าแสงมิน เที่ยวชมอุทยานดอกไม้อย่างมีความสุข ราวกับมีกันอยู่บนโลกเพียงสองคน
“ศรีพิสยามีแต่สิ่งรื่นรมย์อย่างนี้นี่เอง ใคร ๆ ถึงต้องการแคว้นเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วย...ความงดงามที่น่าสัมผัส”
“ศรีพิสยายินดีต้อนรับแขกเมืองทุกคน” มรันมายิ้มหวานให้
“ถ้าข้าไม่ได้มาอย่างแขกล่ะ มรันมา...ถ้าข้ามาอย่างชายที่ปรารถนาคนรัก ที่อนาคตจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับศรีพิสยา”
“ศรีพิสยาก็ยิ่งเต็มใจต้อนรับดูแล”
“ไม่...ไม่ใช่ศรีพิสยา ข้าหมายถึงเจ้า เจ้าจะเต็มใจดูแลข้าด้วยจิตวิญญาณ ความรัก และเรือนร่างอันอบอุ่นของเจ้าหรือไม่” แสงมินทอดสายตามอง
มรันมาลึกซึ้งและปรารถนา
“คนอย่างเจ้าแสงมิน...ไม่มีความปรารถนาใด...ที่ไม่สมหวัง แล้วความปรารถนาของข้าตอนนี้ คือมีเจ้าเคียงข้าง”
มรันมาเขินอาย จนต้องหลบตา แสงมินยิ้มหวาน กุมมือมรันมาไว้ จรดจูบลงไปอย่างนุ่มนวล...เจ้าปันแสงยิ้มกับเจ้านางอินยาด้วยความดีใจที่เห็นภาพมรันมาหลงใหลเจ้าแสงมิน...แต่ทันใดนั้นติสสาวิ่งเข้ามาเห็นภาพตรงหน้า
“น้องน้อย” ติสสาพุ่งเข้ามากระชากมรันมาออกห่างเจ้าแสงมิน
“ปล่อยข้านะ”
“ปล่อยมรันมา”
เจ้าแสงมินพุ่งเข้าไป แต่เจอติสสาผลักอย่างแรง จนเซไป เจ้าปันแสงและเจ้านางอินยาที่มองอยู่รีบออกมา
“ติสสา เหิมเกริมมากไปแล้ว...นี่เจ้าแสงมิน กษัตริย์แห่งสีมิน”
“มันทำชั่วกับน้องน้อย”
“ไอ้ปากพล่อย ข้าไม่ได้ทำอะไร”
“น้องน้อย” ติสสาเดินเข้าหามรันมา
“ถอยออกไป” มรันมาเสียงแข็งเข้าไปประคองเจ้าแสงมิน
“น้องน้อย” ติสสาอึ้งไม่เชื่อสายตา
“หยุดเรียกข้าว่าน้องน้อย... ข้าไม่มีพี่ชาย”
ติสสาอึ้งพูดไม่ออก ต่างกับเจ้าปันแสงที่ยิ้มเย้ย ยิ่งทำให้ความโกรธติสสาพุ่งขึ้นถึงขั้นบ้าเลือด
“พวกมันรวมหัวกันทำอะไรน้องน้อย... บอกมา”
“นี่ต่อหน้ากษัตริย์ เจ้าทำกิริยาชั่วช้า... เจ้าแสงมินให้โอกาสเจ้ามีลมหายใจก็บุญแค่ไหนแล้ว” ปันแสงบอก
“อย่าให้มีเรื่องมีราวอะไรกันเลย เจ้าปันแสง” เจ้าแสงมินปรามอย่างเย้ย ๆ
“ไปเถอะเจ้าแสงมิน... เจ็บมากมั้ย ข้าจะดูแลท่านเอง”
เจ้าแสงมินยิ้มถือโอกาสกุมมือมรันมาประคองไว้ในอุ้งมือ ติสสาเห็นก็แทบทนไม่ได้
“โว้ย...ปล่อยมือจากน้องน้อย”
ติสสากำลังจะพุ่งเข้าไป เจ้าปันแสงชักดาบออกมาขวางแล้วสั่งขึ้น
“อสุนี...อารักขาเจ้าแสงมินกับมรันมาออกไป”
เจ้าแสงมินรีบพามรันมาออกไป โดยมีอสุนีระวังหลัง มรันมารีบเดินออกไปกับเจ้าแสงมินโดยไม่หันมามองติสสาแม้แต่แวบเดียว ติสสาทนไม่ได้จะตาม เจ้าปันแสงขยับเข้าขวางจ้องด้วยแววตาเยาะหยัน ติสสาชักดาบพุ่งเข้าหา เจ้าปันแสงยกดาบต้านดาบติสสาไว้ได้ทันทีเหมือนกัน ติสสาถึงกับคลั่งใช้พลังของความโกรธบุกเข้าใส่ไม่ยั้ง เจ้าปันแสงแทบรับไว้ไม่ได้
ทันใด อสุนีที่หวนกลับมา กระโจนเข้าใส่อีกด้าน เอาหอกตีดาบรุนแรง จนติสสาพลาดท่า เจ้าปันแสงใช้ด้ามดาบทำร้ายจนติสสาทรุดลงพื้น อสุนีพุ่งเข้าเหยียบกลางหลัง เอาหอกจ่อคอติสสาไว้ เจ้าปันแสงยืนยิ้มมองสะใจ
“ถึงตามไป เจ้าก็ไม่ได้น้องน้อยกลับมาแล้ว” เจ้าปันแสงน้ำเสียงเย้ยหยัน
เจ้านางอินยามองด้วยสายตาเวทนาแล้วเอ่ยขึ้น
“ได้ยินแล้วนี่...มรันมาไม่ใช่น้องน้อยของเจ้าอีกต่อไป ระหว่างเจ้า...แม่ทัพ กับกษัตริย์อย่างเจ้าแสงมิน เจ้าคิดว่าผู้หญิงจะสนใจใครที่ทำให้ตัวเองสุขสบายได้มากกว่า เป็นเมียแม่ทัพ หรือว่าเป็นเจ้านาง”
“มรันมาไม่ใช่ผู้หญิงเห็นแก่เงินทองนอกกาย ข้ารักกับมรันมา ข้ารู้จักคนรักของข้าดี”
“เจ้ารู้จักมรันมา...ข้าก็รู้จักมรันมา...ยิ่งวันนี้ ข้ายิ่งเห็นว่ามรันมาเลือกคนที่ดีที่สุดให้กับอนาคตตัวเองแล้ว น่าสงสารแม่ทัพที่ทุ่มเทใจหลงรักน้องน้อยเฝ้าทะนุถนอม แต่พอมีคนที่ดีกว่า มรันมาก็โยนทิ้งความรักที่เคยมี ง่ายเสียยิ่งกว่าโยนทิ้งเศษเสื้อผ้าเก่า ๆ...เชื่อข้าเถอะ ติสสา...มรันมารักเจ้าแสงมิน ไม่ต้องให้ข้าบอกว่ารักแค่ไหน เจ้าก็เห็นเองกับตาแล้ว หรือว่า ต้องให้เห็นเจ้าแสงมินเชยชมมรันมาต่อหน้าเสียก่อน...เจ้าจึงจะเชื่อว่า ไม่มีความรักของน้องน้อยสำหรับพี่ชายอยู่อีกแล้ว” เจ้าปันแสงว่า
“ไม่จริง น้องน้อยรักพี่ชาย...น้องน้อยรักพี่ชายคนเดียว”
“น่าสมเพช ไม่มีใครดึงเจ้าขึ้นมาจากปลักบ่อความโง่งมหลงตัวเองได้เลย”
เจ้าปันแสงกระชากติสสา เอ่ยน้ำเสียงยั่วยุ กระตุ้นความหึง
“ตอนนี้น้องน้อยของเจ้า คงกำลังพลอดรักหวานชื่นกับชายคนอื่น”
“ไม่จริง”
“นั่นสินะ จะจริงหรือไม่จริงก็ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง”
ติสสาโกรธจัด อสุนียังจ่อหอกกลางหลัง ติสสาระวังภัยให้เจ้าปันแสง
“เจ้าก็คงทนดูไม่ไหวสินะ ถ้าเกิดเห็นมรันมาเต็มใจพักพิงลงในอ้อมอกเจ้าแสงมิน หรือว่าจะตามไปดูให้เห็นกับตา ถ้าเป็นข้า...ข้าก็คงอยากไป”
เจ้าปันแสงยิ้มหัวเราะในลำคอกระตุ้นความหึงของติสสาให้ยืนไม่ติด...ติสสาซมซานออกมาตามมรันมา ที่น้ำตกแสงจันทร์ แล้วแอบดูมรันมาพลอดรักกับเจ้าแสงมิน ด้วยความร้าวรานใจ ติสสาทนมองต่อไปไม่ไหวพุ่งเข้าไป เจ้าปันแสงคว้าร่างติสสาไม่ทัน
มรันมาเห็นสีหน้าโกรธของติสสา ก็ทำจริตตกใจยิ่งเบียดร่างชิดเจ้าแสงมิน
“เจ้าแสงมิน ช่วยข้าด้วย อย่าให้คนบ้ามันเข้ามาทำร้ายข้า”
“น้องน้อย...พวกมันทำอะไรน้องน้อย”
“หยุดเพ้อเจ้อน่ารำคาญ...ไป...ไปให้พ้นหน้าข้าสักที”
“น้องน้อย...พี่ชายรักน้องน้อย”
“แต่ข้ารังเกียจเจ้า รู้ไว้ด้วย ดวงใจข้าเกิดมาเพื่อเจ้าแสงมิน ร่างกายข้าจะมีเจ้าแสงมินเป็นเจ้าของ เพราะข้ารักเจ้าแสงมินคนเดียว”
“ไม่จริง...น้องน้อยสัญญาว่าดวงใจหัวใจรักจะเป็นของพี่ชายคนเดียว”
ว่าแล้วติสสาจะพุ่งเข้าไป แต่เจ้าปันแสงรั้งเอาไว้ “ปล่อยข้า...ปล่อย...ข้าจะฆ่าแกไอ้เจ้าแสง มิน”
“ถ้าข้าตาย...มรันมาก็จะตายตามข้าไปด้วย”
เจ้าแสงมินยิ้มเยาะ จนติสสาคลั่ง และดิ้นด้วยแรงมหาศาลจนเจ้าปันแสงแทบจะยื้อไม่ไหว จึงใช้ไหวพริบหาจังหวะล็อกแขน ใช้เท้ากระทืบลงที่หลังเข่า แล้วถีบกระเด็นลงไปในสายน้ำ...ติสสาตะกุยขึ้นมาได้ก็พุ่งเข้าหามรันมา เจ้าปันแสงเตะเสยเข้าที่หน้า แล้วดึงผมติสสาขึ้นมาบังคับให้มองภาพมรันมาอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าแสงมิน
“ดูซะ ดูแล้วจำไว้ให้ถึงสำนึกสุดท้ายของชีวิต เจ้ามันเป็นได้แค่กรวดทรายไร้ค่าที่มรันมาเลือกเหยียบย่ำ เพื่อก้าวไปสู่อ้อมอกกษัตริย์แสงมิน”
เจ้าแสงมินมองเยาะติสสา แล้วหันมาถามมรันมาเสียงอ่อนโยน
“เจ้าหนาวใช่มั้ย มรันมา ตัวเจ้าสั่น หัวใจเจ้าเต้นแรง”
“ข้าหนาวเหลือเกิน เจ้าแสงมิน”
“อยู่ในอ้อมกอดข้าแล้วจะอุ่นไปทั้งตัว”
“งั้นท่านพาข้าไปจากที่นี่เถอะ”
ทั้งเสียงทั้งแววตามรันมาออดอ้อน ติสสาเข้าไปรั้งมรันมา เจ้าปันแสงโมโหถีบติสสาจนหน้าคว่ำ แล้วเดินตามเจ้าแสงมินกับมรันมาไป
เจ้าปันแสงยังไม่วางใจฝีมือเชิงนักรบของติสสาและกลัวว่าเขาจะมาชิงตัวใมรันมาคืนไป จึงยุให้เจ้าแสงมินพามรันมาไปจากศรีพิสยาให้เร็วที่สุด แต่เมื่อเมฆาและมารุตรู้ข่าวก็รีบมาบอกให้ติสสา รีบไปขัดขวางไว้ และเมื่อปรันมารู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็รีบตามมาขัดขวางอีกคน
“มรันมาเป็นน้องนางของข้า ใครจะพาตัวออกไปจากศรีพิสยาไม่ได้ทั้งนั้น”
เสียงปรันมาดังก้องสะกดทุกคนในที่นั้นให้เกรงขาม เจ้าปันแสง เจ้านางอินยามองหน้ากัน สีหน้าผิดหวังในเสี้ยวนาทีที่ทุกอย่างจะสำเร็จแล้ว ติสสารีบลุกขึ้นยืนต่อหน้าเจ้าปรันมา
“มรันมาเต็มใจไปกับข้า...ข้าไม่ได้ลักพาตัวน้องนางของท่านไป” เจ้าแสงมินบอก
“ถึงเต็มใจ แต่ขนบธรรมเนียมประเพณีโบราณมีไว้ประพฤติปฏิบัติตาม ท่านเองก็รู้ น้องกษัตริย์ต้องได้รับเกียรติอย่างสูง ขบวนของท่านมีเพียงเท่านี้เองหรือ...เจ้าแสงมิน”
“ข้ายินดีจัดขบวนมาใหม่ เพื่อต้อนรับเจ้านางแห่งสีมิน”
“เจ้านางแห่งสีมิน มรันมาจะไปเป็นเจ้านางแห่งสีมินได้ยังไง ในเมื่อข้าเอ่ยปากยกมรันมาให้แต่งงานกับแม่ทัพติสสาแล้ว”
ติสสามีแววความหวังวูบขึ้นทันที ตรงข้ามกับเจ้าแสงมินที่กำลังสะกดความไม่พอใจเอาไว้
“ข้อนั้นข้าไม่รู้มาก่อน”
“คงมีคนในที่นี้จงใจไม่บอกให้ท่านได้รู้”
เจ้าปันแสง และเจ้านางอินยารู้ว่าเจ้าปรันมากำลังหันมาเอาเรื่องตัวเอง
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
