“พี่ชายขอสัญญา พี่ชายจะไม่ยอมให้ความเศร้า ความทุกข์ใด ๆ เข้ามาใกล้น้องน้อยของพี่ชายได้อีก”
ติสสาจูบมรันมาแล้วกอดกระชับสาวน้อยไว้แนบอก...แล้วความสุขเมื่อครู่ก็มลายหายไปเมื่ออุตลาลากตัวมรันมาเหวี่ยงลงไปที่หน้าแทบเท้าเจ้านางอินยา
“คิดว่าการแต่งงานจะทำให้เจ้าพ้นความทรมานไปจากที่นี่ได้ใช่มั้ย...มรันมา”
“ข้าไม่เคยหาวิธีหนี ถ้ามันเป็นชะตากรรมของข้า”
“มันกล้าเถียงเจ้านาง คงคิดว่ามีผัวแล้วจะช่วยได้ทุกสิ่ง”
อุตลาหยิบแส้ส่งให้ เจ้านางอินยารับมาถือเงื้อจะฟาด มรันมาจ้องมอง ไม่หลบตา
“แววตาของเจ้า แววตาของแม่...นังอเลยา” เจ้านางอินยาปาแส้ลงพื้น อุตลารีบไปเก็บ
“ข้าเฆี่ยนให้เอง”
“หยุด...เจ้าอยากให้ข้าเป็นเจ้านางที่โหดร้ายในสายตาทุกคน แล้วเจ้าจะเอาแผลที่หลังไปออดอ้อนระริกกับติสสา เหมือนกับที่แม่เจ้า เคยออดอ้อนจนเจ้าศรีพิสยาให้หลงใหล แล้วก็ทอดทิ้งตำหนักนี้...ทอดทิ้งข้าไป...เจ้าจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่...มรันมา เจ้าจะไม่ได้ออกไปจากตำหนักของข้า...จนวันตาย”
เจ้านางอินยาเหวี่ยงร่างมรันมาไปกระแทกผนัง ก่อนจะเดินออกไป...มรันมาหลบมานั่งร้องไห้ใต้ต้นไม้ เห็นเงาคนเดินมาก็ยิ้มดีใจคิดว่าเป็นติสสา หันไปเห็นเป็นเจ้าปันแสง มรันมารีบลุกจะเดินหนี เจ้าปันแสงคว้ามือมรันมาทันที
“จะร้องเรียกให้ติสสามันมาช่วย...คงจะไม่ทันนะเจ้าสาว...เจ้าเป็นทาสของตำหนักเจ้านางอินยา ยังไงก็ต้องเป็นสมบัติของข้า ก่อนจะถูกส่งตัวไปให้คนอื่น”
เจ้าปันแสงกระชาก มรันมาไม่ยอมจิกเล็บลงที่แขน เจ้าปันแสงเจ็บเข้ามาตบมรันมาคว่ำอยู่กับพื้น ติสสามาเห็นคนรักถูกรังแกก็โมโห ชักดาบออกมา เจ้าปันแสงก็ชักดาบแล้วเล่นงานก่อนติสสาหลบได้ แล้วทั้งสองก็ต่อสู้กัน...ที่สุดแล้ว เจ้าปันแสงสู้ติสสาไม่ได้ เจ้าเล่ห์พุ่งเข้าไปคว้ามรันมาเป็นตัวประกัน
ติสสาโมโหสุดขีด กระชากเจ้าปันแสงไว้ได้ก่อนถึงตัวมรันมา เจ้าปันแสงจะแทง แต่ติสสาไวกว่าเอาดาบจ่อไปที่อกศัตรูหัวใจ...ทันใดนั้น อสุนี พาทหารของเจ้านางอินยาล้อมติสสาไว้
“ปลายดาบของแกกำลังจะตัดคอตัวเองแล้ว ติสสา” เจ้าปันแสงยิ้มร้าย
ในท้องพระโรงเวลาต่อมา เจ้าปรันมามองติสสาและมรันมาที่คุกเข่าลงต่อหน้า อีกด้านคือเจ้าปันแสง เมฆาและมารุตยืนตรงข้ามอสุนี
“โทษของทหารที่กล้าเอาดาบแตะต้องราชวงศ์ คือบั่นคอเสียบประจาน”
“แม่ทัพติสสาช่วยข้าจากเจ้าปันแสง” มรันมาชิงพูดก่อน
“เงียบไป มรันมา...ติสสาเป็นคนรักของเจ้า เจ้าจะพูดยังไงก็ได้...หรือว่าจะไม่ยอมรับ ติสสาว่าเอาดาบจ่ออกข้า”
“ปันแสง เจ้าเริ่มก่อน...เจ้าทำร้ายมรันมา” เจ้าปรันมาเอ่ยขึ้น
“มันเป็นทาสของแม่ข้า”
“มรันมาไม่ใช่ทาส งานฉลองบูชาพระเพ็งคราวนี้ ข้ากำลังจะสถาปนามรันมาเป็นน้องนางคนใหม่แห่งศรีพิสยา”
“ไม่อายเลยหรือพี่ปรันมา คิดสถาปนาลูกชายชู้หญิงชั่วขึ้นเป็นน้องนาง” เจ้าปันแสงเยาะเย้ย
มรันมาหน้าชา น้ำตาคลอเมื่อถูกกระทบเรื่องอดีตของแม่
“เรื่องสนมอเลยากับชายชู้...เป็นแค่ข้อกล่าวหาของเจ้านางอินยา ไม่เคยมีการสอบสวนอย่างจริงจัง”
“ไม่ต้องสอบสวน เพราะแม่ข้าไม่เคยโกหก เชิญเลย ถ้าจะเอาใจแม่ทัพ ด้วยการอุ้มชูลูกหญิงชั่วให้คนกราบไหว้ ทำลายเกียรติศรีพิสยา...แต่ช่วยให้ความยุติธรรมกับข้า...น้องคนนึงด้วย ผู้คนจะได้ไม่กล่าวหาว่าเจ้าปรันมา เห็นแก่คนสนิทจนลืมความเป็นพี่เป็นน้อง”
เจ้าปันแสงกราดสายตาจ้องเจ้าปรันมาอย่างไม่กลัวเกรง และมาจ้องที่ติสสาด้วยความเกลียดชัง
“ลงโทษติสสา เอาไปขังจนกว่าจะพ้นคืนบูชาพระเพ็ง” เจ้าปรันมาสั่งเสียงทรงอำนาจ
“แค่ขังไม่ได้ โทษมันคือตาย” เจ้าปันแสงสั่ง
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
