“ไม่โอเค ฉันรู้ว่าฉันไม่ผิด คุณขับรถชนฉัน คุณประมาท คุณนั่นแหละ ผิดเต็มประตู”
“ก็ใช่ไง...ผมถึงห่วงคุณ ผมอยากรู้ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า...ไหน...มาดูหน่อยสิ สมองไม่เสื่อมใช่มั้ย”
ไผ่คว้าแขนรัดเกล้าดิ้น ไผ่ไม่ปล่อย ดึงแรง จนรัดเกล้ามาปะทะในอ้อมอก เมื่อสองร่างสัมผัส พลันเกิดเป็นแสงแรงวาบวามขึ้นทันที ราวกับว่าห้วงเวลาของสองภพได้มาบรรจบกันอีกครา ไผ่กับรัดเกล้าต่างก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกเหมือนถูกแทงแล้วสองมือที่ยื่นมาแตะแล้วทาบประสานกัน ทันใดนั้นก็เกิดแสงประหลาดสว่างวาบที่มือของคนทั้งสอง
รัดเกล้าเจ็บหน้าอกจี๊ด ผละมือออกก่อน แตะลงที่หน้าอกทรุดลง ไผ่ที่เซห่างมา มองเห็นรัดเกล้าลงไปกองกับพื้น ก็พุ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง รัดเกล้ามองไผ่แต่เห็นเป็นติสสา รัดเกล้าตกใจ กะพริบตาถี่ มองอีกที ไผ่ยื่นมือมาจับแขน
“อย่า...อย่ามาแตะตัวฉัน” รัดเกล้าปัดมือไผ่ รีบลุกขึ้น
“นี่คุณ...ผมไม่ใช่พวกหื่น ผมจะดูว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ท่าทางคุณเจ็บหน้าอก”
“ไอ้พวกฉวยโอกาส ทะลึ่ง ลามก โรคจิต วิปริต อุบาทว์ ชาติชั่ว ไม่กลัวบาป”
“เอ้า...เวรล่ะ ไอ้ไผ่...ชีวิตแกจะเละไปกว่านี้อีกมั้ยเนี่ย...คุณเป็นผู้หญิงคนแรกนะ ที่ด่าเอาด่าเอา ปกติคนอื่น ๆ เค้ามีแต่วิ่งใส่ วิ่งตามผม” ไผ่ยิ้มกวน ๆ
“เพราะฉันไม่ได้หลงผู้ชายห่วยแตกน่ะสิ ไม่ต้องมาใกล้ฉัน เจอคุณทีไร ฉันต้องรีบไปรดน้ำมนต์”
“พูดยังกับผมเจอคุณแล้วผมถูกหวย...คราวก่อนก็รถชน คราวนี้ก็...เจ็บตัว...ประหลาด เจ็บแวบเข้าไปใน...นี้” ไผ่เอานิ้วชี้ที่หัวใจ มองหน้า รัดเกล้า สบตากัน รู้สึกได้ถึงเรื่องอาการแปลก ๆ เวลาเจอกัน...
“คุณ...ทำงานที่นี่เหรอ”
“ฉันไม่ตอบคำถามคนแปลกหน้า” รัดเกล้า เดินหนีเข้าตึก
“ไม่แปลกแล้ว นอนก็นอนเฝ้ามาแล้ว...คุณกับผมบังเอิญเจอกันสองครั้ง ถ้าบังเอิญมีครั้งที่สาม...เนื้อคู่...ชัวร์”
พอไผ่พูดจบ รัดเกล้าเจ็บอกวาบขึ้นทันที เอามือแตะหน้าอก ไผ่ตกใจจะเข้ามาดูใกล้ ๆ รัดเกล้า ถอยห่างทันที
“จะทนไม่ไหวก็เพราะคุณนั่นแหละ...มาใกล้ฉัน”
“โอเค...โอเค...ผมอยู่ห่างคุณแล้วนะ...เป็นอะไร หรือว่าเจอผมแล้ว ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ไหว” ไผ่ยิ้มกวน ๆ
“ใช่ ใจมันหวิว รู้สึก...อยากจะฆ่าให้ตายคามือ”
“โห...เจ็บแล้วยังโหดได้อีก”
รัดเกล้าตัดสินใจหาทางหนีไผ่ มองเห็นคนเดินมากันหลายคน รัดเกล้าตะโกนขึ้น
“โอ๊ย...ไอ้โรคจิต ไอ้หื่นกาม”
คนพากันมองไผ่ ไผ่หันไปยิ้ม ๆ
“แฟนผม เวลาอารมณ์รักเค้าจี๊ดขึ้นหัวใจเมื่อไหร่ เค้าชอบเรียกผมหวาน ๆ อย่างนี้เองครับ...หนีได้หนีไป หนีตามกันมาแต่ชาติไหนวะ ดูสิชาตินี้จะหนีพ้นมั้ย” ไผ่ยิ้มขำกับรัดเกล้าที่วิ่งออกประตูไปแล้ว
วิกกี้คุยโทรศัพท์กับรัดเกล้าเสร็จก็หันไปเอาเรื่องวิวที่ยืนข้าง ๆ คลำต้นแขนที่โดนหยิก
“โอเค เจ๊ รู้ว่าเดือดมากพร้อมระเบิด แล้วฟังผมสักแป๊บ...ผมจะบอกว่าผู้กองอีกคนที่จะมาช่วยคดี ส.ส. กำลังมา”
“หา!!! ใครจะมาอีก ผู้กองที่ไหน...ตำรวจสั่ว ๆ ประเภทแป๊กมาจากที่อื่นหรือเปล่า เค้าถึงเด้งมาแช่แข็งที่นี่ สงสัยประวัติงามหน้ายาวเหยียด พวกตั้งด่านรับส่วย ช่วยบ่อน ขนของเถื่อน หรือค้าผู้หญิง แหม ฉันล่ะอยากเห็นหน้า”
วิกกี้หันไป เจอไผ่ยืนฟังอยู่...จังหวะนั้น พัทธ์เปิดประตูออกมาเห็นทักเพื่อนรักทันที ไผ่มองวิกกี้
“...โทษนะครับ หลีกทางหน่อย พวกคุณกำลังตั้งวงเมาท์เผาขน...ขวางทางคนอื่น”
วิวหลบ แต่วิกกี้ชักสีหน้า ไผ่เดินผ่านไป ในขณะที่พัทธ์เดินเข้ามาแนะนำไผ่กับทุกคน
“ผู้กองสถบดีครับ เค้าจะมาช่วยคดีนี้ด้วยอีกคน”
“เรียกว่าไผ่ก็ได้ครับ กันเอง สบาย ๆ”
อรนุช ศิริธรตาวิววับ ยิ้มดี๊ด๊าทันที ตรงข้ามกับวิกกี้ที่จ้องไผ่ วิวทำหน้าสยอง
“นั่นคุณวิกกี้ จนท. เก็บหลักฐานของคดีนี้”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณวิกกี้ ดูรวม ๆ แล้วคงเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโส...ใช่มั้ยครับเนี่ยะ” ไผ่ตั้งใจเอาคืน “ค่ะ...ดิฉันอาวุโสด้านประสบการณ์ทำ งาน ดีใจมากค่ะ ที่จะได้ร่วมงานกับคนเก่ง ๆ ที่เต็มไปด้วยฝีมือ ไม่ใช่ฝีปาก” วิกกี้ยิ้ม สายตาดุเอาเรื่อง
“แน่นอนครับ ถึงผมจะไม่เคย...ตั้งด่านรับส่วย ช่วยบ่อน...ขนของเถื่อน ค้าผู้หญิง ผมก็มั่นใจในฝีมือตัวเอง ประวัติอาจจะไม่เด่นไม่ดัง แต่รับประกันได้พวกค้ายาบ้า พอได้ยินชื่อ รายไหนรายนั้น...อยากจะฆ่าตัวตายก่อนเจอหน้าผม...ทุกคน”
ไผ่จ้องเหยียดยิ้มสู้ตาวิกกี้ไม่หลบ พัทธ์มองเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงตัดบทเปลี่ยนเรื่องเชิญเข้าห้องประชุม
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
