“กลับไปก่อนไป เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่บ้าน”
“อรเป็นได้แค่เมียน้อย เมียเก็บใช่มั้ย เอะอะ อะไรก็ซ่อนไว้ที่บ้าน”
“ถ้าอรยังเรียกร้องอยู่แบบนี้อรจะไม่ได้เป็นอะไรเลยจำไว้ด้วย” ชูชิตเริ่มรำคาญ อรชรช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน ชูชิตพูดจบก็เดินออกไป อรชรโกรธจัด กำหมัดแน่น “ถ้าพี่ไศหายไป...แกจะพูดกับชั้น แบบนี้มั้ย” อรชรไม่ยอมให้เรื่องมันจบง่าย ๆ
“ไก่น้อยอยู่ในเซฟเฮาส์ด้วยเหรอคะ” ไศลาตกใจมากเมื่อธีรธรพูดถึงธิดารัตน์
“ใช่ คุณเห็นแกบ้างมั้ย”
ไศลาพยายามนึก “ชั้นว่าชั้นไม่เห็นเด็ก ๆรุ่นเดียวกับไก่น้อยเลยซักคนนะคะ เพราะถ้าชั้นเจอไก่น้อย ชั้นจำเธอได้แน่” ธีรธรกุมขมับ เพราะไม่รู้จะสาวหาสาเหตุจากไหน ไศลาเข้ามาจับบ่าปลอบใจธีรธร “อย่าเครียดไปเลยค่ะ ชั้นเชื่อว่าแกจะต้องปลอดภัย”
“ผมไม่รู้ทำไมผมถึงไม่คิดแบบนั้น” ธีรธรหน้าตาเป็นกังวลหนัก ไศลาจับมือธีรธรปลอบใจ
“ชั้นจะช่วยตามหาแกเองนะคะ”
ธีรธรมองตาไศลาแล้วดึงมากอด “ผมขอบคุณที่คุณยอมเสี่ยงอันตราย คุณไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว ที่เหลือผมจัดการเอง”
ชูชิตเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี ไม่พอใจมาก ปรี่เข้าไปกระชากตัวธีรธรออก แล้วปล่อยหมัดใส่โดยไม่ฟังเสียงอะไร ธีรธรพอตั้งสติได้ก็สวนกลับไป ทั้งคู่ชุลมุนกัน ไศลาพยายามตะโกนห้าม ไม่มีใครฟังจึงเอาตัวเข้าป้องกันชูชิต จนธีรธรชะงัก
“พอได้แล้ว คุณกลับไปเถอะ” ไศลาต้องทำแบบนี้เพราะต้องการให้ชูชิตตายใจ ชูชิตยิ้มเยาะ “ใช่... แค่นี้ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าผู้หญิงเค้าไม่เอา”
ธีรธรช้ำใจที่ไศลาปกป้องชูชิต หันหลังเดินออกไปอย่างผู้แพ้ แววตาไศลาสงสารธีรธรจับใจ
นาถสุดาถือกล่องไม้โบราณ ก่อนจะหย่อนมันใส่กระเป๋าสะพาย แล้วจะเดินออกไป โยคีศิลาดำเดินเข้ามา รู้สึกประหลาด “ข้ารู้สึกประหลาดเมื่อก้าวเข้ามาในห้องนี้”
“ประหลาดอะไร”
“ข้ารู้สึกถึงของที่ต้องมนต์บางอย่างเจ้าเอาอะไรของใครเข้ามาในบ้านรึเปล่า”
นาถสุดาหรี่ตา “ก็เปล่านี่คะ”
“รู้สึกประหลาดจริง ๆ มันใกล้มากซะด้วย”
นาถสุดามองโยคีศิลาดำงง ๆ ไม่อินด้วย โยคีศิลาดำยังคงเพ่งมองไปนอกห้อง นาถสุดาขอตัวไปธุระ โยคีศิลาดำแตะตัวนาถสุดาและก็พบว่ามันร้อนราวกับไฟ รีบชักมือออก มือปัดไปโดนกรอบรูปของนาถสุดาร่วงแตก
“เป็นอะไรคะอาจารย์” นาถสุดาตกใจ โยคีศิลาดำมองนาถสุดาอย่างไม่ไว้ใจนัก “ไม่มีอะไร ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์” นาถสุดาเก็บกรอบรูปรู้สึกใจไม่ดีนัก เพราะกรอบรูปของเธออันนั้นซ่อนรูปเทพไว้ด้านหลัง ก่อนจะเดินออกไป พยายามจะไม่คิดอะไร โยคีศิลาดำมองนาถสุดา ระแวงว่าจะคิดร้ายกับตนเอง
ธีรธรเดินเข้ามาในห้องสืบสวน จ่านิดวิ่งเข้าไปถามเรื่องไศลาทันที ธีรธรหน้าเจื่อนส่ายหน้าไปมา จนจ่านิดแปลกใจ “ทำไมทำหน้ายังงั้นล่ะผู้กอง ไปเจอคุณไศลามาน่าจะสดชื่นนะครับ”
ธีรธรหงุดหงิดมากเมื่อนึกถึงตอนที่ไศลาปกป้องชูชิต “จะถามทำไมซอกแซกเนี่ย งานอื่นไม่มีรึไงเทปวงจรปิดที่ลานจอดรถได้ดูรึยัง”
“ครับผู้กองครับ” จ่านิดรีบปลีกตัวไปทันทีที่ธีรธรตวาด ธีรธรหงุดหงิดมาก เอามือทุบโต๊ะระบายอารมณ์
โยคีศิลาดำครุ่นคิดเรื่องนาถสุดา “มันมนต์อะไรกัน...นาถสุดาคิดจะหักหลังชั้นเหรอ”
อรชรเดินเข้ามาในห้องรับแขกหน้านิ่ง โยคีศิลาดำหันไปเห็นก็ยิ้ม รู้ทันว่าเธอต้องมาขอความช่วยเหลือแน่ ๆ “ชั้นอยากฆ่าไศลา” อรชรบอก โยคีศิลาดำหัวเราะร่วน อรชรโมโหถามว่าหัวเราะอะไร โยคีศิลาดำยิ้มกริ่ม “ขำที่เจ้าอยากจะฆ่าพี่สาวแท้ ๆ ของตัวเองน่ะสิ หึหึ เจ้าอยากให้ข้าช่วยงั้นเหรอ มีอะไรมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนล่ะ”
“ต้องการเงินเท่าไหร่ก็ว่ามา”
โยคีศิลาดำมองอรชรด้วยแววตาโลมเลีย “เจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่ต้องการเงิน”
“แล้วต้องการอะไร”
“เจ้าไงล่ะ” น้ำเสียงโยคีศิลาดำไม่ล้อเล่นเลยสักนิด อรชรถลึงตาด้วยความตกใจ “บ้ารึไง ไม่มีทางหรอก”
“เจ้าคิดดูให้ดีก็แล้วกันนะว่ามันจะคุ้มมั้ยเจ้าก็น่าจะพอรู้ฝีมือของข้าอยู่แล้วนี่”
อรชรนิ่งไปกับคำพูดโยคี ก่อนจะเอ่ยออกมา “เอาเป็นว่าถ้าสำเร็จได้ ค่อยมาว่ากันก็แล้วกัน”
“เจ้าแน่ใจนะ...ใครพูดอะไรกับข้าไว้ กลับคำไม่ได้” อรชรไม่มั่นใจนัก แต่เธอก็คิดว่าตนเอาตัวรอดไปได้แน่
ไศลาเข็นรถมานั่งมองดูสุทธิพงษ์ที่ยังไม่ รู้สึกตัว เอามือจับมือน้องชายอย่างห่วงใย พยายามรวบรวมสมาธิทั้งหมด เพื่อเปิดตาที่สาม แต่สมาธิ ไม่เข้มแข็งพอ ตาที่สามจึงไม่สามารถเปิดมาทำหน้า ที่ได้เต็มที่ ไศลาพยายามถึงกับหอบออกมาเป็น เลือด แล้วสุทธิพงษ์ก็เริ่มเพ้อถึงไก่น้อยอีกครั้ง ไศลาพยายามฟัง
“ไก่น้อย ไก่น้อยอย่าเป็นอะไรนะ ชั้นจะช่วยเธอออกมาเอง”
ไศลาได้ยินถึงกับตกใจ ย้อนนึกไปถึงตอนที่เอพยายามจะช่วยสุทธิพงษ์ให้ออกมาจากเซฟเฮาส์ แต่น้องชายไม่ยอมและกลับเข้าไปอีกครั้งเพื่อไปช่วยเพื่อน ไศลาเริ่มพอจะปะติดปะต่อเรื่องราว ไศลารู้สึกถึงแรงบีบที่มือ จึงหันไปดูสุทธิพงษ์ปรือตาขึ้นมา “ช่วยไก่น้อยด้วยพี่ไศ ช่วยไก่น้อยด้วย” แล้วพงษ์ก็หลับไปอีกครั้ง ไศลาเริ่มร้อนใจจนนั่งไม่ติด
“หรือไก่น้อยคือ...” ไศลานึกย้อนไปตอนที่มีเด็กผู้หญิงเปิดประตูเข้ามาแอบมอง และเป็น การช่วยเธอจากการถูกลวนลามจากเฉิน “แย่แล้ว ...ไก่น้อย” ไศลารีบเข็นรถเข็นออกไปทันที
ไศลาเข็นรถเข็นออกมาก็ต้องตกใจ เมื่อเจอดุลยศักดิ์ ไศลาทำเป็นต่อว่าที่ดุลยศักดิ์ส่งเธอไปเป็นนางบำเรอ ดุลยศักดิ์ยิ้มเจ้าเล่ห์บอกหากไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่รู้ศักยภาพและไม่รู้ว่าไศลาเป็นสายให้ตำรวจหรือไม่
“บอกตรง ๆ ว่าชั้นไม่คิดว่าเธอจะรอดกลับมาได้โดยที่ไม่มีตำรวจโผล่หัวมาช่วยซักคน”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่า...ต่อจากนี้ ชั้นจะให้เธอเป็นคนของชั้นจริง ๆ”
ไศลากลืนน้ำลายเอื๊อก คิดว่าโดนจับได้ “ชั้น จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” ดุลยศักดิ์ยิ้มพอใจ แต่ ไศลาก็ยังไม่ไว้ใจนัก
นาถสุดาแอบนัดแนะมาพบกับเทพที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ทั้งคู่โผเข้ากอดกันด้วยความรัก คิดถึง นาถสุดาบอกเธออยากฆ่าดุลยศักดิ์ เพราะจะได้อยู่กินกับเทพอย่างมีความสุขเสียที เทพไม่อยากกลับไปวงจรเดิม ๆ อีก จึงชวนนาถสุดาหนีไปด้วยกัน จะได้มีความสุขแบบไม่ต้องแก่งแย่งกับใคร นาถสุดานิ่ง...คิดตามคำเทพ
“ชีวิตในฝันแบบนั้น มันมีอยู่จริงเหรอเทพ”
“นาถไม่เชื่อใจผมเหรอ”
“เชื่อสิ...แต่นาถแค่มองหาทางที่ดีที่สุด”
“ดุลยศักดิ์มันไม่ใช่คนไว้ใจใคร เหมือนจะเข้าถึงง่ายแต่จริง ๆ ไม่ใช่ คุณอย่าเสี่ยงอันตราย เลยนาถ แค่การที่ผมต้องอยู่เฉย ๆ มันก็ทรมานมากมายแล้ว”
“นาถเชื่อเทพค่ะ พรุ่งนี้เราจะหนีไปด้วยกัน” นาถสุดากับเทพโผเข้ากอดกันอย่างมีความสุข โดยหารู้ไม่ว่ามีสมุนดุลยศักดิ์แอบตามเธอมาด้วย อยู่ด้วยกันสักพัก ทั้งคู่ร่ำลากัน เทพออกมาส่งนาถสุดา ระหว่างที่เขากำลังจะเดินกลับก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมา เทพชะงัก “พวกแกเป็นใครน่ะ ต้องการอะไร”
ดุลยศักดิ์เดินเข้ามาประชิดตัวไศลา เขาเอามือลูบแขนสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แต่มีโทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน “อืม... เจอมันแล้วเหรอ... ดี ให้ชั้นจัดการมันเอง”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
