“เรื่องสำคัญหรือคะฉัตต์” บัวเอ่ยถามเมื่อมาถึง
“ครับ” ฉัตต์ตอบรับ
“ยังมีเรื่องสำคัญของฉัตต์ที่เกี่ยวข้องกับบัวอีกหรือ...คิดว่าลืมว่ามีผู้หญิงที่ชื่อพิสินีไปแล้วด้วยซ้ำ” บัวถามยิ้ม ๆ ฉัตต์เคาะการ์ดแต่งงาน
“ชื่อพิสินี...อยู่เคียงกับชื่อผมในการ์ดใบนี้ ผมจะลืมได้ไง แต่...”
“ตกลงกับคุณหญิงวิมลโพยมได้แล้วใช่มั้ย” บัวถามอย่างใจเย็น
“ไม่มีอะไรต้องตกลง...ทุกคนรู้ดีว่า ควรจะทำอะไร” ฉัตต์บอกอย่างจริงจัง
“รักคุณหญิงวิมลโพยมมากมั้ย...ฉัตต์รักเธอใช่มั้ย” บัวตัดสินใจถามตรง ๆ
“ผมไม่ปฏิเสธว่าผมรักรุ้ง แต่ผมจะแต่ง งานกับบัว ด้วยความเต็มใจของผมกับของรุ้ง...เราสองคนคิดเหมือนกัน” ฉัตต์บอกอย่างอ่อนโยน
“มันอยู่ที่ว่า...บัวคิดเหมือนคุณทั้งสองคน รึเปล่า”
บัวเอ่ยเป็นนัย ๆ และตัดสินใจขอตัวกลับบ้าน
บัวครุ่นคิดเรื่องการแต่งงานกับฉัตต์อย่างจริงจัง ในที่สุดเธอก็กลับมาบอกเลิกการแต่งงานกับฉัตต์ และฝากจดหมายไปให้จริมา
“คุณจริมา...ฉันตัดสินใจจะกลับไปอเมริกา และจะไม่กลับมาอีกนาน...พี่ชายคุณบอกว่าจะแต่งงานกับฉันตามสัญญา แต่เขารักผู้หญิงอีกคนหนึ่ง...คนที่คุณก็รู้ว่าใคร พี่ชายคุณเป็นสุภาพบุรุษ รักษาสัญญา แต่นิสัยฉันถ้าได้ต้องได้ทั้งตัวทั้งหัวใจ ฉันคงเป็นตัวสำรองให้ใครไม่ได้ ช่วยบอกพี่ชายคุณว่า ฉันยกเลิกสัญญา เขาเป็นอิสระ...หวังว่าเขาคงมีความ
สุขกับผู้หญิงที่เขารัก...ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมถึงเขียนถึงคุณ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ชอบคุณ แต่ได้ใช้ให้คุณทำอะไรให้ฉันสักอย่าง มันทำให้ฉันภูมิใจไม่น้อยเลย...พิสินี”
จริมาอ่านจดหมายของบัวจบก็ยิ้มอย่างยินดี
“จบ...เด็ดแฮะคุณพิสินี เฮ้ย ริมาชอบผู้หญิงแบบนี้”
จริมาบอกเสียงระรื่น ฉัตต์หันมองรุ้ง
“แต่รุ้งไม่ชอบ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย รุ้งสงสาร”
“รุ้งสงสาร...เฮ้อ...นึกแล้ว แต่ถ้าเป็นงั้นไม่สงสารตัวเองเหรอ”
“พี่ก็สงสารบัว แต่พี่คิดว่านี่คือการตัดสินใจที่ถูกที่สุดของบัว เขาจะรู้ถ้าเวลาผ่านไป”
ฉัตต์เอ่ยอย่างมั่นใจและยิ้มให้รุ้งอย่างมีความสุข...และในที่สุดรุ้งก็แต่งงานกับฉัตต์ ขณะที่
จริมาก็แต่งงานกับชายเดียว ซึ่งทั้งสองคู่แต่งงานในวันเดียวกันท่ามกลางความยินดีของทุกคน...ระหว่างงานเลี้ยง ชายเดียวก็ขึ้นไปบอกความรู้สึกของตนที่มีต่อจริมาบนเวที
“ผมรักเจ้าสาวของผมมาตั้งแต่วันที่เธอผลักผมตกท้องร่อง เมี่อ 10 ปีที่แล้ว เธอรักผมเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ขอให้รักตลอดไป” สิ้นคำของชายเดียว ทุกคนปรบมือลั่น
“ยังไม่เคยบอกว่ารัก...เพิ่งจะบอกวันนี้”
จริมาเอ่ยยิ้ม ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจ จากนั้นฉัตต์ก็เอ่ยถึงรุ้ง เจ้าสาวของตน
“เจ้าสาวของผมควรจะเกลียดผม เพราะผมไม่ดีกับเธอ แต่เธอรักผม...ขอบคุณนะรุ้ง...ขอบคุณมาก ที่รุ้งรักผม ผมรับรองว่าเธอจะเป็นสายรุ้งในดวงใจผมจนตลอดชีวิต” ฉัตต์เอ่ยความในใจ
“รุ้งเกิดมาเพื่อคุณฉัตต์คนเดียวค่ะ...รักตลอดไป”
รุ้งเอ่ยจากหัวใจ เพราะไม่ว่าฉัตต์จะทำไม่ดีกับเธอมากเพียงใด เธอก็มีความรักให้เขามาก กว่าความจงเกลียดจงชัง...และสุดท้ายฉัตต์ก็รักเธอ ความแค้นของเขากลายเป็นความเสน่หานิรันดร จบบริบูรณ์
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
