“จ๊ะ ผมสัญญา”
เนธานกอดพลอยนิล แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก พลอยนิลกอดตอบแต่ในใจก็ยังครุ่นคิดและสงสัยในตัวเนธาน
สุรีกานต์กลับมาถึงบ้านก่อนนฤเบศ รออยู่นานนฤเบศก็ยังไม่กลับมา สุรีกานต์นึกเบื่อ เปิดทีวี ก็ไม่มีอะไรน่าดู จะหาหนังสือมาอ่านแก้เบื่อ ที่บ้านนฤเบศก็ไม่มีแม็กกาซีนหรือหนังสืออะไรให้อ่านเล่นได้เลย
“บ้านนี้ช่างไม่มีสิ่งบันเทิงเริงใจเหมือนเจ้าของไม่มีผิดเลย”
สุรีกานต์รื้อค้นบ้านนฤเบศหาอะไรทำแก้เซ็ง พอดีเห็นอัลบั้มรูปวางอยู่ในตู้ จึงถือวิสาสะหยิบมาเปิดดู ในอัลบั้มมีรูปนฤเบศตอนเด็ก ๆ อยู่เต็มไปหมด สุรีกานต์ปักหลักนั่งบนพื้นดูอัลบั้มรูปอย่างจริงจัง พลิกหน้าไปเรื่อย ๆ อย่างสนุก จนกระทั่งนฤเบศกลับมาเจอ
นฤเบศเห็นสุรีกานต์เบื่อ ๆ เลยพาออกไปปลูกต้นไม้ที่สวนหน้าบ้านด้วยกัน นฤเบศอธิบายวิธีการปลูกต้นไม้ให้สุรีกานต์ฟัง สุรีกานต์ฟังอย่างตั้งใจ ทั้งคู่ช่วยกันเตรียมดิน สุรีกานต์ลองทำอย่างสนุกสนาน ไม่กลัวเลอะเทอะ ทั้งคู่ช่วยกันปลูกต้นไม้ลงในกระถางจนสำเร็จ สุรีกานต์มองผลงานตัวเองแล้วยิ้มอย่างดีใจ
หลังปลูกต้นไม้เสร็จ นฤเบศชวนสุรีกานต์ทำกับข้าวกินกันที่บ้าน นฤเบศใช้ให้สุรีกานต์ไปเก็บผักที่สวนครัวหลังบ้านมาทำอาหาร สุรีกานต์จำไม่ได้ว่านฤเบศให้เก็บผักอะไรไปบ้าง จึงเก็บไปหมดทุกอย่างที่มีอยู่ในสวนครัว แต่พอนฤเบศถาม สุรีกานต์ไม่ยอมรับความจริง อ้างว่าจะเก็บผักมาทำกับข้าวเอง นฤเบศไม่เชื่อว่าสุรีกานต์จะทำกับข้าวเป็น
สุรีกานต์ลงมือทำอาหารฟิวชั่นให้นฤเบศดู อาหารออกมาดูดีเพราะสุรีกานต์เคยเข้าคอร์สเรียนกับเชฟมิชลินสตาร์ก่อนจะเล่นละครเรื่อง “แม่ครัวไฟบรรลัยกัลป์” นฤเบศยังไม่มั่นใจในรสชาติอาหาร จนได้ลองชิม ถึงได้ยอมรับออกมาว่าอาหารฝีมือสุรีกานต์อร่อยจริง ๆ
นฤเบศยอมขอโทษสุรีกานต์ที่เผลอไปดูถูกเรื่องฝีมือการทำอาหาร สุรีกานต์เองก็ยอมขอโทษนฤเบศที่ไม่ยอมรับความจริงว่าจำไม่ได้ เลยเด็ดผักมามั่ว ๆ แล้วทั้งสองคนก็นั่งทานข้าวฝีมือสุรีกานต์ด้วยกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางความรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจที่เพิ่มมากขึ้น
หลังทานข้าวเสร็จ สุรีกานต์เห็นมีเกมเพลย์ สเตชั่นเสียบอยู่กับทีวี เลยท้านฤเบศเล่นเกมแข่งกัน สุรีกานต์เล่นแพ้นฤเบศตลอด หญิงสาวโมโห ลุกเดินหนีออกไปที่ระเบียง นฤเบศเดินตามออกไป ทั้งสองคนยืนดูดาวอยู่ที่ระเบียงด้วยกันอย่างมีความสุข
“บ้านคุณนี่เจ๋งดีนะ มีสวน มีผัก มีปลา มีดาวให้ดูด้วย”
“คอนโดคุณก็ทำให้มีได้”
“แต่ฉันคงไม่มีเวลาใส่ใจพวกมันเท่าคุณน่ะสิ ทุกวันนี้ฉันทำงานเสร็จก็แทบไม่มีแรงเหลือล่ะ ขืนทำไปมีหวังได้เน่าได้ตายกันหมด ถ้าเลี้ยงได้ไม่ดี ฉันก็ไม่อยากเลี้ยงไม่ว่าจะคน พืช หรือสัตว์”
“งั้นผมว่า คุณแค่ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ แล้ว”
ทั้งสองคนยืนดูดาวกันต่อ ท่ามกลางบรรยากาศสวยงาม เสียงหัวใจเต้นและความรู้สึก ดี ๆ ที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นทุกนาที ๆ โดยไม่รู้ตัว
ถึงเวลาเข้านอน สุรีกานต์ประกาศจองเตียงนอนในห้องนฤเบศ นฤเบศไม่ยอม สุรีกานต์คิดจะบีบน้ำตาอ้อนขอนอนบนเตียง แต่นฤเบศรู้ทัน ไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่าย ๆ สุรีกานต์ต้องเปลี่ยนแผนเอ่ยปากขอนอนบนเตียงคนเดียวออกมาตรง ๆ นฤเบศจำต้องสละเตียงนอนให้สุรีกานต์ไป
วันรุ่งขึ้น นฤเบศตื่นแต่เช้า ออกไปรดน้ำต้นไม้ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย จนเสร็จ เดินกลับเข้ามาสุรีกานต์เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินมาเจอเข้าพอดี นฤเบศร้องบอกสุรีกานต์ให้ทำอาหารเช้าให้ ก่อนเดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง
สุรีกานต์ทอดไข่ดาวไปบ่นไป “ดีแต่ใช้ ๆ ๆ คิดว่าฉันเป็นใครยะ ฉันเป็นนางร้ายอันดับหนึ่งของวงการ ขวัญใจแม่ค้าทุเรียนเชียวนะ มาทำกับฉันอย่างงี้ได้ไง”
ขณะกำลังบ่นอยู่ มือถือของสุรีกานต์ก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่ามีข้อความเข้า สุรีกานต์วางตะหลิว หันไปหยิบมือถือมากดดู
“ว้าย แฟชั่นวินเทอร์ออกแล้วเหรอ ไหน อัพเดทเทรนด์หน่อยซิ”
สุรีกานต์หันไปเล่นแอพ ซื้อเสื้อผ้าผ่านสมาร์ทโฟน โดยลืมไข่ที่ทอดอยู่ไปเลย นฤเบศอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เดินมาที่ห้องครัว เห็นกระทะมีควันโขมง ไฟแทบจะไหม้กระทะอยู่แล้ว ก็ตกใจมาก สุรีกานต์ได้ยินเสียงนฤเบศร้องโวยวายก็ตกใจ วิ่งพล่านหาทางดับไฟ
นฤเบศสติดีกว่า หันไปหยิบผ้าหนา ๆ มาพันที่ด้ามจับกระทะกันร้อน แล้วยกกระทะขึ้น จังหวะนั้นเอง สุรีกานต์หยิบขันน้ำตักน้ำสาดโครมเข้าไปทันที กะดับไฟ แต่พลาด เพราะนฤเบศยกกระทะออกไปก่อน น้ำเลยสาดเข้าหน้านฤเบศเต็ม ๆ
สุรีกานต์แกล้งทำน้ำตาซึม สำนึกผิดที่เกือบทำบ้านนฤเบศไฟไหม้ นฤเบศจะโกรธก็โกรธไม่ลง จำยอมกินไข่ดาวไหม้ ๆ กับขนมปังเกรียม ๆ ฝีมือสุรีกานต์เป็นอาหารเช้า
สุรีกานต์มัวแต่ถ่ายรูปอาหารเช้าจะอัพลงอินสตาแกรม ไม่ยอมทานเสียที นฤเบศรำคาญเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ สุรีกานต์ไม่พอใจ กระทืบเท้านฤเบศเต็มแรง ก่อนหยิบมือถือที่นฤเบศยึดไปคืนมาแล้วรีบวิ่งหนี นฤเบศรีบวิ่งมาคว้าเอวไว้ได้ทัน ทั้งคู่เลยกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนได้ยินเสียงของตกกระทบพื้น เลยชะงักแล้วหันไปมองตรงประตูครัว
แพรไหมยืนหน้าซีดตกตะลึงกับภาพตรงหน้า นฤเบศกับสุรีกานต์ตกใจรีบผละจากกัน สุรีกานต์ยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่เขิน ส่วนนฤเบศหันไปยิ้มให้แพรไหมเจื่อน ๆ
นฤเบศแนะนำให้แพรไหมรู้จักกับสุรีกานต์ในฐานะเพื่อน แพรไหมซื้อกับข้าวมามากมาย ทั้งสามคนนั่งทานอาหารด้วยกัน สุรีกานต์เห็นนฤเบศตักปลาทูทอดให้แพรไหม เลยอ้อนขอให้นฤเบศตักให้ตนมั่ง
สุรีกานต์ไม่ทันระวัง เผลอกินก้างปลาติดคอ นฤเบศบอกไม่ให้กินปลาอีก สุรีกานต์ทำหน้าเหมือนอยากกิน นฤเบศเลยตักเนื้อ เอามาเลาะก้างออกให้ แพรไหมมองการกระทำของทั้งคู่ด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ รู้สึกเจ็บในหัวใจ พอทานข้าวเสร็จ แพรไหมก็รีบขอตัวกลับทันที
กวินแวะไปซื้อขนมที่ร้านเบเกอรี่ชื่อดังในห้างสรรพสินค้า เห็นแพรไหมนั่งเหม่ออยู่ในร้าน จึงตัดสินใจเดินเข้าไปคุยด้วย กวินเห็นว่าแพรไหมดูเศร้า ๆ แต่ไม่กล้าเล่าอะไรให้ฟัง หลังทานขนมเสร็จ จึงตัดสินใจชวนแพรไหมไปเที่ยวสยามโอเชี่ยนเวิลด์ด้วยกัน ตอนแรกแพรไหมรู้สึกอาย ๆ ไม่กล้าเต้นกับพวกมาสคอตเหมือนกวิน แต่หลัง ๆ ก็เริ่มสนุกไปกับกวินโดยไม่รู้ตัว
“ขอบคุณคุณวินมาก ๆ เลยนะคะ ไหมสนุกมากเลย”
“คุณไหมสนุกผมก็ดีใจครับ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอีก บอกผมได้นะครับ ผมมีที่สนุก ๆ พาคุณไหมไปอีกเยอะเลย”
“แหม อยากได้เพื่อนเที่ยวก็บอกไหม ตรง ๆ ก็ได้ค่ะ ถ้าไหมว่างก็ยินดีไปเป็นเพื่อนคุณกวินอยู่แล้ว”
กวิน เห็นแพรไหมอารมณ์ดีร่าเริงเหมือนที่เคยเป็นก็ยิ้มออก พร้อมทั้งยื่นตุ๊กตาปลานีโม่ให้ “ที่ระลึกจากผมครับ ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนผมเที่ยว”
“ขอบคุณนะคะ”
กวินและแพรไหมยิ้มให้กัน
อัศวินกับประเสริฐปลอมตัวเป็นลูกค้าซ้อมไดร์ฟกอล์ฟอยู่ที่สนามไดร์ฟ คอยจับตาดูริชาร์ด อยู่อย่างใกล้ชิด จ่ายมปลอมตัวเป็นแคดดี้ พานฤเบศกับสุรีกานต์ที่ปลอมตัวเป็นคู่รักนักกอล์ฟไปออกรอบ คอยตามติดริชาร์ดกับลูกน้องตอนไปออกรอบ
จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะมีใครมาพบกับริชาร์ดที่สนามกอล์ฟ สุรีกานต์เดินตามจนเหนื่อย ขอให้นฤเบศพาไปนั่งพักที่ซุ้มอาหารในสนามกอล์ฟ นฤเบศเห็นว่าที่ซุ้มอาหารยังคงมองเห็นพวกริชาร์ดอยู่ เลยยอมพาสุรีกานต์ไปนั่งพัก
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
