“เป็นแบบนั้น หมายความว่ายังไงครับ?” เมฆาถาม แปลกใจ
“ตั้งแต่เจ้าสองคนขอมาเป็นลูกศิษย์ข้า ข้ามองเข้าไปในแววตาของเจ้าศิลา ข้าก็รู้ได้เลยว่า แววตาของความทะเยอทะยานนั่น จะทำร้ายตัวเองเข้า นั่นคือเหตุผลที่ข้ายังไม่สอนวิชาสูงสุดให้พวกเจ้า เพราะวิชาขั้นสูงสุดนั้น ถ้าตกไปในมือคนชั่ว...มันก็เหมือนกับจุดเริ่มต้นของหายนะ ข้าห้ามหัวใจอันเย่อหยิ่งและทะเยอทะยานของศิลาไม่ได้ข้าจึงตัดสินใจแล้วว่าข้าจะสอนวิชาขั้นสูงสุดให้กับเจ้า หากอนาคตวิชาตกไปอยู่ในมือของคนชั่ว ก็ยังมีคนดีเช่นเจ้าคอยปกป้อง”
สีหน้าเมฆาลำบากใจไม่น้อย ไศลาที่นั่งฟังมาตลอดจึงตัดสินใจพูดออกไป “ชั้นเรียนด้วยได้มั้ย ชั้นมีภารกิจยิ่งใหญ่ที่จะต้องปกป้องผู้คนจากความชั่วร้าย วิชาของท่าน อาจจะช่วยชั้นได้มาก” อาจารย์มองที่ไศลา ยิ้มเอ็นดู เมฆาแปลกใจ “ท่านอาจารย์ยิ้มกับใคร”
“วันนึง ในอนาคต เจ้าจะเข้าใจ” อาจารย์บอก เมฆาฉงน มองไปทางสายตาของอาจารย์ แต่ก็ไม่เห็นใคร
อาจารย์สอนวิชาสูงสุดให้กับเมฆา โดยฝึกกับสายน้ำที่ไหลมาที่หน้าผา อาจารย์เคลื่อนไหวพลิ้วไหวราวกับหยุดสายน้ำตกที่ไหลลงมาได้ ไศลาตื่นตาตื่นใจมาก เมฆาเห็นอาจารย์ทำก็ถึงกับทึ่ง อาจารย์เริ่มสอนให้เมฆา และไศลา กำหนดจิตของตนเองโดยเริ่มจากปิดตาเคลื่อนไหว เมฆาพยายามฝึกตามที่อาจารย์สอน โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามีไศลาฝึกด้วยอีกคน
ขณะที่ศิลาแอบมาฝึกวิชาศาสตร์มืดกลางป่า ท่องคาถาเสกกิ่งไม้ให้กลายเป็นงูเลื้อยไป ศิลามองผลงานตนพอใจ เริ่มหันไปหาอะไรที่ใหญ่กว่า แล้วเพ่งไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่แล้วก็เสกให้มันกลายเป็นเสือดำที่ดุร้าย
ศิลามีความสุขที่ตนทำเช่นนั้นได้ เสือของศิลาเดินมุ่งหน้าไปที่น้ำตกพร้อมคำรามเสียงดังศิลาเดินตามไปดูอย่างสงสัย
ที่น้ำตก อาจารย์ใช้วิชาขั้นสูงสุดที่แหวกน้ำตกออกเป็นสองฝั่ง โดยมีเมฆาและไศลายืนดูอยู่คนละข้าง ศิลามองเห็นก็รู้ทันทีว่านั่นคือวิชาขั้นสูงสุด ศิลาเห็นเมฆาที่กำลังดูอาจารย์อย่างตั้งใจพร้อมกับถือตำราโบราณในมือ เจ็บใจมาก กำหมัดแน่น อาจารย์หยิบตำราคืนจากเมฆา ศิลาจ้องที่ตำราไม่วางตา “ทำเป็นบอกว่ารักน้อง สุดท้ายก็แอบมาฝึกวิชาคนเดียวแกคิดว่าจะเก่งกว่าข้าได้เหรอพี่เมฆา ข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นหรอก”
ในกระท่อมกลางป่า อาจารย์เอาผงมุกพันปีให้ไศลาทาที่หน้า บอกให้เคลือบหน้าเอาไว้ข้ามคืน จะช่วยให้เนื้อกายของไศลาแข็งแกร่ง
“เวลาของเราเหลือไม่มากแล้ว เวลาที่เธอจะได้อยู่ที่นี่ก็เช่นกัน”
“หมายความว่าไงคะ”
อาจารยหยิบกล่องไม้โบราณขนาดเท่าฝ่ามือยื่นให้ไศลาเก็บไว้ “ถึงเวลาจงเปิดใช้มัน”
“ถึงเวลา เวลาไหนคะ” อาจารย์ไม่ตอบคำถาม “รักษามันเท่าชีวิต แล้ววันนึงเจ้าจะเข้าใจ ข้าพูดได้แค่นี้แหละ”
“ค่ะ ชั้นจะดูแลมันให้ดี เพื่อตอบแทนที่อาจารย์สอนวิชาให้ชั้น” ไศลารับปากอย่างงง ๆ
“เจ้าจงไปฝึกวิชาต่อเสียเถิด” ไศลาออกไปจากห้อง อาจารย์นั่งยิ้มกับโชคชะตาของตน “ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ”
ตกกลางดึก ศิลาแอบเข้ามาลักตำราสูงสุด แต่อาจารย์รู้ตัวเพราะระวังอยู่แล้ว ศิลาจึงเสกไม้ตะพดให้กลายเป็นงูเห่า
“วิชาศาสตร์มืดของเจ้า ก้าวหน้าไปมาก ยังคงแอบฝึกอยู่สินะ”
“ข้าไม่งอมืองอเท้าเพื่อรอพึ่งอาจารย์อย่างเดียวหรอก”
การต่อสู้ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์จึงเริ่มต้นขึ้น ศิลากระโดดหนีออกทางหน้าต่าง หวังจะเอาตำราสูงสุดไปให้ได้ อาจารย์รีบกระโดดตามไป ไม่ยอมเช่นกัน
ไศลานึกถึงคำพูดของอาจารย์ที่ว่าถึงเวลาแล้วก็เดาว่าอาจารย์อาจจะรู้ว่าที่จะเกิดภัยกับตนเอง จึงจะไปหาอาจารย์ และวิ่งมาเจอกันที่ลานฝึกวิชาพอดี
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ได้เวลาฝึกสิ่งที่เจ้าเรียนมาแล้วล่ะ” อาจารย์สัมผัสหัวไศลา แล้วอาจารย์กับไศลาก็รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน
อาจารย์รีบตามศิลาไป ทั้งคู่ต่อสู้ไล่ล่ากัน ต่างฝ่ายก็ต่างไม่ยอม ทั้งคู่เคลื่อนไหวคล่องแคล่วไม่แพ้กัน ศิลาเสกใบไม้ ผลไม้เป็นสัตว์มีพิษทั้งงู ตะขาบ แมงป่อง ให้ไปรุมกัดอาจารย์ แต่อาจารย์ก็ใช้ทักษะความเร็ว และมนต์คาถาเอาชนะ และผ่านมาต่อสู้กับศิลาตัวต่อตัวได้ ศิลาก็แทบจะเพลี่ยงพล้ำให้อาจารย์หลายที จนเขาเห็นว่าไม่รอดแน่ เขาจึงใช้ทักษะสูงสุดของศาสตร์มืดที่เพิ่งฝึกมาได้ รวบรวมเป็นลูกไฟพุ่งใส่อาจารย์เต็ม ๆ เวลานั้นเองที่ศิลาเห็นร่างของไศลาทับซ้อนกับอาจารย์
“นั่นมันอะไรน่ะ” ศิลาอุทานออกมาอย่างตกใจ อาจารย์บาดเจ็บ แต่ยังเข้ามาต่อสู้กับศิลาได้อยู่ เพราะยังมีกำลังของไศลาอยู่ สิ่งที่ศิลามองเห็นเดี๋ยวเป็นอาจารย์เดี๋ยวเป็นไศลา แต่ว่าหน้าขาวจากการทามุกราว “นี่แกเป็นใครเนี่ย”
“แล้วแกจะได้เจอตัวจริงชั้นในวันนึง” ร่างของอาจารย์เหมือนจะทนรับไม่ไหว มันจึงแทบจะแยกกับไศลาอยู่แล้ว ไศลาก็ฝืนที่จะสู้อย่างคล่องแคล่วไม่ได้นัก จึงเพลี่ยงพล้ำให้ศิลาจนกระอักเลือดอีก เมฆาซึ่งนั่งสมาธิที่น้ำตก ลืมตาผึงขึ้น เหมือนจะหยั่งรู้ว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น
ร่างกายอาจารย์บาดเจ็บ ไศลาจึงฝืนสู้ต่อไปได้ไม่มากนัก แต่อาจารย์ก็พยายามจะฮึด “ข้าไม่คิดเลย ว่าเจ้าจะสำเร็จศาสตร์มืดแล้ว” “อาจารย์สอนข้าเองไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าประมาทคนอื่นข้ามันไม่ใช่ศิษย์โปรดของท่านนี่ ข้าก็ต้องหาเรียนรู้วิชาเอง”
“ดี ข้าก็อยากรู้นักว่าการฝึกเองของเจ้าน่ะ มันลงลึกไปถึงขั้นไหน”
อาจารย์มองตำราขั้นสูงสุดในมือศิลา ใช้สายตาและพลังจิตกระชากมันกลับมากลางอากาศ ศิลาเองเห็นก็ไม่ยอม ใช้พลังจิตของตนยื้อไว้เช่นกัน ทั้งคู่ต่างใช้พลังยื้อกันไปมาแต่แล้วศิลาก็แอบยิ้มที่มุมปากมองที่ตำราที่ลอยในอากาศ แทนที่เขาจะใช้พลังจิตยื้อจากอาจารย์ เขากลับใช้มันผลักไปสู่อาจารย์ แรงผลักของศิลาบวกกับแรงดึงของอาจารย์ ทำให้ตำรานั่นพุ่งเข้าหาตัวอาจารย์แรงกว่าปกติ ศิลารีบใช้โอกาสนั้น ทำให้ตำรากลายเป็นหอกอันแหลมคม ปักเข้ากลางอกของอาจารย์ อาจารย์ตาค้าง ไม่คิดว่าศิลาจะใช้ไม้นี้ ไศลากระเด็นหลุดออกมาจากร่างอาจารย์ มึนงง
“ท่านคิดว่าข้าจะโง่ถือตำราให้ท่านแย่งกลับไปได้ง่าย ๆ แบบนั้นเหรอ ตำราจริงอยู่นี่ต่างหาก” ศิลาหยิบตำราขั้นสูงสุดเล่มจริงที่เหน็บไว้ด้านหลังตนออกมาให้ดู
“เพราะเจ้ามันเจ้าเล่ห์อย่างนี้ไง ข้าถึงไม่อยากสอนวิชาอะไรให้เจ้า เพราะเจ้าก็จะเอามันไปใช้ในทางที่ผิด”
“เพราะท่านกลัวข้าจะเก่งกว่าท่านต่างหาก แต่ตอนนี้ข้าก็มีตำราแล้ว ยังไง...คนโง่ก็เป็นคนโง่อยู่วันยังค่ำ มันจะมาฉลาดไปกว่าข้าได้ยังไง ขอบคุณนะอาจารย์ ข้าขออวยพร ให้ท่านตายอย่างสงบ” ศิลาหัวเราะก้อง และเดินไป อาจารย์กระอักเลือดอย่างเจ็บใจ
“อาจารย์ อาจารย์ ชั้นจะตามไปเอาคัมภีร์คืนมาเอง” ไศลาบอก
“ไม่ต้อง เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้ เจ้าสัมผัสมันไม่ได้ถ้าไม่มีร่างของข้า”
“แล้วจะปล่อยให้มันเอาคัมภีร์ไปเฉย ๆ เลยเหรอคะ”
“เจ้าดูแลสิ่งที่ข้าฝากไว้กับเจ้าให้ดีก็พอ รับปากข้าสิ”
ไศลาพะว้าพะวังมองศิลาที่เดินออกไปอย่างลอยนวล
“ค่ะ อาจารย์”
เมฆาวิ่งเข้ามาพบอาจารย์ที่โดนหอกปักอยู่กลางอก ก็ตกใจมาก “อาจารย์ เกิดอะไรขึ้นครับ อาจารย์” เมฆาถลาเข้าหาอาจารย์อย่างห่วงใย อาจารย์ อ่อนแรงลงเต็มที ไศลาได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ ร้องไห้
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
