“แต่...ไม่ทรงมีเหตุผลบ้างหรือกระหม่อม ...รุ้งพักอาศัยอยู่ที่วังนี่นะกระหม่อม” ฉัตต์ขัดขึ้นเสียงแข็ง
“เมื่อหายไป...จะให้ค้นหาที่ไหน ก็ต้องที่ที่เขาอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ หรือจะให้ไปค้นโรงพยาบาล” จริมาโพล่งขึ้น
ท่านหญิงแขไขไม่พอใจจ้องจริมาแววตาดุ
“เธอเป็นคนปากกล้า ควรจะได้รับบทเรียนว่า พูดจาไม่ระวังปาก เธอจะไม่ได้อะไรที่เธอ ต้องการ”
“หม่อมฉันพูดความจริง” จริมาไม่วายเถียง
“แล้วที่ฉันพูดไม่จริงรึ ว่าฉันเป็นเจ้าของวังนี้...ฉันไม่อนุญาตให้พี่ชายของเธอขึ้นไป...เดินเข้าเดินออกวังของฉันเหมือนเป็นที่สาธารณะ” ท่านหญิงยอกย้อน
“แล้วจะให้ทำยังไงเพคะ” จริมาเอ่ยถาม
ท่านหญิงแขไขหันมองจันทร์อย่างเอาเรื่อง
“คนของเธอ...ลูกสาวของเธอ เขามีหน้าที่บอกกับเธอ ไม่ทางใดทางหนึ่งว่า เขาอยู่ที่ไหน ถ้าเขาไม่บอกก็แปลว่าเขาไม่อยากให้เธอรู้...ฉันว่าพวกเธอกลับไปได้แล้ว...ชายเดียว บอกเพื่อนของลูก กับผู้หญิงคนนี้ ให้เขากลับไปและถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องชวนกันมาที่นี่อีก” ท่านหญิงออกปากไล่
จันทร์ทรุดตัวอย่างแรง กราบลงกับพื้นกราบแล้วกราบอีก “ท่านหญิงมังคะ...ได้โปรดมังคะ...ลูกหม่อมฉัน...ลูกสาว...เหลืออยู่คนเดียว”
จันทร์เอ่ยนัย ๆ มองท่านหญิงเขม็ง ท่านหญิงหันมาสบตารู้ความนัยซึ่งกันและกัน ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นบันได จันทร์ผวาเข้าไป เกาะเท้า กราบลงแทบเท้ายึดไว้แน่น ท่านหญิงหน้าเครียด ความดีเลวต่อสู้กันในจิตใจ
ชายเดียวเข้าไปประคองจันทร์ออกมา จันทร์ ตัวอ่อนเอนซบกับอกชายเดียวร้องไห้ ท่านหญิงรู้สึกสะเทือนใจ
“ท่านแม่คะ...ชายขึ้นไปดูคนเดียวก็ได้นะคะ จะไปปลุกหญิงทอแสงด้วยถามว่ารุ้งพูดว่าไงแน่”
ชายเดียวจะผละไป ท่านหญิงตวาดบอกไม่ได้ ชายเดียวอึ้งไป
“เธอไม่เชื่อแม่เหมือนกันหรือชายเดียว” ท่านหญิงถามเสียงดุ
“เอ้อ...ชายแค่...จะช่วย” ชายเดียวอึกอัก
“ชายเดียว ฉัตต์ ผ่อง ไปช่วยกันหาข้างบน”
ท่านหญิงแขไขยอมอนุญาต ทำให้ชายเดียวยิ้มกว้างดีใจ...ขณะที่ท่านหญิงอนุญาตให้ค้นในวัง ยอดที่ตามพวกจันทร์มาด้วย ได้หลบไปดูรุ้งที่เรือนของเฟือง
“คุณหญิง คุณหญิงครับ” ยอดร้องเรียก
“ยอด...ฉันอยู่ที่นี่...ช่วยด้วย” รุ้งเห็นยอด
“คุณหญิงครับ อยู่ที่นี่ใช่มั้ยครับ อยู่ตรงไหนครับ”
ผีเฟืองปรากฏร่างขวางระหว่างยอดกับรุ้ง เล่นงานยอดกระเด็นออกจากห้องไป เจอสายสร้อยพระนามรังสิยาตกอยู่ สิ่งที่เขาสังหรณ์เป็นจริง ยอดหยิบสร้อยรีบวิ่งเตลิดมาหาจันทร์ที่ตำหนักใหญ่ทันที
“หม่อมครับ...ผมพบนี่ครับหม่อม”
ยอดเอาสร้อยของรุ้งให้จันทร์ดู
“ไอ้ยอด...” ท่านหญิงตะลึงงัน
“อยู่หน้าห้องเขาครับหม่อม” ยอดรีบบอกจันทร์
จันทร์รับเหรียญมา สั่นสะท้านไปทั้งตัว
“รุ้งของแม่...รุ้ง...”
“ไอ้ยอด...พวกเธอเป็นคนหรือเป็นผีมาหลอกหลอนฉัน ยี่สิบกว่าปี...เล่นละครกันตลอด ...บุหลัน แกกลับมาจนได้ ถ้าแกใช่มัน...บอกซิว่าทำไมต้องทำอย่างนี้...ทำไมต้องหลอกลวงกัน” ท่านหญิงตวาดอย่างโกรธจัด
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
