“คุณหญิง คุณจันทร์ ไปค้างที่วัด คุณฉัตต์ไม่อยู่ คุณรุ้ง...”
สารภีกระซิบกระซาบรายงานจริมา
“เอาล่ะ ...สารภี...เอากระเป๋าริมาไปเก็บ คุณบัวคะเชิญข้างใน แต่พี่ฉัตต์ไม่อยู่นะคะ” จริมาหันไปบอกบัว
“งั้นไม่เป็นไรบัวไม่เข้า...มาบ่อยค่ะ ไม่ต้องมีพิธีรีตอง... อ้อ... บัวจะบอกว่า “เรื่องนั้น” ฉัตต์โกรธมากนะคะ”
“ริมาไม่แคร์พี่ฉัตต์แล้ว...เพราะพี่ชายริมาเป็นคนเกเร...ใคร ๆ ก็รู้กันทั่วอาจจะยกเว้นบางคน...ที่กลับมาไม่ใช่เพราะห่วงพี่ฉัตต์ เพราะเรื่องนั้นเราอธิบายได้...แต่ริมาไม่อยากให้พี่ชายของริมาทำอะไร ๆ ที่ไม่ถูกต้องอีก”
จริมาบอกเชิด ๆ บัวสีหน้ายิ้มเยาะรีบพูดเสริมประโยคให้ทันที “อย่างเช่น...ไล่คนออกจากบ้าน”
“พี่ฉัตต์กล้าทำ...แล้วคอยดูผลแล้วกัน” จริมาเอ่ยอย่างจริงจัง
“ทำไมจะกล้าไม่ได้...ในเมื่อฉัตต์เป็นเจ้าของบ้าน” บัวเถียงแทนฉัตต์
“ใครบอกคุณบัวว่าพี่ฉัตต์เป็นเจ้าของบ้าน”
“ทำไมคุณริมาพูดอย่างนี้...ถ้าไม่ใช่ฉัตต์แล้วจะเป็นใคร” บัวย้อนถาม
“คุณพ่อมีลูกสองคน...พี่ฉัตต์หรือคนที่จะมาเกี่ยวข้องกับพี่ฉัตต์ก็ต้องรับรู้อยู่แล้ว ส่วนของพี่ฉัตต์จะให้ใครมาอยู่ริมาไม่เกี่ยว...แต่ส่วนของริมาพี่ฉัตต์ไม่มีสิทธิมาก้าวก่าย” จริมาย้ำเสียงเข้ม
“ถ้าบัวจะเกี่ยว ก็เกี่ยวเฉพาะส่วนของฉัตต์ล่ะค่ะ” บัวพูดอย่างเป็นต่อ
“อ๋อ...เหรอคะ”
“ใช่ค่ะ บัวเลี่ยงไม่ได้เสียด้วย...หลังจากแต่งงานกับฉัตต์ บัวก็ต้องมาเป็นแม่บ้านที่นี่”บัวเอ่ยเยาะในลำคอ
“แต่งงาน!” จริมาตะลึง
“ใช่ค่ะ...ฉัตต์ขอบัวแต่งงานแล้ว เพราะฉะนั้นถ้าบัวจะนั่งรอฉัตต์...ในส่วนที่เป็นของฉัตต์ คุณริมาก็คงไม่ขัดข้องใช่มั้ยคะ” บัวถามยิ้ม ๆ
“ตามสบายค่ะ สารภี...จัดน้ำกับ...เที่ยงจัดอาหารกลางวันด้วย พี่ฉัตต์มาค่อยขึ้นไปบอก ริมา”
พูดจบจริมาก็เดินเลี่ยงไปทันที
ฉัตต์รู้สึกสับสน ว้าวุ่นใจจนนอนไม่หลับ เช้ารุ่งขึ้นจึงรีบมาหารุ้งที่โรงพยาบาล และสอบถามรุ้งเรื่องที่เขียนจดหมายแทนจริมา รุ้งตกใจที่ฉัตต์รู้เรื่อง
“เธอเขียนจดหมายถึงฉันแทนริมาใช่มั้ย...ใช่มั้ย” ฉัตต์ถามย้ำ
“ทำไมคุณฉัตต์รู้” รุ้งถามอย่างแปลกใจ
“ฉันไม่ใช่คนโง่มั้ง...ทำไม” ฉัตต์ถามเหตุผล
“ริมาเรียนหนัก การบ้านก็เยอะ รุ้งแค่ช่วยแต่ริมาบอกให้เขียนนะคะ...” รุ้งให้เหตุผล
ฉัตต์หยิบจดหมายมาอ่าน พลางจ้องหน้ารุ้งนิ่ง แต่รุ้งหลบตาไปทางอื่น
“พี่ฉัตต์ที่รักของน้อง...ได้จดหมายพี่ฉัตต์แล้วรีบตอบทันที เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมตอบจดหมายช้า น้องเป็นห่วงกลัวพี่ฉัตต์ไม่สบาย...อยู่คนเดียวใครจะดูแลหาให้รับประทาน ผ้าพันคอที่น้องส่งมา...ต้องพันคอให้อุ่นทุกวันนะคะ อย่าให้เป็นหวัด เพราะพี่ฉัตต์เป็นหวัดทีไรหายช้าทุกที”
ฉัตต์หยิบผ้าพันคอถักไหมพรมออกมา รุ้งหน้าร้อนไปทั้งหน้า
“ใครถักผ้าพันคอนี้”
“รุ้งถักค่ะ” รุ้งตอบตามความจริงทุกอย่าง ฉัตต์หยิบผ้าพันคอ แล้วพันช้า ๆ นัยน์ตายังจ้องจับอยู่ที่รุ้ง
“ผ้าผืนนี้ไม่เคยห่างตัว”
รุ้งพยักหน้าไม่กล้าสบตา
“อยู่สบายมั้ยที่วังรังสิยา” ฉัตต์ถามเนิบๆ
“ค่ะ...อยู่สบาย...แบบรุ้ง...รุ้งหมายความ ว่า รุ้งไม่ได้ต้องการความสบายมากมาย อีกไม่ช้าหาห้องเช่าได้ก็คงออกจากวัง...ไม่ทราบว่าแม่จันทร์ จะมาอยู่กับรุ้งหรือเปล่า แต่รุ้งจะบอกแม่จันทร์ให้อยู่ดูแลคุณย่า รุ้งดูแลตัวเองได้”
รุ้งอธิบายยืดยาว ฉัตต์มองรุ้งลึกซึ้ง หน้าอ่อนโยน
“ฉันเป็นห่วง...อยากให้กลับไปอยู่กับริมา ...ริมากลับมาจะได้มีเพื่อน...กลับได้มั้ย”
รุ้งยิ้มเศร้า ๆ แต่ไม่ตอบ ส่ายหน้านิด ๆ ยกมือไหว้ฉัตต์
“ไม่ค่ะ...รุ้งขอโทษคุณฉัตต์”
“เอาอย่างนี้...ฉันแต่งงานเมื่อไหร่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น ยกบ้านให้...”
“คุณฉัตต์จะแต่งงานหรือคะ”
รุ้งใจหายวาบ พอตั้งสติได้ก็รีบเดินเลี่ยงไป เพราะกลัวจะแสดงความรู้สึกเสียใจออกมา ฉัตต์อยากจะตามรุ้งไปแต่ต้องหยุดตัวเองไว้
เวลาเดียวกันที่วังรังสิยา ท่านชายวรจักร ท่านหญิงเล็ก และท่านหญิงปั้น สีหน้าเคร่งเครียดพากันมาพบท่านหญิงแขไขเพื่อจะมารับตัวคุณหญิงทอแสงกลับวังของตน
“ต้องรับกลับไปวันนี้เลย พี่ยืนยันนะหญิงเล็ก” ชายวรจักรเอ่ยเสียงเข้ม
“ถ้าหญิงทอแสงไม่ยอมกลับล่ะคะ เจ้าพี่”
“เธออย่าพูดให้ท้ายลูกไปล่วงหน้า หญิงเล็ก” ท่านหญิงปั้นเตือนน้องสาว
“พี่หญิงคะ เล็กต้องพูดเพราะทุกครั้งเจ้าพี่วรจักรสั่งอย่างนี้ หญิงก็ทำตามรับสั่ง และทุกครั้งที่หญิงทอแสงดื้อไม่ยอมทำตาม เจ้าพี่วรจักร...เจ้าพี่นั่นแหละค่ะเปลี่ยนคำสั่งยอมทอแสง แล้วสุดท้ายหญิงทอแสงก็มาโกรธแม่หาว่าขัดขวาง องค์ท่านพ่อลอยตัวไม่ผิดอะไรเลย” ท่านหญิงเล็กตำหนิสามี
ท่านชายวรจักรไม่พอใจ กระแทกแก้วน้ำที่ดื่มอยู่บนโต๊ะอย่างแรง
“ชายวรจักร กิริยาไม่ดีเลย พี่นั่งอยู่ตรงนี้นะ” ท่านหญิงปั้นปรามน้องชาย
“ประทานอภัยหม่อม...ทรงเตือนหญิงเล็กด้วยนะหม่อม”
“หญิงเล็กพูดตามความจริงรึเปล่าล่ะ... ฉันเป็นพี่สาวเธอนะ ทำไมฉันจะไม่รู้จักเธอ”
“ก็ต้องทรงรู้จักหญิงเล็กเหมือนกันหม่อม”
“ฉันรู้จักทุกคนนั่นแหละ ทั้งหญิงเล็ก ทั้งเธอ ทั้งหญิงทอแสง...ฉันรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นเหมือนที่หญิงเล็กเขาเดาไว้นั่นแหละ ที่ไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไงก็เห็นจะมีคนเดียว...หญิงแขไข”
“หญิงขัดข้องค่ะ พี่หญิง”
ท่านหญิงแขไขเดินลงบันไดมาช้า ๆ ทั้ง หมดเหลียวขึ้นไปดู
“หญิงแขไข ได้ยินหมดแล้วสิ” ท่านหญิงปั้นถาม
“ได้ยินแล้วค่ะ”
“หญิงเล็ก บอกพี่หญิงของเธอไป พี่แค่มาสังเกตการณ์...พี่เองนั่นแหละบอกกับหญิงเล็กว่ามารับลูกกลับไปได้ ทอแสงมาอยู่ที่นี่นานเกินไป ควรจะกลับไปจัดการเรื่องเรียนเสียที”
“ค่ะ พี่หญิงแขไขคะ อย่างที่พี่หญิงบอก น่ะค่ะ”
ท่านหญิงเล็กหันไปทางพี่สาว
“เธอบอกหญิงทอแสงหรือยังหญิงเล็ก” ท่านหญิงแขไขถามน้องสาว
“ยังค่ะ ไม่ได้พบเลยอยู่มั้ยคะ”
“อยู่ เขาก็ไม่ไปไหน เขาบอกจะมาดูแลป้า เขาก็อยู่กับป้าตลอดเวลา”
จังหวะนั้นคุณหญิงทอแสงเดินยิ้มแย้ม เข้ามาไหว้ทุก ๆ คน
“มารับหญิงใช่มั้ยคะ หญิงไม่กลับคะ”
“เออ...ให้มันได้อย่างนี้สิน่า หญิงทอแสง ป้าว่าให้นุ่มนวลหน่อยดีมั้ย” ท่านหญิงปั้น
เอ่ยขึ้น
“ค่ะ ท่านป้า...หญิงขอประทานอภัย”
“หญิง ท่านป้าเด็จมาด้วยองค์เอง... ท่าน เป็นห่วง ลำพังพ่อแม่ทัดทานหญิงไม่ได้ หญิงฟังท่านป้ารับสั่งหน่อยนะลูก”
“แต่คำตอบเหมือนเดิมนะคะ...หญิงไม่กลับ” คุณหญิงทอแสงยืนกราน
“จะอยู่ทำไมล่ะ กลับบ้านเราเถอะ”คุณหญิงทอแสงนิ่ง แต่สีหน้าดื้อดึง
“พี่ชายเดียว เขาพาคนมาอยู่ที่นี่...หญิง จะอยู่ทำไม”
“เอ๊ะ...ท่านแม่คะ นั่นมันเรื่องของพี่ชายเดียว ไม่เกี่ยวกับหญิง”คุณหญิงทอแสงไม่พอใจ
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
