ดุลยศักดิ์บอกโยคีศิลาดำว่า อรชรจะยอมมาเป็นตัวล่อเพื่อให้ไศลามาติดกับและให้โยคีศิลาดำฆ่าทิ้งเสีย ดุลยศักดิ์ว่างานนี้ยิงปืนนัดเดียวได้นกทั้งฝูง โยคีศิลาดำแปลกใจว่าทำไมอรชรซึ่งเป็นน้องสาวแท้ ๆ กลับจะช่วยให้ฆ่าพี่สาวตัวเอง ขณะเดียวกันไอแพดของโยคีศิลาดำมีเสียงเตือนแบบจีพีเอสจึงเปิดขึ้นดู ก่อนจะเริ่มนั่งสมาธิเพ่งกระแสจิต
โยคีศิลาดำมาโผล่ที่หน้าเซฟเฮาส์ของเทพ แต่บรรยากาศรอบตัวโยคีศิลาดำถูกปกคลุมไปด้วยหมอกเต็มไปหมด ด้วยอำนาจมนต์ขาวของนักพรตเมฆขาวที่ช่วยคุ้มครองเทพ ทำให้โยคีศิลาดำไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ รอบตัวได้เลย โยคีศิลาดำเห็นเงาตะคุ่ม ๆ จึงเดินฝ่าหมอกไปดู เห็นนาถสุดาเดินออกมาจากห้อง ๆ หนึ่ง แต่โยคีศิลาดำไม่สามารถมองเห็นอย่างอื่นได้เลย นาถสุดาเดินผ่านหน้าโยคีศิลาดำไปก็ชะงัก เพราะเหมือนมีใครมองมาจากข้างหลัง แต่พอหันไปดูก็ไม่มีใคร มีเพียงห้องว่างเปล่า แม้แต่มนต์ขาวก็ไม่เห็น เห็นเป็นห้องปกติ นาถสุดาเดินกลับไปกดลิฟต์กลับลงไปข้างล่าง โยคีศิลาดำเดินคลำทางไปเรื่อย ๆ จนเจอลูกบิดประตูจึงลองเปิดเข้าไป
พอประตูเปิดก็มีกลุ่มควันสีขาวพวยพุ่งออกมามากมาย โยคีศิลาดำถอยออกมาตั้งหลัก กลุ่มควันค่อยจางกลายเป็นคงที่ตอนนี้กลายเป็นผีป่าขนรุงรังเต็มตัว ตาเป็นสีแดง มีเขี้ยวงอกจากปาก กระโจนเข้าบีบคอโยคีศิลาดำ หมายจะขย้ำกินด้วยความหิวกระหาย โยคีศิลาดำพยายามต่อสู้แต่สู้แรงของคงไม่ได้ จึงเสกกริชออกมาและปักลงไปบนมือของคงที่บีบคอตัวเองอยู่ คงร้องคำรามโหยหวน ยอมปล่อยมือออกจากคอของโยคีศิลาดำ แต่ตรงเข้าตะปบโยคีศิลาดำอย่างรวดเร็วอีกครั้ง โยคีศิลาดำพยายามใช้มือป้องปัดการทำร้ายของคงจนแขนเหวอะได้เลือด คงได้กลิ่นเลือดยิ่งคลั่งจัด กระโดดเข้ากัดต้นแขนของโยคีศิลาดำจนเลือดชุ่มปาก โยคีศิลาดำต่อสู้เอาตัวรอดแต่คงก็ไม่ยอมปล่อย จึงตัดสินใจใช้กริชปักลงไปที่กลางหลัง คงแหงนหน้ากรีดร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด แล้วสลายร่างเป็นควันหายลับไป โยคีศิลาดำกุมหัวไหล่ที่เป็นแผลหลับตาพยายามตั้งสมาธิกลับร่าง โยคีศิลาดำรู้ว่าคู่ปรับเขาคราวนี้ไม่ธรรมดา
เทพยืนล้างจานอยู่ ได้ยินเสียงกุกกักคิดว่านาถสุดาลืมของไว้และกลับเข้ามาเอา จึงเดินไปที่ประตู เห็นประตูแง้มอยู่แต่ก็ไม่เห็นใคร จึงปิดประตูด้วยความงง ๆ
ไศลาขอให้นพรัชจัดที่พักให้เธอที่โรงพยาบาล เพราะเธอต้องรักษาอาการของวงทองตอนกลางคืนติดต่อกัน 7 คืน นพรัชแปลกใจว่าทำไมไศลาไม่บอกธีรธร เพราะธีรธรจะให้ไศลาไปนอนที่บ้านเขา แต่ไศลาเลือกที่จะเงียบ นพรัชบอกว่าคืนนี้ให้ไศลานอนพักที่ห้องเขาก่อน และจะจัดห้องพักให้ทีหลัง นพรัชพาไศลาไปที่ห้องเขา และบังเอิญที่กมลาและธีรธรเห็นเข้า ธีรธรไม่พอใจมาก ขณะที่กมลาก็ได้ทีใส่ไฟไศลาทันที
พอกลับถึงบ้าน ธีรธรก็โทรฯ หานพรัชและโวยวายให้นพรัชรีบพาไศลามาส่ง นพรัชอึกอักเพราะกำลังอยู่กับไศลา ไศลาได้ยินเสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ก็รู้ว่าธีรธรโทรฯ มาจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์จากมือนพรัชมาคุยเอง
“ฉันไม่สนใจว่าไศลาจะว่ายังไง แต่ถ้าแกไม่อยากมีเรื่อง แกต้องขับรถพาไศลามาส่งที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้ เข้าใจมั้ย” ธีรธรโวยวายโดยที่ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ถูกเปลี่ยนมือไปแล้ว
“คงไม่ได้หรอกค่ะคุณธี ไศตัดสินใจแล้วว่าจะนอนที่นี่จนกว่าจะรักษาคุณป้าเสร็จ คุณธีอย่าทำให้คุณนพต้องลำบากใจเลยนะคะ” พูดจบไศลา ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้นพรัชทันที พอนพรัชจะพูดต่อธีรธรก็วางหูไปแล้ว
นพรัชหันไปมองไศลาที่กำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่โซฟานั่งเล่น ไศลานิ่ง บรรยากาศมาคุมาก ๆ นพรัชจึงเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ
โยคีศิลาดำสวดมนต์ท่องคาถาเพื่อฟื้นฟูร่างกายของตนเอง ก่อนจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด และล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า โยคีศิลาดำย้อนนึกไปตอนเด็กที่เขาและนักพรตเมฆขาวผู้เป็นพี่วิ่งเล่นกันและเสกคาถาต่อสู้กันอย่างสนุกสนาน แต่โยคีศิลาดำกลับใช้วิชาเสกสัตว์ที่มีพลังเหนือกว่าตนเอง คือ เสือโคร่ง เพราะต้องการเอาชนะพี่ แต่ควบคุมไม่ได้ จึงถูกเสือโคร่งที่ตนเองเสกตะปบจนเป็นแผลเหวอะหวะ
“ศิลา เจ้าไปเรียนคาถาเสกเสือตัวนั้นมาจากไหน”
โยคีศิลาดำถึงจะเจ็บแผลอยู่มาก แต่ก็อดตกใจกับคำถามของนักพรตเมฆขาวไม่ได้ “ข้าไม่รู้ ข้าจำไม่ได้”
“บาดแผลจากสัตว์เวทมนตร์ที่มีพลังที่เหนือกว่าเรา จะเป็นพิษให้เราต้องทรมาน แม้ว่าเราจะทำลายสัตว์ตัวนั้นไปแล้วก็ตาม”
“พี่เมฆา ช่วยด้วย ข้ายังไม่อยากตาย”
นักพรตเมฆขาวจึงใช้วิชาถ่ายทอดพิษร้ายเข้าสู่ตัวเองครึ่งหนึ่งเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของน้อง โยคีศิลาดำรู้สึกดีขึ้น ขณะที่นักพรตเมฆขาวเจ็บปวดจนกระอักเลือดก่อนที่จะหมดแรงสลบไป
ธีรธรนอนไม่หลับรีบบึ่งมาหาไศลาที่โรงพยาบาลหวังจะคุยให้รู้เรื่อง แต่ไศลาอ้างว่าจะรีบไปหาวงทองจะเดินเบี่ยงไป แต่ธีรธรคว้าแขนเอาไว้ ไศลาหันมามองเป็นเชิงตำหนิ ทำให้ธีรธรต้องรีบปล่อยมือออก
“ไศลา บอกผมหน่อยอะไรทำให้คุณเปลี่ยนไปขนาดนี้”
ไศลาเดินไปไม่แม้แต่จะหันมามอง ธีรธรรีบเดินตามไศลาไปอย่างหงุดหงิดใจ
ห้องพักของโยคีศิลาดำ โยคีศิลาดำนอนเพ้อกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ทันใดนั้นมีมือมาลูบผ่านหน้าของโยคีศิลาดำอย่างช้า ๆ และนิ่มนวล โยคีศิลาดำหยุดละเมอ นักพรตเมฆขาวยืนอยู่ข้างเตียงของโยคีศิลาดำ เมื่อเห็นน้องลดความกระสับกระส่าย ก็ถอยหลังออกมาแล้วหายแว้บไป โยคีศิลาดำรู้สึกตัวสะดุ้งตื่นขึ้นเหงื่อแตกพลั่ก มองไปรอบ ๆ ห้องแต่ไม่เจออะไร โยคีศิลาดำลองจับแผลดูพบว่าแห้งหายสนิท ไม่เจ็บแล้ว ก่อนจะพึมพำออกมา
“พี่เมฆา”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
