ภาพยนตร์เรื่องดัง จากเทศกาล แอล.เอ. เอ๊าท์ เฟสท์ เทศกาลหนังเกย์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก สร้างจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อ 30 ปีก่อน และสั่นสะเทือนสังคมในเรื่อง “สิทธิของเกย์” อย่างรุนแรง
ฉากหลังคือปี ค.ศ. 1979 รูดี้ (อลัน คัมมิ่ง) เป็นนักดนตรีที่กำลังตกอับและเป็น “เกย์” ที่ต้องคบหาแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ กับ พอล (การ์เรต ดิลลาฮันต์) ทนายความซึ่งเป็นแฟนหนุ่มของเขา เนื่องจากฝ่ายหลังยังไม่สามารถเปิดเผยรสนิยมทางเพศได้ เนื่องด้วยเงื่อนไขทางวิชาชีพ วันหนึ่งรูดี้พบว่า เพื่อนบ้านซึ่งเช่าห้องอยู่ติดกับเขาโดนจับเข้าคุก และปล่อยให้ มาร์โค ลูกชายวัย 14 ซึ่งเป็นดาวน์ซินโดรมใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ด้วยความสงสาร รูดี้จึงรับเด็กชายคนดังกล่าวมาอยู่ด้วย ไม่นานเมื่อสังคมสงเคราะห์ทราบเรื่อง จึงเข้ามารับตัวมาร์โคไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กพิการ แต่รูดี้ก็สู้สุดใจขาดดิ้น เพื่อให้สิทธิการเลี้ยงดูนั้นตกเป็นของตัวเอง โดยขอร้องแกมบังคับ พอล ให้ช่วยเหลือ ในยุคที่ “เกย์” ยังคงเป็น “สิ่งแปลกปลอม” ของสังคม การกระโดดข้ามกำแพงอุปสรรค เพื่อร้องขอสิทธิในการเป็น “พ่อแม่” ดูเป็นสิ่งที่ท้าทายและสั่นคลอนบรรทัดฐานของสังคมในยุคนั้นพอสมควร
“แอนนี่ เดย์ นาว” เป็นหนังดราม่าที่ทรงพลัง เปี่ยมความหวัง และแสดงออกถึงความเชื่อมั่นในความเป็นมนุษย์อย่างถึงที่สุด หนังได้รางวัล ออเดียนซ์ อะวอร์ด หรือ “ขวัญใจมหาชน” จากเทศกาล เอ๊าท์ เฟสท์, เทศกาล ไทรเบก้า และคว้ารางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมมาจากเทศกาลหนัง ซีแอตเติล
ผู้กำกับ แทรวิส ไฟน์ วัย 44 ปี เคยเป็นนักแสดงประกอบในหนังเรื่องดังอย่าง เกิร์ล, อินเทอรับต์ และ เดอะ ทิน เรด ไลน์ รวมถึงเคยสร้างชื่อจากการเขียนบทและกำกับหนังเล็ก ๆ มาแล้วหลายเรื่อง ไฟน์ไม่ได้เป็นเกย์ ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับผู้ชมพอสมควร ว่าเหตุใดเขาถึงเข้าอกเข้าใจหัวใจของคนรักร่วมเพศขนาดนั้น แน่นอน แทรวิส ไฟน์ บอกว่า “มันเป็นหนังที่พูดถึงมนุษย์ที่ยังมีความรักและความหวัง มนุษย์ทุกคนต้องการครอบครัว ไม่ว่าคุณจะมีรสนิยมทางเพศแบบใด ไม่ว่าคุณจะเกิดมาเป็นคนปกติหรือคนพิการ” ไฟน์ กล่าวไว้สั้น ๆ.
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
