ท่านหญิงสู้ตากับท่านชายอย่างดุเดือด ท่านชายพูดไม่ออกเมินหน้าไปทางอื่น...เมื่ออยู่ตามลำพัง ท่านหญิงบอกว่า ไม่ว่าเฟืองจะถูกหรือผิด เธอจะหาทนายความเก่ง ๆ มาสู้ให้ถึงที่สุด พลางปลอบใจไม่ให้เฟืองหมดหวัง เฟืองนิ่งอึ้งมองท่านหญิงอย่างเทิดทูน
“จะเสื่อมเสียพระเกียรติมังคะ คนมันจะคิดว่าทรงสมรู้ร่วมคิดด้วย”
“หญิงไม่กลัว ใครอยากคิดอะไรก็คิดไป หญิงไม่แคร์ใครทั้งนั้น หญิงบอกแล้วว่าเฟืองเหมือนญาติของหญิง หญิงมีเฟืองคนเดียว”
“เป็นพระกรุณาหาที่สุดไม่ได้ หม่อมฉันตายไป เกิดอีกกี่ชาติขอสาบานว่าจะรับใช้ท่านหญิงทุกชาติ ถ้าแม้ไม่ได้เกิด วิญญาณหม่อมฉันจะอยู่ปกปักรักษาท่านหญิงตลอดไป ทรงจำไว้นะมังคะ” เฟืองสัญญาหนักแน่น
“ไม่ต้องสาบาน...หญิงเชื่อทุกอย่างที่เฟืองพูด”
เฟืองก้มหน้ากอดพระบาท ร้องไห้สะอึกสะอื้น...ท่านหญิงกลับมาถึงห้องก็ส่งกุญแจที่ขังเฟืองให้ท่านชาย
“เฟืองให้หญิงทูลเจ้าพี่ว่า พรุ่งนี้หลวงวิเศษมารับตัวเขา เขาจะรู้สึกเป็นเกียรติมาก ถ้าเจ้าพี่จะเปิดประตูห้องเขาด้วยพระองค์เอง เพื่อเอาตัวเขาส่งหลวงวิเศษ”
“ทำไม...มันต้องเรียกร้องอย่างนั้นทำไม”
“หญิงไม่ทราบ แต่เขาย้ำกับหญิงถึงสองหน เจ้าพี่จะให้เขาได้หรือไม่”
“ก็ได้ พี่จะทำอย่างที่มันต้องการ”
ท่านหญิงหันหลังกลับ เดินจากไปอย่างเย็นชา
ผ่องนำอาหารมาให้เฟืองที่ถูกขังอยู่ในห้อง และบอกเรื่องที่ท่านหญิงแขไขไปหาท่านหญิงเล็ก น้องสาวต่างมารดาเพื่อหาทางช่วยเฟือง...เฟืองน้ำตารินทันที
“ทรงห่วงพี่มาก ประทับตรงไหนก็ทรง คิดตลอดเวลา เมื่อคืนอาจจะไม่ได้บรรทมเลย”
“ผ่อง ถ้าข้าไม่อยู่ รับปากข้านะว่าจะคอยรับใช้ดูแลท่าน”
“แน่นอนพี่ ท่านหญิงทรงดีกับฉันเหลือเกิน”
“ถ้ารักท่านจริง ท่านไม่มีวันทอดทิ้งผ่อง เอ็งจำไว้”
“จ้ะ พี่เฟือง”
“ข้าจะฝากจดหมายให้ท่านหญิง เอ็งเก็บไว้ถวายท่านต่อเมื่อข้าพ้นวังนี้ไปแล้ว”
“พี่จะไปไหน”
“ก็...ตำรวจต้องเอาข้าไปสอบสวน ข้าไปแล้ว ค่อยถวายจดหมาย อย่าลืม”
“ไหนล่ะ จดหมาย”
“ผ่อง อย่าลืมสัญญา ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าเหมือนคนที่ตายแล้ว สัญญากับคนตายเอ็งอย่าละเลย”
เฟืองหยิบจดหมายที่เขียนไว้ส่งให้ผ่อง พลางสั่งกำชับหนักแน่น...หลังผ่องกลับไปไม่นาน ท่านชาย หลวงวิเศษและตำรวจมาห้องที่ขังเฟือง พอเปิดประตูเข้าไปท่านชายเห็นเฟืองยืนจ้องมองท่านด้วยสายตาเคียดแค้น แล้วทันทีนั้นมือที่วางอยู่ข้างตัวกำมีดยกขึ้นปาดคอตัวเอง ร่างของเฟืองล้มฟาดลงสิ้นใจทันที หลวงวิเศษกับตำรวจลูกน้องเข้าไปดู
ท่านชายทั้งตกใจ และทั้งโกรธจัดที่เฟืองชิงฆ่าตัวตายไปก่อนไม่ยอมให้ตำรวจจับ สนและคนอื่น ๆ ที่รอฟังข่าวพากันตกใจเมื่อรู้ว่าเฟืองเชือดคอตัวเองตาย
“มันฆ่าตัวตาย อีนี่เหี้ยมมาก จะตายมันยังเลือกวิธีโหดที่สุด มันคงหวังว่าวิญญาณจะไม่ไปผุดไปเกิดเป็นผีตายโหงล่องลอยอยู่แถวนี้...มึงอย่าหวังอีเฟือง วังของกูไม่ให้มึงมาสิงสู่หรอก...สนแกกลับไปที่เรือนนังเฟือง คอยช่วยหลวงวิเศษว่าท่านต้องการอะไร แกก็จัดหาให้ เดี๋ยวเขาคงเอาศพนังเฟืองไป กำชับทุกคนอย่าเพิ่งทูลท่านหญิง”
“กระหม่อม แต่คงปิดท่านหญิงไม่ได้นาน”
“ท่านหญิงคงคิดว่ามันถูกเอาไปดำเนินคดี...มันเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยง รู้ใจกันมา ที่สำคัญ มันรักภักดีเหลือเกิน ท่านหญิงคงทนไม่ได้ถ้ารู้ว่ามันตาย” ท่านชายสีหน้ากังวล
ท่านชายเดินหน้าเครียดกลับขึ้นมาบนตำหนัก สวนกับท่านหญิงแขไขที่กำลังจะเดินลงไป จึงเข้าขวางถามว่าจะไปไหน
“ได้ข่าวว่าหลวงวิเศษมาแล้ว หญิงจะไปลาเฟือง”
“ไม่จำเป็นเลยนะคะ ทำไมหญิงต้องลดตัวไปขนาดนั้น บ่าวไพร่มันจะคิดยังไง ถ้าเกิดเรื่องอย่างนี้กับคนอื่นมันคงสงสัยว่าหญิงจะกรุณามันเหมือนกันรึเปล่า”
“ไม่เหมือนแน่ค่ะ เพราะคนอื่นไม่จงรักภักดีเท่าเฟือง ทรงหลีกทางให้หญิงด้วย”
“หญิงแขไข พี่ขอร้องอย่าไปเลยค่ะ”
“เฟืองอาจไม่สำคัญสำหรับเจ้าพี่ แต่เขาสำคัญกับหญิง เพราะในขณะที่หญิงถูกทอดทิ้งเฟืองเป็นกำลังใจให้หญิงตลอดเวลา ขอประทานอภัยค่ะเจ้าพี่”
“อย่าไปเลยแขไข”
ท่านชายจับมือท่านหญิงแขไข
“ทำไมเพคะ เกิดอะไรขึ้น เฟืองไม่สบาย หรือทำไม เขาคงตกใจคิดไม่ถึงว่าไอ้ผู้ร้ายจะตาย เจ้าพี่...ปล่อยหญิงค่ะ”
“หญิงแขไข...เฟือง...ตายแล้ว”
ท่านหญิงชะงักกึก ช็อกไปทันที พอได้สติท่านหญิงจะรีบวิ่งไปดูเฟือง ท่านชายพยายามรั้งตัวท่านหญิงไว้
“หญิงไม่เชื่อว่าเฟืองตายแล้ว เมื่อวานยังพูดกันอยู่ ทำไมอยู่ ๆ วันนี้ก็ตายไป ใครทำ...หรือว่าเจ้าพี่ให้คนฆ่าเฟือง ใช่แล้ว...เคยรับสั่งว่าจะฆ่าเฟืองด้วยพระหัตถ์...ใช่มั้ยคะ เจ้าพี่พระทัย
ร้ายมาก”
“น้องหญิง พี่ไม่ได้ทำมัน มันฆ่าตัวตาย ได้ยินมั้ย มันฆ่าตัวตาย”
“ไม่จริง” ท่านหญิงไม่เชื่อ
“เชื่อพี่ อย่าไปเลย พี่ไม่อยากให้เห็นสภาพของมัน มันทุเรศเกินไป”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
