หิรัณย์เข้าไปคุยกับพนักงานโรงแรม ทำให้รู้ว่านอร์เบิร์ตกลับมาแล้ว จึงกระจายกำลังขึ้นไปจับกุม โดยมีคณาไปทางบันไดหนีไฟกับหิรัณย์ หมวดดาวขึ้นลิฟต์ เป้าหมายอยู่ที่ชั้น 4 ห้อง 407 ตำรวจให้พนักงานโรงแรมเรียกนอร์เบิร์ตแต่เงียบไม่มีเสียงตอบ จึงให้ไขกุญแจเข้าไป แต่ปรากฏว่านอร์เบิร์ตเก็บของหนีไปแล้ว หิรัณย์ให้ตำรวจรีบออกตามไปเพราะคิดว่าคงยังหนีไปไม่ไกล
พนักงานโรงแรมเรียกมีคณาคุย ทำให้มีคณาตามหิรัณย์ไม่ทัน มีคณาหันซ้ายหันขวา เห็นพนักงานทำความสะอาดผลุบหายเข้าไปที่ประตูข้าง ๆ บันไดหนีไฟ ที่มีป้ายแปะไว้ว่าเฉพาะพนักงาน มีคณาฉุกคิด เพราะพนักงานบอกว่าเป็นทางเข้าออกโรงแรมของพนักงาน มีคณาเลยให้พนักงานไปตามตำรวจ ส่วนเธอก็เดินเข้าไปสำรวจ ด้านในเป็นเหมือนห้องเก็บของ มีผ้าเช็ดตัว ผ้าปูเตียง และอีกหลายอย่างวางอยู่ และมีบันไดเล็ก ๆ ลงไปชั้นล่าง มีคณาได้ยินเสียงประตูเปิดปิดก็ชะงักและรีบลงบันไดไป มีคณากวาดตามองไปตาม
กองของที่วางระเกะระกะ และสังเกตเห็นปลายขากางเกงพ้นออกมาจากกองผ้า มีคณาสงสัยเดินเข้าไปใกล้ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนอร์เบิร์ตบอกให้หยุดและยกมือขึ้น เพราะเขามีปืน มีคณาชะงักและทำตาม ก่อนที่นอร์เบิร์ตจะเดินออกมาจากที่ซ่อน โดยเอามือล้วงกระเป๋า ในนั้นมีอะไรตุง ๆ ออกมา มีคณาเกลี้ยกล่อมให้มอบตัว แต่นอร์เบิร์ตบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด
มีคณาบอกว่าเธอไม่ใช่ตำรวจแต่เป็นนักข่าว ทำให้นอร์เบิร์ตจำได้ว่ามีคณาถ่ายรูปเขาไว้จึงตรงเข้าไปแย่งกระเป๋า มีคณาอาศัยว่าเคยเรียนวิชาการต่อสู้มา จึงเบี่ยงตัวหลบจับแขนล็อกแล้วกระแทกเข่าเข้ากลางเป้าเต็มแรง นอร์เบิร์ตเจ็บจุกจนทรุดฮวบ กุมกล่องดวงใจ ร้องไม่ออกมีคณาใช้สายกระเป๋าล็อกนอร์เบิร์ตไว้ มีเสียงวิ่งลงบันไดดังโครมครามดังขึ้น อึดใจหิรัณย์และตำรวจนอกเครื่องแบบวิ่งลงบันไดมาช่วยจับนอร์เบิร์ต
หิรัณย์รีบเข้าไปหามีคณาด้วยความเป็นห่วง “เค้าทำอะไรคุณรึเปล่า”
“เค้าจะเข้ามาแย่งกล้อง ฉันเลยป้องกันตัว” มีคณาบอก หิรัณย์หันมองสภาพนอร์เบิร์ตที่ยังจุกไม่หายขณะโดนตำรวจนอกเครื่องแบบคุมตัวออกไปก็ยิ้ม ๆ ว่าคงโดนไปชุดใหญ่ “ฝีมือคุณไม่เลวนะ เตะผ่าหมากตรงเป้าเป๊ะ หนักซะด้วยเห็นสภาพเด็กใหม่แล้วผมจุกแทน”
“จริง ๆ ใช้หัวเข่ากระแทกค่ะ ฉันยกเท้าไม่ค่อยสูง ครูที่สอนเลยแนะให้ใช้หัวเข่าอัดเข้าไปแรง ๆ”
“คุณเรียนศิลปะป้องกันตัวด้วยเหรอ” หิรัณย์แปลกใจ มีคณาและหิรัณย์หันไปมอง เมื่อหมวดดาวเดินเข้ามา พร้อมกับแซว “ดีนะที่คุณไม่ได้ใช้ท่านี้เล่นงานสารวัตรตอนเจอกันครั้งแรก”
หิรัณย์เหล่ ๆ มองหมวดดาว มีคณายิ้ม “ตอนนั้นยังไม่ได้จังหวะค่ะ กำลังโกรธด้วย”
“คุณต้องไปเรียนยูโด ถึงถูกจับไพล่หลังก็ยังพอมีจังหวะทุ่มคนจับได้ถ้าสนใจนะ ฉันมีครูสอนที่เก่งมากจะแนะนำให้”
มีคณาดีใจบอกสนใจมาก หิรัณย์กระแอมแซวว่าจะคุยเรื่องซ้อมผู้ชายอีกนานไหม หมวดดาวค้อนใส่หิรัณย์ก่อนหันมาขอบคุณมีคณาที่มีส่วนทำให้งานนี้สำเร็จ มีคณายิ้มปลาบปลื้มมาก หมวดดาวยิ้มน้อยมาก ๆ ให้มีคณา ก่อนจะเดินหมุนตัวไปขึ้นบันไดแล้ววิ่งกลับขึ้นไปอย่างกระฉับกระเฉง
“หมวดดาวเค้ายอมรับในความสามารถคุณแล้วนะ ดีใจด้วยครับ” หิรัณย์ยิ้มปลื้ม มีคณายิ้มตอบชื่นใจหายเหนื่อยเลย
หมวดดาววางแผนให้หิรัณย์และมีคณากลับเครื่องบินไฟลต์ค่ำ ส่วนทุกคนกลับเช้า หิรัณย์ดีใจที่จะมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังได้ยาวขึ้นอีกหน่อย หิรัณย์ชวนมีคณาออกไปเที่ยว แต่มีคณาอยากจะเขียนสกู๊ปจึงขึ้นไปนั่งทำงานบนห้องเดิม หิรัณย์นอนพักอยู่บนเตียง มองมีคณาผ่านประตูพ่วงที่เปิดไว้ หิรัณย์ชวนไปกินข้าวมีคณาก็บอกให้สั่งมากินเพราะหัวเธอกำลังแล่น หิรัณย์ยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อย เสียดาย แต่ไม่อยากให้มีคณาเสียงาน มีคณาหันไปพิมพ์งานต่ออีกนิดก่อนหยุดหันมามอง หิรัณย์ยังคงนอนมองมาทางตนหน้ายิ้ม ๆ
มีคณาหน้านิ่ง ๆ ลุกเดินมาปิดประตูห้องพ่วง
“อย่าปิดเลยครับ ผมเหงา” สีหน้าอ้อน ๆ เล็กน้อย มีคณาเหยียดปากหมั่นไส้ เดินกลับไปหยิบโน้ตบุ๊กไปนั่งทำงานมุมอื่นแทน
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
