“ยอมรับความจริงเถอะลูก บุญวาสนาเรามีแค่นี้ อย่าจองล้างจองผลาญสร้างเวรกรรมอีกเลย ที่เราต้องทรมานใจกันทุกวันนี้ คงเป็นเพราะบาปกรรมที่เราทำไว้มันหนักเหลือเกิน หยุดเถอะ”
“พบแพ้แล้วเหรอแม่”
“ลูกไม่ได้แพ้ แต่ลูกต้องยอมรับความจริง”
โลมฤทัยร้องไห้สะอึกสะอื้น ลำเพาเข้าไปกอด ร้องไห้ไปด้วย โลมฤทัยร้องไห้เสียใจอย่างหนัก แล้วกรี๊ดเสียงดังลั่นด้วยความเสียใจ สลบเหมือดไปตรงนั้น
ที่โรงพยาบาล ปัทม์ รจนาไฉน และนงนุชนั่งรอฟังอาการของอุรารัตน์อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน หมอเดินออกมา ทั้งหมดก็ถลาเข้าไปถามอาการของอุรารัตน์กับเด็กในท้อง
“คนไข้กับเด็กในท้องปลอดภัยแล้วครับ แต่กว่าจะฟื้นคงอีกสักพักหนึ่ง วันนี้คงต้องมีคนเฝ้าไข้นะครับ”
“เดี๋ยวนงนุชดูแลคุณแอรี่เองค่ะ”
“ฝากด้วยนะนงนุช ถ้าขาดเหลืออะไรโทรฯ ไปที่ไร่ ฉันจะให้คนจัดมาให้”
“เอ้อ...ค่ะ...ขอบคุณค่ะ” นงนุชมองรจนาไฉนอย่างอึ้งในความดี
เมื่อรู้ว่าอุรารัตน์กับเด็กในท้องปลอดภัยแล้ว รจนาไฉนกับปัทม์ก็ชวนกันกลับ...เมื่อกลับถึงบ้าน หญิงสาวหันไปเห็นทางบ้านพักรับรองลำเพานั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ริมระเบียง นึกรู้ว่าลำเพาคงเป็นทุกข์เรื่องของโลมฤทัย เธอจึงได้แยกเข้าไปในครัวเพื่อจัดเครื่องให้ลำเพา
ลำเพามองอย่างแปลกใจที่เห็นรจนาไฉนถือถาดใส่ชาเข้ามาวาง แล้วจัดการรินชาใส่ถ้วยส่งให้
“ชาร้อน ๆ จะทำให้ร่างกายอุ่น แล้วยังช่วยลดความเครียดด้วยค่ะ”
ลำเพารับถ้วยชามาแล้วเททิ้ง รจนาไฉนผิดหวัง แต่ไม่ละความตั้งใจ รินชาใส่ถ้วยใบใหม่ ลำเพาปัดทิ้งตกพื้น...
“คุณแม่คะ...ความดีของเพื่อนไม่เคยเอา ชนะใจคุณแม่ได้ใช่มั้ยคะ”
“การเสแสร้งแกล้งทำไม่เรียกว่าความดี ฉันรู้ดี แกตั้งใจมาเย้ยฉัน สะใจที่ลูกพบของฉันกำลังลำบาก อาจจะโดนนังแอรี่เล่นงานเรื่องที่ทำร้ายมัน”
“เพื่อนไม่เคยคิดอย่างนั้นนะคะ เพื่อนเองก็อยากช่วยเหลือน้องพบ”
“อย่ามัวดีแต่พูด...แสดงให้ฉันเห็นสิ ว่าแกรักน้องห่วงน้อง...รับปากกับฉันได้มั้ย ว่าน้องจะไม่โดนจับเข้าคุก”
“เพื่อนจะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ”
“ไม่ใช่แค่พยายาม แต่แกต้องทำให้ได้ ได้ยินมั้ยว่าแกต้องทำให้ได้”
ลำเพาะตะคอกสั่งแล้วเดินหนีไป รจนาไฉนก้มลงเก็บถ้วยชา เสียใจที่ลำเพาไม่รัก นพรัตน์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด...สงสารรจนาไฉน จึงคิดจะทำอะไรบางอย่าง
เมื่อลำเพาเดินมาพบกับนพรัตน์ที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ถ้าการทำดีของลูกเพื่อนถูกตีความว่าเสแสร้งแกล้งทำ แล้วการสร้างเรื่องวุ่นวายอยู่ตลอดเวลาของลูกพบจะเรียกว่าอะไร”
“พูดอะไรของคุณ”
“คุณควรเปิดตาเปิดใจ...ยอมรับความจริงบ้างว่าที่ผ่านมาลูกพบทำอะไรไว้บ้างอายุปูนนี้แล้ว ...แยกแยะให้ออกบ้างสิว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาน่ะ ใครดี...ใครร้าย”
ลำเพาอึ้ง ๆ ที่จู่ ๆ คนเงียบ ๆ อย่างนพรัตน์จะกล้าพูดแบบนี้อย่างจริงจัง แล้วนพรัตน์ก็ตัดสินใจเล่าให้ฟังถึงเรื่องในอดีตว่าที่ผ่านมาโลมฤทัยจะคอยพูดจาให้ร้ายรจนาไฉนตลอดเวลา แต่เธอไม่เคยปริปากพูด ลำเพานิ่งอึ้งเมื่อรู้ความจริงทั้งหมด
“วันนี้เวลานี้...คุณต้องมีความเป็นแม่ให้กับลูกเพื่อนมากกว่าเดิม ยอมรับความจริงบ้างเถอะ หัวใจบริสุทธิ์ของลูกเพื่อนที่ทำความดีโดยไม่ต้องการผลตอบแทน หรือเรียกร้อง คุณยังจะเรียกความดีนี้ว่าการเสแสร้งอีกเหรอ”
“ยี่สิบกว่าปีที่ฉันทำร้ายจิตใจลูก มันคงจะสายเกินไปที่จะแก้ตัว หรือร้องขอความเห็นใจ” ลำเพาสำนึกผิด
“ไม่มีคำว่าสาย ถ้าเรายังมีลมหายใจ ลำเพา...ผมคิดว่าตัวเองเลือกคู่ชีวิตไม่ผิด แค่คุณรักลูกพบจนละเลยที่จะใส่ใจคนที่รักคุณมากที่สุด มันก็เท่านั้น” นพรัตน์เดินไปแตะที่ไหล่ภรรยาอย่างให้กำลังใจ
“ฉันควรทำยังไง”
“ทำแบบแม่ที่รักลูกอย่างจริงใจจะทำ เชื่อมั่นในความดี คุณมีความเป็นแม่ที่ดีได้...ผมเชื่อมั่นอย่างนั้น อย่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดเลยนะ ผมคงทนไม่ได้ที่ต้องอยู่กับผู้หญิงไม่รู้จักคิด ไม่
รู้จักว่าอะไรดี...อะไรเลว”
“คุณจะเลิกกับฉัน”
“นั่นเคยเป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมคิดจะทำ แต่มาวันนี้...บอกตามตรงว่าผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว”
ลำเพาคิดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ นพรัตน์พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้ลำเพาอยู่ในความคิดตัวเองอยู่คนเดียว
เวลาเดียวกัน อุรารัตน์นอนอยู่ในห้องพัก ค่อย ๆ รู้สึกตัว นงนุชกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เห็นเธอฟื้นก็ดีใจ
“ลูกฉัน ลูกฉันเป็นยังไง”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
