“ที่ยานกไม่มีอะไรแน่นะ” ษมาถาม พิพัชตัดสินใจไม่บอกเรื่องที่สาระวารีถูกจับตัวไป โดยบอกว่าทุกอย่างสงบดี ส่วนสาระวารีและสาระสะมาก็หลับไปแล้ว
“แสดงว่าคราวนี้เป้าหมายของมันคือฉันคนเดียวคงกะปิดบัญชีให้ได้ งั้นทางยานกฝากนายด้วยฉันจะอยู่ช่วยตำรวจตามล่าไอ้ดิตถ์ทางนี้ไปก่อน”
“ครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ครับ ระวังตัวด้วยนะครับ คุณษมา หมาจนตรอกอย่างไอ้ดิตถ์ อันตราย อย่าประมาทเป็นอันขาด” พิพัชกดตัดสายไป พร้อมถอนใจออกมาอย่างหนักใจ
แต่พิพัชก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสาระสะมายืนอยู่ สาระสะมาได้ยินทุกอย่างและต่อว่าพิพัชที่เห็นแก่ความปลอดภัยของเจ้านายตัวเอง ส่วนคนอื่นจะเป็นจะตายก็ช่าง
“ใจเย็น ๆ สิครับ คุณษมารู้ตอนนี้แล้วจะช่วยอะไรได้ ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันพาคุณสาระวารีไปซ่อนไว้ที่ไหน ยังไงเราก็ต้องรอข่าวจากเพิ่มอยู่ดี ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงน้องสาวมาก ผมก็เป็นห่วงคุณสาระวารีเหมือนกัน ผมเอาชีวิตเป็นประกันเลย ว่าผมจะต้องช่วยน้องสาวคุณกลับออกมาให้ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตผมก็จะทำ สบายใจขึ้นมั้ยครับ” พิพัชพูดน้ำเสียงหนักแน่น
“ฉันไม่มีทางสบายใจหรอกค่ะ จนกว่าจะได้เห็นวารียืนอยู่ตรงหน้าแล้วเท่านั้น”
“จริง ๆ คุณสาระวารีควรจะยืนอยู่ตรงนี้กับเรา ถ้าเค้าไม่หุนหัน ทำอะไรเอาแต่ใจ โดยที่ไม่ปรึกษาพวกเราก่อนแบบนี้” พิพัชของขึ้น เดินหัวเสียที่สาระวารีชอบทำเรื่อง
สาระสะมาแอบจ๋อยไป โดนพิพัชตอกกลับกลาย ๆ ว่าสาระวารีจุ้นจ้านหาเรื่องเดือดร้อนเอง เธอเองก็ห่วงสาระวารีจนอารมณ์พลุ่งพล่านเกินไปหน่อย
ดิตถ์ขับรถมาซุ่มที่ปลอดคนและโทรฯ หาขอให้โศภีช่วย โศภีบอกว่าจะให้ไปเจอกันที่กรุงเทพฯ
“ผมมันหมดทางเลือกแล้ว โอเค ถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ ผมจะโทรฯ หาคุณอีกที”
“แล้วถ้าแกซวยถูกจับได้ขึ้นมา อย่าพาดพิงถึงฉันเด็ดขาด เพราะถ้าหมดฉันซักคน คงไม่มีใครมีปัญญาช่วยแกได้หรอก แกได้ติดคุกจนตายแน่” โศภีขู่
ดิตถ์ขับรถหลบหนีต่อ ขณะที่โศภีกดวางสายและแสยะยิ้ม ไม่แคร์ดิตถ์ หมดประโยชน์แล้ว ก่อนจะมองที่สาระวารีถูกมัด โดยมีลูกน้องของเธอคุมตัวอยู่
ดิตถ์หวังจะตบตาตำรวจ แทนที่จะขับรถตัวเองแต่กลับไปขึ้นรถทัวร์แทน แต่แผนของดิตถ์ก็ถูกษมาเดาทางถูก ไปดักที่ท่ารถ ดิตถ์จึงจับผู้หญิงคนหนึ่งเป็นตัวประกัน
ตอนอวสาน
ดิตถ์ล็อกผู้หญิงถอยหลังไปที่รถ ก่อนจะจี้รถคันหนึ่งขับหนีไป ษมากระโดดขึ้นรถและขับตาม จันเลาและลูกน้องวิ่งตามมาติด ๆ กระโดดขึ้นรถอีกคันตามทันที ษมาขับรถตามดิตถ์ พร้อมกับยิงต่อสู้กัน ดิตถ์ยิงสู้จนกระสุนหมด ษมายิงยางรถจนดิตถ์ขับต่อไปไม่ได้ ดิตถ์ลงจากรถและวิ่งหนีเข้าป่าข้างทาง ษมาวิ่งตามไม่ลดละ ดิตถ์ดักตีษมาจนปืนหลุดมือ ทั้งสองเข้าต่อสู้กัน แต่ษมาชั้นเชิงดีกว่าพร้อมกับชักปืนเล็กสำรองออกมาจ่อ แกล้งยิงเฉียด ๆ ดิตถ์ชะงักเห็นจวนตัวร้องขอชีวิต จันเลาตามมาทัน ษมาบอกให้จับส่งตำรวจ ดิตถ์คิดเอาตัวรอดซัดทอดว่าโศภีเป็นคนสั่ง และยังมีผู้มีอิทธิพลหนุนหลังโศภีอีกที
“โศภีโดนหักหลังซัดทอดขนาดนี้ คงหายตัวไปตามระเบียบ” ษมาบอก
“ดิตถ์มันอาจจะพูดจริงก็ได้นะครับ”
“ต้องฟังหูไว้หู แต่เรื่องโศภีมีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง ก็พอฟังขึ้น เพราะลำพังโศภีคนเดียวไม่น่ามีกำลังคนกำลังอาวุธขนาดนี้” ษมายังหนักใจ เพราะยังตามตัวโศภีไม่ได้ “ไปโรงพักกันเถอะ...จะได้กลับยานกซะที”
จันเลาแหย ๆ ตัดสินใจว่าถึงเวลาต้องพูดแล้ว “ผมว่าสงสัยเราอาจจะต้องไปที่เกาะปีกในก่อน”
“ไปเกาะปีกในทำไม” จ้องจันเลาเขม็ง จันเลากลืนน้ำลายอึกใหญ่ “คุณโศภีจับตัวคุณ สาระวารีไปตั้งแต่เมื่อคืน”
ษมาตกใจ ตวาดน้ำเสียงดุดัน “แล้วทำไมแกเพิ่งมาบอกฉัน”
“พิพัชตามไปแล้วครับ”
“นี่พวกแกรวมหัวกันปิดบังฉันใช่มั้ย ไม่ได้เรื่อง เสียแรงที่ไว้ใจ” ษมาเดินหัวเสียออกไป จันเลาแหยเพราะษมาโกรธมาก
พิพัชเตรียมจะไปช่วยสาระวารีที่เกาะปีกในสะมาขอไปด้วยโดยอ้างว่ากลัวคนร้ายวกกลับมาอีกพิพัชยอมให้ไปด้วยพร้อมกับให้ปืนติดตัวไว้ป้องกันตัว
โศภีโทรฯ ไปขอความช่วยเหลือให้หนีออกนอกประเทศแต่ถูกเรียกเงินก้อนโต สาระวารีซึ่งถูกมัดมือมัดปากอยู่มองอย่างเก็บข้อมูล โศภีหงุดหงิดหันมาเจอสายตาของสาระวารีก็ตวาดแว้ด ก่อนจะโทรฯ ขอความช่วยเหลือจากอีกคน ขณะที่สาระวารีพยายามคิดหาทางหนี ลูกน้องเข้ามารายงานโศภีว่าดิตถ์ถูกตำรวจจับแล้ว โศภียิ่งเครียดเพราะรู้ว่าคนอย่างดิตถ์ต้องซัดทอดเธอแน่ ขณะที่ลูกน้องอีกคนเข้ามาบอกว่าพิพัชพาพวกบุกขึ้นเกาะมาแล้ว
พิพัชให้สาระสะมารออยู่บนเรือ ส่วนเขาและลูกน้องขึ้นเกาะและเปิดฉากยิงต่อสู้กับลูกน้องโศภี สะมาดูเหตุการณ์อยู่สักพักก่อนจะหยิบปืนขึ้นมากระชับและแอบลงเรือไป โดยที่คนขับเรือที่พิพัชให้เตรียมพาสะมาหนีหากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ไม่รู้ว่าสะมาลงจากเรือไปแล้ว
ลูกน้องโศภีฮึกเหิมอย่างหนักยิงใส่พิพัชไม่ยั้งเพราะจำนวนคนที่มากกว่า แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังรัว ลูกน้องโศภีต้องรีบหลบ บางคนก็ตาย เพราะษมาและจันเลา พาพวกตามมาสมทบ พิพัชหันไปเห็นษมา อึ้ง ๆ ไป กลัว ๆ ที่โกหก
“พวกเราเป็นยังไงบ้าง”
“พลาดท่ามันไปหลายคนครับ”
“รีบไปช่วย สาระวารีกันก่อน ส่วนคดีของเรา เดี๋ยวค่อยสะสาง” ษมากระชับปืนตามลูกน้องเข้าไปทางบ้านพัก พิพัชแอบเจื่อน ก่อนรีบตามประกบษมาไป
โศภีลากสาระวารีหนีมาอีกด้านของเกาะ สาระสะมาซุ่มหลบอยู่ที่โขดหิน เป็นห่วงน้องสาวมาก เล็งปืนไปที่โศภี มือไม้สั่น แต่ก็ไม่กล้ายิงกลัวพลาดโดนสาระวารี อีกด้านลูกน้องษมาสามารถจับลูกน้องโศภีที่เหลือได้ไม่ยากนัก ก่อนที่ษมาจะตามโศภีและ สาระวารีไปเพราะเห็นประตูหลังบ้านเปิดอ้าอยู่
โศภีจะลากสาระวารีขึ้นเรือเร็วที่จอดอยู่สะมาเห็นท่าไม่ดีเพราะหากสาระวารีลงเรือไปการตามหาตัวก็จะยากยิ่งขึ้น จึงยกปืนยิงโศภี แต่พลาดเป้าไปโดนเรือ และหลุบเข้าหลังโขนหิด สาระวารีฉวยจังหวะนั้นหนีเข้าฝั่ง โศภีตามไปจิกหัวเอาไว้ สาระวารีพยายามเอาตัวดันสู้เพราะถูกมัดมือไว้จนล้มลงหาดทรายด้วยกันทั้งคู่ สาระวารีเตะมือโศภีจนปืนหลุด ทั้งคู่จึงปล้ำสู้กันเพื่อแย่งชิงปืน สะมาออกมาจากที่ซ่อน เล็งปืนแต่ไม่กล้ายิงเพราะทั้งคู่นัวเนียประชิดตลอดเวลา จึงได้แต่คุมเชิงเอาไว้ ด้วยที่ถูกจับมัดมือไพล่หลัง และอาการป่วยยังไม่หายดี จึงพลาดถูกโศภีล็อกคอจนได้
“ปล่อย สาระวารีเดี๋ยวนี้”
โศภีงงว่าเสียงใครหันหน้ามองตกใจแทบช็อก เพราะมี สาระวารีสองคน จังหวะทอง สาระวารีอาศัยยามโศภีตกใจมากเสียสมาธิดีดตัวออกจากการจับกุม สะมาเล็งปืนจ่อโศภีเอาไว้ สาระวารีวิ่งมาหลบหลังพี่สาว
“ฝาแฝดเหรอ” โศภีมองสองสาวสีหน้าเกลียดชัง
สะมาบอกให้ยกมือขึ้น โศภีตั้งท่าจะลุกแต่กำทรายแล้วปาใส่หน้า สะมาเบือนหน้าหลับตา โศภีพุ่งตัวเข้าแย่งปืน ทั้งสองยื้อยุดกันและต้องชะงักหยุด เสียงปืนยิงขึ้นฟ้าดังสนั่นขัดจังหวะ ษมาและพิพัชตามมาถึงที่เกิดเหตุ โศภีจัดเจนกว่าสะมา ฉวยโอกาสแย่งปืนมาได้ แถมจับตัวสะมาล็อกไว้เป็นตัวประกันอีก ษมาเห็นสาระวารีเป็นห่วงพี่สาวมากจึงยอมโดยบอกจะปล่อยโศภีไป
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
