“แม่ตั้งชื่อดิฉันว่าเพียงขวัญ เพราะอะไรรู้ไหมคะ ดิฉันเป็นเพียงขวัญกำลังใจอย่างเดียวในชีวิตแม่ ชีวิตที่ผ่านมาพิสูจน์แล้วว่าเราไม่จำเป็นต้องมีคุณ”
“หนูมีสิทธิโกรธพ่อ แต่พ่ออยากให้หนูเข้าใจ ที่พ่อไม่ได้เลี้ยงดูอุ้มชูหนูเพราะพ่อไม่รู้ว่าหนูอยู่ไหน พ่อจ้างคนตามหาก็แล้ว ออกประกาศหาก็แล้ว แต่ไม่ได้ข่าวคราวหนูกับแม่เลย”
“ตอนนี้คุณเจอดิฉันแล้ว แค่อยากบอกให้ดิฉันรู้ว่าคุณเป็นใคร ดิฉันรู้เรื่องคุณมานานแล้วค่ะ แม่ไม่เคยปิดบังอะไรดิฉัน ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยคะ”
“ภรรยาของพ่อเพิ่งตายไปเมื่อปีที่แล้ว พ่อไม่ต้องรู้สึกผิดกับใคร ให้โอกาสพ่อได้ทำหน้าที่พ่อบ้างได้ไหมลูก”
“ฮึ แม่เป็นที่สองใช่ไหมคะ ถ้าเขาไม่ตาย แม่ก็คงไม่มีวันเลื่อนเป็นที่หนึ่ง ทุกอย่างมันผิดตั้งแต่คุณหลอกแม่ แม่ถูกคนเรียกว่าเมียน้อยกี่ครั้ง คุณรู้ไหม”
“เพราะแบบนี้ไง พ่อถึงอยากชดใช้” “คุณชดใช้ให้ดิฉันไม่ได้หรอกค่ะ คำว่าลูกไม่มีพ่อ ประทับอยู่บนหน้าดิฉัน ไม่มีวันลบออกไปได้หรอกค่ะ”
เพียงขวัญเชิดหน้าเดินจากไป ทิ้งให้อดุลย์ยืนเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น
รณพีร์ตามตื๊อพุฒิภัทรอยากให้ช่วยเรื่องเพียงขวัญ จู่ ๆ ก็มีคนมาขอคุยกับพุฒิภัทรเรื่องยายของเพียงขวัญ รณพีร์คิดว่าเป็นอัทธ์ แต่กลับเป็นอดุลย์มาเสนอตัวรับผิดชอบค่าผ่าตัดทั้งหมด แต่ให้พุฒิภัทรบอกเพียงขวัญว่าเป็นเงินที่คนใจดีมาบริจาค
พอเพียงขวัญมาคุยเรื่องค่าผ่าตัด บอกจะขอผ่อนเป็นงวด ๆ พุฒิภัทรเลยตัดสินใจบอกเพียงขวัญไปว่ามีผู้ใจบุญบริจาคเงินค่าผ่าตัดให้แล้ว เพียงขวัญถามพุฒิภัทรทันควันว่าคนใจดีชื่ออดุลย์ใช่หรือไม่ พุฒิภัทรแปลกใจมากที่เพียงขวัญเดาถูก เพียงขวัญยืนยันว่าเธอจะขอดูแลค่าผ่าตัดของคุณยายด้วยตัวเอง ไม่ขอรับความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้น
อดุลย์กลับไปถึงบ้าน เห็นอัทธ์กำลังนั่งดูสมุดภาพเพียงขวัญที่อดุลย์แอบเก็บไว้ “ลูกกับน้องรู้จักกันแล้วเหรอ ลูกรู้เรื่องนี้นานแล้วเหรอ แม่บอกหรือ”
“แม่กับญาติ เคยพูดให้ผมได้ยินมานานแล้ว บอกว่าพ่อมีเมียอีกคน มีลูกด้วย ผมมาเห็นรูปพวกนี้โดยบังเอิญ ตอนที่ผมลงมาบ้านที่กรุงเทพฯนี่ พ่อคงคิดถึงน้องมาก ถึงเก็บภาพไว้หมด สามเดือนก่อน ผมเขียนจดหมายไปคุยกับน้อง ส่งจดหมายไปที่บริษัทหนังจนรู้ว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆ” อัทธ์หยิบจดหมายหลายฉบับออกมาจากกระเป๋าหนังเอกสารของตน วางให้พ่อดู
“ทำไมไม่เล่าให้พ่อฟัง”
“น้องขวัญบอกว่า ถ้าพูดถึงพ่อ เขาจะไม่ตอบจดหมาย เขาไม่นับญาติ ไม่ยอมรับว่าผมเป็นพี่ต่างแม่ เขาบอกว่าเขาทำได้แค่ความเป็นเพื่อน ถ้าทำอะไรมากกว่านี้ เขาจะไม่ยอมพบกับผม”
“ใจแข็งเหมือนแม่เขาไม่มีผิด พ่อไปหาเขาสองครั้งแล้ว แต่เค้าก็ไล่ไม่อยากเจอพ่อ”
“พ่อจะทำยังไงต่อไปครับ”
“ขอบคุณมากที่เข้าใจพ่อ แม่ของแก ไม่เคยเข้าใจพ่อเลย พ่อจะไม่ละความพยายาม สักวันน้องจะต้องเข้าใจพ่อ”
เย็นวันหนึ่ง อดุลย์แอบสะกดรอยตามเพียงขวัญไปพบกับนภาที่บ้าน นภาไล่ให้เพียงขวัญกลับเข้าบ้านไปก่อน อดุลย์จะขอตามเข้าไปคุยในบ้าน นภายังโกรธอดุลย์ไม่หาย ปฏิเสธไม่ยอมให้อดุลย์เข้าไปในบ้าน
“เมื่อ 18 ปีก่อน เธอมาด่วนหนีไป ฉันเลยไม่มีโอกาสอธิบาย พ่อฉันจับฉันคลุมถุงชน แต่งงานกับลูกสาวคุณหลวง ฉันไม่เคยรู้จักความรัก จนกระทั่งพบเธอ มองในแง่ศีลธรรม ฉันผิดเต็มประตู แต่หากมองอย่างคนบูชาความรักแล้วล่ะก็ ความผิดของฉัน มันจะพออนุโลมได้บ้างมั้ยนภา”
“นี่แหละ ข้ออ้างของผู้ชายสองใจ เราไม่น่าจะต้องพูดเรื่องนี้กันอีก ที่ผ่านมามันก็เจ็บปวดมากพอแล้วสำหรับชั้น”
“ตัวฉันเองก็เจ็บปวด เมียรักหอบลูกในท้องหนี ภรรยาที่อยู่กินก็หมางเมิน จนเขาตายจาก ก็ยังไม่ให้อภัย ฉันแบกรับความรู้สึกผิดมาตลอด 18 ปี เธอยกโทษให้ฉันได้ไหมนภา”
“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ คุณเสียฉันกับลูกไปนานแล้ว เยื่อใยระหว่างเราขาดสะบั้น ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม อย่ามาหาฉันกับลูกอีก”
“ฉันจะมา ฉันยังรักเธอ รักหมดหัวใจ” นภาสะเทือนใจ ไม่อยากร้องไห้ให้อดุลย์เห็น นภาหันหลังกลับเข้าบ้าน อดุลย์เศร้ามาก เมียรักไม่ให้อภัย อดุลย์ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่สามารถขยับไปไหน
เพียงขวัญกลุ้มใจมาก เห็นแม่แอบร้องไห้อยู่ในห้อง หญิงสาวเดินไปนั่งข้างยาย หน้าตาเศร้าหมอง ยายตัดสินใจหยิบรูปตาที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนมาให้เพียงขวัญดู
“คุณตาหรือคะ....ยายไม่เห็นเคยพูดถึง”
“ยายเรียนรำที่วังของเสด็จพระองค์หญิง คุณตาหนูท่านเป็นพระยา นภาสวยเพราะได้ท่านมา หนูก็ด้วยคน ยายไปอยู่รวมกับเมียคนอื่น ๆ 20 คนได้กระมัง แรก ๆ ท่านก็มาหา พอนานไป ท่านก็มีผู้หญิงคนใหม่ สวยกว่า สาวกว่า แต่เบี้ยหวัดก็ได้ทุกเดือน กินอยู่อย่างดี แต่พอหมดบุญท่าน ก็กระสานซ่านเซ็น”
“ใช่ความรักไหมคะ”
แววตาแห่งรัก ปรากฏขึ้นในดวงตายาย เมื่อรับภาพกลับมาดู “ใช่สิ...ผู้หญิงเรา ถึงยังไงก็รัก เรามีผัวได้คนเดียว มีรักได้ครั้งเดียว ผู้หญิงมากรัก ไม่ดีหรอกลูก”
เพียงขวัญมองยาย ชักกังวลกับความรักที่เริ่มขึ้นในใจของตน “ทำไม ความรักเป็นเรื่องน่ากลัวอย่างนี้ล่ะคะยาย”
ตอนที่ 6
บุหลันหยิบเอารูปถ่ายวันแต่งงานที่แอบเก็บไว้ในกล่องด้ายขึ้นมาดู แล้วหวนนึกไปถึงเรื่องในอดีต ตอนนั้นบุหลันแต่งงานไปกับข้าราชการคนหนึ่ง ชีวิตคู่ดูเหมือนจะปกติดี แต่หลังจากที่ตั้งท้องได้ไม่นาน บุหลันต้องเดินทางไปต่างจังหวัดสองสามวัน พอกลับมาเจอสามีกำลังนอนอยู่บนเตียงกับเพื่อนเจ้าสาว บุหลันก็โกรธมาก อาละวาดตบตีสามีกับเพื่อนทั้งที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
