วิไลรัมภาทำอาหารโปรดของรณพีร์ เอียด อ่อน เตรียมไว้มากมาย ดึกแล้วรณพีร์ยังไม่กลับมา วิไลรัมภาทำเป็นห่วงกลัวเอียดกับอ่อนจะหิว บอกสมศรีให้ตั้งสำรับไม่ต้องรอรณพีร์ เอียดนึกเห็นใจวิไลรัมภาเป็นอย่างมาก
นภาตัดสินใจเอาจี้รูปหัวใจทำจากทองคำแท้ ที่แอบเก็บไว้มาให้เพียงขวัญเอาไปขาย จะได้เอาเงินมาช่วยค่าผ่าตัดยาย เพียงขวัญกับยายรู้ดีว่าจี้อันนี้มีคุณค่าทางจิตใจกับนภามาก จึงบอกให้นภาเก็บจี้ไว้ บุหลันปราดเข้ามาขอดูจี้
“โอ๊ะ นี่จี้ของนายอดุลย์พ่อยายขวัญให้นี่นา ไอ้ฉันก็นึกว่าพี่ขายทิ้งไปแล้วเสียอีก เห็นพร่ำว่าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าของเป็นนักเป็นหนา แต่ก็ยังแอบเก็บไว้ ก็แสดงว่ายังทำใจไม่ได้ โธ่พี่ โดนเขาทำเจ็บอย่างนี้แล้ว ยังอาลัยอาวรณ์อยู่อีก ใจอ่อนอย่างนี้ไงเล่า ถึงโดนเขาหลอกเอาง่าย ๆ”
“ของที่ซ่อนไว้ในกล่องที่ลิ้นชัก ข้างจักรเย็บผ้านั่นล่ะ อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นนะ พี่ไม่อยากพูดแทงใจดำเธอเอง”
“ของอะไร ในกล่องฉัน มีแต่เข็มกับด้าย”
“เราหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้นะบุหลัน”
“ฉันไม่เคยหลอกตัวเอง”
“พี่ก็ไม่ได้หลอก พี่หมดรักพ่อยายขวัญไปนานแล้ว”
“ฉันก็ไม่ได้คิดถึงพ่อตาณตเหมือนกัน”
“พอเถอะ แม่นภา แม่บุหลันด้วย เราสองคนมันก็คือกันนั่นแหละ”
คำพูดยาย กระแทกใจอย่างจัง นภา บุหลัน รวมทั้งยายเอง เงียบกริบไปทั้ง 3 คน ต่างมีรักฝังใจเจ็บปวด เพียงขวัญเองก็มีของที่แอบซ่อนไว้ไม่ให้ทุกคนรู้ หลังจากแยกย้ายกันกลับไปห้องแล้ว เพียงขวัญก็เปิดลิ้นชัก หยิบเอาจดหมายที่ซ่อนไว้ออกมาดู
จันทร์กะพ้อต้องพานักมวยที่ค่ายออกไปชกที่ราชดำเนินแทนพ่อ ไม่สามารถไปเป็นเพื่อนเพียงขวัญที่กองถ่ายได้ เสี่ยเพ้งได้ยินเพียงขวัญคุยโทรศัพท์กับจันทร์กะพ้อเรื่องเงินค่าผ่าตัดยาย จึงคิดวางแผนเอาเพียงขวัญทำเมีย โดยการยื่นข้อเสนอจะจ่ายเงินค่าผ่าตัดให้
เสี่ยเพ้งไม่จ่ายค่ากับข้าวแม่ครัว ค่าตัวช่างไฟ เพราะจะเอาเงินที่เหมยฮัวให้มา ไปจ่ายค่าตัวให้เพียงขวัญก่อน แม่ครัวกับช่างไฟไม่พอใจมาก ร่วมมือกับบงกชหาเรื่องกลั่นแกล้งเพียงขวัญ แม่ครัวเอาข้าวบูดให้กิน ช่างไฟไม่ยอมจัดไฟให้ ตอนถ่ายทำบงกชแกล้งตบหน้าเพียงขวัญจริง เพียงขวัญอดทนจนถ่ายทำเสร็จ
เพียงขวัญเห็นบงกชยิ้มเยาะใส่ จึงเดินตามไปต่อว่าเรื่องที่บงกชตบเธอจริง บงกชพูดจาดูถูกหาว่าเพียงขวัญเป็นเมียน้อยเสี่ยเพ้ง เพียงขวัญโกรธมาก สองสาวมีเรื่องทะเลาะตบตีกัน รณพีร์มาถึงกองถ่ายพอดี รีบเข้าไปขวาง เสี่ยเพ้งได้ยินเสียงเอะอะรีบเดินออกมาดู บงกช แม่ครัว ช่างไฟ รวมหัวกันประท้วงให้เสี่ยเพ้งเปลี่ยนตัวนางเอก และให้จ่ายเงินที่ค้างไว้ด้วย เสี่ยเพ้งรับปากพรุ่งนี้จะเบิกเงินมาให้ แต่ไม่ยอมเปลี่ยนตัวนางเอก เพราะถ่ายทำไปเยอะแล้ว
เสี่ยเพ้งสั่งยกเลิกกอง รณพีร์ออกโรงปกป้องเพียงขวัญ เพียงขวัญไม่อยากสนใจใคร รีบหิ้วข้าวของเดินหนีกลับไปทันที รณพีร์มัวแต่ทะเลาะกับเสี่ยเพ้ง กว่าจะนึกได้เพียงขวัญก็เดินหายไปแล้ว รณพีร์ตกใจรีบวิ่งตามไป
เพียงขวัญเดินหน้าเศร้า หอบข้าวของมากมาย ถุงเสื้อผ้า กระเป๋าเครื่องสำอาง เดินมาตามทาง ถนนเปลี่ยว เดินไปได้ไม่นาน รองเท้าส้นสูงของเพียงขวัญข้างหนึ่งหักที่ส้น เพียงขวัญเซ็ง ก้มลงถอดรองเท้ามันทั้งสองข้าง หยิบขึ้นมา แล้วเดินเท้าเปล่า สีหน้าเศร้า ยังไม่ยอมแพ้ ยังไม่ยอมร้องไห้ เดินต่อไป รับที่เท้าเปล่า ย่ำไป เจ็บแต่ทน
เพียงขวัญเดินไปถึงศาลาที่พักริมทาง รณพีร์ตามมาเจอจนได้ เพียงขวัญเก็บของทำท่าจะลุกหนี รณพีร์จับแขนไว้ไม่ให้เดิน
“มีอะไรอีกล่ะ ด่าฉันอีกสิ ด่ามาสิว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี ใช่ฉันจน แต่คนจนอย่างฉันก็มีศักดิ์ศรี ฉันเต้นเสา เรียนรำ ทุกวันตั้งแต่ยังเด็ก เหนื่อย เจ็บขา มือนี่ก็ถูกหักจนระบม ฉันทำเพื่ออะไร คุณรู้มั้ยว่าฉันทำเพื่ออะไร”
รณพีร์กดเพียงขวัญให้นั่งลง เพียงขวัญน้ำตาเริ่มคลอ ความอัดอั้นทั้งหมดกำลังระเบิดออกมา
“อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไป คิดว่าฉันสกปรก ก็ไม่ต้องมายุ่ง ไปให้พ้น”
รณพีร์ คุกเข่าลงกับพื้น หยิบผ้าเช็ดหน้าของตนออกมา มือจับที่เท้าของเพียงขวัญอย่างอ่อนโยน เพียงขวัญอึ้ง รณพีร์เช็ดเท้าให้เพียงขวัญ ปัดดินออก แล้วเอารองเท้าที่หักอยู่ มาจัดการหักส้นออกอีกข้างก่อนบรรจงใส่รองเท้าให้เพียงขวัญ เพียงขวัญกำแพงพัง ร้องไห้โฮออกมา ที่พยายามกลั้นมาตลอด มาร้องไห้เพราะทีท่าอ่อนโยนของรณพีร์คราวนี้เอง
“ผมไม่เหมือนคนพวกนั้น คนพวกนั้น อยากเหยียบคุณให้จมดินแต่ผมไม่ใช่”
“คุณกับพวกเขาไม่ได้ต่างกันสักนิด”
“ผมเห็นคุณครั้งแรก คุณเป็นกินรีอยู่บนฟ้า ถ้าคุณยอมแพ้ในวันนี้ คุณก็เป็นแค่นกตัวหนึ่ง คุณถามผมบ่อย ๆ ว่าผมตามคุณทำไม ผมก็แค่สงสัย คุณเป็นกินรีที่สวยสง่างามอย่างที่ผมเห็นหรือเปล่า อย่ายอมแพ้ง่าย ๆ เข้มแข็งเข้าไว้
เก็บความเจ็บปวด สีหน้าคนที่รังเกียจคุณ จดจำมันไว้ ทำให้มันเป็นพลัง เป็นแรงลม ผลักดันกินรีอย่างคุณ ให้บินไปสู่ที่สูงดีกว่านะครับ”
รณพีร์ขับรถมาส่งเพียงขวัญที่บ้าน เพียงขวัญมองหน้ารณพีร์ กำลังสับสนในอารมณ์กับผู้ชายคนนี้ ไม่แน่ใจว่าเขาจะมาไม้ไหน บางวันก็ด่า บางวันก็ดี เพียงขวัญอยากพูดมากกว่าขอบคุณเพราะวันนี้รู้สึกดีขึ้นเพราะรณพีร์ แต่ก็นึกคำพูดไม่ออก เพราะเคยด่ากันมาก็เยอะ อีกทั้งไม่ค่อยอยากเปิดโอกาสให้รณพีร์
รณพีร์พอจะเข้าใจอารมณ์เพียงขวัญ ชายหนุ่มไม่คาดคั้นให้เพียงขวัญพูด ชายหนุ่มรอจนเพียงขวัญเดินเข้าบ้านไปแล้ว ถึงค่อยขับรถออกไป ชายหนุ่มรู้สึกดี เมื่อคิดได้ว่า เพียงขวัญคงไม่อยากเป็นเมียน้อยเสี่ยเพ้งถึงร้องไห้ซะขนาดนั้น
วันรุ่งขึ้น เสี่ยเพ้งเบิกเงินมาจ่ายให้แม่ครัว กับช่างไฟตามที่ตกลงกันไว้ การถ่ายทำเริ่มต้นขึ้น บงกชแอบเซ็งไล่เพียงขวัญไม่สำเร็จ รณพีร์ขับรถมาถึงกองถ่ายพร้อมกับอัทธ์ที่ขับรถคันโก้มาจอด ตอนแรกรณพีร์คิดว่าอัทธ์เป็นพระเอกหนังจึงไม่ได้สนใจอะไร
ยอดยศตามไปหาเรื่องเพียงขวัญที่กองถ่าย ชายหนุ่มกินเหล้าเมา บุกไปคาดคั้นถามเพียงขวัญว่าทำไมถึงได้ตัดรอนความสัมพันธ์ เพียงขวัญไล่ให้ยอดยศรีบกลับไปหาคู่หมั้น ยอดยศเข้าไปจับมือเพียงขวัญไว้ เพียงขวัญพยายามดึงมือออก รณพีร์ที่แอบดูอยู่จะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอัทธ์ตัดหน้าเสียก่อน
“อย่าแตะต้องน้องขวัญ”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
