เสี่ยเพ้งประกาศหักค่าแรงคนในกองถ่ายคนละห้าสิบ บงกชยุให้คนในกองถ่ายเกลียดเพียงขวัญ โดยบอกว่าที่ทุกคนโดนหักเงินเพราะเสี่ยเพ้งเอาเงินไปให้เพียงขวัญเบิกเงินค่าตัวล่วงหน้า พวกคนในกองถ่ายไม่พอใจ แกล้งเอาเสื้อผ้า เครื่องสำอางของเพียงขวัญไปทำลาย จันทร์กะพ้อคิดว่าเป็นฝีมือบงกช ที่อยากได้บทนางเอกกินรีแต่เสี่ยเพ้งกลับยกบทนี้ให้เพียงขวัญ แต่เพียงขวัญเห็นสายตาคนในกองถ่ายที่มองมาด้วยความเกลียดชัง ก็คิดว่าคงไม่ใช่แค่บงกชคนเดียวที่เกลียดชังตน คราวนี้เห็นทีจะอยู่ในกองถ่ายลำบากแน่
ได้เงินจากเสี่ยเพ้งมาแล้ว เพียงขวัญรีบเอาไปจ่ายค่าข้าวสารที่ติดไว้ที่ร้านเฮียในตลาด มีผู้ชายผู้หญิงกลุ่มหนึ่งนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ร้านในตลาดเมาแล้วเลยปากมาก พูดแซวเรื่องที่ได้ยินคนในกองถ่ายที่แวะมากินข้าวที่ตลาดเมาท์กันว่าเพียงขวัญเป็นเมียผู้อำนวยการสร้าง เพียงขวัญทั้งอายทั้งเสียใจ รีบเดินหนีกลับไปบ้านทันที
รณพีร์ได้แรงยุจากละไม คิดเดินหน้าจีบเพียงขวัญเต็มที่ รณพีร์หอบเอาเสื้อผ้าของชนะไปคืนให้ที่บ้านเพียงขวัญ แต่พอไปถึงกลับพบเพียงยายอยู่บ้านเพียงลำพัง ยายกำลังปวดเข่า บอกให้รณพีร์ช่วยหยิบยาแก้ปวดมาให้กิน รณพีร์อาสาพายายไปหาหมอที่โรงพยาบาล ก่อนไปไม่ลืมจดชื่อโรงพยา บาลกับหมอทิ้งไว้กับแดง เผื่อใครกลับมาก็ให้บอกว่าพายายไปหาหมอ เย็น ๆ จะพากลับมาส่ง
รณพีร์พายายไปหาพุฒิภัทรที่โรงพยาบาล พุฒิภัทรแปลกใจมากที่ได้ยินรณพีร์แนะนำตัวว่าเป็นชาวนาจากพิจิตร แต่พอเห็นเพียงขวัญตามมาสมทบก็เข้าใจได้ทันที
พุฒิภัทรตรวจร่างกายยายของเพียงขวัญ พบว่าหัวเข่ายายมีหินปูนเกาะ ต้องผ่าตัดขูดหินปูนออก ยายกลัวการผ่าตัดโวยวายลั่นจะไม่ยอมผ่า รณพีร์รีบถามว่ามีวิธีรักษาอย่างอื่นไหม พุฒิภัทรยืนยันว่าถ้าอยากให้ยายหายขาดก็ต้องผ่าตัด เพียงขวัญสนใจมากแต่พอรู้ว่าค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดประมาณหมื่นห้าพันบาทเพียงขวัญก็นิ่งอึ้งไป
“การผ่าตัดเป็นการรักษาที่ต้นเหตุ แต่กินยาเป็นการรักษาที่ปลายเหตุ คุณพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยมาผ่าก็ได้”
“ถึงมีเงินก็ไม่ผ่า พิลึก เข่าคนดี ๆ จะเอามีด เอาเลื่อยมาผ่า หมอหน้าตาดี เป็นถึงหม่อมแหม่ม แต่ใจร้าย” ยายเสียงดุใส่พุฒิภัทร
พุฒิภัทรหัวเราะ “วันนี้ผมจะจ่ายยาให้ไปก่อน ยาของหมอ มีทั้งยากินและยาทา เป็นยาฝรั่ง ที่รักษาอาการนี้โดยตรง ดีกว่ายาแก้ปวดที่คุณยายกินอยู่”
“งั้นดิฉันขอแค่ยาก่อน ส่วนเรื่องผ่าตัด ดิฉันจะกลับไปคิดดูค่ะ”
รณพีร์แอบมองท่าทางเพียงขวัญอย่างเห็นใจ
รณพีร์แอบเดินตามไปคุยกับพุฒิภัทรก่อนกลับ “ขอบคุณนะครับพี่ชายภัทร ที่ช่วยปกปิดให้”
“ชาวนาจากพิจิตรเนี่ยนะ”
“ผมก็แค่ ...เอ้อ แค่จะลองใจคนบางคน”
“ผู้หญิงหน้าหวานหลานยายใช่ไหมล่ะ สนใจเขาล่ะสิ”
“โฮ้ย ไม่ใช่หรอกครับ คนนี้ไม่ใช่”
“ไม่ใช่ได้ยังไง ถึงขนาดพายายเขามาหาหมอ แล้วเงินหมื่นห้าเนี่ยจะเอายังไง จะเจ้าบุญทุ่มให้เขาหรือเปล่า พี่จะได้ไปเตรียมห้องผ่าตัด”
“ไม่...ดีกว่า เงินหมื่นห้านี่แหละ ผมอยากรู้ ผู้หญิงคนนี้เขาจะยอมขายศักดิ์ศรี ขายตัวเอาเงินมารักษายายหรือเปล่า จะได้รู้กันในคราวนี้”
“ตกลงนี่แกไม่ได้อยากรักษายายหรอกรึ”
“เรื่องรักษายังไงผมก็จ่ายอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องรักษา แค่ประวิงเวลาหน่อย ดูใจคนแค่นั้นเอง”
“จะดูไปทำไม จะดูอะไร ถ้านายไม่ได้สนใจเขา...หือ”
“ก็รู้ ๆ อยู่ พี่ชายภัทรจะถามทำไมเหรอครับ”
รณพีร์เดินหนีไปหาเพียงขวัญกับยาย พุฒิภัทรมองตามยิ้ม ๆ น้องชายติดหญิงอีกแล้ว
ตอนที่ 4
รณพีร์พาเพียงขวัญกับยายกลับไปส่งที่บ้าน เพียงขวัญเล่าเรื่องการผ่าตัดให้นภากับบุหลันฟัง นภาดีใจมากที่รู้ว่ายายจะมีโอกาสกลับมาเดินได้เป็นปกติ
“หมื่นห้า ถ้าตั้งใจหาจริง ๆ ก็หาได้ นี่ขวัญจองคิวคุณหมอไว้แล้วนะแม่ อีกประมาณหกเดือน ยายจะต้องกลับมาเดินเหมือนคนปกติ ไม่ต้องทรมานอีก”
“พูดออกมาได้ว่าเงินไม่มาก ข้าวจะกรอกหม้อแต่ละวัน เหนื่อยสายตัวแทบขาดยังหาไม่ค่อยจะได้” บุหลันบ่นอุบ
“พ่อพีร์นี่เค้าช่างดีจริง ๆ นะ อุตส่าห์พายายไปหาหมอถึงโรงพยาบาล”
เพียงขวัญมองรณพีร์ รู้สึกขอบคุณในใจเช่นกัน แต่เพียงขวัญไม่ได้ไว้ใจรณพีร์มากนัก เพราะเคยด่าตนอยู่ เหมือนคนอื่น ๆ ประณตกลับมาจากโรงเรียนเห็นรณพีร์นั่งบีบนวดให้ยายอยู่ก็รีบปรี่เข้าไล่รณพีร์ให้รีบกลับไป
นภาลุกไปทำกับข้าวในครัว จังหวะที่เอื้อมมือไปหยิบกระชอน ราวไม้อันใหญ่ที่เอาไว้แขวนกระชอนและทัพพีห้อยตก รณพีร์ที่กำลังจะกลับขยับลุกไปดู และอาสาช่วยซ่อมแซม ตอกตะปูราวไม้อันใหญ่ให้ เพียงขวัญเข้าไปแย่งเครื่องมือจากรณพีร์ บอกจะซ่อมราวไม้เอง รณพีร์แอบกระซิบบอกเพียงขวัญไม่ให้นภาได้ยิน
“ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณน่ะ ไม่ต้องหัดหรอกของพวกนี้ อีกหน่อยแต่งงานไป เดี๋ยวมีคนทำให้ เอาเวลาไปหาผู้ชายดี ๆ กระเป๋าหนัก ๆ เฮ้ย จะทิ่มปากผมอยู่แล้ว” ตอนท้ายรณพีร์โวยลั่นเมื่อเพียงขวัญยื่นไขควงเกือบทิ่มหน้า
“ก็ตั้งใจจะให้โดน อยากคิดยังไงเรื่องฉันก็คิดไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก พวกคุณไม่ได้มาให้ข้าวฉันกินนี่ ฉันหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเองทั้งนั้น จะสนใจทำไม”
“ถ้าไม่สนใจ วันนั้นร้องไห้ทำไม”
“ผู้หญิงเยอะแยะ ไม่ได้จบลงด้วยการเป็นเมีย ตราบใดที่เลี้ยงตัวเองได้ เราอยู่ตัวคนเดียวได้ สบายเสียอีก”
“หา อยากอยู่ตัวคนเดียว มีผู้หญิงคิดแบบนี้สักกี่คนกัน แปลกจริงคนบ้านนี้ กำลังว่าจะถามคุณพ่อคุณ คุณพ่อประณตไม่อยู่หรือครับ”
นภาชะงักมือเศร้าลง จนรณพีร์หน้าเสีย รีบก้มหัวขอโทษนภา เพียงขวัญโมโห รณพีร์หันมาทำหน้าเป็นใส่ เพียงขวัญฉวยพัดที่วางอยู่เขวี้ยงใส่รณพีร์ นภาหันไปต่อว่า รณพีร์หัวเราะถูกใจ เลิกตอแยเพียงขวัญ หันกลับไปซ่อมแซมราวไม้ต่อ ชายหนุ่มดูกลมกลืนกับบ้านนี้มากขึ้นทุกที สามารถเข้ากับทุกคนได้อย่างน่าทึ่ง
ซ่อมราวไม้เสร็จ รณพีร์เดินออกมาเจอประณตหน้าบ้าน ประณตถือเครื่องบินร่อนในมือ รณีพีร์บอกชื่อรุ่นเครื่องบินถูก ประณตไม่อยากเชื่อว่ารณพีร์เป็นนักบิน เด็กชายท้าพิสูจน์ด้วยการขอให้รณพีร์พาไปดูเครื่องบิน รณพีร์บอกประณตอยากไปวันไหนก็ให้บอก ประณตยังคลางแคลงใจ เพียงขวัญเดินมาขัดจังหวะ ไล่รณพีร์ให้รีบกลับไป ประณตยกมือไหว้ลารณพีร์เป็นครั้งแรก
วิไลรัมภามาเรียนทำอาหารจากอ่อน นอกจากพยายามจดจำว่ารณพีร์ชอบทานอาหารอะไรบ้าง วิไลรัมภายังมีกะใจถามถึงอาหารที่เอียดกับอ่อนชอบทานด้วย อ่อนถูกใจวิไลรัมภาเป็นอย่างมาก
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
