สาระวารีดีใจ มีกำลังใจและความหวัง “ค่ะ ฉันจะกลับไป ฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด” สาระวารีตั้งสติฮึดสู้ เห็นเหมือนแสงสว่างมาจากบ้านอยู่
ไกล ๆ จากที่มืดมิดไปหมด ยิ้มดีใจ จะเดินกลับไป ไม่คาดคิดมีมือหนึ่งยื่นมาจับมือสาระวารีเอาไว้ หันขวับกลับไปดูแต่ก็ไม่มีใคร แต่ทันใดนั้นวารีตาเบิกโพลงเมื่อเห็นศพลำแพงนอนเหยียดยาวกับพื้น ดีดขึ้นยืนชิดหน้าสาระวารีทันทีไม่ให้ทันตั้งตัว...จมูกชนจมูกตาจ้องตา สาระวารีกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจกลัวสุดขีด
สาระวารีร้องลั่น ดิ้นทุรนทุรายด้วยความหวาดกลัว ษมาปรี่เข้าไปดู “วารี เป็นอะไรวารี” สาระวารีได้สติ ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา
“ตื่นได้ซะทีนะคนขี้เซา” ษมายิ้มดีใจ น้ำตาคลอ สาระวารีพอตื่นมาเห็นษมาก็เริ่มสงบลง ษมาดีใจมากจับมือสาระวารีกุมเอาไว้ “ผมห่วงคุณมากรู้มั้ย” วารีโผเข้ากอดษมาทันที รู้สึกอบอุ่นปลอดภัย ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของษมา ษมากอดสาระวารีตอบไว้แน่นอย่างทะนุถนอม
“ฉันได้ยินคุณบอกว่า... ไม่ให้ฉันยอมแพ้”
“ผมดีใจนะครับที่คุณได้ยิน” ษมายิ้มกว้าง วารีน้ำตาไหลออกมา สวมกอดษมาเอาไว้แน่น ทั้งคู่สวมกอดกันอย่างเปิดใจ ต่างถ่ายทอดความรู้สึก รักและห่วงใยให้กันอย่างเปิดเผยที่สุด
ตอนที่ 21
แลงมาหลบอาศัยอยู่กับลุง แต่ก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เขาทำผิดและหนีมา ไม่นานสมบูรณ์ก็มาหาลุงของแลงแต่แลงไหวตัวทันหนีไปได้อย่างหวุดหวิด สมบูรณ์ส่งข่าวเรื่องแลงให้ษมาทราบ พิพัช สั่งให้ลูกน้องคอยดูที่งานศพของลำแพง และเชื่อว่าแลงต้องมา
สาระวารีกึ่งนั่งกึ่งนอนเอียงข้างอยู่บนเตียงกำลังทานคุกกี้อยู่ ส่วนมัทนากำลังจัดยาเตรียมน้ำให้ ตุ่มลายเดินเบียดประตูห้องที่ปิดแง้ม ๆ ไว้ เข้าห้องมา เดินต้วมเตี้ยม ๆ เข้ามาหาสาระวารี ทำหน้ายื่น ๆ เลียปากอยากกินคุกกี้ วารีเห็นก็ยื่นให้ แต่พอตุ่มลายจะกิน วารีก็ดึงกลับมากินเสียเอง มัทนาเห็นก็ต่อว่าวารีที่ใจร้ายกับเจ้าตุ่มลาย ทั้งที่มันมีบุญคุณ มัทนาบอกตอนวารีป่วยษมาดูแลไม่ยอมห่างเลย วารีหน้าขรึมบอกว่ารู้ษมาดีกับเธอ แต่เรื่องระหว่างเธอและษมายังไงก็ไปไม่รอด และหากเธอหายป่วยก็จะกลับกรุงเทพฯ จะไม่กลับมาที่นี่อีก ไม่ติดต่อกับษมาเพื่อให้เรื่องทุกอย่างจบ
หน้าห้องพัก ษมากำลังจะมาเยี่ยมสาระวารีได้ยินทุกคำ เลยหยุดฟังอยู่หน้าประตูห้อง หน้าถอดสี ก่อนจะค่อย ๆ เดินเลี่ยงกลับไป ด้วยความน้อยใจ
แลงอำพรางตัวเข้ามาในงานศพลำแพง มองไปรอบ ๆ ก็พอจะมองออกว่าษมาวางคนไว้เต็มไปหมด ทันใดนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งมาจับบ่าแลงไว้ แลงสะดุ้งสุดตัว ตกใจสุด ๆ จนหน้าซีดเผือด ดิตถ์พาแลงมาหาโศภีที่บ้านเพราะเห็นทางที่จะใช้แลงกำจัดษมา แลงโกรธษมามาก ไม่คิดว่าลำแพงตกเหวตายอย่างที่เป็นข่าว แต่ต้องเป็นฝีมือของษมาแน่ โศภีจึงจะให้แลงพาคนของเธอขึ้นไปบนเกาะยานก เพราะแลงรู้ทางหนีทีไล่ดี จะเข้าถึงตัวษมาได้ง่าย ๆ ผลประโยชน์ลงตัวเป๊ะ เพราะแลงได้กำจัดวารีที่เป็นต้นเหตุทำให้พี่สาวตาย ส่วนเธอก็ได้กำจัดษมา
หัวค่ำ สาระวารีเดินยืดเส้นยืดสายออกมาที่สนาม โดยใช้วิธีเอามือยันกำแพงเดินช้า ๆ และบังเอิญได้ยินกูซอและคนงานคุยกันเรื่องกาสิโนของษมามีปัญหา แต่ทุกคนต่างภาวนาให้กาสิโนเปิดได้ เพราะกาสิโนเป็นความหวังของลูกน้องษมาทุกคน ที่จะลืมตาอ้าปากได้สักที วารีหน้าขรึมลง คนอื่นมีความหวังกับกาสิโน มีแต่ตนเท่านั้นที่ไม่อยากให้มันเปิด
วารีเดินกลับเข้ามาในบ้าน ในหัวก็คิดแต่เรื่องของตนเองและษมา ระหว่างที่เดินคิดเรื่อยเปื่อย ษมาซึ่งยืนอยู่แถวนั้นได้ยินเสียงฝีเท้า อารามระวังตัวเลยตะโกนถามเสียงดัง
“นั่นใครน่ะ”
สาระวารีตกใจหันไปมองตามเสียง เห็นษมาเดินเข้ามาหาตน “อ้าว วารี คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง แล้วคุณอรุณล่ะ”
“คุณอรุณเค้าไปทานข้าวค่ะ ฉันก็เลยออกมาเดินเล่น คุณไม่ต้องไปดุพี่เค้านะคะ ฉันเบื่อนั่งๆนอน ๆ ก็เลยออกมาเอง”
“คุณนี่ไฮเปอร์จริง ๆ ดีขึ้นหน่อยก็ซ่าเลยนะ” ษมายิ้ม ๆ แต่สาระวารีหน้าหงิก “ฉันเดินได้ไม่ดีรึไง หรือว่าคุณอยากให้ฉันนอนหงิกอยู่บนเตียงทั้งวัน ฉันออกมาเดินเล่นแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับขึ้นห้องแล้ว ไหนคุณบอกว่าปลอดภัยแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ยังจับเจ้าแลงไม่ได้ ก็ไม่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกคุณ แล้วคุณก็ยังไม่แข็งแรงด้วย ทางที่ดี ไม่ควรออกมาเดินคนเดียว”
“เจ้าค่ะ ต่อไปจะไม่ออกมาเดินคนเดียวอีก พอใจรึยังเจ้าคะ” วารีประชด ษมายิ้มเล็กน้อย วารียังขอขึ้นฝั่งพร้อมกับที่ษมาจะพามัทนาและเขตต์ตวันไปส่ง เพราะต้องการไปขออโหสิกรรมกับลำแพง ษมาอึ้งไป ลังเล เป็นห่วงทั้งสุขภาพและความปลอดภัยของวารี
ษมาพาวารีมาเคารพศพลำแพงที่วัด โดยมีลูกน้องษมายืนรอบ ๆ ศาลาคุ้มกันให้ วารีไหว้เสร็จ จิณห์วราก็มาประคองให้ลุกขึ้น เพราะยังเดินไม่ถนัด จิณห์ว่าเห็นลำแพงเงียบ ๆ ไม่น่าทำเรื่องร้ายแรงเช่นกัน ษมาบอกไม่ใช่คนแรกที่ลำแพงฆ่า เพราะเจ้าของเกาะยานกคนก่อนก็เคยถูกลำแพงวางยามาแล้วเช่นกัน และต่อไปษมาก็คงไม่แคล้วโดนเช่นกัน
จิณห์วราพาวารีมานั่งเล่นที่ท่าน้ำ ก่อนจะบอกเรื่องที่สมบูรณ์กำลังไปรับสาระสะมามาที่ตราด วารีตกใจที่สะมารู้เรื่องนี้แล้ว ก่อนจะหันไปต่อว่าเพื่อนกลาย ๆ เพราะกลัวพี่สาวมาก เพราะรู้ว่าเธอและพี่สาวมีกันแค่สองคน หากวารีต้องทำงานเสี่ยงอันตราย สะมาต้องบังคับให้เธอลาออกแน่
สมบูรณ์เอารถตู้ไปรับสาระสะมาที่กรุงเทพฯ และมาจอดที่ท่าเรือเพื่อเตรียมข้ามไปเกาะ แต่เรือมีปัญหาล่าช้า สมบูรณ์เลยให้สะมาไปเดินเล่นรอก่อน
แลงใส่หมวกอำพรางหน้าตา เดินอยู่แถวท่าเรือ และเหลือบไปเห็นสะมาแต่นึกว่าเป็นวารี พยายามมองหาษมาแต่ไม่เห็น สบโอกาสแก้แค้นจึงสะกดรอยตามไปเรื่อย ๆ พอปลอดคนแลงก็เอามีดจี้สะมาไป พอเรือมา สมบูรณ์ก็ไปตามสะมาแต่ไม่เจอ จึงให้ลูกน้องช่วยออกตามหาบริเวณรอบ ๆ และพบกับกระเป๋าของสะมาที่ตกอยู่
สมบูรณ์รีบโทรฯบอกษมาทันที ษมาเตรียมตัวจะขึ้นฝั่ง วารีเดินมา ษมาทำสีหน้าไม่ถูก วารีสังเกตเห็นผิดปกติก็ถาม ษมาไม่อยากโกหกวารีอีกจึงบอกความจริง วารีตกใจมาก และคิดว่าเป้าหมายคงเป็นตัวสาระวารีมากกว่า และเป็นไปได้ว่าครั้งนี้เป็นการจับผิดตัว
แลงพาสาระสะมามาขังที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง สะมาพยายามบอกว่าเธอไม่ใช่วารี แต่ตอนนี้แลงแค้นจัดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จากคำพูดทำให้สะมาเดาได้ว่าคนที่จับตัวเธอมาคือแลง สะมาพยายามพูดหว่านล้อม แต่แลงยังฝังใจแน่นว่าษมาเป็นคนฆ่าพี่สาวเธอ โดยมีวารีเป็นต้นเหตุ
ดิตถ์ต่อว่าแลงที่จะทำร้ายสะมา และจะทำให้แผนการเสีย เพราะต้องการเอาตัวไว้ต่อรองกับษมา แลงโมโหเพราะอยากแก้แค้นแทนพี่สาว ดิตถ์บอกให้เรื่องจบก่อนแล้วค่อยแก้แค้น แต่หากแลงยังทำเรื่องเดือดร้อนให้เขาอยู่อย่างนี้ จะตัดหางปล่อยวัดแลงเสีย แลงหน้าเสียไม่กล้าเถียงอีก ได้แต่สะกดความไม่พอใจเอาไว้ เพราะกลัวดิตถ์เล่นงาน
สมบูรณ์พาษมามาหาลุงของแลง ลุงของแลงบอกไม่รู้เรื่องที่ลำแพงและแลงก่อเอาไว้ทั้งนั้น ก่อนจะบอกว่าตั้งแต่แม่ของแลงตายก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกัน เพราะลำแพงโกรธเขาที่เตือนเรื่องเกาะยานก
“นังนี่มันเอาแต่เพ้อเจ้อมาตั้งแต่เด็ก ว่ามันเป็นเจ้าของเกาะยานก แถมยังฝังหัวไอ้แลงอีก ฉันเตือนมัน มันก็ด่าสวน จนขี้เกียจจะพูดแล้ว” ลุงถอนใจส่ายหน้า
ลุงเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังว่า เมื่อหลายปีก่อน หลังจากที่แม่ของลำแพงตาย ชาวบ้านต่างทยอยขายที่และย้ายไปอยู่ที่อื่น รวมทั้งลุงของลำแพงด้วย แต่ลำแพงไม่ยอมไป โมเมว่าเกาะนี้เป็นของตนเอง จะไม่ยอมทิ้งสมบัติของตระกูลไปไหน ที่จริงคือพ่อแม่ของลำแพงเข้ามาอยู่ที่เกาะนี้พร้อมกับชาวบ้านคนอื่น ๆ ต่างก็ปลูกบ้านอยู่กัน ต่อมาทางการออกโฉนดก็ได้ที่ดินคนละนิดละหน่อย แต่ลำแพงคิดเอาเองว่าชาวบ้านโกงที่ดินพ่อกับแม่ เลยฝังหัวให้แลงมีความคิดเหมือนตัวเอง
หลังจากฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว ษมาก็สรุปได้ว่า ลำแพงและแลงจึงคิดทำร้ายทุกคนที่พวกเขาคิดว่าจะมาแย่งเกาะยานกไป อีกทั้งได้รู้ภูมิหลังของทั้งสองมากยิ่งขึ้น ลุงยังบอกข้อมูลที่เป็นเบาะแสสำคัญคือ แลงชอบไปเล่นพนันที่บ่อนของดิตถ์ ซึ่งอยู่แถวท่าเรือ ษมา และสมบูรณ์หันไปสบตากันทันทีที่ได้ข่าวนี้ และมั่นใจได้เลยว่าการหายไปของสะมาต้องเกี่ยวกับแลงและดิตถ์แน่
แลงปักมีดลงบนโต๊ะด้วยความแค้นใจ สาระสะมาถูกมัดมืดมัดเท้าอยู่ใกล้ ๆ สะมาเห็นท่าทางแลงก็เลยตะล่อมถาม แลงก็ระบายความคับแค้นใจออกมา จนสะมารู้คร่าว ๆ ว่าลำแพงและแลงคิดว่าเกาะยานกเป็นของตนเอง และต้องการทำทุกอย่างเพื่อทวงเกาะกลับมาเป็นสมบัติของตนเอง
“แต่พี่ลำแพงก็ต้องมาตาย ก่อนที่เราจะได้เกาะยานกคืน ทั้งหมดเป็นเพราะแกคนเดียว ถ้าแกไม่แส่เข้ามา พี่ลำแพงก็ไม่ต้องตาย”
“ถึงวารีไม่เข้ามา คุณษมาเค้าก็ไม่เลือกพี่สาวคุณหรอก เพราะถ้าเค้ารักพี่คุณ เค้าก็คงแต่งงานด้วยไปนานแล้ว คุณเสียสติไปแล้ว”
“คนอย่างแกจะไปรู้อะไร เกาะยานกเป็นความหวังเดียวของฉัน ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็โดนดูถูกมาตลอด เรียนก็ไม่ได้เรียน พ่อก็ทิ้งฉันไป ทำอะไรก็มีแต่แพ้ แพ้ ๆ ๆ ฉันถึงชอบเข้าบ่อนไง เพราะอย่างน้อย มันก็ยังมีโอกาสให้ฉันชนะบ้าง”
สาระสะมาหน้าขรึมลง นึกถึงพ่อขึ้นมา “ฉันพอเข้าใจนายนะ พ่อของฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่สุดท้าย พ่อก็ไม่เคยชนะจริง ๆ แถมยังต้องเสียชีวิตสังเวยให้กับการพนันอีก”
“แกไม่ต้องมาเสแสร้งทำเป็นเข้าใจฉันหน่อยเลย ฉันก็ไม่มีวันปล่อยแกเด็ดขาด เสร็จงานเมื่อไหร่แกเตรียมตัวตายตามพี่แพงได้เลย” แลงชี้หน้า ก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูตามเสียงดังลั่น สะมาหนักใจ พยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
สาระวารีเดินกระวนกระวาย รอว่าเมื่อไหร่ษมาจะกลับมาซักที อรุณฉายเดินออกมาจากข้างใน พอเห็นวารีก็รีบเข้าไปหาเพราะเป็นห่วงเนื่องจากวารียังไม่หายดี วารีบอกเป็นห่วงพี่สาว ไม่กี่อึดใจต่อมา ษมาก็กลับมาถึง วารีปรี่เข้าไปถามทันที ษมาบอกยังไม่ได้ข่าว แต่รู้ว่าเป็นฝีมือดิตถ์ และอาจจะมีแลงร่วมด้วยอีกคน
“ฉันนึกแล้วไม่มีผิด พวกมันจับตัวสะมาไปเพราะคิดว่าเป็นฉัน จะใช้เป็นเครื่องต่อรองกับคุณเหมือนคราวก่อน ที่จริงเรื่องทั้งหมด มันเกิดขึ้นเพราะไอ้บ่อนเฮงซวยของคุณแท้ ๆ เลย”
ษมาหน้านิ่งเครียดไป วารีห่วงพี่สาวมาก เผลอตำหนิแบบไม่ไว้หน้า “ถ้าคุณไม่คิดทำไอ้บ่อน บ้าเนี่ย ก็คงไม่มีคนต้องเดือดร้อนมากมายขนาดนี้ พี่ฉันก็ไม่ต้องมาพลอยรับเคราะห์ไปด้วย”
ษมาหน้าเสีย “ผมรู้ว่าต้นเหตุมันมาจากกาสิโนของผม แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะผมเลยนะวารี”
“แต่คุณก็ทำไปแล้ว” วารีโมโหพาลไปทั่ว ประชดน้ำเสียงแดกดัน “ความฝันของคุณ ของพ่อ ธุรกิจที่ดีช่วยสร้างงานให้คนอื่นคุณก็สรรหาข้ออ้างมาพูดสร้างภาพให้คุณดูดี จริง ๆ มันก็แค่ธุรกิจบาป รอบตัวคุณถึงต้องมีคนเจ็บคนตายไม่จบไม่สิ้น” วารี จ้องษมาเขม็ง หลังระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่
“ผมเสียใจนะวารี...” ษมาเองก็รู้สึกผิด วารีน้ำตาเอ่อ สวนทันควัน “เก็บคำเสียใจคำขอโทษของคุณไว้บอกกับพี่สาวฉันเถอะ เห็นรึยังล่ะว่าทำไมฉันถึงได้เกลียดการพนัน ต่อต้านการสร้างกาสิโนของคุณ ถ้าสะมาเป็นอะไรไป ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณเด็ดขาด แล้วเราก็จะไม่มีวันได้เจอหน้ากันอีกเลยตลอดชีวิต” น้ำเสียงเอาจริง น้ำตาคลอเบ้า จ้องหน้าษมา ก่อนจะเดินเลี่ยงไป
ษมาซึมไปเลย พูดอะไรไม่ออก เพราะความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับสาระวารีอยู่ตอนนี้สาเหตุทั้งหมดก็มาจากบ่อนของตนทั้งสิ้น
ตอนที่ 22
ษมารู้เป้าหมายของโศภีทันทีที่เธอโทรฯมา ถามว่ามีอะไรให้เธอช่วยไหม
“จะคิดค่าช่วยเหลือเท่าไหร่ล่ะ หุ้นส่วนกาสิโนที่พระฮามเป็นยังไง” ษมาถามกลับไป
“ก็ขึ้นอยู่กับน้ำใจของคุณดีกว่าค่ะษมา โศไม่เรียกร้องเกินกว่าที่คุณจะจ่ายไหวหรอกค่ะ”
ษมาฟังข้อเสนอของอีกฝ่าย หน้าเครียดไป “ขอเวลาผมตัดสินใจบ้างได้มั้ย”
“ได้ค่ะ แต่อย่านานนักนะ โศเป็นห่วงความปลอดภัยคนของคุณ” โศภีขู่กลาย ๆ ก่อนจะวางสายไป
ดิตถ์ว่าษมากำลังถ่วงเวลา คงกำลังวาง แผนชิงตัวประกัน โศภีเลยคิดจะหาที่ซ่อนตัวประกันใหม่
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
