นภาที่ดูเด็กเต้นเสาเมื่อครู่เดินมาทักทาย บุหลันรีบฟ้องเรื่องที่นภาไปเก็บเด็กมาเลี้ยงอีกคน เพียงขวัญหันไปเห็นเด็กเร่ร่อนผมยาวสกปรกคนหนึ่งนั่งกินข้าวอย่างมูมมามอยู่มุมห้อง เด็กคนนี้ชื่อไอ้แดง อายุแก่กว่าประณต ดูเศร้าและเงียบ ยอมกลายเป็นลูกกระจ๊อกของประณตที่ชอบทำท่าเป็นผู้ใหญ่
“ข้าวสารหมดอีกแล้ว ฉันก็เย็บผ้างก ๆ ทำงานจนดึกดื่นทุกวัน หาพอพวกมันกินที่ไหนกัน แล้วนี่ได้เงินมาไหม”
“หนังยังถ่ายไม่จบ ไม่มีใครเขาให้เงินหรอกค่ะ”
“เออดี คราวนี้ ได้กินกรวดคั่วเกลือกันบ้างล่ะ” บุหลันบ่นอุบ
เพียงขวัญนั่งลงเริ่มเย็บผ้า ปักเลื่อมบนชุดลิเกอยู่คนเดียว “ถ้าปักชุดนี้เสร็จ เราก็ไปเบิกเงินป้าไหวที่คณะลิเกได้ อ้อพรุ่งนี้ขวัญ ไปออกไทยโทรทัศน์ น่าจะได้เงินเลย จะได้ใช้เป็นค่าข้าวสารกับค่าเทอมประณตด้วย”
“มาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีไหมลูก กลับมาที่บ้านน่าจะพักบ้างนะลูก”
“มะรืนนี้ มีถ่ายแผ่นโฆษณาด้วยนะแม่ จะได้มีเงินพายายไปหาหมอพอดี”
เพียงขวัญทำไป ยิ้มไป นภามองลูกสงสาร ที่ทำงานหนัก
รณพีร์เก็บเอาบทเปื้อนน้ำตาเพียงขวัญมาพับเป็นโมบายนก ติดไว้เหนือเตียง แล้วจ้องมองด้วยจิตใจว้าวุ่น ตาค้างทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น พอได้ยินโฆษณาในวิทยุ รู้ว่าเพียงขวัญจะไปรำกินรีร่อนที่ช่อง 4 บางขุนพรหม ก็รีบตามไปแอบดู หลังเสร็จงาน ฝ่ายบัญชีเอาเงินไปให้เพียงขวัญ
“มีงานอะไรให้ทำ เรียกใช้หนูได้นะคะ”
“อาจจะมีละครชุด ให้มาแสดงสมทบ ทำได้ไหมคะ”
“ทำได้สิคะ จะร้อง รำ หรือเล่นละคร หนูทำได้หมดเลยค่ะ ขอบพระคุณนะคะที่ให้โอกาส”
“หนูนี่น่ารัก ดาราหนังเขาถือตัวไม่มาเล่นโทรทัศน์ มีแต่หนูนี่ล่ะ”
“อะไรที่ได้เงินมาสุจริต ไม่เบียดเบียนใคร ดิฉันทำทั้งนั้นค่ะ”
พอเจ้าหน้าที่ฝ่ายบัญชีเดินจากไปแล้ว เพียงขวัญเปิดซอง ดีใจที่ได้เงินมา คลี่เงินมองทีละใบราวกับของมีค่า รณพีร์แอบมองเพียงขวัญไม่เบื่อ
หลังจากนั้นเพียงขวัญไปถ่ายโฆษณายาสีฟันที่โรงถ่ายโฆษณาต่อ รณพีร์แอบตามไปดู ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขที่ได้แอบมองเพียงขวัญ สายตาบ่งบอกความรัก ตกหลุมรัก!
รณพีร์แอบตามเพียงขวัญไปจนถึงบ้าน เห็นเด็ก ๆ ที่กำลังเต้นเสากันอยู่ที่ลานบ้านวิ่งมาต้อนรับ รณพีร์เข้าใจแล้วว่าทำไมเพียงขวัญต้องหาเงินมากขนาดนั้น
เทวพันธ์พาวิไลรัมภาไปหาเอียดกับอ่อนที่วังจุฑาเทพเพื่อเร่งรัดเรื่องการแต่งงาน หลังจากพลาดไปสี่คู่แล้ว อ่อนให้แจ๋ว สมศรี สมบุญไปตามรณพีร์มาพบ รณพีร์คิดจะหนีหน้าไม่อยากไปพบวิไลรัมภา แต่เพราะมัวแต่อ่านข่าวเพียงขวัญในหนังสือพิมพ์ เลยถูกสมบุญจับตัวไว้ได้
วิไลรัมภารู้ว่าเอียดชอบดูโขน จึงทำทีเป็นว่าชอบดูโขนเหมือนกัน และอยากจะมาชวนทุกคนไปดูโขนที่โรงละครแห่งชาติด้วยกันวันเสาร์ที่จะถึงนี้ เอียดบอกให้รณพีร์ไปด้วยกัน รณพีร์อ้าปากจะอ้างว่าติดงาน เอียดรู้ทันรีบตัดบท สั่งให้ยกเลิกนัดทั้งหมด และให้ไปรับวิไลรัมภาที่บ้านไปดูโขนด้วยกัน รณพีร์ต้องตอบรับคำสั่งด้วยความจำใจ
“วิไลรัมภา ชาตินี้ฉันจะหนีเธอพ้นไหม อนาคตคุณชายรณพีร์ยังไม่รู้ แต่ที่ไม่รู้ยิ่งกว่า ก็คือ ปัจจุบันรณพีร์มาทำอะไรที่นี่ ตรงนี้”
รณพีร์ครุ่นคิด ขณะขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้านเพียงขวัญ จังหวะนั้นเอง นภากับแดงถือข้าวของเดินกลับมาจากตลาด ดำพี่ชายของแดงตามมาแย่งตัวน้องชายคืน รณพีร์ได้ยินเสียงเอะอะรีบลงจากรถวิ่งไปช่วย
“นี่มันน้องผม คุณเอาน้องผมไปเป็นคนใช้คุณไม่ได้”
“ฉันไม่ได้เอามาเป็นคนใช้ ฉันเอาแดงมาเรียนรำต่างหาก พ่อแม่เธอสองคนทิ้งเธอไปหมดแล้ว ถ้าฉันไม่เอาเขามาเลี้ยง โตขึ้นก็ติดผงขาว กลายเป็นอันธพาลเหมือนเธอ”
“แต่ผมจะให้มันอยู่กับผม มันเป็นน้องผม! มันเป็นน้องผม”
“ไม่ เธอเองก็เหมือนกัน วัน ๆ เสพยา ขโมยของชาวบ้าน สักวันก็ต้องโดนตำรวจจับ เธอเลี้ยงน้องไม่ได้ อยากเลวก็เลวไปคนเดียว”
“โธ่โว้ย พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าเอาน้องคืนมา”
ดำผลักนภาลงไปกองกับพื้น นภากำลังจะหัวฟาด รณพีร์เข้ามารับไว้ได้ทันเวลา ดำชักมีดพกออกมาขู่ “กูเป็นเด็กใคร พวกมึงรู้ไหม อยากมีเรื่องกับพี่เดชคำแหงหรือไงวะ”
“ยุคนี้นี่มันอันธพาลครองเมืองจริง ๆ เด็กเลวอย่างแก เหมือนเชื้อโรค ขยายพันธุ์เร็วนัก” รณพีร์เข้าไปเตะมีดจากมือ แล้วต่อสู้กับดำ สองสามยก จนสามารถกดดำลงกับพื้นได้ รณพีร์ค้นมีด ค้นสนับมือ อาวุธต่าง ๆ จากตัวดำแล้ว เขวี้ยงทิ้งไป ก่อนจะหันไปคว้าเชือกแถวนั้น มารัดมือดำไว้ คล่องแคล่ว
“พกอาวุธ ทำร้ายผู้หญิง แบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย อยากใช้กำลัง อยากฝึกอาวุธถูกกฎหมาย ก็ไปเป็นทหารโน่น”
รณพีร์ผูกดำไว้กับต้นไม้ ดำโวยวายลั่นจะกลับไปฟ้องลูกพี่ รณพีร์ไม่สนใจคำขู่ ช่วยนภาเก็บของแล้วลากทั้งแดงทั้งนภาจากไป ทิ้งดำให้ถูกผูกไว้กับเสา ดิ้นพราด นภาเห็นเสื้อผ้ารณพีร์สกปรกจากการต่อสู้ จึงบอกให้เข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในบ้านก่อน รณพีร์ตกใจมากเมื่อรู้ว่านภาอยู่บ้านเดียวกับเพียงขวัญ นภาเห็นรถกำพลจอดอยู่หน้าบ้านก็นึกแปลกใจ รณพีร์รีบบอกว่ารถของตัวเองหม้อน้ำรั่ว เลยขับเข้ามาขอเติมน้ำ พอดีได้ยินเสียงร้องนภาเลยวิ่งลงไปช่วย
นภาเห็นมียันต์หลวงพ่อเงินวัดบางคลานติดอยู่ในรถ ก็คิดว่ารณพีร์เป็นลูกชาวนายากจนมาจากจังหวัดพิจิตร รณพีร์บอกให้รู้ว่าตนชื่อพีร์ ไม่ยอมบอกชื่อจริงกับนามสกุลให้นภารู้
นอกจากจะให้เข้ามาล้างเนื้อล้างตัวแล้ว นภายังเอ่ยปากชวนรณพีร์ให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันอีก หลังจากล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ รณพีร์เห็นชนะพาเพียงขวัญเดินเข้าไปในบ้านข้าง ๆ จึงตามไปแอบดู เพราะยังเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ของเพียงขวัญกับชนะอยู่
ที่แท้ชนะกำลังทดสอบระเบิดเอฟเฟกต์ที่คิดค้นขึ้นมาใหม่ รณพีร์เซ่อซ่าเข้าไปขวาง โดนเอฟเฟกต์เข้าไปเต็ม ๆ หน้าดำ ตัวดำไปหมด นภาได้ยินเสียงเอะอะรีบวิ่งไปดู ประณตวิ่งตามไปด้วย พอเห็นสภาพรณพีร์แล้วก็ขำออกมาเสียงดังลั่น
“เอ้า ไปตกถังถ่านที่ไหนมาครับ ฮะฮะฮ่า”
“โฮ้ย ไม่ตายหรอก เอฟเฟกต์ เอาไว้ถ่ายหนังน่ะ ขอโทษนะพ่อหนุ่ม ทำไมควันดำ มันต้องขาว เราผสมอะไรผิดนะ เดี๋ยวไปลองใหม่ก่อน ดินประสิว 1 ช้อน หรือสองช้อน สายไฟต้องเพิ่ม ใช่ลองเพิ่มดู” ชนะยังคิดเรื่องสูตรระเบิดของตน เดินไป พึมพำไป จะไปค้นคว้าต่อ ไม่ค่อยสนใจใคร ตามประสาสติเฟื่อง
นภารีบเดินไปหยิบชุดของชนะมาให้รณพีร์เปลี่ยน รณพีร์พยักพเยิดให้เพียงขวัญตักน้ำจากตุ่มให้ล้างเนื้อล้างตัว เพียงขวัญจำใจตักน้ำรดแขนรณพีร์
“ถามหน่อยเถิด คุณโกรธที่ผมมาเห็นคุณทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกับสามีคุณหรือไง ถึงกับต้องฆ่ากันให้ตาย”
“สามีหรือ”
“ปิดบ้านซะมิดชิด อยู่กับผู้ชายสองต่อสอง คำนินทาในกองถ่ายเป็นจริง คุณได้บทนางเอก เพราะเป็นเมียผู้กำกับ”
เพียงขวัญใช้ขันน้ำฟาดหัวรณพีร์ “พูดบ้า ๆ น่าเกลียดที่สุด คราวที่แล้วก็ว่าฉันเป็นคู่รักของเพื่อนคุณ คราวนี้มาเป็น...”
“มันคุ้มหรือครับ แลกศักดิ์ศรี กับเงินค่าตัวเล่นหนังไม่กี่บาท”
“ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
“พูดแทงใจดำล่ะซี้ ถึงกับต้องไล่กัน นี่ผมเตือนดี ๆ หรอกนะ”
ประณตโพล่งบอกออกมา “ลุงชนะเขาเป็นผัวป้าราตรี ป้าราตรีเป็นพี่สาวป้านภา แม่ของพี่ขวัญ กับแม่บุหลันของผม เข้าใจหรือยังล่ะคู้ณ”
“หา...งั้นคุณชนะก็มีศักดิ์เป็น...ลุง ส่วนคุณเพียงขวัญเป็น...”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
