สาระวารี เห็นษมากำลังคุยกับตนอยู่ แต่ยังเบลอ ๆ ไม่ได้พูดอะไร ษมาชักใจไม่ดี จับมือวารีไว้ ถามลุ้น ๆ “ผมเองจำได้มั้ยครับ”
“คุณษมา” เสียงวารีอ่อนและเบามาก แต่ษมาก็ยิ้มออก โล่งอกขึ้นหน่อย วารีขยับตัวแต่ต้องเบ้ปากด้วยความเจ็บ ษมารีบห้าม “อย่าเพิ่งขยับตัวสิครับ แผลเต็มตัวไปหมดเลยรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย”
“แผลอะไรคะ” วารียังงงอยู่ พิพัชยิ้มให้ “ก็แผลจากโรงเก็บเรือระเบิดน่ะสิคุณ เจ็บแค่นี้ถือว่าปาฏิหาริย์มาก คุณนี่ก็หัวแข็งใช่เล่นนะ”
สาระวารีพยายามคิดทบทวน แต่ก็ยังงง “ระเบิดอะไรเหรอคะ” ษมาเริ่มห่วงที่วารีจำไม่ได้ และรีบห้ามไม่ให้วารีนึกอะไรตอนนี้ และให้วารีหลับพักผ่อน สาระวารีมองหน้าษมาอย่างเชื่อฟัง ค่อย ๆ นอนหลับตาพักผ่อนไปด้วยความอ่อนเพลีย
“จำอะไรไม่ได้แบบนี้ ไม่ค่อยดีนะครับ” พิพัชเข้ามากระซิบ ษมามองไปที่วารีอย่างเป็นห่วง
มาก “ก็ต้องดูอาการกันต่อไป”
ษมาออกมาคุยโทรศัพท์สั่งงานกับสมบูรณ์ที่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล ใกล้ ๆ กันมีแม่บ้านมาทำความสะอาดพื้นอยู่ ระหว่างที่ษมากำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น แม่บ้านก็ควักมีดออกมาจ้วงแทงษมา แต่ษมาไหวตัวทันแย่งมีดไว้ได้ ระหว่างที่ต่อสู้กันวิกผมหลุดทำให้รู้ว่าเป็นผู้ชายปลอมตัวมาลอบฆ่าเขาโดยเฉพาะ ขณะที่พนักงานทำความสะอาดอีกคนก็พุ่งรถเข็นเข้าใส่ก่อนจะหลบหนีไป ษมาจะวิ่งตามแต่นึกเป็นห่วงวารีจึงรีบกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย แทนที่จะวิ่งตามคนร้ายไป
โศภีและดิตถ์ตกใจเมื่อรู้ข่าวษมาถูกลอบทำร้าย ดิตถ์บอกว่าเป็นฝีมือของกำนันธงส่งลูกน้องมาจัดการ เพราะกำนันธงก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ต้องการสัมปทานกาสิโน
ษมาตัดสินใจจะย้ายวารีไปอยู่ที่เกาะยานก เพราะเขาไม่ไว้ใจอะไรอีกแล้ว และที่สำคัญหากเขาอยู่ที่โรงพยาบาล อาจทำให้คนไข้อื่นเดือดร้อนไปด้วย ษมาขอให้หมออเนกจัดพยาบาลพิเศษให้คอยดูแลวารีที่เกาะยานกหนึ่งคน และขอให้หมอไปดูอาการวารีทุกวัน หมออเนกตกลงเพราะเขาและษมาคุ้นเคยกันดี และยังเป็นความหวังดีของษมาที่ไม่ต้องการให้มีปัญหากับคนไข้คนอื่นด้วย วารีถูกลำเลียงขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ษมาขอให้จิณห์วราช่วยส่งข่าวไปบอกสาระสะมา ส่วนเขาจะโทรฯ ไปแจ้งทางสยามสารเอง
ที่เกาะยานก จันเลาจัดแจงให้คนงานช่วยกันเคลียร์ลานกว้างด้านหน้าเกาะสำหรับให้เฮลิคอปเตอร์ลง ลำแพงมองอย่างหมั่นไส้ และอิจฉา แต่แลงกลัวจัด
“มันกำลังจะกลับมาแล้ว แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะพี่”
“ก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น มันกลับมาที่นี่ก็ดี” ลำแพงยิ้มเหี้ยม “เกาะยานกจะได้เป็นหลุมฝังศพของมัน” แลงเหล่มองพี่สาว สีหน้ายังหวาดหวั่นกลัวอันตรายถึงตัว ลำแพงตาขวาง แสยะยิ้มจิต ๆ รอการกลับมาของสาระวารีพร้อมแผนการอำมหิต
ษมาโทรฯ บอกไชยวัฒน์เรื่องวารี ไชยวัฒน์และมีคณาตกใจมาก ถึงแม้จะเป็นห่วงลูกน้องแต่ไชยวัฒน์ก็อดบ่นไม่ได้ “พูดจนปากจะฉีกไม่รู้กี่รอบแล้ว ว่าให้เลิก ๆ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ถึงตาย นี่ดีนะที่เค้าไม่เอาเรื่องที่ทำโรงเก็บเรือเค้าระเบิด ไม่งั้นจ่ายกันอานล่ะแม่วารีเอ๊ย”
“บก. เชื่อจริง ๆ เหรอคะว่าวารีสูบบุหรี่จนเกิดระเบิด” มีคณาสงสัย
“ทำไม เธอคิดว่าคุณษมาจะโกหกเราเหรอ” ไชยวัฒน์ถามอย่างแปลกใจ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่มี่ไม่เห็นวารีสูบบุหรี่มาตั้งนานแล้วนะคะ ตั้งแต่เริ่ม...เริ่มสนิทกับคุณษมาน่ะค่ะ บก.”
“จริงเหรอ”
“จริงสิคะ มัทยังแซวเลยว่าความรักทำให้วารีเปลี่ยนไป แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงมาสูบอีก แล้ว
จำเพาะเจาะจงต้องไปสูบที่โรงเก็บเรือ ตอนที่มีน้ำมันรั่วด้วย ทุกอย่างมันไม่ดูบังเอิญเกินไปหน่อยเหรอคะ บก.”
“แต่ก็นะ คนติดบุหรี่มันเลิกยาก วารีอาจจะพูดว่าเลิกให้พวกเธอสบายใจก็ได้ แล้วคุณษมาเค้าก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาหลอกเราไม่ใช่เหรอ”
มีคณายังคาใจว่าสาเหตุของการระเบิด ไม่น่าจะเกิดจากวารีสูบบุหรี่อย่างที่พูดกัน
เฮลิคอปเตอร์มาส่งวารีที่เกาะยานกโดยมีพยาบาลอรุณฉายตามมาดูแล ษมาเข้ามาดูแลจับมือวารี และก้มลงกระซิบ “ตื่นเร็ว ๆ นะวารี ผมอยากคุย อยากเถียงกับคุณใจจะขาดอยู่แล้ว”
ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่พิพัชจะเปิดประตูเข้ามาบอกมีเรื่องคุย และทั้งคู่
ก็ออกไปคุยกันที่ห้องทำงานโดยมีจันเลายืนรออยู่แล้ว จันเลาบอกเรื่องที่เขาสงสัยแลงที่ลอบไปเกาะพระฮามเพื่อสร้างสถานการณ์ล่อให้ษมาไป และทำร้ายวารี แต่ษมาไม่อยากเชื่อเพราะแลงไม่ได้โกรธ
แค้นวารี แถมยังมีคนเห็นวารีสูบบุหรี่ แต่พิพัชบอกว่าคนที่เห็นวารีสูบบุหรี่ก็มีแต่เพียงลำแพงคนเดียวเท่านั้น ษมาก็ยังไม่อยากเชื่อเพราะทั้งสองคนเป็นคนเก่าแก่ตั้งแต่เจ้าของเกาะคนเดิม
“คุณษมากำลังไว้ใจสองคนพี่น้องนี่มากจนเกินไปรึเปล่าครับ” จันเลาเตือน
“แล้วลำแพงจะทำไปเพื่ออะไร” ษมายังหาเหตุผลไม่ได้
“ก็ปกป้องน้องชายที่กำลังคิดไม่ซื่อกับคุณษมาน่ะสิครับ” จันเลาเสริมอีก “ผมว่าอาจจะมีคนอยู่เบื้องหลัง จ้างแลงให้ก่อเรื่องนี้ก็ได้นะครับ”
ษมาถอนใจ ยอมรับว่าก็มีความเป็นไปได้ แต่ก็ไม่อยากปักใจเชื่อเลยจริง ๆ
อรุณฉายกำลังจะเช็ดตัวให้วารี ลำแพงเดินเข้ามาด้วยท่าทางซอมบี้เหมือนเดิม อรุณฉายหันมาเห็นถึงกับสะดุ้งตกใจ ลำแพงแนะนำตัวเองว่าเป็นแม่บ้าน และบอกอย่างเอื้ออาทรผิดกับท่าทางว่ายินดีจะดูแลวารีให้ หากอรุณฉายต้องไปทำธุระ และให้อรุณฉายไปทานข้าวเพราะเป็นเวลาเที่ยงพอดี อรุณฉายขอบคุณก่อนจะเดินออกไป และตรงไปที่ครัวตามที่ลำแพงแนะนำ ลำแพงหันขวับกลับไปจ้องหน้าสาระวารีที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง แสยะยิ้มร้ายออกมา
ลำแพงลูบหัวสาระวารีไปมา ยิ้มจิต ๆ “หัวแข็งเหลือเกินนะแก แต่ก็โชคร้ายที่แกต้องกลับมาอยู่ในมือฉันอีกจนได้” ขาดคำลำแพงก็จิกหัวสาระวารีทันที “เสียดาย ที่นังพยาบาลนั่นเห็นฉันอยู่กับแก ไม่งั้นป่านนี้ แกได้ตายคามือฉันไปแล้ว”
สาระวารีกระสับกระส่ายเหมือนกำลังฝันกึ่งหลับกึ่งตื่น ลำแพงปล่อยผมวารี ก้มลงกระซิบข้างหู “แต่ถึงแกจะรอด แกก็อย่าเพิ่งดีใจไปเพราะฉันจะจับตาดูแกอยู่ตลอดเวลา ถ้าแกเปิดปากกับคุณษมาเมื่อไหร่ ฉันจะจัดการกับแกทันที แล้วก็ไม่ใช่แกคนเดียว แต่คุณษมาด้วย แกคิดว่าฉันไม่กล้าล่ะสิ ใช่ ฉันรักคุณษมา แต่ถ้าฉันไม่ได้เค้า แกก็อย่าหวังว่าจะได้เลย”
ลำแพงจ้องร่างของวารี สายตาอำมหิต “ฉันทำได้จริง ๆ แล้วฉันก็เคยทำมาแล้วด้วย เจ้าของคนเก่าของที่นี่ไง เค้านอกใจฉันไปมีคนอื่น เหมือนคุณษมาไม่มีผิด (หัวเราะสะใจ) มันคิดว่าอากาศบนเกาะทำให้มันป่วย มันไม่รู้เลยซักนิด ว่าฉันนี่แหละที่บันดาลให้มันเป็น” หัวเราะชอบอกชอบใจ วารีกระสับกระส่ายหนักขึ้น หายใจแรง ลำแพงหยุดหัวเราะกึก จ้องวารีเขม็งแววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตเกลียดชัง
เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนลำแพงยังเป็นสาวรุ่น พ่อของเธอทิ้งแม่และครอบครัวไปอยู่กับเมียใหม่ที่ร่ำรวย ทำให้ลำแพงแค้นและโกรธเกลียดผู้หญิงที่มาแย่งผู้ชายเธอคิดว่าเป็นของเธอไปทุกคน แม้กับภูผาหนุ่มเจ้าของเกาะคนเก่าซึ่งเธอเอาอกเอาใจสารพัด เพราะหวังจะได้ครอบครองเขา แต่เมื่อเขามีภรรยา ลำแพงจึงแค้นจัดและเอายาพิษใส่ให้ภูผากินวันละน้อยจนร่างกายทรุดโทรมอ่อนแอ และขายเกาะยานกให้ษมาก่อนที่ภูผาจะเสียชีวิตไป
ลำแพงจ้องวารีนิ่ง พยาบาลอรุณฉายเดินเข้ามา ลำแพงปั้นหน้าปกติ และว่าวารีรู้สึกตัวขึ้นมาและบ่นว่าปวด อรุณฉายแปลกใจเพราะยาเก่ายังไม่น่าจะหมดฤทธิ์ ลำแพงบอกให้ทำอะไรสักอย่างเพราะสงสารวารีที่ร้องโอดโอย อรุณฉายจึงฉีดยาแก้ปวดเข้าทางสายน้ำเกลือให้วารีอีกเข็มหนึ่ง ลำแพงแกล้งถามว่าฉีดเยอะ ๆ ไม่ได้หรือ อรุณฉายบอกว่าไม่ได้ เพราะหากเกินขนาดจะทำให้เป็นอันตราย ลำแพงยิ้มร้ายกับแผนที่จะฆ่าวารีโดยไม่ให้คนอื่นสงสัย
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
