ปัทม์ได้สติ...ยิ้มให้รจนาไฉน เขาพร้อมจะรอคอยคำตอบจากเธอต่อไป
ลำเพาส่งข่าวให้รจนาไฉนรู้ว่านพรัตน์อาการทรุดลง ต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล ปัทม์รีบพารจนาไฉนไปกรุงเทพฯ ทันที...
“คุณพ่อคะ...เพื่อนกลับมาหาคุณพ่อแล้วค่ะ” นพรัตน์รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมอง เห็นรจนาไฉน
“ลูกเพื่อน...พ่อไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย”
รจนาไฉนจับมือนพรัตน์มาจับหน้าเธอเพื่อยืนยัน
“ลูกสาวขี้แยของคุณพ่อ กลับมาแล้วค่ะ”
“พ่อคิดถึงลูกเหลือเกิน” นพรัตน์ยิ้มดีใจ
“เพื่อนก็คิดถึงคุณพ่อค่ะ” รจนาไฉนโอบกอดนพรัตน์ด้วยความรักและคิดถึง...
“ลูกต้องทิ้งงานลงมา พ่อสร้างความลำบากให้ลูกอีกแล้วใช่ไหม”
“คุณพ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิคะ เพื่อนเป็นลูกคุณพ่อ จะต้องเหนื่อยหรือลำบากแค่ไหน เพื่อนยอมทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้คุณพ่อหายป่วยและมีความสุขที่สุดค่ะ”
นพรัตน์รู้สึกดีที่รจนาไฉนยังคงรักและกตัญญูต่อเขา
“พ่อได้ฟอกไตทุกเดือนเพราะเงินของลูก พ่อขอบใจมาก”
“ค่ารักษา”
รจนาไฉนแปลกใจ หันไปมองที่ด้านประตู...เริ่มเอะใจว่าปัทม์คงเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ นพรัตน์มองตามสายตารจนาไฉน แล้วเห็นปัทม์ยืนอยู่ด้านนอก ปัทม์เดินตรงมาหานพรัตน์ ยกมือไหว้ “สวัสดีครับคุณอา”
นพรัตน์รับไหว้ แล้วรู้ทันทีว่าปัทม์เป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้เขา...
“ผมขอบคุณคุณมากที่...”
“อย่าขอบคุณผมเลยครับ สิ่งที่ผมทำไป...มันเป็นหน้าที่ และเป็นการชดเชยความผิดที่ผมเคยกระทำต่อเกียรติและศักดิ์ศรีของคุณอา...ผมสัญญาครับ นับจากนี้ต่อไป.. ผมจะรักและดูแลรจนาไฉนยิ่งกว่าชีวิตของผม”
รจนาไฉนรู้สึกตกใจและดีใจที่ปัทม์ยกย่องและยอมรับเธอ นพรัตน์ยิ้ม กวักมือเรียกให้ปัทม์เดินเข้ามาใกล้เขาจับมือปัทม์มากุมมือรจนาไฉนไว้
“ไม่มีความสุขไหนจะยิ่งใหญ่ไปกว่า คนเป็นพ่อรับรู้ว่ามีผู้ชายคนนึง พร้อมจะดูแลและปกป้องลูกสาว ฉันฝากรจนาไฉนด้วย”
ปัทม์รับคำให้สัญญา...หลังนพรัตน์นอนหลับ รจนาไฉนเดินมาหาแล้วก้มลงกราบปัทม์ “คุณปัทม์คะ ฉันขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ...ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไง บุญคุณที่คุณมีต่อฉันและคุณพ่อมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะทดแทนได้ ต่อไปนี้..คุณจะให้ฉันทำงานอะไร ฉันยอมที่จะทำทุกอย่าง”
ปัทม์ยิ้มให้รจนาไฉน..แล้วประคองรจนาไฉนลุกขึ้น...
“สิ่งที่ฉันทำให้เธอยังน้อยไปด้วยซ้ำ เมื่อ
เทียบกับน้ำใจและความจริงใจที่เธอมอบให้ฉันกับไร่ปัทมกุล ต่อไปนี้..เธอไม่ได้ทำเพื่อฉัน และฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอ แต่เราจะทำเพื่อกันและกัน” ปัทม์กอดรจนาไฉนด้วยความรัก...
“ได้เวลาเดินทางแล้ว...เรารีบไปสนามบินเถอะค่ะ”
ปัทม์เข้ามาจับมือรจนาไฉน แล้วเดินไปด้วยกัน อย่างอิ่มเอมใจ...
ลำเพาเปิดประตูเข้ามาในห้องพักก็โวยวายใส่นพรัตน์ทันทีเมื่อรู้ว่าเขาย้ายไปอยู่ห้องพิเศษ
“ฉันไม่มีปัญญาจ่ายค่าห้องพักพิเศษ คุณย้ายไปพักห้องรวมเถอะ”
“คุณจะโวยวายทำไม ในเมื่อคุณไม่ต้องจ่ายเงินสักบาท”
“บัตรทองพักห้องพิเศษได้ด้วยเหรอ”
“เค้าออกค่าใช้จ่ายให้หมดแล้ว แล้วก็เขียนเช็คไว้ให้คุณ”
นพรัตน์ยื่นเช็คให้..ลำเพามองเช็คตาโต
“ห้าแสน”
โลมฤทัย แย่งเช็คมาดู ยิ้มตื่นเต้นดีใจบอกลำเพา “คุณปัทม์มาที่นี่ค่ะคุณแม่”
“เค้ามากับลูกเพื่อน”
“มันคงกลัวคุณปัทม์จะทิ้ง ถึงต้องลากคุณปัทม์มาด้วย”
“คุณปัทม์เป็นคนพาลูกเพื่อนมาเอง เค้าตั้งใจมาขอโทษผม”
“คุณว่าอะไรนะ” ลำเพาแปลกใจ
“เค้ายอมรับผิดในเรื่องราวที่ผ่านมา พร้อมจะยกย่องลูกเพื่อนในฐานะภรรยา..ต่อไปนี้คุณคงมีความสุขที่ลูกเพื่อนไม่ต้องมาเป็นภาระอีกแล้ว ส่วนลูกพบ ก็ไม่ต้องลำบากเดินทางไปเชียงรายอีก เพราะคุณปัทม์เลือกคู่ชีวิตแล้ว”
โลมฤทัยยิ่งเจ็บใจจะกรี๊ด แต่ลำเพาเข้ามาจับตัวปลอบให้ใจเย็น ๆ ก่อนจะพากันออกไปด้านนอก
อุรารัตน์ทั้งโกรธทั้งเกลียดปลัดวราห์มาก พอเห็นปลัดวราห์มาก็ตรงเข้าตบหน้าทันที
“นี่เป็นการทักทายตามประสาคนคุ้นเคยกันเหรอครับ ถ้ารู้ว่าคุณมีรสนิยมแบบนี้ คืนนั้นผมคง...”
“เลิกพูดถึงเหตุการณ์วันนั้น! มันเป็นแค่ฝันร้าย และมันจะไม่เกิดขึ้นอีก”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
