ด้านสาระวารีก็ดูซึม ๆ จิณห์วราพาเพื่อนไปซื้อของฝาก ระหว่างนั้นก็บอกให้เพื่อนโทรฯ ไปลาษมาเผื่อได้ยินเสียง อาการสาระวารีจะดีขึ้น แต่สาระวารีก็ใจแข็งไม่ยอมรับ จนกระทั่งสาระวารีเตรียมตัวจะกลับ โดยมีจิณห์วราเดินตามมาส่งที่หน้าบ้าน ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือถือของสาระวารีก็ดังขึ้น เบอร์ไม่คุ้นแต่สาระวารีก็กดรับ “ผมจันเลาพูดนะครับคุณวารี คุณวารีถึงกรุงเทพฯ รึยังครับ” “กำลังจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ” สาระวารีถามอย่างแปลกใจ จันเลาจึงรีบรายงานทันที “คุณษมาได้รับอุบัติเหตุนะครับ ตอนนี้นอนซมไข้ขึ้นสูงเลยครับ” สาระวารีตกใจและเป็นห่วงมาก “แล้วพาไปหาหมอรึยังคะ” “คุณษมาไม่ชอบนอนโรงพยาบาลครับ ผมก็เลยไปรับหมอมารักษาที่นี่แทน แต่ผมไม่เคยเห็นคุณษมาเจ็บหนักขนาดนี้เลยนะครับ ตอนนี้เพ้อเรียกแต่ชื่อคุณตลอดเลย ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป คุณแวะมาเยี่ยมคุณษมาหน่อยได้มั้ยครับ คุณษมาจะได้มีกำลังใจดีขึ้น” สาระวารีเหล่จิณห์วรา เกรงใจเพื่อน “แต่ฉันกำลังจะกลับแล้วนะคะ” “เลื่อนเป็นพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอครับ เดี๋ยวผมให้กูซอไปรับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะจัดรถไปส่งคุณถึงกรุงเทพฯ เลย” จันเลาฟังเสียงลุ้น ๆ ส่วนสาระวารีลังเล สองจิตสองใจ ไม่รู้จะเอาไงดี
กูซอขับเรือมาจอดเทียบท่าเรือเกาะยานก พอเรือจอดสนิทสาระวารีก็รีบลงจากเรือตรงไปที่บ้านของษมาโดยไม่รอกูซอเลย แลงหอบกิ่งไม้ไปทิ้งผ่านมา พอเห็นสาระวารีเข้าก็แปลกใจแต่สาระวารีไม่สนใจ รีบเดินลิ่วไปเข้าบ้านด้วยความเป็นห่วงษมา แลงเลยถามกูซอที่เดินตามมาว่าสาระวารีกลับมาทำไม กูซอบอกเป็นเรื่องเจ้านาย และ
ยิ้ม ๆ ออกมาและเดินเลี่ยงไป
สาระวารีเดินเข้าไปในบ้าน ลำแพงเดินสวนออกมาพอดีก็ตกใจและไม่พอใจ เมื่อสาระวารีบอกมาเยี่ยมษมา และก็ต้องแปลกใจเมื่อสาระวารีบอกษมาป่วย “ก็คุณษมาได้รับอุบัติเหตุ กิ่งไม้ตกใส่ศีรษะอย่างแรงจนสลบไปไม่ใช่เหรอคะ” ลำแพงได้แต่งง หน้าตาเหลอหลา จันเลาเดินออกมาขัดจังหวะพอดี และเชิญสาระวารีเข้าไปด้านใน ลำแพงมองตามอย่างสงสัยว่าษมาป่วยตอนไหน ทำไมเธอไม่รู้เรื่อง
จันเลาพาสาระวารีมาส่งที่ห้องนอนษมาและล่าถอยออกไป สาระวารีเห็นษมานอนซมอยู่บนเตียง บนศีรษะพันผ้าพันแผลไว้ ทั้งเป็นห่วงและสงสารสุด ๆ เดินเข้าไปนั่งใกล้ ๆ แล้วจับหน้าผากแต่ก็งงเพราะตัวไม่ร้อน ษมาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นเห็นสาระวารีพยายามจะลุก แต่ก็ร้องโอ๊ยเพราะปวดหัว สาระวารีรีบเข้ามาประคองให้นั่ง “อย่าเพิ่งรีบลุกสิคะ” ษมาถามว่ามาได้ยังไง สาระวารีบอกจันเลาโทรฯ ไปบอกและให้กูซอขับรถไปรับ ษมาแกล้งทำเป็นบ่นจันเลาที่ทำให้สาระวารีวุ่นวายก่อนจะกล่าวขอบคุณที่สาระวารีมาเยี่ยม “ผมอายคุณจริง ๆ เลย โดนทั้งปืนทั้งระเบิดไม่เป็นอะไร แต่กลับมาล้มหมอนนอนเสื่อเพราะโดนกิ่งไม้หล่นใส่” สาระวารียิ้ม ๆ “อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ตลอดล่ะค่ะ ถึงคุณจะดวงแข็งแค่ไหนก็ต้องมีวันพลาดจนได้ แล้วนี่คุณจะไม่ไปโรงพยาบาลจริง ๆ เหรอคะ โดนกระแทกที่ศีรษะไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ น่าจะไปเช็กให้ละเอียดซะหน่อย” “ไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบนอนโรงพยาบาล” “ว่าแต่ฉันดื้อ คุณก็ดื้อเหมือนกันแหละ” สาระวารีบ่นกลาย ๆ ษมามองหน้าสาระวารีนิ่ง ๆ ได้แต่ยิ้มเอ็นดู สาระวารีเห็นยิ้มมาก็บุ้ยปากกลับไป ษมายังมองหน้าสาระวารีนิ่งแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น จนสาระวารีชักอึดอัด พูดอะไรก็ไม่พูด เอาแต่ยิ้ม ปลื้ม ๆ มองหน้าตนอยู่ได้ “กล้ามเนื้อปากเป็นตะคริวเหรอคะ ยิ้มอยู่ได้” สาระวารีค่อนขอด ษมาขำออกมาเบา ๆ “คุณหายแล้วมั้ง กลับดีกว่า” สาระวารีจะลุก ไม่คาดคิดษมาปาดมือไปจับมือสาระวารีเอาไว้ สาระวารีอึ้งไป ขาตาย ขยับตัวไม่ออกเลยทีเดียว รู้สึกวูบวาบบอกไม่ถูก กะอีแค่ถูกเค้ากุมมือเอาไว้ “ไหน ๆ ก็มาแล้ว พักที่ยานกเป็นเพื่อนผม อีกคืนแล้วกัน” ษมาจ้องตา สีหน้าแววตาขอร้อง สาระวารีหน้านิ่ง ๆ ไม่ตอบอะไรได้แต่ดึงมือออกมา แล้วลุกขึ้นหันเดินไป ษมาผิดหวัง ถามเสียงอ่อย “จะไปจริง ๆ เหรอครับ” “ค่ะ” สาระวารีหันมาทำหน้าบึ้งใส่ ษมาจ๋อยสนิท สาระวารีพูดหน้าตายออกมา “ช้าอีกนาทีเดียว ราดแน่ ๆ” ค้อนใส่แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ษมายิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ส่วนสาระวารีพอเข้าห้องน้ำไปปิดประตูเสร็จก็แอบอมยิ้มอยู่ในที
ลำแพงเตรียมทำข้าวต้มให้ษมา แลงเดินเข้าครัวมาก็เจอพี่สาวต่อว่าที่ษมาป่วยแต่ไม่ยอมบอก “อ้าว พี่ยังไม่รู้แล้วฉันจะรู้ได้ไงล่ะ ตกลงคุณษมาป่วยเป็นอะไรเหรอพี่” แลงทำหน้างง
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
