“ไม่ต้องสงสัยหรอก ใช่แล้ว คุณกรองแก้ว นางสาวศรีสยามจริง ๆ แต่...ห้ามไปบอกใครเด็ดขาดว่าคุณกรองแก้วพักอยู่ที่นี่ คุณแก้วต้องการความเป็นส่วนตัวอย่างสูง เข้าใจมั้ย”
“ค่ะ ครับ”
อิงอรกับไกรหอบหนังสือพิมพ์ที่ลงรูปพุฒิภัทรกับแก้วไปให้พินิจดู พินิจโมโหมาก เขวี้ยงหนังสือพิมพ์ใส่หน้าอิงอร
“นี่พวกแกจงใจจะมายั่วโมโหชั้นเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะท่าน เราแค่จะมาบอกท่านว่าตอนนี้แก้วอยู่กับใคร”
“อะไรนะ”
“ใช่ค่ะท่าน เมื่อคืนนี้...คุณนายใบบัวทำงานพลาด ปล่อยให้แม่กรองแก้วถูกใครก็ไม่ทราบชิงตัวไปใช่มั้ยคะ บังเอิญว่าเมื่อคืนนี้อิงอรกับเจ้าไกรเห็นคนพวกนั้นค่ะ เห็นกับตาว่ามันบังคับเอาตัวหนูแก้วไป”
“ใคร มันคือใคร”
“คนในรูปนี่แหละค่ะ”
“คุณชายพุฒิภัทร...ไอ้คุณชายแว่นนี่น่ะเหรอ”
“ก็เพราะแว่นอันนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมจำได้ว่าเป็นคุณชายพุฒิภัทรแน่นอนไม่มีผิด”
“ท่านคะ ท่านอย่าลืมสิคะว่าตอนที่แม่แก้วตกเวทีนางงาม ใครเป็นคนทำแผล ใครเป็นคนสั่งให้แม่แก้วต้องค้างโรงพยาบาล ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เป็นคนเดียวที่ปราบพยศแม่แก้วได้ แล้วก็รับอาสาจะดูแลคนไข้คนนี้เป็นพิเศษ”
“หมายความว่ายังไง”
“คุณชายพุฒิภัทรรักหนูแก้วน่ะสิคะ เลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ชิด แต่หนูแก้วไม่เต็มใจ คุณชายก็เลยใช้วิธีอย่างโจร ลักพาตัวหนูแก้วไป ทั้ง ๆ ที่คุณชายก็ทราบดีว่าท่านหมายปองหนูแก้วอยู่”
“คุณชายพุฒิภัทร...ชั้นอุตส่าห์ให้ทุนมันทำวิจัย แต่มันกล้าแทงข้างหลังชั้นเหรอ คิดจะท้าทายอำนาจของชั้นใช่มั้ย เดี๋ยวชั้นจะแสดงให้ดู”
พินิจแค้นพุฒิภัทรสุด ๆ อิงอร ไกร ถอนใจโล่งอก พ้นความผิดไปที
เอียดกับอ่อนให้สมศรีไปตามพุฒิภัทรมาพบ สมศรีไปตามหาพุฒิภัทรที่ห้องนอนไม่เจอ ไปถามสมบุญ สมบุญก็ว่าพุฒิภัทรไม่ได้กลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อคืน มารตียิ่งโวยวายหนักขึ้น อ่อนพลอยโวยวายไปกับมารตีด้วย เอียดเห็นท่าไม่ดีรีบตัดบท บอกทั้งสองให้หยุดฟูมฟาย รีบไปตามหาตัวพุฒิภัทรให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาฟังเหตุผลจากพุฒิภัทรกัน
เป็นเพราะพุฒิภัทรไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าจะพาแก้วมาพัก ชุ่มกับนวลเลยไม่ได้เตรียมทำความสะอาดบ้านพักไว้ล่วงหน้า มีเพียงห้องพักประธานเพียงห้องเดียวที่เปิดใช้งานได้ พุฒิภัทรให้แก้วนอนในห้อง ส่วนตัวเองเอาที่นอนไปปูนอนที่นอกชาน
แก้วตื่นแต่เช้า ลุกไปทำข้าวต้มปูง่วนอยู่ในห้องครัว พุฒิภัทรตื่นมาทีหลัง รีบตามไปช่วยแก้วทำกับข้าว เสร็จแล้วก็นั่งทานข้าวด้วยกัน ทั้งสองคนยิ้มแย้ม พูดคุย ดูหวานแหววมาก ๆ จนชุ่มกับนวลที่แอบดูอยู่ อดที่จะเมาท์ไม่ได้
“สวยมากเลยนะตาชุ่ม แฟนคุณชายภัทร ไม่ยักกะใช่พวกบ้านเทวพรหมหรอก”
“แปลกดีว่ะ เขามากันตามลำพัง ห้องนอนก็ใช้ได้แค่ห้องเดียว แต่คุณชายกลับให้ข้าปูที่นอนให้นอนนอกกะชาน ไม่ยักกะนอนร่วมห้อง เป็นข้านะ..ถ้าหลอกสาวมาทะเลด้วยกันได้ ไม่ยักกะปล่อยให้ลอยนวล”
“ไอ้บ้า แก่แล้วยังไม่วายคิดสกปรก ท่านเป็นผู้ดี เป็นสุภาพบุรุษ สุภาพสตรี เป็นลูกชาติลูกตระกูล ไหนจะใช้วิธีวิวาห์คนธรรพ์แบบเอ็ง ที่ทำตัวยังกะโจร ฉุดข้าไปก่อน แล้วค่อยกลับมาขอสมาลาโทษพ่อแม่ข้าทีหลังล่ะ”
“อ้าว..ยัยนวล น้อยไปสิ ข้าเห็นลูกชาติลูกตระกูลบ้านอื่นมามากนะเว้ย สมัยนี้เขาถือสากันซะที่ไหน ยังไม่แต่งงาน ยังไม่เป็นคู่หมั้น ก็ไปค้างอ้างแรมร่วมห้องกันตามโฮเต็ลเยอะแยะ”
“ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษจุฑาเทพสิวะ”
หลังทานข้าวเช้าเสร็จ พุฒิภัทรตัดสินใจเปิดอกคุยกับแก้ว “แก้วคงต้องแอบอยู่ที่นี่ซักพักนะ..อยู่ได้ไหม”
“ในที่สุด..แก้วก็..นำความเดือดร้อนมาให้คุณชายจนได้”
“ใครบอกล่ะ ชั้นกับน้อง ๆ ไปฉุดเธอมาเองต่างหาก”
“ท่าน..จะทำอะไรพวกคุณชายหรือเปล่าคะ”
“แก้ว..ครอบครัวชั้นไม่ใช่พวกสิ้นไร้ไม้ตอกนะ ท่านก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่คับบ้านเมืองอยู่คนเดียวในประเทศนี้ ท่านใช้วิธีโจร ๆ กับเธอแบบนี้ ถ้าพวกชั้นนิ่งดูดายสิ จะถือว่าขี้ขลาด น่าอาย ไม่สมกับเป็นลูกผู้ชาย”
“แต่แก้วกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ชั้นจะปกป้องคุ้มครองเธอเอง”
“แก้วไม่ได้กลัวสำหรับตัวเอง แต่แก้วกลัวสำหรับคุณชาย..ท่านเค้าใหญ่โตและมีอำนาจมากนะคะ”
“ถ้าคนดีกลัวคนเลว ปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ โลกนี้มันก็คงเป็นโลกต่อไปไม่ได้แล้วล่ะแก้ว”
“แต่คุณชายอย่าประมาทนะคะ”
“ฉันไม่โง่หรอกน่า จะทำอะไรฉันก็ต้องคิดคำนวณไม่ใช่น้อย เธออยู่ที่นี่ ที่บ้านฉัน ทำตัวให้กลมกลืนกับผู้คนแถวนี้ พวกของท่านคงสืบได้ไม่ง่ายนัก”
หลังตกลงกันเรียบร้อย พุฒิภัทรก็รีบพาแก้วไปหาซื้อเสื้อผ้าที่ตลาด พร้อมกับซื้อกับข้าว ผัก ผลไม้ อาหารทะเลกลับไปทำทานกันที่บ้านด้วย แก้วแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของคนพื้นเมือง ไม่แต่งหน้าทำผม ผู้คนเดินผ่านไปมา ไม่มีใครสนใจแก้ว จำไม่ได้
พุฒิภัทรแวะที่ไปรษณีย์ เพื่อโทรเลขไปบอกหมอเจ้าของไข้ของพ่อแก้วให้ช่วยดูแลพ่อแก้วแบบปิดเป็นความลับ ไม่ให้ใครเข้าถึงตัวได้ และได้โทรเลขไปลางานที่โรงพยาบาลด้วย แก้วหน้าเสียเมื่อได้ยินว่าพุฒิภัทรต้องมาลาหยุดงานเพราะเธอ
“แก้วทราบ..คุณชายหมอเป็นคนรักงานมาก”
“ใช่แล้ว เพราะฉะนั้น..ขอเวลาให้ชั้นได้หยุดพักไปรัก..อย่างอื่นบ้าง”
“เสร็จธุระแล้ว กลับกันดีไหมคะ แดดชักจะร้อน”
เธอจะไม่ถามเหรอว่าฉันจะหยุดพักจากรักงาน..ไปรักอะไร..หรือรักใคร”
“ไม่ถามหรอกค่ะ”
“ไม่ถาม เพราะไม่อยากรู้..หรือว่า..รู้อยู่แล้ว”
แก้วทำหน้าเขิน รีบเดินหนีไปทันที
ชาวบ้านที่อยู่เขาหัวกะโหลก รู้ข่าวว่าพุฒิภัทรมาพักอยู่บ้านพักตากอากาศ จึงมาขอความช่วยเหลือ
“คุณชายหมอขอรับกระผม ช่วยเมียผมด้วยครับ เมียผมเจ็บท้องมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ป่านนี้ยังไม่ยอมคลอดขอรับกระผม”
“อ้าว แล้วเมียพี่อยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ที่เขาหัวกะโหลกครับ หมอตำแยเขาปลุกปล้ำอยู่ ผมจะพาตัวขึ้นเรือมาสุขศาลาที่เมืองปราณ พ่อแม่เขาก็ไม่ยอม”
“แต่ผมว่า นังหมอตำแยมันทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้ เหมือนเด็กไม่กลับหัวน่ะครับ ผมกลัวว่ามันจะไม่รอดทั้งแม่ทั้งลูกน่ะสิ” ชาวบ้านอีกคนที่มาด้วยกันโพล่งบอกออกมา
พุฒิภัทรตกใจมาก รีบเอาเรือเร็วที่บ้านพักตากอากาศ ขับไปที่เขาหัวกะโหลกทันที แก้วช่วยถือกระเป๋าหมอไปให้พุฒิภัทร พอไปถึง ชาวบ้านก็รีบนำทางพุฒิภัทรไปยังบ้านคนไข้ พ่อกับแม่คนท้องเห็นพุฒิภัทรเป็นผู้ชาย แถมยังหน้าอ่อนเหมือนยังเด็กอยู่ จะไม่ยอมให้ทำคลอดให้ สามีคนท้องไหว้กราดพลางร้องไห้
“ผมไหว้ล่ะ พ่อกับแม่ อยากให้อีกริ่มมันตายทั้งกลมหรือให้มันรอดถ้าอยากให้รอด ช่วยปล่อยให้คุณชายหมอทำคลอดมันด้วย คุณชายหมอมาจากกรุงเทพฯ จากโรงพยาบาลหลวง คุณชายต้องช่วยมันได้”
พุฒิภัทรเบียดแทรกผู้คนเข้าไปดูคนท้อง แก้ววางมาดอ่อนโยนยิ้มหวานขอให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากห้องให้หมด ทุกคนรู้สึกเกรงใจแก้ว พร้อมใจกันทำตามคำขอร้อง พุฒิภัทรตรวจดูอาการแล้วพบว่าเด็กไม่กลับหัว เหมือนที่หมอตำแยบอก พุฒิภัทรช่วยนวดท้องจนเด็กกลับหัว แล้วก็ช่วยทำคลอดให้คนท้องโดยมีแก้วเป็นลูกมือคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง พอทำคลอด ตัดสายสะดือให้เด็กเสร็จ สองคนก็ช่วยกันอุ้มเด็กไว้ มองตากัน ยิ้ม แบบร่วมมือร่วมใจ ประหนึ่งคลอดลูกของตัวเอง
มารตีเห็นโทรเลขลางานของพุฒิภัทรส่งมาถึงโรงพยาบาล ก็รีบแจ้นไปฟ้องเอียดกับอ่อนที่วังจุฑาเทพ
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
