หิรัณย์รีบโทรฯ หามีคณาอย่างร้อนใจ “คุณมี่รู้มั้ยว่าคุณมัทออกไปกับใคร”
“คุณเชนค่ะ เพื่อนรู้จักกันที่ภูเก็ตน่ะค่ะ”
“ไว้ใจได้แค่ไหนครับ” เสียงหิรัณย์เจือแววกังวล ทำให้มีคณาเริ่มไม่สบายใจ “ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ ตอนนี้มัทนาออกไปกับเค้าแล้ว คุณมีเบอร์คุณเขตต์ตวันมั้ย”
“มีค่ะ มัทให้ไว้เผื่อฉุกเฉิน”
“งั้นรีบโทรฯ หาเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
มีคณาวางสายจากหิรัณย์ รีบค้นหาเบอร์โทรศัพท์จากในเครื่องทันทีด้วยความร้อนใจเป็นห่วงมัทนา
ในรถ เชนเงียบกริบ หน้านิ่ง ไม่มีรอยยิ้มใจดี เหมือนเดิมให้ได้เห็น จนมัทนาสัมผัสความอึดอัดได้ มัทนาถามว่าจะไปไหน เชนบอกว่าบ้านมัทนา ทำให้มัทนางงว่าไปทำไม คราวนี้เชนไม่รักษาภาพลักษณ์สุภาพบุรุษแบบแต่ก่อนแล้ว หันมองหน้ามัทนา เสียงแข็ง ตาดุ
“ฉันต้องการไข่มุกดำของฉันคืน”
“มันเป็นมุกแท้ใช่มั้ยคะ” มัทนานิ่งไป ชักเข้าเค้าที่ตนสงสัย เชนแสยะยิ้ม “ฉันดีใจที่เธอยังพอมีสมองคิดอยู่บ้าง”
มัทนาเห็นท่าไม่ดีแน่ ๆ จะเปิดประตูรถหนี แต่เชนกระชากตัวมัทนาไว้ “คิดจะหนีเรอะ ไม่มีทางซะหรอก” มัทนาพยายามดิ้นรน เชนจับมัทนารวบตัวไว้แรง ๆ กระแทกกดกับเบาะ เสียงดังลั่นรถ “ฤทธิ์มากนักนะ ฉันบอกให้อยู่เฉย ๆ ไงล่ะ อยากตายใช่มั้ย”
มัทนาตกใจแต่พยายามจะเอาตัวรอด ดิ้นรนกับแรงเฮือกสุดท้าย แผดเสียง “ช่วยด้วย” เชนล้วงปืนออกมาจากอกเสื้อ ใช้ด้ามปืนและสันมือกระแทกเต็มแรงเข้าที่ท้องมัทนา มัทนาจุกจนเงียบเสียงไป
“ถ้าไม่เงียบ ฉันจะยิงแกทิ้งเดี๋ยวนี้เลย” เชนตาดุดันใส่ มัทนาน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บตัวเจ็บใจและกลัว เชนบอกให้เอาโทรศัพท์มือถือมา มัทนาชักช้า เชนตะคอกบอกให้เอามาเร็ว ๆ มัทนาล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส่งให้
เชนกดปิดโทรศัพท์แล้วส่งเครื่องไปให้ขมลูกน้องที่นั่งหน้าเก็บเอาไว้ มัทนาตกใจจนหน้าซีด หวาดกลัว
ที่คอนโดฯตวัน ชลบุษย์เดินลังเลไปมาที่สระว่ายน้ำคอนโดฯเพราะเป็นห่วงมัทนา แม้จะไม่ชอบหน้า
แต่ก็ไม่อยากให้มัทนาตกนรกทั้งเป็นเหมือนเธอ ชลบุษย์หยิบโทรศัพท์จะโทรฯ หาตวัน แต่ก็ลังเลเพราะกลัวที่เชนขู่ไว้ แม้จะแค่นึกถึงแต่ชลบุษย์ก็ตัวสั่นเทาน้ำตาไหลด้วยความหวาดกลัว มองโทรศัพท์มือถือในมือตนแล้วลดมือถือลง ไม่กล้าโทรฯ บอกตวัน
มัทนาถอยห่างเชนจนหลังพิงประตูรถร้องไห้ สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว เชนเช็ดกระบอกปืนไปมา แล้วเหล่มองมัทนา ก่อนจะถามที่ซ่อนไข่มุกดำ เพราะคนของเขาหาทั้งบ้านแล้วไม่เจอ ทำให้มัทนารู้ว่าที่ขโมยขึ้นบ้านและคนร้ายที่มาลอบฆ่าเธอเป็นฝีมือของเชน โดยหวังจะโยนความผิดให้เขตต์ตวัน มัทนาน้ำตาท่วมไม่คิดว่าเชนจะฆ่าเธอได้จริง ๆ ทั้งที่เธอจริงใจกับเชนมาตลอด
“เธอคิดว่าฉันจะรู้สึกผูกพันกับเธอพิศวาสหลงรักผู้หญิงอย่างเธอลงจริง ๆ เหรอ ฉันไม่โง่เหมือนไอ้ปอนมันหรอก” เชนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สะใจ น้ำเสียงสีหน้าแววตาดูถูก มัทนาน้ำตาไหลออกมา ยกมือขึ้นปาด รู้สึกเสียใจที่ถูกหลอก
เชนค่อย ๆ เลื่อนมืออีกข้างมาลูบไล้ข้างแก้มมัทนา มัทนาเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย กลั้นใจด้วยความขยะแขยงและหวาดกลัว “คราวนี้ล่ะไอ้ปอนเอ๋ย มันจะทุรนทุรายยิ่งกว่าถูกไฟเผาทั้งเป็น อย่าหวังว่าจะเอาชนะฉันได้เลยน้องมัน คนรักมัน ฉันนี่ล่ะจะได้ทั้งหมด” เชนระเบิดหัวเราะลั่นรถ อย่างสาแก่ใจ มัทนาหลับตาปี๋ เบียดตัวชิดประตู ร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว
“บอกมาได้แล้วว่าไข่มุกฉันอยู่ไหน” เชนเอามือค้ำคอมัทนาไว้
มัทนาบอกเธอไม่รู้ เพราะเธอยกไข่มุกให้กับน้องสาวไปแล้ว และไม่รู้ว่าน้องสาวเอาไปไว้ที่ไหน
“ให้น้องเหรอ...” ยอมปล่อยมือที่บีบคอมัทนาออก “งั้นเราก็ต้องรอจนกว่าน้องสาวเธอจะกลับมาใช่มั้ย ดี มิสเตอร์เท็ตสึคงจะพอใจมาก ถ้ารู้ว่าจะได้สินค้าถึงสองชิ้น” เชนระเบิดหัวเราะแนวจิต ๆ มัทนาหวาดกลัวร้องไห้ออกมาไม่หยุด
มัทนากอดเป้และนั่งชิดประตูอีกฝั่ง เชนพูดหยัน ๆ ว่ามัทนาคงอยากให้ตวันมาช่วย
“เลิกฝันได้แล้ว ป่านนี้มันคงคิดว่าเธอยังรอให้มันไปรับอยู่ที่สยามสารนั่นแหละ อยากเห็นหน้ามันนักตอนที่มันรู้ว่าเธอออกมากับฉัน คงสะใจพิลึก”
มัทนาร้อยเรื่องราวในใจ รวมความกล้าหันมองหน้าเชน “คุณชลบุษย์ทำงานให้กับคุณเหรอ”
“ผู้หญิงชั้นต่ำ ข้าทาสที่ซื่อสัตย์ ไอ้ปอนมันโง่ที่ไปไว้ใจมัน คิดเหรอว่าหอบหิ้วอีนั่นไปรักษาแล้วจะทำให้มันสำนึกบุญคุณหันมาซื่อสัตย์กับมัน”
“เธอทำเพราะถูกคุณขู่น่ะสิ เธอต้องทำทั้ง ๆ ที่เกลียดคุณ คุณบังคับให้เธอเสพยา บังคับให้เธอขายตัว ถ่ายรูปอนาจารเธอไว้แบล็กเมล์ให้เธอทำงานให้คุณ”
เชนยิ้มมุมปาก “เธอได้เห็นภาพพวกนั้นแล้วนี่ สวยมากใช่มั้ยล่ะ นั่นน่ะของสะสมสุดโปรดของฉันเลยนะ” เชนมองมัทนา “อย่าเป็นห่วงเลยน่า อีกไม่นานก็จะมีภาพของเธอรวมอยู่ในคอลเลกชั่นพวกนั้น ชุดแรกฉันจะมอบให้เป็นของขวัญพิเศษกับไอ้ปอน มันคงชอบมาก”
มัทนาขยะแขยงเหลืออด ระเบิดอารมณ์ “คุณมันเลวที่สุด อย่าหวังเลยว่าจะได้ฉวยประโยชน์จากตัวฉัน ฉันยอมตาย”
เชนเงยหน้าหัวเราะชอบใจ มัทนายิ่งรู้สึกหวาดกลัวเชนขึ้นทุกขณะจิต
ชลบุษย์มาหาตวันที่ห้องแต่ไม่เจอ เยาะซึ่งถูกจับมัดมือมัดเท้าและขังไว้ในห้องน้ำ รู้ว่าชลบุษย์เข้ามาพยายามจะร้องเรียก แต่ปากก็ถูกมัดไว้ ชลบุษย์กลับมาที่ห้องพักตัวเองตัดสินใจโทรฯ หาตวัน
ทันทีที่มีเสียงรับสาย ชลบุษย์ก็พูดทันที พูดไปร้องไห้ไปเพราะกลัว “บุษย์เองนะคะ คุณเชนจะจับตัวมัทนาไปขังที่ตึกเชนเพิร์ล คุณปอนรีบตามไปช่วยเร็ว ๆ นะคะ”
ปลายทางตัดสายไป โดยไม่ตอบกลับมา ชลบุษย์อึ้งปนงง ย้อนคิดทบทวนไปมา มือไม้สั่นกดตัดสาย หวาดกลัวมากที่กล้าทรยศเชน ร้อนใจเห็นท่าไม่ดีรีบวิ่งออกไปจากห้องคอนโดฯทันที
มัทนาขบกรามแน่น พยายามสะกดอารมณ์ เชนแสยะยิ้มบอกยิ่งโกรธยิ่งมีเสน่ห์ และขยับตัวเข้าใกล้มัทนา “ฉันไม่แปลกใจเลยที่ไอ้ปอนมันหลงเธอจนหัวปักหัวปำ เวลาอยู่กับเธอ ฉันไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยรู้มั้ย” เลื่อนมือไปลูบไล้ขามัทนา มัทนาขยะแขยง รังเกียจปัดมือออกไป เชนโกรธโผเข้าปลุกปล้ำ มัทนากรีดร้องดิ้นขัดขืน แต่โทรศัพท์มือถือของเชนดังขัดจังหวะขึ้นพอดี
เชนผลักมัทนากระเด็นไป แล้วตนขยับกลับมาดูเบอร์โชว์แล้วรับโทรศัพท์ สีหน้าอำมหิต เมื่อปลายสายโทรฯ มาบอกว่าชลบุษย์หักหลังโทรฯบอกตวัน มัทนาหาจังหวะที่เชนคุยโทรศัพท์ แอบเปิดเป้ล้วงมือเข้าไปควานหาอาวุธ แต่ก็ได้มาแค่ปากกาแท่งเดียว มีสีหน้าหงุดหงิดเจ็บใจตัวเองที่ประมาทไม่พกปืนที่ตวันให้เอาไว้ป้องกันตัว
ชลบุษย์รีบเก็บของใช้เท่าที่จำเป็นลงกระเป๋าเดินทาง กะหนี อยู่ไม่ได้แล้ว แต่พอลากกระเป๋าเดินไปหน้าประตูห้องพัก เปิดประตูออก ตกใจสุดชีวิต ที่เห็นลูกน้องเชน 2 คนยืนรออยู่หน้าห้อง ยังไม่ทันที่ชลบุษย์จะขยับหรือกรีดร้อง ลูกน้องเชนที่สวมโม่งสวมหมวกปิดบังหน้าตา ก็ปาดมีดเข้าแทงชลบุษย์กลางท้องอย่างถนัด ชลบุษย์ตาเหลือกค้างด้วยความเจ็บปวด จากนั้น 2 หนุ่มคนร้ายดันชลบุษย์เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูห้องล็อกทันที
เชนพามัทนามาที่บ้าน แต่ปรากฏว่าวาสิฏฐีพาเพื่อนมาปาร์ตี้บาร์บีคิวกันที่ระเบียงหน้าบ้าน เชนไม่พอใจมาก ขณะที่มัทนาแอบยิ้ม “น้องสาวฉันคงพาเพื่อนมาทำรายงาน”
เชนกระชับปืนเข้าจี้มัทนาทันที มัทนาสะดุ้งเฮือก “ทำตัวให้เป็นปกติ ถ้าเธอตุกติก ฉันจะยิงเธอทิ้งทันที แล้วกระสุนที่เหลือ ฉันก็จะใช้ระเบิดสมองคนในบ้านของเธอทีละคน” มัทนาหน้าซีด กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ
คนขับรถขับรถไปจอดข้างกำแพงบ้าน เชนสั่ง “ไอ้ขม ถ้ามึงได้ยินเสียงปืนในบ้าน ยิงทิ้งให้หมดทั้งบ้าน” มัทนาหน้าซีดเผือด หวาดกลัวคนอื่นจะเป็นอันตราย
เชนสั่งให้มัทนาลงรถ มัทนาเปิดประตูรถออกไปโดยมีเชนตามไปติด ๆ มัทนารีบปาดน้ำตา สะพายเป้ อย่างลุกลน เชนขู่ “จำไว้ อย่าแม้แต่จะคิดเล่นตุกติกกับฉันเป็นอันขาด เธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ” แววตาเชนดุดัน โหดเหี้ยม จ้องใส่ มัทนากลัวจนใจฝ่อหมดแล้ว
“เดินไป” เชนผลักมัทนาไปแรง ๆ มัทนาหน้าซีดเผือดเดินนำไป โดยมีเชนเดินตามประกบด้านหลังทุกฝีก้าว
เชนจี้มัทนาเข้ามาในบ้าน วาสิฏฐีเห็นเชนท่าทางแปลก ๆ และพูดจาไม่ดีเลยไม่ชอบหน้าเชนนัก มัทนาและเชนตามวาสิฏฐีขึ้นไปเอาไข่มุกดำซึ่งอยู่ในตู้เลี้ยงเต่า ตลอดเวลาวาสิฏฐีกวนใส่เชนเพราะไม่ถูกชะตา มัทนาพยายามใช้สายตากำราบน้องเพราะกลัวว่าเชนจะทำอะไรวาสิฏฐี เนื่องจากเชนขู่ไว้ว่าหากตุกติกจะฆ่าทุกคน เชนบังคับให้มัทนาเอาพาสปอร์ตไปด้วย มัทนาไปเปิดตู้เพื่อหยิบพาสปอร์ต จึงหยิบผ้าบาติกที่ตะวันซื้อให้ และปืนที่ตวันให้ติดตัวใส่เป้ไปด้วย
ระหว่างที่เดินลงมาข้างล่าง เพื่อนวาสิฏฐีเดินเข้ามาบอกว่ามีโทรศัพท์หามัทนา เชนไม่ยอมให้รับบอกจะรีบไป วาสิฏฐีโพล่งว่าท่าทางของเชนน่าสงสัย เชนโกรธปรี๊ด มัทนากลัวเชนจะเดือดไปกว่านี้รีบบอกว่าขอคุยแป๊บเดียว เชนจ้องหน้ามัทนาสายตากำราบอย่าตุกติก มัทนาเดินนำลงไป สีหน้าครุ่นคิดแผนการในใจ
มีคณาโทรฯ หามัทนา พอมัทนารับสายจึงส่งโทรศัพท์ให้ตวัน พอมัทนาได้ยินเสียงเป็นห่วงของตวันก็น้ำตาซึม ตวันบอกให้มัทนาถ่วงเวลาไว้เขาจะไปช่วย แต่เชนเร่ง มัทนาจึงพยายามบอกเป็นนัย ๆ
“พี่มี่ต้องไปถามคนไข้พิเศษของพี่นก จำได้ใช่มั้ยคะที่เราคุยกันวันนั้น มัทคิดว่าเค้ารู้เรื่องดี”
เชนกระชากหูโทรศัพท์มัทนามาวางสายอย่างเสียมารยาท วาสิฏฐีมองเชน สีหน้าไม่ชอบมาก “เราเสียเวลามามากพอแล้ว” เชนโอบหลังมัทนากึ่งดันพาออกไปจากบ้าน วาสิฏฐีตามติดออกไปทันที
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
