รจนาไฉนหันตัวจะเดินออกไป แต่ปวุฒิคว้าตัวเอาไว้ “ผมไม่เชื่อ คนอย่างคุณไม่มีทางเป็นอย่างนั้น”
“วันนี้คุณจะรู้...ฉันทำได้มากกว่าที่คุณคิด”
รจนาไฉนท้าทาย แล้วเดินตรงไปที่เวที...เมื่อเดินผ่านบ๋อยที่กำลังจะเอาเหล้าไปเสิร์ฟที่โต๊ะหนึ่ง เธอคว้าขวดเหล้าเดินตรงไปที่เวทีแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม เหล้าไหลรินทั่วร่างกาย ปวุฒิมองอย่างตกใจ ส่วนปัทม์นั่งมองด้วยความสมเพช...รจนาไฉนคว้าไมโครโฟนขึ้นมาประกาศ
“ท่านสุภาพบุรุษคะ ในค่ำคืนนี้ใครต้องการสาวเซ็กซี่เร่าร้อนใจไปร่วมโต๊ะบ้าง...ขอเสียงหน่อย”
ผู้ชายต่างปรบมือ บ้างยกมือเสนอตัว
“เรามาเปิดประมูลกันดีกว่า ใครรวยที่สุด ...ฉันจะไปสนุกด้วย”
ผู้ชายคนนึงชูเงินฟ่อนใหญ่ เดินตรงเข้ามาหา รจนาไฉนรับเงิน
“ไม่ดูถูกความสวยของฉันไปหน่อยเหรอคะ”
ว่าแล้วรจนาไฉนก็โปรยเงินว่อนไปทั่ว ชายคนนั้นรีบเก็บเงิน...ปัทม์ยืนมองด้วยความเกลียดชังที่รจนาไฉนทำตัวแย่มาก...
“ว่าไงคะ ใครคิดว่ารวยที่สุด มารับตัวฉันไปได้เลย” รจนาไฉนตะโกนถามเสียงดังลั่น
“คุณอยากได้เท่าไหร่” ปวุฒิตะโกนถามกลับ
ทุกคนมองมายังปวุฒิ...รจนาไฉนเดินลงจากเวที ตรงมาหาปวุฒิ
“ผมจะหาให้คุณเอง”
“ร้อยล้าน...วันนี้และเดี๋ยวนี้”
“ผมจะพยายามหาให้คุณ ให้เวลาผมสักหน่อย แต่งงานกับผมนะ”
ปวุฒิเอาแหวนยื่นให้รจนาไฉน หญิงสาวรับแหวนมา
“น้ำหน้าอย่างคุณ ชาติหน้าคุณก็หาให้ฉันไม่ได้...ถ้าไม่มีเงินอย่ามาเสนอหน้า”
รจนาไฉนขว้างแหวนใส่หน้าปวุฒิ แล้วเดินออกไป ปวุฒิตัดสินใจวิ่งตามไป ตะโกนพลางวิ่งตามหารจนาไฉน ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา...รจนาไฉนยืนหลบอยู่ที่มุมหนึ่ง น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจกับสิ่งที่ทำกับปวุฒิ
ปวุฒิวิ่งตามหาด้วยหัวใจที่แทบสลาย...รจนาไฉนออกจากที่ซ่อนยืนมองปวุฒิ เธอร้องไห้ออกมาหัวใจแทบสลายแล้วกลับไป...ปวุฒิวิ่งตามหารจนาไฉน แต่ไม่เจอ...เขาทรุดตัวลงร้องไห้กลางสายฝน ปัทม์ยืนมองที่หน้าผับ แล้วยิ้มเยาะ
“ความรักไม่มีอยู่จริง...ผู้หญิงทุกคนบูชาเงินเป็นพระเจ้า! โดยเฉพาะผู้หญิงหิวเงินคนนั้น”
ปัทม์มองดูปวุฒิด้วยความเห็นใจ...และพาลคิดโกรธแค้นรจนาไฉน
“ฉันขอสัญญา ฉันจะเป็นพญามัจจุราชพาเธอไปสู่ห้วงนรกให้เร็วที่สุด”
เสียงฟ้าร้องดังขึ้น แสงฟ้าแลบสว่างทาบใบหน้าปัทม์ เสมือนพญามัจจุราชที่พร้อมออกคร่าวิญญาณ
วันต่อมา...ปวุฒินั่งรอรจนาไฉนที่ในสวน หญิงสาวในท่าทีไม่สะทกสะท้านเดินเข้ามา
“คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องจริง ๆ”
“อย่าเพิ่งไล่ผมเลย ผมขอร้อง...คุณเพื่อนบอกผมมาว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่เชื่อว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ในเวลาชั่วข้ามคืน” ปวุฒิจับมือรจนาไฉน
“ทุกอย่างจบแล้ว กลับไปซะเถอะค่ะ” “ผมไม่กลับ มันต้องไม่จบแบบนี้ ผมรักคุณได้ยินมั้ย...ผมรักคุณ”
ปวุฒิรวบตัวรจนาไฉนมากอดไว้แน่น รจนาไฉนเกือบใจอ่อน แต่กลั้นใจผลักปวุฒิออกไป “ฉันบอกให้กลับไป”
ปวุฒิยังดื้อดึงอยู่ ไม่ยอมไปง่าย ๆ จู่ ๆ ปัทม์โผล่เข้ามา
“ร่ำลากันยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
รจนาไฉนและปวุฒิหันไปมองเห็นปัทม์แล้วตกใจ จำได้ว่าปัทม์คือคนที่เคยช่วยชีวิตปวุฒิไว้
“คุณ! คนที่ช่วยชีวิตคุณปวุฒิ” รจนาไฉนเอ่ยขึ้น
“ครับ ผมเอง”
“ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย แต่เอ๊ะ... คุณมาที่บ้านวิชนีได้ยังไง” ปวุฒิสงสัย
“เพราะผมคือ ปัทม์ ปัทมกุล ว่าที่สามีของลูกสาวบ้านวิชนี”
ปวุฒิ และรจนาไฉนตกใจ
“เป็นไปได้ยังไง”
“ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ที่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงลนลานอยากเป็นเมียผมจนตัวสั่น...รึไง...รจนาไฉน”
“พูดอะไรกรุณาให้เกียรติผู้หญิงด้วย” ปวุฒิไม่พอใจ
“เราควรจะให้เกียรติเฉพาะกับคนที่สมควรจะได้รับ ผู้หญิงคนนี้เลิกกับคุณก็เพราะเงิน...เห็นเงินเป็นพระเจ้า”
ปัทม์เข้าไปรวบเอวรจนาไฉนเข้ามากอดแน่น
“จะทำอะไร ปล่อยนะ” รจนาไฉนตกใจ
“หมดเวลาสร้างภาพแล้วน่า ยอม ๆ ไป...เดี๋ยวจะจ่ายให้อย่างที่คาดไม่ถึงแล้วถ้าบริการดี...ฉันจะทิปให้เป็นพิเศษด้วย”
ปัทม์กระชากรจนาไฉนมากอดอย่างแรง ทำท่าเหมือนจะจูบ ลวนลาม
“มันชักจะมากไปแล้ว...”
ปวุฒิดึงตัวปัทม์ออกมาจากรจนาไฉน แล้วต่อยปากปัทม์เปรี้ยง
“หยุดนะ! ปวุฒิ” รจนาไฉนเข้าไปห้าม “มันไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่ผมรัก ต่อให้เป็นคนที่มีบุญคุณผมก็ต่อยมันได้ ขอโทษคุณเพื่อนเดี๋ยวนี้”
“ได้...ขอโทษเหรอ ได้เลย...”
ปัทม์ยิ้มเยาะ ดึงตัวรจนาไฉนมาหอมแก้ม ท้าทาย รจนาไฉนตกใจ
“ไอ้ปัทม์”
ปวุฒิจะเข้าไปต่อยปัทม์อีก รจนาไฉนเข้า ไปขวาง ตัดสินใจแกล้งเล่นละคร
“หยุดนะ!”
รจนาไฉนตบหน้าปวุฒิเปรี้ยง ปวุฒิอึ้ง ปัทม์ก็อึ้ง
“เลิกเพ้อเจ้อซะที กลับไปซะ...ต่อไปนี้คุณปัทม์คือเจ้าชายของฉัน ไม่ใช่คุณ”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
