ปัทม์ช่วยชีวิตปวุฒิไว้ สมุนพ่อเลี้ยงเจงอีกคนวิ่งเข้ามายิง ปัทม์ยิงสวนถูกที่ขา...ศักดิ์เข้ามายิงช่วยลูกน้อง แล้วถอยร่นหนีไป ปัทม์จะวิ่งตาม แต่จ่าและตำรวจวิ่งเข้ามา...
“คุณปัทม์ไม่ต้องตามครับ พวกผมจัดการเอง ผมฝากดูแลสารวัตรด้วย”
จ่าและตำรวจคนอื่น ๆ วิ่งตามไป...ปวุฒิจะลุกขึ้น แต่เจ็บมาก เลือดไหลออกมา ปัทม์จะกลับไปดู แต่รจนาไฉนวิ่งเข้ามาถึงตัวปวุฒิก่อน...
“คุณปวุฒิ”
“คุณเพื่อน”
ปวุฒิหน้ามืด หมดสติไป...รจนาไฉนร้อง ไห้เสียใจ
“คุณปวุฒิ...คุณอย่าเป็นอะไรนะคะ เพื่อนไม่ยอมให้คุณทิ้งไปนะ... คุณปวุฒิสัญญากับเพื่อนแล้วไงคะ ว่าเจ้าชายจะกลับมารับเจ้าหญิง คุณปวุฒิจะปล่อยให้เจ้าหญิงอยู่คนเดียวไม่ได้นะคะ ลืมตาสิคะ...เจ้าชายของเพื่อน...”
ปัทม์มองดูด้วยความรำคาญ ตรงเข้ามาผลักรจนาไฉนออก
“นายจะทำบ้าอะไรอีก”
ปัทม์ไม่ตอบ เข้ามาอุ้มปวุฒิออกไป
ปัทม์พาปวุฒิมาส่งที่โรงพยาบาล เขายืนมองรจนาไฉนที่ห่วงใยปวุฒิมาก พอจะเดาออกว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน จ่าเดินเข้ามาหาปัทม์
“คู่นี้ท่าจะรักกันมากนะครับ”
“เขาเป็นตำรวจเหรอ ผมไม่คุ้นหน้าเลย”
“สารวัตรปวุฒิไม่ได้ประจำที่นี่หรอก พาแฟนมาเที่ยว แต่พอรู้ข่าวก็อยากไปช่วย ตำรวจดี ๆ รักในหน้าที่อย่างนี้หายาก”
“ตกลงพวกที่ค้ายาเป็นพวกไหน”
“เบื้องต้นยังสาวไม่ถึงตัวการใหญ่ พวกที่ถูกยิงตายก็เป็นพวกต่างด้าว ไม่มีสัญชาติ”
“เมื่อไหร่พวกมันจะเลิกหากินกับคนด้อยโอกาสสักที”
“ขอบคุณคุณปัทม์มาก ต้องมาบาดเจ็บไปด้วย ผมว่าคุณปัทม์ไปทำแผลก่อนเถอะ”
หลังทำแผลเสร็จ ปัทม์อยากรู้อาการของปวุฒิ จึงเดินมามองหน้าประตูห้อง เห็นภาพรจนาไฉนจับมือปวุฒิ พร่ำพรรณนาความในใจ
“คุณปวุฒิ...คุณรู้มั้ยว่าเพื่อนเป็นห่วงคุณมาก เพื่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคำว่า รัก มันยิ่งใหญ่มากแค่ไหน...จนกระทั่งวันนี้...ณ...เวลานี้ เพื่อนรู้ซึ้งแล้วว่าคำว่ารัก มีความหมายกับเพื่อนมากและมันเป็นยิ่งกว่าชีวิต...คุณอย่าทิ้งเพื่อนไปนะคะ เพื่อนคงไม่มีชีวิตอยู่ได้...ถ้าไม่มีคุณ”
ปัทม์มองรจนาไฉนที่ร้องไห้ฟูมฟาย รู้สึกสะเทือนใจในอก ไม่คิดเลยว่าคนเราจะรักกันมากได้ถึงเพียงนี้...
“ตื่นสิคะ...เพื่อนสัญญานะคะว่าต่อไปนี้เพื่อนจะไม่ขัดใจคุณอีก คุณจะให้เพื่อนทำอะไร เพื่อนจะยอมทุกอย่าง”
รจนาไฉนเอาหน้ามาแนบกับมือของปวุฒิ...
“สัญญาแล้วห้ามคืนคำนะครับ”
“คุณฟื้นแล้ว...” รจนาไฉนแปลกใจ เงยหน้าเห็นปวุฒิยิ้มให้
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่กระสุนถากที่ชายโครง”
“คุณใจร้าย แกล้งให้เพื่อนพูดเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้”
“ผมไม่รู้ล่ะ ผมถือว่าคุณสัญญากับผมแล้ว...อย่างแรกเลย...ผมขอร้องไม่ให้คุณเอาเรื่องนี้ ไปบอกคุณพ่อคุณแม่คุณ นะครับ”
“ทำไมละคะ”
“ผมกลัวท่านจะคิดว่าผมไม่เก่งพอจะดูแลลูกสาวของท่านได้”
รจนาไฉนรับปาก ปวุฒิยิ้มหวาน มองหน้ารจนาไฉน
“แล้วสิ่งที่ผมจะขอต่อไปก็คือ ผมขอ...ให้คุณหอมแก้มผม”
รจนาไฉนมองหน้าปวุฒิ แล้วก้มลงหอม ปวุฒิ... ปัทม์ยืนมอง ก่อนจะเดินออกไป
ปัทม์กลับไร่ชาเจอลำเพา กับ นพรัตน์ มาทวงสัญญาการแต่งงานจากเปรม ปัทม์ไม่พอใจ เพราะพ่อของเขาผู้ให้คำสัญญาเสียชีวิตไปนานแล้ว ประกอบกับเขาไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ข่มขู่ ปัทม์จะไม่ยอมทำตามข้อตกลง แต่เปรมอ้างถึงบุญคุณที่คุณนพรัตน์เคยช่วยเหลือไว้ ไม่เช่นนั้นเราคงไม่มีโอกาสสร้างไร่ชาได้อย่างทุกวันนี้...ปัทม์จำยอมทำตามคำสัญญาด้วยการแต่งงานของลูกสาวของครอบ ครัววิชนี ลำเพายิ้มเยาะ
“ดีจ้ะ การรักษาสัญญาและสำนึกในบุญคุณคนจะทำให้ชีวิตเจริญขึ้น...งั้นตกลงตามนี้นะ สินสอด 100 ล้าน”
“จะไม่มีค่าสินสอดสักบาท!” ปัทม์ประกาศชัด
“เอ๊ะ คุณปัทม์พูดอะไร การแต่งงานก็ต้องมีสินสอด มีค่าเลี้ยงดู อย่าหาว่าอาขายลูกกินเลย อาไม่ได้อยากให้ลูกแต่งงานหรอกนะ แต่มันเป็นสัญญา...อาจำใจ...” ลำเพาตกใจ
“พ่อผมสัญญาแค่การแต่งงาน ไม่ได้ระบุจำนวนเงินค่าสินสอดใช่มั้ยครับ” ปัทม์ถามนพรัตน์
“ใช่ครับ”
“แต่มันเป็นประเพณีนะจ๊ะ...การแต่งงานต้องมีสินสอดทองหมั้น” ลำเพาไม่ยอม
“งั้นผมก็จะจ่ายสินสอดในวันแต่งงาน”
“ได้จ้ะ จะจ่ายเป็นเช็คหรือเงินสดก็ได้ ดีใจจัง...ทีนี้ตระกูลของเราก็จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน รับรองเลยว่าลูกสาวของอาจะเป็นภรรยาที่ดีของคุณปัทม์”
“ผมก็ตื่นเต้นครับ จะได้ภรรยามาเป็นแรงงานทำงานในไร่ชา ช่วงนี้หาคนงานยาก... ได้ลูกสาวคุณอามาเพิ่มอีกคน คงจะได้งานเพิ่มขึ้นอีกเยอะ”
“คุณปัทม์ว่าอะไรนะ” ลำเพาตกใจ
“เอ้อ...พ่อปัทม์พูดเล่นน่ะค่ะ แล้วนี่ลูกสาวคุณลำเพาอยู่ไหนคะ ไม่พามาด้วยจะได้แนะนำให้รู้จักกันไว้” เปรมแก้ตัวให้
“พักอยู่ที่รีสอร์ทน่ะค่ะ...จะพามาให้ดูตัวก็อาย เหมือนเอาลูกสาวมาขาย งั้นเดี๋ยวกลับไปพามาให้ดูตัวเลยนะคะ รับรองว่าแกต้องตื่นเต้นดีใจแน่ ที่จะได้มาเป็นภรรยาพ่อเลี้ยงหนุ่มหล่ออย่างคุณปัทม์” ลำเพายิ้มยินดีอยู่คนเดียว
หากไม่ใช่แค่ปัทม์เท่านั้นที่ไม่พอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้ เพราะ โลมฤทัย หรือ พบ สาวสวยเสน่ห์แรงบุตรสาวคนที่สองของครอบครัววิชนีก็ไม่พอใจเช่นกัน เธอกรี๊ดลั่น เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานกับชายที่ไม่เคยรู้จักหน้าตา และพาลคิดไปเองว่า ปัทม์คงเป็นชายเถื่อนบ้านไร่หน้าตาชายแดน
“หยุดได้แล้ว พบไม่อยากฟัง ยังไงพบก็ไม่แต่งได้ยินมั้ย ไม่แต่ง” โลมฤทัยไม่ยอม
“แต่แกต้องแต่ง แกเป็นลูกต้องทำตามคำสั่งฉัน ฉันจะจัดงานแต่งให้เร็วที่สุด เรากำลังจะหมดตัว แกเข้าใจคำว่าหมดตัวมั้ย ยังไงแกต้องแต่ง งานกับคุณปัทม์” ลำเพาระเบิดอารมณ์ออกมา
โลมฤทัยตกใจที่แม่ขัดใจ และเอาเรื่อง เธอกรี๊ดลั่นไม่หยุด ล้มลงชักกับพื้น ลำเพาตกใจเป็นห่วงลูกขึ้นมาทันที รจนาไฉนได้ยินเสียงกรี๊ดของน้องสาวรีบเข้ามาดูแล เมื่อเห็นอาการไม่ดีขึ้นจึงพาส่งโรงพยาบาล โลมฤทัยฟื้นขึ้นมาพอรู้ว่ารจนาไฉนไปเที่ยวกับปวุฒิมาก็โวยวายใส่อย่างไม่พอใจ เพราะเธอหลงรักปวุฒิ มานานแล้ว และยิ่งเห็นสร้อยที่ ปวุฒิซื้อให้รจนาไฉนก็บังคับเอาไปจนได้...โลมฤทัยนั้นรู้ความลับจากลำเพามานานแล้วว่า รจนาไฉน เป็นเพียงเด็กกำพร้า ที่นพรัตน์เก็บมาเลี้ยงเพราะสงสาร เธอจึงข่มรจนาไฉนมาตลอด โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้มาก่อน ...ลำเพาส่งข่าวให้เปรม รู้ว่าโลมฤทัยเข้าโรงพยาบาล เปรมจึงบอกให้ปัทม์ไปเยี่ยม ปัทม์เข้าใจว่าเป็นมารยาหญิง เขาจึงไปเยี่ยมอย่างมีแผน
เช้าวันใหม่ ปัทม์แต่งตัวใส่สูทอย่างหล่อมาที่โรงพยาบาล ชิมองเจ้านายอย่างแปลกใจ
“ไหนบอกว่าเกลียดผู้หญิงคนนี้ แล้วเจ้านายมาทำไม”
“เกี่ยวอะไรกับแก” ปัทม์นิ่ง ๆ ขรึม ๆ
“ก็เพราะผมเป็นเลขาคนสนิทสุดเลิฟ...”
ปัทม์จ้องชิด้วยสายตาปราม ๆ ชิเห็นแล้วสะดุ้ง นึกว่าจะโดนด่า
“ดอกไม้ที่สั่ง”
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
