หลังจากเอาของฝากให้ไชยวัฒน์ก็ยิงคำถามเรื่องรูปภาพที่ส่งไปให้เธอที่ภูเก็ต ไชยวัฒน์งง ภาพอะไร
“ก็ภาพอนาจารพวกนางแบบของบริษัทตวันไงคะ บอกอบอกว่ามีแหล่งข่าวส่งข้อมูลมาให้ บอกอจะส่งไปให้มัท ลืมแล้วเหรอคะ”
ไชยวัฒน์สีหน้างง “ใช่ แหล่งข่าวส่งมาจริง เป็นข้อมูลเกี่ยวกับคดีเมื่อสองปีก่อน ผมเห็นว่ามันไม่ใช่หลักฐานที่สมบูรณ์ ภาพที่ส่งมาก็ทุเรศทุรัง ขืนลงไปไม่ถูกฟ้องก็โดนใบเตือนจากกรมตำรวจแน่ ผมเลยไม่ได้ส่งไปให้คุณ”
“ไม่ได้ส่งไปให้เหรอคะ แล้วภาพพวกนั้นถูกส่งไปให้มัทที่โรงแรมได้ยังไงคะ”
“มีคนส่งภาพอะไรไปถึงคุณ เล่าให้ผมฟังให้ละเอียดซิ”
ไชยวัฒน์นั่งพิงพนักเก้าอี้หน้าเครียดไปหลังจากฟังเรื่องทั้งหมดจากมัทนาอย่างละเอียด ไชยวัฒน์จ้องหน้ามัทนา “แล้วคุณตวันเข้าไปในห้องพักของเธอได้ยังไง”
มัทนาลืมเรื่องนี้ไปสนิท หน้าแดงเถือกขึ้นมา จะอ้าปากเคลียร์ตัวเอง แต่ไชยวัฒน์ยกมือห้าม “ช่างเถอะ มันเรื่องส่วนตัวของเธอ”
“มันไม่ใช่อย่างที่ บ.ก. คิดนะคะ” มัทนาแก้ตัวพัลวัน
“เอาเถอะผมเชื่อคุณ แต่ผมชักไม่ค่อยชอบใจแล้วสิ รู้สึกเหมือนพวกเรากำลังถูกใครบางคนหลอกใช้เป็นเครื่องมืออยู่ เธอทำถูกแล้วล่ะ ที่คืนภาพพวกนั้นให้เค้าไป แต่ก็อย่าเพิ่งวางใจ รีบเขียนเรื่องนี้ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วผมขอเอาไปให้ทนายความดูก่อน แล้วเราค่อยลงตีพิมพ์”
“ค่ะบ.ก.”
ไชยวัฒน์ลุกขึ้นยืนเดินมาตบบ่ามัทนาเบา ๆ ให้กำลังใจ “ตั้งใจทำงานให้เสร็จ เขียนอย่างที่เธอถนัด ไม่ต้องเกร็งนะ ตามสบาย ถ้ามีปัญหาอะไรผมจะจัดการแก้ไขให้เอง”
“แล้วปัญหาหัวใจ บ.ก. จะรับแก้ไขให้ด้วยมั้ยคะ” มัทนาคิดในใจ ไชยวัฒน์หันมามองลูกน้องก่อนถาม “คิดอะไรอยู่” มัทนาสะดุ้ง รีบปฏิเสธ
“แต่หน้าเธอมันฟ้อง” จ้องหน้า จับผิดลูกน้อง มัทนาแก้ตัว สีหน้าเจ้าเล่ห์ “คือมัทแค่อยากรู้ว่า ยังคอนเฟิร์มว่ามัทจะได้ย้ายไปโต๊ะการเมืองแน่ ๆ ใช่มั้ยคะ”
ไชยวัฒน์ขำ ๆ แกล้งตบบ่าแรงขึ้นนิด “ใจเย็น ๆ” มัทนาเป่าปากโล่งอกที่รอดตัวไปได้
สาระวารีเดินบ่นงึมงำไปมาขณะเดินผ่านโต๊ะทำงานมัทนา “ยังง่วงอยู่เลย โทรฯ มาปลุกอยู่ได้ ว่างมากนักรึไงเจ้าพ่อขี้นก” สาระวารีเดินเลยโต๊ะมัทนาที่กำลังนั่งถอดเทปอยู่ สาระวารีหยุดกึก เดินถอยหลังกลับมา และตาโตอย่างดีใจ “มัท กลับมาเงียบ ๆ นะจ๊ะ”
“พี่วารี” กดปิดเครื่องอัดสัมภาษณ์ ปั้นยิ้มแย้มให้ “มัทมีขนมกับผ้าบาติกมาฝากพี่วารีด้วย” หยิบของฝากส่งให้
“ขอบใจจ้ะ พี่ก็มีของฝากจากเกาะมาให้เราเหมือนกันอยู่ที่โต๊ะแน่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เจอป้ามี่รึยัง วัน ๆ หาตัวไม่เจอเลย เอะอะไปขลุกอยู่หน่วยปราบปรามยาเสพติดตลอด ไม่รู้ไปติดใจอะไรนักหนา”
“เห็นพี่มี่บอกว่าจะทำสกู๊ปอะไรสักอย่างนี่ล่ะค่ะ”
“แล้วงานสัมภาษณ์เราเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่เลวค่ะ” มัทนารีบตัดบท ไม่อยากโดนซักเยอะ “แล้วคุณษมายอมให้พี่สัมภาษณ์แต่โดยดีรึเปล่าคะ”
สาระวารีดูเหมือนเขินอายเล็กน้อยแปลก ๆ ก่อนตอบ “ก็ยอม พี่ได้ไปดูเกาะที่เค้าจะสร้างด้วยนะ ถ้ามัทกับมี่ไปคงชอบ เกาะเล็ก ๆ มีน้ำตก ดอกไม้แปลก ๆ ทะเลก็สวย (หน้าเบ้เล็กน้อย) แต่แย่หน่อยตรงที่เค้าขออ่านต้นฉบับก่อนจะตีพิมพ์”
“จบข่าวกันเลย อย่างพี่วารีไม่ยอมแน่ ๆ ใช่มั้ยคะ”
“ก็ต้องยอมบ้างไรบ้างแหละ” สาระวารีตอบไม่เต็มเสียง ผิดจากวารีคนเดิม มัทนาอึ้ง ๆ ปนแปลกใจ จ้องหน้า สาระวารีหลบตา ทำอารมณ์เสียกลบเกลื่อน “ก็เค้าจะตามขึ้นมาอ่านถึงที่นี่พี่จะไปห้ามได้ไงล่ะ บอกอก็อยากได้ข่าวซะ”
มัทนาอ้าปากจะถามต่อ สาระวารีรีบชิงปิดการสนทนา “งั้นพี่ไปโต๊ะก่อน มีข้อมูลต้องค้นเพิ่มจมเลย กลางวันค่อยไปเมาท์กันที่ร้านเจ๊” รีบเดินหนีไปเลย กลัวโดนซัก
มัทนามองตามสาระวารีไปเล็กน้อย สีหน้าติดใจสงสัย ก่อนจะหันกลับมามองเครื่องอัดสัมภาษณ์ พอกลับมาเห็นเรื่องตัวเองก็ซึมไป “ป่านนี้จะหายโกรธรึยังก็ไม่รู้” ถอนใจพร้อมเสียบหูฟัง แกะเทปสัมภาษณ์ต่อไป
เอกชัยเดินตามหาตวัน และเข้ามาที่ห้องนอน เห็นตวันกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่ ก็สงสัยว่าจะจัดกระเป๋าไปไหน “อีกตั้งสองวัน จะรีบจัดไปไหนวะ”
“ฉันจะไปวันนี้” ตวันเดินไปเก็บเสื้อผ้าจากตู้มาเพิ่ม เอกชัยตกใจ รีบซัก “จะรีบไปทำไมเหรอ”
“มีธุระนิดหน่อย” ตวันบอก เอกชัยรู้ใจเพื่อน ยิ้มกวน ๆ กระเซ้า “ต้องเป็นธุระสำคัญมากแน่ ๆ” ตวันเหล่มอง “จะไปพร้อมกันมั้ย ถ้าจะไปก็หยุดซักไซ้แล้วไปจัดกระเป๋า ฉันจัดเสร็จจะไปทันที”
พูดจบก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ปิดประตูโครมใส่ เอกชัยอมยิ้มอย่างรู้ทันเพื่อน
ขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก
เดลินิวส์-ข่าวบันเทิง
